หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 341 ผมขาวเฒ่าชรา

หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 341 ผมขาวเฒ่าชรา

ความเศร้าโศกวาบผ่านนัยน์ตาทั้งคู่ของชายวัยกลางคนขณะที่เขากล่าว “จากความจริงที่ท่านหมอซียอดอัจฉริยะสามารถเป็นเหตุให้เฟิ่งเหลียนอิ่งผู้มีทักษะทางการแพทย์ระดับห้าต้องเสียหน้าในที่ประชุมชน ยังอีกทั้งความจริงที่องค์ราชันมัจจุราชคือผู้คอยหนุนหลังให้ท่าน ข้าพร้อมจะเดิมพัน เช่นนั้นข้าจึงขอวางเดิมพันความแค้นนี้กับท่านหมอซีผู้อัจฉริยะ

มุมปากของเกอซียกโค้งขึ้นเล็กน้อย ขณะนางขยับฝามือที่ถือกล่องขึ้น-ลงประเมินคุณค่าพร้อมผงกศีรษะ “ดี ! เพื่อผลเทพมังกรนี้ ข้ารับปากเจ้า !”

ที่สุดบุรุษวัยกลางคนผู้นั้นก็เผยรอยยิ้มบาง เขานําเครื่องลางสีเงินออกมาส่งให้เกอซี พลางกล่าวด้วยอาการนอบน้อม “นี่คือเครื่องลางขลังหมื่นลี้ แม้ของสิ่งนี้จะสามารถใช้ได้แค่เพียงครั้งเดียว ทว่าเมื่อใดที่ท่านเผาเครื่องรางนี้ ไม่ว่าท่านหมอซีผู้อัจฉริยะจะอยู่ ณ ที่ใดในทวีปหมีหลัว ข้าล้วนสามารถรับรู้ข่าวสารจากท่านได้ทุกเมื่อ”

เกอซีรับเครื่องลางสีเงินนั้นมาแกว่งไกวเล็กน้อย นางส่งสายตามองบุรุษวัยกลางคนผู้เดินโซเซกลับไปอยู่ข้างกายผู้เป็นภรรยา เขาร่ําร้องโหยไห้ ขณะอุ้มร่างไร้วิญญาณที่เย็นเยียบของผู้เป็นภรรยาขึ้นมา

ทว่าทันทีนั้นเองนัยน์ตาทั้งคู่ของนางกลับถูกครอบคลุมด้วยฝ่ามือหนาคู่หนึ่งกระทั่งไม่อาจแลเห็นสิ่งใด

น้ําเสียงอ่อนโยนของหนานกงยวี่เอ่ยขึ้นเบา ๆ “อย่ามองอีกเลย ซีเอ๋อกับเป็นหวางจะอยู่ร่วมกันกระทั่งผมขาวเฒ่าชรา มิมีวันที่พวกเราจะพรากจากไม่ว่าเป็นหรือตาย”

เกอซีหันกลับมาถลึงตาใส่อีกฝ่าย “ผู้ใดจะอยู่ร่วมกับท่าน กระทั่งผมขาวเฒ่าชรากัน ? ท่านก็มีน้องเฟิ่งเหลียนอิ่งอยู่แล้วทั้งคน มิใช่หรือ?”

ชายหนุ่มยกมือขึ้นหยิกจมูกนางเบาๆ ด้วยท่าที่หยอกเย้าเอาใจ “ซีเอ๋อ หากเจ้ายังกล่าวเช่นนี้อีก ข้าจะถือว่าเจ้ากําลังหึงหวง!”

