หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 284 อาณาจักรไม้ขจี

หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 284 อาณาจักรไม้ขจี

“ตามความเห็นของข้าแล้ว เยว่เอ๋อน้อย เจ้าไม่สมควรยอมเอาใจคนผู้หนึ่งหากกลับเลือกปฏิบัติต่อผู้ที่เหลืออย่างไม่เท่าเทียม พวกเรานั้นคือสหายผู้ร่วมต่อสู้ฟันฝ่าเคียง บ่าเคียงไหล่ ! เมื่อเจ้าเผื่อแผ่ของกินแก่คนผู้นี้ เช่นนั้นเจ้าจะไม่ปันให้แก่ข้าบ้างเชียวหรือ ? พวกเราไม่มีสิ่งใดตกถึงท้องมาพักใหญ่แล้ว รีบเอาไก่ย่างนั้นมาให้ข้ากินหน่อยเร็ว !”

โจวเหยียนอันยกมือขึ้นก่ายหน้าผากส่ายหน้าไปมา ไม่คิดเลยว่านายท่านจะเอ่ยกล่าวสิ่งไร้ยางอายเช่นนี้ออกมาได้ !

ศีรษะเกอซีแทบระเบิดเมื่อต้องเผชิญหนุ่มจอมเอะอะโวยวายพวกนี้ ดังนั้นหญิงสาวจึงควักไก่ย่างที่นางปรุงเตรียมไว้ในมิติเวทอยู่ก่อนหน้าออกมาอีกหลายชิ้นเพื่อโยนส่ง ให้แก่ทุกคนด้วยความเสมอภาค

ที่สุด บรรยากาศวุ่นวายโดยรอบจึงเงียบสงบลงได้ ที่หลงเหลือทิ้งไว้เห็นจะมีแค่เพียงเสียงกัดเคี้ยวชิ้นเนื้อกรุบกรับในลําคอของทุกคน

ทว่าเมื่อถึงคราที่หนานกงยีต้องรับชิ้นไก่ ชายหนุ่มกลับเคลื่อนกายเข้ามาใกล้เกอซีพลางจับจ้องนางด้วยสีหน้าขัดเคือง “ข้าอยากกินขนมเปี๊ยะ น้ำแกงหูฉลามที่ปรุงขึ้นด้วยทรายสีม่วง รังมังกรเหินหงส์ร่อนทองคํา ”

เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้ สมควรเป็นเขาแต่เพียงผู้เดียวที่จะได้ลิ้มชิมรสอาหารฝีมือเกอซี หากทว่ายามนี้เจ้าตัวปวนพวกนี้กลับมีมาร่วมชิมรสมือนาง ! ผู้ใดจะยอมรับได้ ! เกินสุดจะทนรับได้ !

ยิ่งเห็นพวกมันทุกคนตั้งหน้าตั้งตากินของอร่อยกันอย่างหน้าชื่นตาบาน เขาก็ยิ่งคันมือคันไม้อยากเข้าไปอัดหน้าโง่นั่ง พวกนั้นให้เละเป็นขี้โคลนไปเสีย

มุมปากเกอซีกระตุกอีก นางถอนมือที่กําลังจะยื่นส่งไก่ย่างให้อีกฝ่ายกลับคืน “แล้วแต่เจ้าว่าอยากกินหรือไม่ข้าล้วนไม่สนใจ !”

เขากล้าออกปากสั่งอาหารกับนาง คิดว่านางคือต้นเครื่องของเขางั้นรึ ?

ชายหนุ่มรีบคว้าชิ้นไก่จากมืออีกฝ่ายทันที ทั้งยังฉวยโอกาสโอบรั้งเอวนางเข้ามากระซิบกระซาบข้างหู “ข้าเคยบอกแล้วว่าเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ปรุงอาหารให้ผู้อื่นใดทั้งสิ้น รสมือของซีเอ๋อเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น เข้าใจไหม ?”

