หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 973 พาพวกเขาไปให้หมด! ตอนที่ 974 คนกันเอง!
ตอนที่ 973 พาพวกเขาไปให้หมด!
“คุณชายหาน คนธรรมดาที่ไหนจะติดตั้งแม่กุญแจแบบนี้ไว้ที่บ้านประจำตระกูลกันล่ะครับ? สถานที่แห่งนี้อันตรายเกินไป พวกเราออกไปคุยกันก่อนดีกว่าไหมครับ?”
พอผู้ช่วยพูดจบ อวี๋เยว่หานก็สบตาเหนียนเสี่ยวมู่โดยที่ไม่มีใครขยับตัว
พวกเขาต่างก็ไม่คิดมาก่อนเลยว่าประตูใหญ่ของบ้านประจำตระกูลถานจะติดแม่กุญแจประเภทนี้
แต่นี่ก็แสดงให้เห็นว่าจะต้องมีของสำคัญอยู่ภายในบ้านประจำตระกูลถานอย่างแน่นอน!
มิฉะนั้นแล้ว คนที่อยู่เบื้องหลังคงไม่ยอมเสียแรงกายแรงใจจับตาดูบ้านประจำตระกูลหลังนี้
กลัวก็แต่ว่าอีกฝ่ายจะรู้ทันทีที่พวกเขาปรากฏตัว
ถ้าไม่เข้าไปคราวนี้ หากรออีกฝ่ายเตรียมการป้องกัน คราวหน้าพวกเขาคงเข้าไปได้ยาก
แต่กุญแจรหัสนี้มัน…
“คุณกำลังคิดอะไรอยู่?” อวี๋เยว่หานหลุบตามองเหนียนเสี่ยวมู่ที่กำลังกัดริมฝีปากอยู่ในอ้อมแขน
“กำลังคิดว่าจะลองเดิมพันดีไหม แต่ก็กลัวตายนิดหน่อย”
เหนียนเสี่ยวมู่ซุกตัวอยู่บนอกของเขาพลางพูดพึมพำ
“ที่จริงก็ไม่ได้กลัวตายหรอก แต่แค่เป็นห่วงว่าถ้าฉันตายไป คุณจะหาแม่เลี้ยงให้เสี่ยวลิ่วลิ่วและทำร้ายลูกสาวฉัน อีกอย่างแค่นึกภาพคุณจู๋จี๋กับผู้หญิงคนอื่น ฉันก็โมโหจนอยากจะกระโดดขึ้นจากหลุมศพ…อือ!”
เหนียนเสี่ยวมู่ถูกเขากุมปากไว้
ฝ่ามืออุ่นๆแฝงไปด้วยความหงุดหงิด
“อย่าพูดไร้สาระ! ผมไม่ปล่อยคุณไปคนเดียวหรอก”
เหนียนเสี่ยวมู่ “งั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นมา เสี่ยวลิ่วลิ่วจะทำยังไง?”
อวี๋เยว่หาน “ยกให้ฟ่านอวี่เลี้ยง”
อวี๋เยว่หานจูงมือเธอเดินไปที่หน้ากุญแจรหัสตรงประตู ผลักเธอไปข้างหน้า “ไปสิ ผมจะคอยคุ้มกันคุณอยู่ข้างหลัง”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนเขาจะผลักเธอไปตายล่ะ?
เหนียนเสี่ยวมู่วิ่งไปที่ข้างหลังเขาอย่างไว
ดึงเสื้อเขา โผล่หัวออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ “คุณ คุณก็รู้รหัสนี่ คุณไปกดสิ!”
