หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 971 เก่งมากคุณเหนียนของผม ตอนที่ 972 คุณรู้สึกไหมว่ามันแปลกๆ
- Home
- หวานรักจับหัวใจท่านประธาน
- ตอนที่ 971 เก่งมากคุณเหนียนของผม ตอนที่ 972 คุณรู้สึกไหมว่ามันแปลกๆ
ตอนที่ 971 เก่งมากคุณเหนียนของผม
“มั่วหย่งเหิง!” เหนียนเสี่ยวมู่พูดชื่อนี้ออกมาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
เธอส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว
“แต่ว่าก็ไม่น่าจะใช่ มั่วหย่งเหิงคนนี้ถึงจะเย็นชากับคนอื่น แต่ตอนที่ฉันเจอเขามาสองครั้ง เขาก็ปฏิบัติตัวกับฉันดีทั้งสองครั้ง ทั้งยังช่วยแก้สถานการณ์ให้ฉันด้วย”
เหนียนเสี่ยวมู่นั่งอยู่ข้างๆอวี๋เยว่หานพลางยกน้ำขึ้นมาจิบ
“คุณไม่รู้อะไร ตอนที่ฉันเจอเขาครั้งแรกมันน่าหวาดเสียวขนาดไหน! ตอนนั้นฉันรีบเอาของไปทิ้งจนไม่ได้สังเกตว่ามีคนออกมาจากลิฟต์ ฉันถึงได้เผลอไปเตะถังขยะคว่ำ…ฉันจำได้ว่าช่วงเวลานั้นบอดี้การ์ดของเขาทำหน้าอย่างกับจะกินฉันแน่ะ ยังดีที่เขาบอกว่าไม่เป็นไร คนพวกนั้นถึงได้ปล่อยฉันไป”
ถ้ามั่วหย่งเหิงจะฆ่าเธอ ตอนนั้นก็เป็นโอกาสที่ดี?
ให้บอดี้การ์ดจับเธอแล้วหาที่ไม่มีคนเดินเพ่นพ่านยัดเธอลงถังขยะซะ จากนั้นเธอก็กลายเป็นขยะรีไซเคิลแล้ว
อีกอย่างโรงแรมนั้นยังเป็นถิ่นของตระกูลมั่ว การจะตามสืบก็คงเป็นเรื่องที่ยากมาก
“ประทับใจมากสินะ?” อวี๋เยว่หานเลิกคิ้วมองเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่ “อะไรล่ะ? ฉันก็เคยเล่าเรื่องนี้ไปแล้วนี่ ไม่ได้ปิดบังเสียหน่อย”
อวี๋เยว่หานฮัมเสียงเย็นชา “ตอนนั้นคุณจ้องมั่วหย่งเหิงนานไหม?”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
เหนียนเสี่ยวมู่ “พูดเรื่องจริงจังกันอยู่นะ คุณอย่าหาเรื่องสิ! เรื่องนี้ก็ตั้งนานมาแล้ว ถ้าคุณไม่พูดถึงมั่วหย่งเหิงขึ้นมาพอดี ฉันก็คงลืมไปแล้ว จริงๆเลย…ฉันจะไปหาหนุ่มๆที่หล่อกว่าคุณได้ที่ไหนล่ะ วันวันฉันมองแต่คุณก็พอแล้ว”
ทักษะการเอาตัวรอดดีเยี่ยม!
เมื่อผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆเห็นอวี๋เยว่หานได้รับการปลอบประโลมจนดีขึ้น เขาก็แอบชื่นชมเหนียนเสี่ยวมู่อยู่เงียบๆ
เก่งมากคุณเหนียนของผม
ขออภัยที่ข้าน้อย มีตาหามีแววไม่!