อีกฝ่ายกลับเตะเขาออกด้วยความไม่พอใจ

หลังอาหารกลางวัน ทุกคนล้วนหยุดพักอีกครู่เพื่อตระเตรียม และจัดแจงสิ่งของสําหรับการเดินทาง

หากดูรูปการตามแผนที่บนแผ่นหยกบันทึกความที่หนานกงยี่ได้รับมาก่อนหน้า ยามนี้พวกเขาสมควรอยู่ในที่ตั้งแห่งอาณาจักรไม้ขจี ขอบเขตชั้นในแห่งเขตแดนผนึกมังกร

ในอาณาจักรไม้ขจีแห่งนี้ไม่มีสมบัติใดที่ผู้คนต้องต่อสู้ช่วงชิง คงมีเพียงเสียงคํารามอีกก้องแห่งหมู่ปีศาจอสูรที่ร้ายกาจ ดังกระหมไปทั่ว เช่นนั้นย่อมไม่มีผู้ฝึกยุทธใดมุ่งหมายเดินทางเข้ามาในดินแดนแห่งนี้

หากทว่าจากผลการสํารวจเขตแดนอาณาจักรกําบังของหวูอวี้บ่งบอกว่า สวนสมุนไพรซึ่งท่านปรมาจารย์จือจินเป็นผู้ลงมือเพาะปลูกเองกับมือ สมุนไพรทั้งปวงล้วนคือพฤกษาเวทซึ่งท่านปรมาจารย์ใช้เวลาเก็บรับษารวมรวมไว้ทั้งชีวิต และสถานที่แห่งนั้นย่อมต้องตั้งอยู่ในอาณาจักรไม้ขจี เดิมทีอัตราการอยู่รอดของสมุนไพรเวทเหล่านั้นนับว่ายากเย็นนัก หากทว่าเมื่อผ่านการเจริญเติบโตมายาวนานนับพันปี พฤกษาทั้งหลายซึ่งถูกเพาะปลูกไว้ในสวนสมุนไพรแห่งนี้ย่อมนับว่ามิอาจประมาณค่าได้

หนานกงยวตระหนักถึงทักษะการรักษาอันสูงส่งของเกอซีเป็นอย่างดี ทั้งยังรู้ดีว่านางชื่นชอบสะสมพันธุ์เวทพฤกษาที่ผิดแปลกจากทั่วไป ส่วนกู้หลิวเฟิง และทุกคนที่เหลือต่างไม่มีความมุ่งหมายพิเศษใดในการเข้าสู่อาณาจักรกําบังแห่งนี้ เช่นนั้นทุกคนจึงเลือกมุ่งหน้าไปยังสวนสมุนไพรพร้อมกัน

โดยที่แท้ สิ่งที่เกอซีต้องการค้นหาอย่างที่สุดในยามนี้นั้นคือกุญแจสู่การเพิ่มความสามารถในการสั่งการควบคุม อาณาจักรกําบังแห่งนี้ หากทว่าน่าเสียดายที่นางกลับต้องอับจนปัญญา เนื่องเพราะแต่ละเขตชั้นในอาณาจักรกําบังล้วนประกอบด้วยภัยอันตรายโดยรอบด้าน แม้หากคิดหมายออกจากอาณาจักรไม้ขจียังจําต้องมีความรู้ ความเข้าใจในสถานที่ซึ่งตนดํารงอยู่ ซึ่งเรื่องดังกล่าวล้วนอาจกระทําให้เสร็จสิ้นสมบูรณ์ได้ภายในระยะเวลาอันสั้น เช่นนั้นหญิงสาวจําต้องยุติความตั้งใจที่มีไว้ก่อน

ที่เรียกว่าความรู้ความเข้าใจนั้นย่อมประกอบด้วยสองส่วนนั้นคือ ความรู้ด้านทักษะการต่อสู้ และความรู้ด้านวิชาอาคม แม้จะถูกเรียกว่าอย่างง่ายดายเพียงว่า “ความรู้ความเข้าใจ” ทว่าแท้จริง ส่วนการต่อสู้นั้นคือยุทธวิธีที่ผู้ฝึกยุทธทั้งหลายจะนําออกใช้เมื่อยามประพลังฝีมือ ส่วนด้านอาคมคือสิ่งที่เรียกว่า ริ้วรายมนตรา ซึ่งแท้จริงคือ อาคมที่ถูกสะกดไว้เป็นวงชั้นกระทบกันไปมาอย่างต่อเนื่องในบริเวณซึ่งถูกกําหนดไว้

