หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 355 ฝ่าหมื่นพันเภทภัยก้าวสู่หนทางสวรรค์

หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 355 ฝ่าหมื่นพันเภทภัยก้าวสู่หนทางสวรรค์

จากตําแหน่งนี้เกอซีย่อมสามารถแลเห็นสายเงาอันบางเบาของกระบี่เหินเวหาสีฟ้า

เมื่อมังกรทองตัวน้อยมองตามแนวสายตาของเกอซีกระทั่งเห็นกระบี่เหินเวหาสีฟ้าเล่มนั้น ใบหน้าของเขาพลันเต็มไปด้วยแรงปรารถนาอย่างอดมิได้ “ ”สิ่งนั้นคือหัวใจของเขตแดนผนึกมังกร มันคือของวิเศษสูงสุดภายใต้อาณาจักรกําบังแห่งนี้ – – กระบี่ผนึกมังกร”

“ในปีนั้น ครั้งที่นายท่านคนก่อนของข้าใช้กระบี่วิเศษเล่มนี้ท่องเที่ยวไปทั่วยุทธภพ ตลอดทั่วแถบทวีปหมีหลัวแห่งนี้ เทพขวางตาย ! โพธิสัตว์ยั้ง ฆ่า !* ไม่มีผู้ใดหน้าไหนเคยได้เห็นแม้เพียงแผ่นหลังของนายท่าน หากจะมีก็คงแค่ศิษย์คนสนิทผู้ติดตามเพียงไม่กี่คนเท่านั้น”

*เทพขวาง ตาย ! โพธิสัตย์ยั้ง ฆ่า ! หมายถึง สามารถฟันฝ่าอุปสรรคทุกอย่างไปได้

“ส่วนตัวข้าก็เป็นหนึ่งในสัตว์เวทของนายท่าน เจ้าลองตรองดูเถิดว่าข้าจะเก่งกาจสักเพียงไร ? ผู้ใดไหนเล่าจะเผยอตนมาเป็นคู่ประมือกับข้าได้”

นายท่านฝ่าหมื่นพันเภทภัยก้าวสู่หนทางสวรรค์* ทว่าชิงชากับข้ามิอาจจึงไม่สามารถติดตามนายท่านสู่แดนสวรรค์เบื้องบนได้

* ฝ่าหมื่นพันเภทภัยก้าวสู่หนทางสวรรค์ หมายถึงการฝึกตนกระทั่งบรรลุสู่ความเป็นเซียนบนสวรรค์

จิตวิญญาณของชิงชามอดไหม้ เพียงสิ่งเดียวที่หลงเหลือคือจิตเดิมแท้ที่ถูกทิ้งสถิตในอาณาจักรกําบังแห่งนี้”

“หากแต่ข้ายังดีกว่าเจ้าโงชิงชานั้น แม้นร่างของข้าจะมอดไหม้ลงเช่นหันหากแต่เผ่าพันธุ์มังกรล้วนสามารถถือกําเนิดร่างขึ้นใหม่เราย่อมสามารถเกิดใหม่ด้วยการสละพลังฝีมือทั้งหมดที่เคยมีเพื่อหล่อหลอมเลือดเนื้อขึ้นอีกครา เช่นนั้นนายท่านจึงส่งมอบเขต แดนมังกรให้ข้าเป็นผู้ดูแล ทั้งยังทิ้งกระบี่ผนึกมังกรนี้ไว้กับข้าและด้วยเหตุนี้ร่าง และจิตวิญญาณของข้าจึงมิได้สูญสลายข้าจึงยังคงรั้งอยู่เพื่อรอผู้มีวาสนาที่จะสามารถทําลายปราการล่วงเข้าสู่เขตแดนลึกลับแห่งนี้เมื่อนั้นชีวิตของข้าก็จะคืนสู่ความรุ่งโรจน์อีกครา

หากทว่าแม้ผนึกในร่างของข้าจะถูกปลด ตัวข้าสามารถฝึกปรือพลังเวทได้อีกครั้งก็ตาม แต่ขากลับมิอาจพบเห็นนายท่านได้อีกแล้วในชาติภพนี้”

ฝ่าหมื่นพันเภทภัยก้าวสู่หนทางสวรรค์กระนั้นหรือ ? นัยน์ตาทั้งคู่ของเกอซีเปล่งประกายริมฝีปากยกโค้งขึ้นปรากฏรอยยิ้มแห่งความมุ่งมั่น

นับแต่นางเดินทางมายังดินแดนประหลาดแห่งนี้ นางก็ไม่เคยคิดหยุดนิ่งอยู่กับที่

นางจะต้องแข็งแกร่งยิ่งขึ้น เก่งกาจยิ่งขึ้น มีฝีมือสูงส่งยิ่งขึ้นกระทั่งไม่เหลือผู้ใดกล้าข่มเหงรังแกนาง จะฝึกฝนให้ยิ่งขึ้นจนกว่าสองตาของนางจะสามารถกวาดมองไปทั่วทุกหนแห่งในใต้หล้าสองเท้าของนางสามารถเหยียบย่ําได้ทุกตารางนิ้วบนผืนปฐพี

