หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 947 คู่หมั้นของฉัน อวี๋เยวหาน! ตอนที่ 948 อ้อมกอดของพ่อ
- Home
- หวานรักจับหัวใจท่านประธาน
- ตอนที่ 947 คู่หมั้นของฉัน อวี๋เยวหาน! ตอนที่ 948 อ้อมกอดของพ่อ
ตอนที่ 947 คู่หมั้นของฉัน อวี๋เยวหาน!
ผู้ชายบนโลกนี้ตาบอดไปหมดแล้วหรือไง? ถึงได้เห็นแต่นังจิ้งจอกสองตัวนี้เท่านั้น!
เหยาอวิ๋นอวิ๋นลุกขึ้นนั่งบนพื้น ยื่นมือกดเอวตัวเองที่เหมือนจะหัก วินาทีต่อมาก็เห็นอวี๋เยว่หานสาวเท้าเดินมาตรงหน้าเธอ
ดวงตาสีดำล้ำลึก ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่มีใครเทียบ รวมไปถึงกลิ่นอายอันสูงส่ง
เพียงแค่เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เหยาอวิ๋นอวิ๋นก็รู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออก
ผู้ชายแบบนี้ช่างทำให้คนคลั่งไคล้ได้จริงๆ
และตอนนี้ เขากำลังเดินมาหาเธอ!
ความคิดนี้ทำให้เหยาอวิ๋นอวิ๋นดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง ใจเต้นตึกตักเหมือนจะกระดอนออกมาจากอก
เมื่อกี้อวี๋เยว่หานจะต้องพลั้งมือไปแน่ๆ
คนที่เขาต้องการคว้ามือไว้จะต้องเป็นเหนียนเสี่ยวมู่!
แต่เผลอไปจับมือเธอแล้วปล่อยมือกะทันหันถึงได้ทำให้เธอล้มลงไป
ตอนนี้เขากำลังเอ็นดูเธอก็เลยจะเข้ามาปลอบใจ?
พอคิดถึงตรงนี้ สีหน้าเหยาอวิ๋นอวิ๋นจากที่หวาดกลัวก็เปลี่ยนเป็นเอียงอาย มองอวี๋เยว่หานเดินมาตรงหน้าเธอทีละก้าวทีละก้าวด้วยหน้าตาเชิญชวนแต่วางท่าเขินอาย
“คุณชายหาน ฉันเจ็บข้อมือไปหมดแล้ว ก้นก็เจ็บมากด้วย…”
เหยาอวิ๋นอวิ๋นพูดด้วยเสียงสะอื้นสะอื้นที่เจือไปด้วยความน้อยใจ
เธอยกมือขึ้นเพื่อเตรียมจะให้เขาดึงตัวเองลุก
แต่ยื่นมือออกไปนานมากแล้ว อวี๋เยว่หานก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
เขาหลุบตามองเธอที่อยู่ในสถานการณ์กระอักกระอ่วนอย่างไม่แยแส
ดวงตาเคร่งขรึมเป็นประกายเย็นเฉียบ มองเหยาอวิ๋นอวิ๋นที่หัวใจกำลังเต้นรัว!
รู้สึกได้ว่าเรื่องเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น
ทันทีต่อจากนั้นก็เห็นอวี๋เยว่หานเอนตัวเล็กน้อยแล้วค่อยๆตัวโน้มเข้ามาใกล้เธอ ชี้ไปที่เหนียนเสี่ยวมู่และพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“รู้ไหมว่าเธอเป็นใคร?”
“…” เหยาอวิ๋นอวิ๋นตกใจกับสายตาของเขาจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา เธอแค่ส่ายหน้าด้วยความหวาดกลัว
เพื่อบอกว่าตัวเองไม่รู้
อวี๋เยว่หานยกมุมปากแล้วพูดด้วยความเยือกเย็น
“คู่หมั้นของฉัน ว่าที่คุณนายน้อยแห่งบริษัทตระกูลอวี๋ ถ้าให้ฉันได้ยินเธอพูดจาใส่ร้ายคู่หมั้นฉันอีก ฉันจะหักคอเธอทิ้งซะ! แล้วยังมีอีกเรื่อง เพื่อนของคู่หมั้นฉันก็คือเพื่อนของฉัน ฉันไม่สนหรอกว่าตระกูลเจิ้งกับตระกูลเหยามีบุญคุณความแค้นอะไรกัน ฉันสนแค่ว่าคู่หมั้นของฉันมีความสุขหรือไม่เท่านั้น ถ้ามีคนทำให้เธอไม่มีความสุข ฉันก็จะทำให้คนพวกนั้นไม่มีความสุข ส่วนฉันจะมีความสามารถมากพอหรือไม่ เธอลองดูก็ได้นะ!”