“ฉันพูดจริงๆนะ คุณไม่เห็นตอนที่อยู่ในห้าง ตอนนั้นเหยาอวิ๋นอวิ๋นอาละวาดแทบจะขี่หัวเจิ้งเหยียนอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะมั่วหย่งเหิงปรากฏตัวและออกตัวแทนเจิ้งเหยียน ฉันคิดว่าฉันคงได้ต่อยเหยาอวิ๋นอวิ๋นไปแล้ว”
เหนียนเสี่ยวมู่นึกไปถึงเหตุการณ์นั้น
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามั่วหย่งเหิงไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร
แม้เธอจะไม่แน่ใจว่าเขาเป็นคนดี
เขาดูเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูด แต่ถ้าจะบอกว่าเย็นชา เขาก็ห่างไกลจากอวี๋เยว่หานไปหลายพันลี้
มั่วหย่งเหิงให้ความรู้สึกสงบเสงี่ยม สันโดษ เหมือนไม่คบหาสมาคมกับใคร
แต่อย่างไรก็ตาม ตามหลักฐานที่พวกเขาสืบมาและตามการสันนิษฐาน มั่วหย่งเหิงยังตกเป็นผู้ต้องสงสัย…
อวี๋เยว่หานกับเหนียนเสี่ยวมู่ยังไม่สรุปเรื่องนี้
พวกเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวไปยังบ้านประจำตระกูลถาน
ตามความทรงจำของเหนียนเสี่ยวมู่ ทุกอย่างเริ่มมาจากบ้านประจำตระกูลถาน
และถานเปิงเปิงก็เป็นเพียงคนเดียวที่รู้ความจริง เธอจะต้องวางแผนไว้แล้วแน่ๆถึงได้ทิ้งกล้องสลับลายไว้ที่นั่น
เริ่มสืบจากบ้านประจำตระกูลถานก่อนคือทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขาในตอนนี้
“เตรียมการพร้อมหรือยัง?” อวี๋เยว่หานรับเสื้อคลุมที่เหนียนเสี่ยวมู่ยื่นให้พลางหันไปมองผู้ช่วย
ผู้ช่วยผงกหัวด้วยความเคารพ
“พร้อมแล้วครับ คราวนี้พวกเราไปกันเยอะ เพื่อความปลอดภัย จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์เหมือนอย่างวันนั้นอีก”
เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋เยว่หานก็หันกลับมาจูงมือเหนียนเสี่ยวมู่เดินออกไป
“ให้เรียกเจิ้งเหยียนไหม?”
เหนียนเสี่ยวมู่เอ่ยถามขึ้นมาตอนที่ออกจากโรงพยาบาล
“ยังไม่ต้อง” อวี๋เยว่หานตอบ
จูงมือเธอขึ้นรถ
ออกเดินทางไปยังบ้านประจำตระกูลถาน
นี่เป็นครั้งที่สองที่มาบ้านประจำตระกูลถาน สภาพจิตใจเหนียนเสี่ยวมู่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม
เหตุผลที่มาที่นี่ในตอนแรกนั้นเป็นเพราะห่วงความปลอดภัยของถานเปิงเปิงจึงมาตามหาเธอ
แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าเธอเองก็กำลังตกอยู่ในอันตราย
สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะถูกฝังไว้พร้อมกับความลับที่ไม่มีใครรู้ เมื่อเข้ามามีส่วนร่วมแล้วก็หนีไปไหนไม่ได้อีก….
ตอนที่ 972 คุณรู้สึกไหมว่ามันแปลกๆ
หลังจากบุกน้ำลุยไฟมาหลายครั้ง เหนียนเสี่ยวมู่ก็เพิ่งเข้าใจที่ถานเปิงเปิงเคยพูดกับเธอเอาไว้
“เรื่องราวในอดีตล้วนไม่สำคัญ สิ่งสำคัญที่สุดคือรักและทะนุถนอมความสุขที่อยู่ตรงหน้าไว้ให้ดี!”
เหนียนเสี่ยวมู่เม้มริมฝีปาก เมื่อมองไปที่ลานบ้านเก่าๆที่อยู่ตรงหน้า เธอรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย
“คุณชายหาน คนเร่ร่อนที่เราเจอครั้งที่แล้วหายไปแล้วครับ” ผู้ช่วยพาคนเดินหาในลานบ้านแล้วหนึ่งรอบ จากนั้นก็กลับมารายงาน
ในลานบ้านว่างเปล่า ไม่มีคนแม้แต่คนเดียว
แต่กลับรู้สึกแปลกๆอย่างอธิบายไม่ถูก
อวี๋เยว่หานจับมือเหนียนเสี่ยวมู่แน่น ไม่ปล่อยให้เธอหายไปจากสายตาตัวเอง
พาเธอเดินตรงไปที่ประตูบ้านประจำตระกูลถาน
ประตูทางเข้าหลักยังเหมือนตอนที่พวกเขามากันครั้งที่แล้ว
ของอื่นๆดูทรุดโทรมลงเล็กน้อยเพราะไม่มีใครมาทำความสะอาด มีเพียงกุญแจรหัสที่ยังคงเงาวับ
เหนียนเสี่ยวมู่เดินเข้าไปดู
เหมือนอย่างที่เธอเห็นตอนที่เธอมาครั้งที่แล้ว เธอจำไม่ผิด มันมีรหัสหกหลัก
เธอกำลังจะลองใช้รหัสที่ถอดมาจากกล้องสลับลาย แต่จู่ๆอวี๋เยว่หานก็กดมือเธอไว้ “เดี๋ยวก่อน”
“ทำไมล่ะ?”