ครั้นเมื่อหญิงสาวหันมาเห็นแววตาเศร้าสร้อยของมังกรทองตัวน้อยเกอซีจึงยกยิ้มกล่าวอย่างภาคภูมิ “แค่เพียงฝาหมื่นพันเภทภัยสู่หนทางสวรรค์มิใช่หรือ ? เมื่อเจ้าเคยร่วมฝาฟันภัยอันตรายกับนายท่านของเจ้ามาแล้ว เช่นนั้นยังต้องเกรงสิ่งใดอีกเล่า ? เมื่อเจ้าได้ติดตามข้า ย่อมต้องถึงวันที่เจ้าจะสามารถฟันฝ่าอุปสรรคทั้งปวงพิสูจน์ตนสู่หนทางทะยานขึ้นแดนสรวงเบื้องบนเมื่อถึงตอนนั้นจะกลัวไปไยว่าเจ้าจะมิได้พบกับนายเก่าของเจ้าที่บนสวรรค์ชั้นฟ้า ?”

มังกรทองศักดิ์สิทธิ์นิ่งอึ้งอ้าปากค้าง เขาเพียงหมายจะดูแคลนนางหนูผู้เหิมเกริมผู้นี้ เนื่องเพราะผู้ที่สามารถฝึกตนฟันฝ่า เพื่อขึ้นสู่แดนเซียนสวรรค์ล้วนย่อมต้องมีพลังฝีมือขั้นที่ 3 พลิกผันอเวจีเป็นอย่างน้อยซึ่งนั่นคือหนทางอันยาวไกลที่คงเป็นได้แค่เพียงความฝันเพ้อของผู้คน

ทว่าเมื่อได้เห็นประกายตาที่กระจ่างสุกใสของเกอซี มังกรทองตัวน้อยกลับมิกล้าปริปากทัดทานคํากล่าวของนาง

เขามักรู้สึกว่า ไม่ว่าภารกิจนั้นจะยากลําบากเหนือขีดจํากัดสักเพียงไรสาวน้อยผู้อยู่เบื้องหน้าเขานี้กลับดูคล้ายสามารถกระทําให้ลุล่วงถึงผลสําเร็จได้เสมอ

เกอซีหาได้เอ่ยถาม หรือทอดสายตาอาลัยกับกระบี่ผนึกมังกรเล่มนั้นอีกต่อไปไม่

เนื่องเพราะพลังอํานาจที่แฝงเร้นในเขตแดนผนึกมังกรแห่งอาณาจักรกําบังนั้นสูงส่ง นางจึงไม่สามารถเข้าถึงสถานที่บางแห่งหรือของบางสิ่งแม้ยามนี้นางจะเป็นผู้ควบคุมอาณาจักรแห่งนี้แล้วก็ตาม

ดังเช่นกระบี่ผนึกมังกรในโถงใหญ่เล่มนี้ การจะฉวยคว้านํา มาครองให้ได้อย่างน้อยนางจําต้องฝึกตนกระทั่งถึงระดับขั้นที่ 4ปฐพี่สะท้านสะเทือนให้ได้เสียก่อน

หาไม่แล้ว หากเพียงนางเกาะกุมกระบี่นางจะต้องได้รับบาดเจ็บตลอดทั่วร่าง…เพียงคิด หญิงสาวย่อมตระหนักดีว่าล้วนเป็นเพียงความเพ้อฝัน เพราะหากนางปลดกระบี่ผนึกมังกรลงมาได้จริงมังกรทองตัวน้อยก็กริ่งเกรงว่านางจะถูกชาวยุทธทั่วหล้าไล่ติดตามเข่นฆ่า

ครั้นจัดการทุกสิ่งภายในอาณาณาจักรกําบัง ส่งมังกรทองตัวจิ๋วกลับเข้าสู่มิติเวทเรียบร้อยแล้วเกอซีจึงกลับมาปรากฏกายอยู่เบื้องหน้าหนานกงยวอีกครา

“ซีเอ๋อ – !!” เพียงได้เห็นนาง หนานกงยี่ก็ปรี่เข้ามาโอบอุ้มใบหน้าของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวั่นวิตก “เจ้าได้รับบาดเจ็บใดหรือไม่ ?”

เมื่อได้เห็นอีกฝ่ายห่วงกังวลร้อนใจเช่นนี้ เกอซีพลันรู้สึกว้าวุ่นใจนางตอบกลับด้วยน้ําเสียงแผ่วเบา “มิใช่ข้าทิ้งข้อความไว้ให้เจ้าว่าข้าไม่เป็นไรล่ะหรือ ?”

***จบตอน ฝ่าหมื่นพันเภทภัยก้าวสู่หนทางสวรรค์***