หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 749 ดื่มสักหน่อย จะได้ลดความโกรธ! ตอนที่ 750 ตะเกียบใคร คนนั้นเป็นใหญ่

ตอนที่ 749 ดื่มสักหน่อย จะได้ลดความโกรธ!

อย่างไรก็ตามพอนึกถึงตอนที่อวี๋เยว่หานสงสัยในตัวเธอ หัวใจก็แสบร้อน

เธอใช้แรงกัดริมฝีปากจนริมฝีปากแทบแตก

เมื่อเธอกำลังหมุนตัวออกจากห้องทำงานท่านประธาน จู่ๆก็มีเงามืดพาดลงมาที่เหนือศีรษะและแผ่คลุมเธอไว้

เหนียนเสี่ยวมู่ตัวแข็งทื่อพลางเงยหน้าขึ้นด้วยความแปลกใจ

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่อวี๋เยว่หานเดินไปตรงหน้าเธอ ดวงตาสีเข้มที่ราวกับบ่อน้ำลึกลึกจนไม่เห็นก้นบึ้งคู่นั้นเต็มไปด้วยแสงสว่างที่เธอมองไม่ออก แต่ในสายตาเขาไม่มีความรังเกียจ ไม่มีข้อสงสัย…

เมื่อเผชิญหน้ากับแววตาไม่รู้อีโหน่อีเหน่ของเธอ อวี๋เยว่หานก็เอื้อมมือกดท้ายทอยเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา

ใช้แรงกอดแน่นๆ

แน่นราวกับว่าเขากำลังจะบีบเธอเข้ามาในร่างของตัวเอง

น้ำเสียงอึมครึมอย่างที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน พูดเป็นพักๆ

“ได้ ผมจะอยู่กับคุณจนกว่าเปิงเปิงจะกลับมาอธิบาย”

ไม่มีใครรู้ว่าตอนที่ได้ยินเธอปฏิเสธ เขาดีใจมากแค่ไหน

ยิ่งเขารักเธอมากเท่าไหร่ก็ยิ่งกลัวว่าเรื่องทั้งหมดจะเกี่ยวข้องกับเธอ

ตราบใดที่คนในวิดีโอไม่ใช่เธอ ไม่ว่าเธอพูดอะไร เขาจะเชื่อ

“อวี๋เยว่หาน…”

“ผมหิวแล้ว ไปทานข้าวกับผมนะ” อวี๋เยว่หานพูดตัดบทเธอ ริมฝีปากบางอ้าเล็กน้อย

“แต่ฉันเอาเอกสารมาให้คุณเซ็น” เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดเขาพร้อมกับคร่ำครวญถึงแฟ้มเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน

หลังจากอวี๋เยว่หานโมโห เขาก็กวาดทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะลงพื้น จึงเหลือเพียงแฟ้มเอกสารไม่กี่ชุดที่เธอหอบมา มันอยู่บนโต๊ะอย่างโดดเดี่ยว

อวี๋เยว่หานมองไปตามสายตาเธอ เขาปล่อยมือแล้วเดินไป

หยิบปากกาขึ้นมาจากพื้น พลิกเปิดเอกสารแล้วเซ็นลงไปบนนั้น

หลังจากเซ็นเอกสารทั้งหมดที่เธอนำมา เขาก็วางปากกาและสั่งให้ผู้ช่วยส่งกลับไปที่แผนกประชาสัมพันธ์ จากนั้นเขาก็เดินกลับมาหาเธอแล้วถามว่า

“ตอนนี้ไปทานข้าวกันได้หรือยัง?”

เหนียนเสี่ยวมู่ “…”

เขาเป็นท่านประธาน คำพูดเขาเป็นใหญ่

อวี๋เหยว่หานจูงมือเธอออกจากบริษัทตระกูลอวี๋แล้วพาไปร้านอาหารส่วนตัวที่ครอบครัวของพวกเขาเคยไปทานกันมาก่อน

ยังเช้าไปหน่อย

คนที่มาทานอาหารที่นี่จึงไม่เยอะเท่ามื้อเย็น

อวี๋เยว่หานมีห้องส่วนตัวสุดพิเศษอยู่ที่นี่ ไม่มีใครเข้ามารบกวนพวกเขาได้

เขาไม่ยอมปล่อยมือเธอจนกว่าจะนั่ง

เห็นๆกันอยู่ว่าเขาดูวิดีโอแล้ว

สิ่งที่เหนียนเสี่ยวมู่คิดได้และเรื่องที่สงสัย ไม่มีทางที่เขาจะคิดไม่ได้

แต่ปฏิกิริยาของเขากลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พวกเขายังคงมีความสัมพันธ์ที่หวานชื่นดังเดิมและเตรียมหมั้นหมายกัน