“……”
เหยาอวิ๋นอวิ๋นเบิกตาโพลงด้วยความตกใจจนค้างอยู่แบบนั้น
เธอจ้องอวี๋เยว่หานที่ยืนตัวตรง เขาปัดเสื้อผ้าบนตัวด้วยความขยะแขยงราวกับว่าการอยู่ใกล้เธอจะทำให้เขาแปดเปื้อนด้วยสิ่งสกปรก
กิริยาท่าทางเหล่านี้เหมือนเป็นการตบหน้าเหยาอวิ๋นอวิ๋น
ทั้งแสบทั้งร้อน เต็มไปด้วยความเสียดสีและเย้ยหยัน
แม้แขกโดยรอบจะไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่เมื่อเห็นว่าอวี๋เยว่หานเป็นคนออกตัวลงมือเอง บวกกับเหยาอวิ๋นอวิ๋นมีปฏิกิริยาร้อนตัวขนาดนี้ ทุกคนจึงเดากันไปว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ
ไม่มีใครกล้าพูดถึงเจิ้งเหยียนไปชั่วขณะหนึ่ง
บรรยากาศเปลี่ยนเป็นอึมครึม
“เกิดอะไรขึ้น?” เสียงทุ้มดังมาจากที่ไม่ไกลมากนัก
ราวกับออร่าที่มองไม่เห็น ทำให้คนที่ขวางอยู่ตรงหน้าหลีกทางไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว
หลีกทางให้ตลอดทาง
มั่วเฉียนเดินไปข้างหน้าช้าๆท่ามกลางฝูงชน
ชุดสูทสีดำที่ตัดเย็บมาอย่างดีเข้ากับรูปร่างกำยำของเขาที่ดูสง่าผ่าเผย
ใบหน้าเด็ดเดี่ยวราวกับรูปแกะสลัก
แม้ว่าจะเข้าสู่วัยกลางคน แต่เสน่ห์กลับไม่ได้ลดน้อยลงเลย ไม่ยากที่จะจินตนาการว่าตอนที่เขายังเป็นหนุ่มนั้น ทำให้สาวน้อยหลายๆ คนอ่อนระทวยกันขนาดไหน
ขณะนี้เขาได้หยุดฝีเท้าลง
สายตาแหลมคมกวาดตามองไปที่เหยาอวิ๋นอวิ๋น ถามด้วยเสียงทุ้ม “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
ตอนที่ 948 อ้อมกอดของพ่อ
“คุณลุงมั่ว!”
เหยาอวิ๋นอวิ๋นไม่คิดว่าเรื่องจะไปถึงมั่วเฉียน เธอลุกขึ้นจากพื้นด้วยความตื่นตระหนกและรีบร้อนจัดเสื้อผ้าหน้าผมตัวเอง
พอจัดได้ครึ่งเดียวก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เธอจึงหยุดทันที
บีบน้ำตาด้วยความอัดอั้นตันใจราวกับห้ามไว้ไม่อยู่
“คุณลุงมั่ว หนูมาร่วมงานเลี้ยงเพื่อเปิดโลกทัศน์ตามที่คุณพ่อมอบหมาย ต่อไปอาจจะเข้าทำงานที่บริษัท ช่วยคุณพ่อขยายความร่วมมือในการทำงานกับบริษัทตระกูลมั่ว แต่ แต่ว่า…”
เหยาอวิ๋นอวิ๋นพูดได้เพียงครึ่งก็ทำท่าอึกๆอักๆ
มองอวี๋เยว่หานที่อยู่ตรงหน้าเธอโดยไม่กล้าพูดถึงเรื่องที่เหนียนเสี่ยวมู่ตบเธอ
เพราะกลัวว่าอวี๋เยว่หานจะพุ่งเข้ามาหักคอทันที
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เหยาอวิ๋นอวิ๋นก็เย็นสันหลังวาบ
“แต่ว่าอะไร?” เสียงหนาทุ้มที่เป็นเอกลักษณ์ของมั่วเฉียนทำให้ทุกคนโดยรอบตกใจกลัวทันทีที่เขาพูดออกมา
ในห้องจัดเลี้ยงเงียบลงทันใด
บรรดาแขกที่อยู่ในงานต่างพากันซุบซิบและมองมาทางนี้
พวกเขาไม่กี่คนนี้ได้กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนไปช่วงเวลาหนึ่ง
เหยาอวิ๋นอวิ๋นกระวนกระวายจนพูดอะไรไม่ออก แค่ใช้สายตามองไปทางเหนียนเสี่ยวมู่และเจิ้งเหยียน
เมื่อเห็นปฏิกิริยาเหยาอวิ๋นอวิ๋น มั่วเฉียนที่อยู่ในแวดวงธุรกิจมานานหลายปีก็เดาได้มากกว่าครึ่งเพียงแค่เก็บข้อมูลไว้ในสายตา
เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นและมองไปตามสายตาเหยาอวิ๋นอวิ๋น
เหนียนเสี่ยวมู่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ
ตั้งแต่วินาทีที่เธอเห็นมั่วเฉียน เธอก็ยังอยู่ในท่าเดิม
และยืนนิ่งอยู่ตำแหน่งเดิม
สายตาปราดเปรียวเปลี่ยนเป็นทึมทื่อ มองคนตรงหน้าอย่างมึนๆ
เขาก็คือ…มั่วเฉียน?
ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มองมาที่เธอ แต่มองเหยาอวิ๋นอวิ๋นก่อน
ถามต้นสายปลายเหตุจากเหยาอวิ๋นอวิ๋น
มือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวเหนียนเสี่ยวมู่กำหมัดอย่างเงียบๆ
ในหัวเหมือนมีเครื่องโปรเจคเตอร์ที่กำลังฉายภาพออกมา
มีภาพใหม่ๆ ผุดขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง…
คฤหาสน์หรูหราตกแต่งสไตล์จีนโบราณ
ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่
มีกล่องเล็กกล่องใหญ่กว่าร้อยกล่องวางอยู่บนโต๊ะกาแฟจนเธอนับไม่ไหว…
“นี่คือรูบิคที่ลิ่วลิ่วชอบ”
“นี่คือจิ๊กซอว์ที่ลิ่วลิ่วชอบ”
“นี่คือกระโปรงที่ลิ่วลิ่วชอบ”
“และยังมีกิ๊บติดผมสวยๆ…”
“ถ้าลิ่วลิ่วของเราโตขึ้นจะต้องสวยมากแน่ๆ ของขวัญที่พ่อกับแม่เตรียมไว้ให้ หนูชอบไหม?” เสียงอ่อนโยนที่ก้องหูเป็นเสียงเดียวกันกับผู้หญิงที่เคยทำอาหารในครัวก่อนหน้านั้น
เด็กผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าลิ่วลิ่วกำลังยืนอยู่หน้าโต๊ะกาแฟ
อยู่ในชุดเจ้าหญิงแสนสวยโดยที่มือยังอุ้มกล่องที่เพิ่งหยิบมาจากบนโต๊ะกาแฟ เธอแกะของขวัญอย่างมีความสุข
เธอยังเด็กและด้วยกล่องของขวัญที่ห่อแน่นเกินไป ขณะที่เธอพยายามแกะของขวัญก็มีมือแข็งแรงคู่หนึ่งอุ้มขึ้นมา
เป็นอ้อมกอดของพ่อ
ทั้งกว้างและอบอุ่น
ผลสุดท้ายเขาก็พูดอย่างเอ็นดูว่า “พ่อช่วยหนูแกะเอง”
เด็กผู้หญิงนั่งอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างเชื่อฟัง พลางจับจ้องไปยังมือที่เห็นข้อต่ออย่างชัดเจน เขาแกะกล่องของขวัญให้เธอทีละชิ้นทีละชิ้น
เธอขลุกอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างมีความสุข…
เอาแต่เรียก “พ่อ” “พ่อคะ” ไม่หยุด
หลังจากแกะของขวัญด้วยมือหนาอันอบอุ่น เขาก็บีบแก้มเล็กๆ ของเธออย่างมีความสุข
เสียงหัวเราะที่สดใสดังก้องไปทั่วคฤหาสน์
ภาพตัดไปที่สวนสนุก
เนื่องจากเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์จึงมีผู้คนกองเป็นพะเนินเขา
ทันทีที่รถจอดหน้าประตูสวนสนุก หญิงสาวก็จับข้อมือชายหนุ่มแล้วพูดด้วยความกังวล “ที่นี่คนเยอะเกินไป เราพาลิ่วลิ่วไปเล่นที่อื่นดีไหมคะ?”