“กลัวจนพูดติดอ่างเลยเหรอ? ทำใจให้สบาย”
อวี๋เยว่หานใช้นิ้วยาวจิ้มหน้าผากเธอพลางยิ้มมุมปากด้วยความเอ็นดู
ลากเธอไปหลบอยู่ข้างหลังตัวเองก่อนจะเดินไปข้างหน้าอย่างเต็มใจ
นิ้วยาวกดกุญแจรหัสด้านบนโดยไม่ลังเล…
“นั่นใคร? ทั้งหมดยกมือขึ้น อย่าขยับ!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากนอกลานบ้าน
กลุ่มตำรวจในเครื่องแบบพุ่งเข้ามาจากด้านนอกในพริบตาเดียว
เผชิญหน้ากับบอดี้การ์ดที่อยู่ในลานบ้าน
“คุณชายหาน มีตำรวจมา!” ผู้ช่วยรีบเตือน
มืออวี๋เยว่หานที่เพิ่งจะแตะกุญแจรหัสชะงักลง
เขาหยุดการเคลื่อนไหว
แววตาเป็นประกายเย็นยะเยือก
ทันทีต่อจากนั้นก็จูงมือเหนียนเสี่ยวมู่หันกลับไป เขาสั่งบอดี้การ์ดวางมือ ห้ามไม่ให้กระทำโดยพละการ
เขาเดินไปข้างหน้าพร้อมกับมองไปที่เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ยืนอยู่ข้างหน้า
เมื่อแน่ใจแล้วว่าเป็นตำรวจจริงๆ อวี๋เยว่หานก็โบกมือให้บอดี้การ์ดถอยไป
“คุณชายหาน มีคนแจ้งความมาว่าคุณบุกรุกเข้าพื้นที่ส่วนตัว ตอนที่พวกเราเพิ่งเข้ามาก็เห็นว่าพวกคุณกำลังจะเข้าไปข้างใน อีกอย่างกุญแจประตูใหญ่ของบ้านหลังนี้ก็ยังเคยโดนคนทำมันพังมาแล้ว เพราะฉะนั้น ถ้าคุณไม่สามารถแสดงเอกสารอื่นใดที่ระบุว่าคฤหาสน์หลังนี้เป็นของคุณ เกรงว่าจะต้องรบกวนคุณไปกับพวกเราหน่อย!”
เจ้าหน้าที่ตำรวจเดินมาพร้อมทำการชี้แจง
หลังจากได้ยินที่ตำรวจพูด เหนียนเสี่ยวมู่ก็เกือบจะเผลอพูดออกมา แต่อวี๋เยว่หานกลับจับมือเธอไว้แน่นเพื่อบอกเธอว่าอย่าพูด
เขาพูดอย่างสุขุม
“งั้นก็ขอรบกวนทุกท่านแล้ว!”
“พาพวกเขาไปให้หมด!”
–
สถานีตำรวจ
เจิ้งเหยียนจอดรถเสร็จก็ดึงกุญแจรถออกและเปิดประตูเดินเข้าไป
เธอเดินนวยนาดพลางเล่นกุญแจรถที่แสนสะดุดตาที่ห้อยอยู่บนนิ้วเรียวขาว
เมื่อเข้ามายังสถานีตำรวจก็เห็นอวี๋เยว่หานและเหนียนเสี่ยวมู่ ใบหน้าสวยหยาดเยิ้มอดยิ้มไม่ได้
ตอนที่ 974 คนกันเอง!
“ฉันถามหน่อยเหอะ พวกเธอสองคนเป็นอะไรกันมากหรือเปล่า? กลัวตายถึงขนาดจงใจทำผิดกฎหมายแล้วมาหลบอยู่ที่สถานีตำรวจเพื่อคุ้มครองตัวเองเนี่ยนะ? คงไม่ใช่แล้วมั้ง!”
อวี๋เยว่หาน “…”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
“คุณเจิ้ง สองท่านนี้เป็นเพื่อนของคุณใช่ไหมครับ? รบกวนคุณมาทำเอกสารประกันตัวทางด้านนี้ด้วยครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งเดินไปบอกเจิ้งเหยียน
เจิ้งเหยียนหุบยิ้มทันที เธอเดินไปตรงหน้าเหนียนเสี่ยวมู่แล้วหยิกแก้มเธอ
แล้วถึงจะหันไปมองอวี๋เยว่หาน
“คุณชายหาน ฉันอุตส่าห์ทิ้งงานประชุมแล้วรีบมาที่นี่เลยนะ คุณอย่าลืมล่ะว่าคุณติดหนี้บุญคุณฉันอยู่!”
หลังจากพูดจบ เจิ้งเหยียนก็ถือกุญแจรถเดินไปดำเนินการประกันตัว
จนกระทั่งพวกเขาทั้งหมดออกมาจากสถานีตำรวจ
เมื่อเจิ้งเหยียนได้ยินเรื่องราวทั้งหมดก็ร้องเสียงหลงขึ้นมาทันที “จริงเหรอ พวกเธอนี่ใช้ไม่ได้เลย มีเหตุการณ์ตื่นเต้นแบบนี้ทำไมไม่เรียกฉัน!”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
เธอยังจะตื่นเต้นกับเหตุการณ์ที่สามารถทิ้งชีวิตน้อยๆได้ทุกเมื่ออย่างงั้นเหรอ?
ไหนเธอบอกว่ายังไม่เคยเจอรักแท้ ยังไม่เคยมีประสบการณ์ด้านความรักมาก่อน ถ้าตายตอนนี้จะนอนตายตาไม่หลับไม่ใช่เหรอ?