“คุณอยากทานอะไร?” เหนียนเสี่ยวมู่เปิดเมนูอาหารพลางเอ่ยถาม

“คุณ” อวี๋เยว่หานตอบอย่างไม่ลังเล

เหนียนเสี่ยวมู่ “…”

อวี๋เยว่หาน “คุณสั่งอะไรมาก็ได้ทั้งนั้น เหนียนเสี่ยวมู่ ทำใจบริสุทธิ์หน่อยสิ อย่าคิดสกปรก”

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!

เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าเรียกบริกร เธออ้าปากสั่งอาหารหลายอย่างที่เธอชอบ จากนั้นก็ปิดเมนูและชี้ไปทางอวี๋เยว่หาน “เอาข้าวเปล่าให้เขาถ้วยเดียวก็พอแล้ว เขาไม่กินอาหารที่เป็นสีสัน”

เขารู้สึกถึงการแก้แค้นของผู้หญิง

ขณะที่บริกรบันทึกเมนูอาหารและได้ยินที่เธอพูด เขาก็เงยหน้ามองอวี๋เยว่หานโดยไม่ได้ตั้งใจ พอเห็นอวี๋เยว่หานไม่พูด บริกรก็ไม่กล้าพูดมากและไปเตรียมอาหารตามที่เหนียนเสี่ยวมู่สั่ง

ในห้องอาหารส่วนตัวก็เงียบลงไปในชั่วขณะ

เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ จากนั้นค่อยๆยกชาเก๊กฮวยบนโต๊ะอาหารรินให้เขาและดันไปตรงหน้าเขา

“อ่ะ ดื่มสักหน่อย จะได้ลดความโกรธ”

ตอนที่ 750 ตะเกียบใคร คนนั้นเป็นใหญ่

“…”

อวี๋เยว่หานมองชาเก๊กฮวยที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง เลิกคิ้วเล็กน้อย ปากบางขมุบขมิบ

“เจ็บมือ ยกถ้วยชาไม่ไหว คุณป้อนผมหน่อยสิ”

ในขณะที่พูดก็ยกฝ่ามือตัวเองที่พันแผลหนาๆขึ้นมา

เหนียนเสี่ยวมู่เป็นคนพันแผลที่ฝ่ามือให้เขา

ตอนนั้นแค่เป็นห่วงเขา กลัวว่าเขาไม่ระวังแล้วจะทำให้เลือดออกได้ ดังนั้นเธอจึงตั้งใจพันแผลให้หนาขึ้นเล็กน้อยและพันผ้ากอซอีกสองรอบ

พอดูแล้วการยกชาก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร อีกเดี๋ยวหยิบตะเกียบทานข้าวก็อาจจะไม่สะดวกมากนัก

“คุณเอามือมาให้ฉัน ฉันจะช่วยถอดผ้ากอซออกสักสองชั้นจะได้ไม่เกะกะ” เหนียนเสี่ยวมู่พูดอย่างช่วยไม่ได้ เธอดึงมือของเขามาแล้วเอาผ้ากอซออกให้อย่างคล่องแคล่ว

จากนั้นผูกปมอีกครั้ง

ตอนที่ผูกปม เธอเกิดนึกสนุกโดยจงใจพลิกผ้ากอซขึ้นมาบนหลังมือเขาแล้วผูกเป็นโบว์

บาดแผลที่น่าสังเวชเมื่อครู่นี้ ในตอนนี้ให้กลิ่นอายในแบบผู้หญิงอย่างบอกไม่ถูก

ใช้เวลาไม่นาน บริกรก็เริ่มเสิร์ฟอาหาร

เมื่อวางจานลงบนโต๊ะ ก็สังเกตเห็นโบว์ที่หลังมือของอวี๋เยว่หาน การเคลื่อนไหวชะงักลงอย่างเห็นได้ชัด

วินาทีต่อมาก็โดนอวี๋เยว่หานถลึงตาใส่ จากนั้นก็หลบสายตาโดยแกล้งทำเป็นว่าตัวเองไม่เห็นอะไร