เกอซีตีฝ่ามือของชายหนุ่มพลางเบนสายตากลับมาที่กล่องน้อยในมือ นางต้องเร่งกลับเข้าไปในมิติเวท เพื่อช่วยมังกรทองน้อยดูดซับพลังจากผลเทพมังกร

ทว่าการจะกลับเข้าในมิติเวทจําต้องงีบหลับ

เกอซียุดชายเสื้ออีกฝ่ายพลางกล่าวเบาเสียง “ขอพิงไหล่ของเจ้าหน่อย”

ทั้งนางก็เอนศีรษะซบพิงบ่าของเขาโดยไม่รั้งรอคําตอบ หญิงสาวพริ้มตาลงกลับคืนสู่มิติเวทด้านใน

แต่แรกหนานกงยวิ่งุนงงนิ่งค้าง ทว่าเพียงไม่นานหลังจากนั้นมุมปากทั้งสองของเขาพลันยกขึ้น เผยสีหน้าอันแสนอ่อนหวาน และอ่อนโยน ชายหนุ่มเหยียดมือออกโอบร่างน้อยของเกอซีให้หลับ พักอย่างสุขสบายภายใต้อ้อมกอดของตน

สองสามวันที่ผ่านมานี้เห็นที่นางจะมีภารกิจต้องสะสางมากมาย นางคงเหน็ดเหนื่อยยิ่งแล้ว

หากทว่าเกอซีผู้กลับเข้าสู่มิติเวทกลับต้องตกตะลึงตาค้าง

เมื่อตลอดทั่วทั้งภายในมิติจิตนางกลับไม่พบเห็นแม้เพียงเงาของต้านต้าน ไม่รู้กระทั่งเถาวัลย์ม่วงอเวจีวิ่งโลดไปที่ใด สิ่งที่หลงเหลือมีเพียงเถาสีม่วงน้อยๆที่หล่นอยู่เบื้องหน้าเกอชีผู้ยืนนิ่งอึ้งค้าง

หญิงสาวร้องเรียกหาต้านต้านอยู่หลายครา ทว่ากลับไม่ได้ยินเสียงตอบรับ ความหวาดกลัวเริ่มท่วมท้น สีหน้าของนางเริ่มแปรเปลี่ยน

กระทั่งเมื่อเถาวัลย์ม่วงอเวจีส่งกระแสจิตหานางอีกครา เกอซีจึงค่อยถ่ายถอนใจได้ด้วยความโล่งออก มิรู้จริงๆว่านางควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี

เมื่อภายในมิติเวทปรากฏภาพใหม่อันเป็นสวนสมุนไพรที่กว้างใหญ่ ในสวนสมุนไพร มีสุกรสีชมพูตัวน้อยกับทั้งเถาวัลย์ม่วงอเวจี ซึ่งกําลังวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหานางด้วยหน้าตาแสนชื่นมื่นสดใส

เมื่อสถานที่แห่งนี้ปรากฏขึ้นในมิติเวท ทั้งคู่จึงรีบพากันกัดกินพฤกษาเวทเขียวขจีอย่างสนุกสนาน ทว่าในมิติเวทของนางไม่เคยปรากฏสมุนไพรเวทขั้นสูงมิใช่หรือ

ที่น่าแปลกกว่านั้นก็คือ ครั้งที่นางออกไปจากมิติเวท สวนสมุนไพรแห่งนี้ยังไม่มีสิ่งใดแปรเปลี่ยน

และด้วยการช่วยเหลือจากเถาวัลย์ม่วงเอวเจี เกอซีจึงสามารถรับรู้ถึงตําแหน่งที่อยู่ของเจ้าตัวน้อยที่ถูกตามใจ กระทั่งแทบจะเสียหมูตัวนี้ได้ “ต้านต้าน เจ้ากล่าวว่าในสวนสมุนไพรมีบางสิ่งน่าขนพองสยองเกล้า เจ้าหวาดกลัวยิ่งนักมิใช่หรือ ?”

ต้านต้านผู้กําลังตั้งหน้าตั้งตาสวาปามของขบเคี้ยวเบื้องหน้าอย่างหน้าชื่นตาบาน ย่อมยังไม่อาจตอบคําของหญิงสาว ผ่านไปครูใหญ่ เมื่อเขาอัดทุกสิ่งเข้าไปจนเต็มคราบสาแก่ใจแล้ว เจ้าตัวน้อยจึงเริ่มส่งเสียงหัวเราะคิกคัก

***จบตอน ผมขาวเฒ่าชรา***