เหนียนเสี่ยวมู่ชะงักไปและหันมามองเขา
อวี๋เยว่หานดูเฉยเมย มีเพียงดวงตาดำขลับที่ฉายแววประหลาดใจ
เขาหันไปกวาดตาดูรอบๆราวกับรับรู้ได้ว่าในลานบ้านแห่งนี้ยังมีคนอื่นอยู่
พูดเรียบๆ
“คุณรู้สึกไหมว่ามันแปลกๆ”
“อะไรนะ?” เหนียนเสี่ยวมู่จ้องอยู่ที่หน้ากุญแจรหัสพลางถามด้วยความสงสัย
อวี๋เยว่หาน “ถ้ามีความลับที่ไม่อาจเปิดเผยอยู่ในบ้านประจำตระกูลถาน ก็ต้องมีคนคอยจับตาดูอยู่ที่นี่ตลอดเวลา แล้วทำไมเขาถึงไม่เข้าไปล่ะ?”
เหนียนเสี่ยวมู่เม้มริมฝีปาก “ไม่มีรหัสก็น่าจะเข้าไปไม่ได้มั้ง”
อวี๋เยว่หานเหลือบมองกุญแจรหัสที่อยู่ตรงหน้าพลางพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “รหัสล็อกหกหลักแบบนี้ ถ้ามีเวลาหลายปีแล้วลองใส่ทีละตัวก็คงเปิดออกแล้ว”
ยิ่งไปกว่านั้นบนโลกใบนี้ยังมีอาชีพหนึ่งที่เรียกว่าช่างกุญแจ
เมื่อได้ยินดังนั้น มือเหนียนเสี่ยวมู่ที่วางบนกุญแจรหัสก็หดกลับมา
ถอยหลังสองก้าวด้วยความประหม่า
“คุณพูดจนฉันกลัวไปหมดแล้ว แต่คิดดูแล้วก็มีเหตุผล ไม่ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังจะเป็นมั่วเฉียนหรือมั่วหย่งเหิง ด้วยอิทธิพลของพวกเขาสองคน การหาช่างกุญแจก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆ ไม่จำเป็นต้องทำให้ยุ่งยากซับซ้อน”
“นอกเสียจากว่ากุญแจของบ้านประจำตระกูลถานจะไม่มีใครเปิดได้แม้กระทั่งช่างกุญแจ” อวี๋เยว่หานพูดต่อจากเธอ เขาสาวเท้าไปข้างหน้าแล้วตรวจสอบกุญแจรหัส
เมื่อเห็นว่ากุญแจรหัสตรงหน้าเขาดูแตกต่างจากที่เคยพบเห็นโดยทั่วไป เขาก็ถึงกับขมวดคิ้ว
หันไปสั่งผู้ช่วยให้ไปหาช่างกุญแจมาหนึ่งคน
“คุณชายหานครับ ยังไงก็เปิดกุญแจรหัสอันนี้ไม่ได้ถ้าไม่มีรหัสของมัน!” ทันทีที่ช่างกุญแจเห็นกุญแจรหัสนี้ เขาก็ผละมือทันทีแล้วถอยหลังไป
พูดด้วยความตื่นตระหนก
“หมายความว่ายังไง?” อวี๋เยว่หานลากเหนียนเสี่ยวมู่แล้วสั่งให้ทุกคนถอยไป
จากนั้นก็หันไปมองช่างกุญแจ
ช่างกุญแจบอกว่า “กุญแจรหัสอันนี้ถูกผนึกขึ้นมาอีกชั้น ตราบใดที่รหัสผ่านไม่ถูกต้องหรือฝืนแกะออก มันจะสัมผัสกับตะกั่วด้านใน กลัวก็แต่ว่ามันจะระเบิดที่นี่ทั้งหมด”
เมื่อได้ยินดังนั้น คนรอบๆต่างก็ถอยหลังออกไปหลายก้าว
ทุกคนต่างเบิกตาโพลง มองเข้าไปยังตัวบ้านประจำตระกูลถาน
ราวกับมองดูหลุมฝังศพคนตาย
“ผมเปิดกุญแจนี้ไม่ได้ ผมทำไม่ได้จริงๆ…” ช่างกุญแจพูดขณะที่ถือกล่องเครื่องมือ จากนั้นก็จากไปโดยไม่หันกลับมาอีก
ผู้ช่วยที่คุ้มครองอวี๋เยว่หานพูดเตือนด้วยความประหม่า