พยายามกลั้นขำเข้าไว้

จนกระทั่งเดินออกจากห้องอาหาร ด้านนอกห้องก็มีเสียงหัวเราะลอยเข้ามา…

เหนียนเสี่ยวมู่ผู้ริเริ่มก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะกุมหน้าท้องนั่งอยู่บนเก้าอี้

ภาพลักษณ์ที่ไม่คิดอะไรมากแบบนี้ดูบริสุทธิ์คล้ายกับเด็กคนหนึ่ง

ไม่มีพิษมีภัยเลยสักนิด

ซึ่งแตกต่างอย่างมากกับผู้หญิงในวิดีโอที่มีสายตาคมกริบราวกับว่ามีเนินเขานับพันในใจของเธอ

หรือว่าคนในวิดีโอนั้นไม่ใช่เธอจริงๆ…

ดวงตาเข้มของอวี๋เยว่หานที่เป็นประกายหลับตาลง ริมฝีปากบางอ้าเล็กน้อย “ป้อนผม”

“ทำไมล่ะ? คุณเองก็มีมือ ฉันถอดผ้ากอซให้คุณแล้ว คุณใช้ตะเกียบได้แล้ว” เหนียนเสี่ยวมู่ยัดเนื้อเข้าปากและพูดด้วยความงุนงง

อวี๋เยว่หานจ้องเธอด้วยสายตาอันเยือกเย็น

“แต่มือยังเจ็บนี่”

“……”

แค่ผูกโบว์ไว้ที่มือเขาอันเดียว เขาก็คิดว่าตัวเองเป็นเด็กผู้หญิงจริงๆหรือเนี่ย?

ก็พันแผลไว้ดีแล้ว ยังจะบ่นว่าเจ็บมือจนทานข้าวไม่ได้แล้วให้คนอื่นป้อนอีก

งี่เง่า!

เหนียนเสี่ยวมู่บ่นอุบในใจ แต่ทันทีที่เธอนึกถึงบาดแผลที่เปื้อนเลือดบนฝ่ามือของเขาแล้ว เธอก็นั่งอยู่ข้างๆเขาอย่างเห็นใจ

เอื้อมมือไปหยิบถ้วยข้าวและป้อนข้าวให้เขา

“อยากกินอะไร?” เธอรวบตะเกียบถาม

“ปลา” อวี๋เยว่หานเอนหลังพิงเก้าอี้และยังคงแสร้งทำตัวน่าสงสาร

พอพูดเสร็จ เหนียนเสี่ยวมู่ก็คีบชิ้นเนื้อแล้วยัดเข้าปากเขาหนึ่งชิ้น

จากนั้นก็ป้อนตัวเองหนึ่งชิ้น

อวี๋เยว่หานคิดว่าเธอได้ยินไม่ชัด ตอนที่เธอถามเขาว่าเขาจะกินอะไรเป็นครั้งที่สอง เขาก็พูดอีกครั้งว่า “ปลา”

อย่างไรก็ตามครั้งนี้เนื้อยังคงถูกป้อนเข้าปากเขา

แค่เปลี่ยนจากหมูตุ๋นน้ำแดงเป็นลูกชิ้นทำมือ

ณ เวลานี้ ไม่ว่าอวี๋เยว่หานจะความรู้สึกช้าแค่ไหน แต่เขาก็ตระหนักได้ว่าเธอจงใจ

ดวงตาสีเข้มจ้องเธอเงียบๆ “เหนียนเสี่ยวมู่ ผมอยากกินปลา”

“ฉันได้ยินแล้ว แต่ฉันอยากกินเนื้อ ใครคีบอาหารคนนั้นเป็นใหญ่ ไม่อย่างงั้นคุณก็มาคีบเองสิ?” เหนียนเสี่ยวมู่พูดได้เต็มปาก

พอพูดจบก็คีบลูกชิ้นเข้าปากตัวเอง

อวี๋เยว่หาน “…”

“งั้นคุณจะถามผมทำไม?”

“ถามเป็นมารยาทน่ะ คุณไม่ต้องจริงจัง อีกอย่างมือคุณก็เป็นแผล กินของทะเลมากๆจะอักเสบได้ง่าย” เหนียนเสี่ยวมู่เบะปาก ทำหน้าราวกับบอกว่า “ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพื่อคุณ”