ยังมี นางอาจพบเจอสมุนไพรเวทสูงค่ามากมายภายในสวนสมุนไพรของท่านเจ้าวังจือจิน เช่นนั้นหญิงสาวจึงคิดฉวยโอกาสนี้ อาจบางที่มีโอกาสได้พบเจอผลเทพมังกร ซึ่งมังกรจิ๋วจําต้องใช้ในการเยียวยารักษา หากเป็นไปได้เช่นนั้นย่อมนับว่าประเสริฐยิ่ง

ฉับพลัน เกอซีฉุกนึกถึงคําที่มังกรตัวจิ๋วเพ้อออกมา เกี่ยวกับอาณาจักรผลาญสวรรค์

อาณาจักรไม้ขจี.อาณาจักรผลาญสวรรค์….หรืออาจหมายความว่าอาณาจักรผลาญสวรรค์คือส่วนหนึ่งแห่งเขตแดนผนึกมังกร ? ยิ่งคิดก็ยิ่งพบว่าสิ่งที่ตนคาดคํานวณล้วนถูกต้อง ยามนี้นางเริ่มกระหายอยากเพิ่มระดับความสามารถในการควบคุมอาณาจักรกําบังแห่งนี้ขึ้นบ้างแล้ว

เขตแดนในอาณาจักรไม้ขจีไม่ใหญ่โตกว้างขวางนัก แค่เพียงครึ่งวันพวกเขาก็สามารถชี้จุดตําแหน่งที่ตั้งของสวนสมุนไพร ทั้งยังพบว่ายามนี้มันกําลังถูกปกคลุมด้วยม่านหมอก สีขาวที่หนาทึบ

เหตุที่สถานที่แห่งนี้ปรากฏไอหมอกขาวเข้าปกคลุมย่อมพิเคราะห์ได้อย่างชัดเจนว่าสถานที่แห่งนี้คือจุดที่น่าค้นหาอย่างที่สุดภายในอาณาจักรไม้ขจีทั้งหมด

หมอกหนาขาวย่อมสมควรหุ้มห่อปกคลุมสวนสมุนไพรของท่านปรมาจารย์จือจิน สถานที่ซึ่งยอดฝีมีอผู้นั้นเพาะปลูกพันธุ์พฤกษาเวทล้ําค่าหายาก หากแต่เมื่อสํารวจมองจากภายนอก ย่อมสามารถมองผ่านถึงด้านในแค่เพียงคลุมเครือ ไม่อาจแลเห็นได้กระจ่างชัด

ยังมียอดฝีมืออย่างน้อยสิบกว่าคนที่รั้งอยู่ รอบม่านหมอกขาว โดยส่วนใหญ่ล้วนคือยอดฝีมือขั้น 3 พลิกผันอเวจี ทั้งยังมีอีกสองสามคนซึ่งมีระดับพลังปราณถึงขอบเขตขั้นที่ 4 ปฐพีสะท้านสะเทือน สายตาของพวกเขาทั้งหมดจับจ้องตรงไปยังม่านหมอกเบื้องหน้าด้วยสีหน้าองอาจ ขุมพลังแห่งความตื่นเต้นแฝงความกระวนกระวายแผ่กระจายรอบกาย

ครั้นเมื่อกลุ่มของเกอซีเคลื่อนเข้าใกล้ พวกมันทั้งหมดต่างพากันหันมาเขม็งจ้อง ใบหน้าของพวกมันโดย ส่วนใหญ่แปรเปลี่ยนเป็นน่ากลัวอย่างร้ายกาจ บ่งบอกความ เลวร้ายอย่างน่าประหวั่นพรั่นพรึง

***จบตอน อาณาจักรไม้ขจี***