ผู้หญิงมักจะเจ้าเล่ห์
เหนียนเสี่ยวมู่เลือกที่จะเงียบอย่างชาญฉลาด
เจิ้งเหยียนยังบ่นอยู่อีกด้าน “พูดก็พูดเถอะ เมื่อกี้ฉันเพิ่งลองสอบถามตำรวจมา ได้ความมาว่าพวกเขาเองก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนแจ้งตำรวจ พอพวกเขาได้รับแจ้งก็ไปที่นั่นเลย พวกเธอว่าจะใช่คนที่ต้องการชีวิตเสี่ยวมู่มู่หรือเปล่า?”
เมื่อได้ยินดังนั้นเหนียนเสี่ยวมู่ก็หันไปมองอวี๋เยว่หาน
อวี๋เยว่หานเอาแต่นิ่งเงียบมาตลอดตั้งแต่ออกจากสถานีตำรวจ
พอได้ยินที่เจิ้งเหยียนพูด ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆราวกับคิดแบบนี้มาตั้งนานแล้ว
จู่ๆโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
“บรรพบุรุษโทรมา” อวี๋เยว่หานเหลือบมองหน้าจอแล้วยื่นโทรศัพท์ให้เหนียนเสี่ยวมู่
เหนียนเสี่ยวมู่ก้มหน้าดูก็พบว่าเป็นสายจากคุณย่า
เธอรีบรับสายแทนเขา
ยังไม่ทันได้ทักทาย น้ำเสียงกระวนกระวายของนายหญิงอวี๋ก็ดังมาจากปลายสาย
“เยว่หาน เหวินหย่าไต้ฆ่าตัวตาย แกรีบกลับมาดูเร็ว!”
“……”
เหนียนเสี่ยวมู่ที่กำลังถือโทรศัพท์ถึงกับช็อก
เธอมองไปทางอวี๋เยว่หานด้วยความตกตะลึง “คุณย่าบอกว่าเหวินหย่าไต้ฆ่าตัวตายในคุก ให้คุณรีบกลับไป”
“……”
รูม่านตาอวี๋เยว่หานหดลงทันที เขาหยิบโทรศัพท์มาจากมือเธอโดยไม่พูดอะไร หันหน้าไปกำชับให้ผู้ช่วยจองตั๋วเครื่องบินให้
เมื่อเห็นเขาดูร้อนใจ เหนียนเสี่ยวมู่ก็ไม่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย
เธออ้าปากอยากจะถามว่าทำไมการที่เหวินหย่าไต้ฆ่าตัวตาย คุณย่าถึงดูกระวนกระวายขนาดนี้
คำพูดติดอยู่ที่ปาก แต่พอคิดว่าชีวิตคนสำคัญกว่า เธอจึงทนไว้
หลังจากพวกเขาบอกลาเจิ้งเหยียน ก็รีบกลับเมือง H ภายในวันนั้น
ตอนที่ลงจากเครื่องบิน รถตระกูลอวี๋ก็รออยู่ด้านนอกแล้ว
นอกจากคนขับรถ นายหญิงอวี๋ที่แทบจะไม่ออกไปไหนเลยก็มาด้วย
เมื่อเห็นอวี๋เยว่หาน เธอก็ถือไม้เท้าเดินมาหาและพูดด้วยความร้อนใจ “ได้ยินมาว่าหย่าไต้ถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล ไม่รู้ว่าตอนนี้อาการเป็นยังไง พวกเรารีบไปดูเร็วเข้า!”
“คุณย่า ไม่ต้องรีบก็ได้” อวี๋เยว่หานประคองนายหญิงอวี๋พร้อมกับพูดเสียงเข้ม
“เรื่องมันเกี่ยวกับแก ฉันจะไม่รีบได้ยังไง!”
ความกังวลใจในแววตานายหญิงอวี๋ไม่ได้ลดน้อยถอยลง เธอเหลือบไปเห็นผ้ากอซบนมือของเขา “มือแกเป็นอะไร? ได้แผลได้ยังไง? ย่าเตือนแกแล้วไงว่าอย่าได้รับบาดเจ็บ…”
“คุณย่า!” อวี๋เยว่หานพูดขัด
เสียงเข้มลงแฝงไปด้วยความตึงเครียด
นายหญิงอวี๋ถึงกับอึ้ง เธอมองเหนียนเสี่ยวมู่ที่อยู่ข้างๆพลางถลึงตา “เจ้าเด็กบ้า ทำไมต้องดุด้วย? เสี่ยวมู่มู่ก็คนกันเอง มีอะไรที่พูดไม่ได้ ? !”