องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 124 สองสามีภรรยาซือคงมาเยือนถึงบ้าน
หนานกงเย่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“ข้ารู้ดีว่าเสด็จพี่ทรงเป็นคนเยี่ยงไร พระองค์ไม่ใช่คนอย่างที่พวกเจ้าเห็น ผู้ที่มีฐานะที่สูงส่งก็เป็นคน ถึงอย่างไรพวกเราก็เป็นพี่น้องกัน พระองค์ทรงดีกับข้ามาก เพียงแต่ไม่มีใครรู้ก็เท่านั้น”
หนานกงเย่ไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้ถามต่อ
“เช่นนั้นท่านก็อดทนรอดูไปก่อนอย่าเพิ่งใจร้อน หม่อมฉันคิดว่าซือคงเซียงคงจะมาหาเราในอีกไม่กี่วัน เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนก็จะบรรลุผลเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นมีความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม
หนานกงเย่ประหลาดใจ：“เหตุใดเจ้าจึงกล่าวเช่นนี้？”
“ในเวลานี้ไม่ง่ายที่จะพูดเพคะ แต่หม่อมฉันคิดว่าตู้ฟางจุนเป็นสิ่งที่ติดอยู่ใจของซือคงเซียง ตำแหน่งเสนาบดีกรมโยธาธิการของเขาถูกทิ้งไว้ที่นั่น ในตอนนี้เป็นเพราะเรื่องของตู้ฟางจุนถูกกล่าวถึงขึ้นมาอีกครั้ง จึงได้พบกับเขา และแน่นอนว่าเขาต้องลังเล
เพียงแต่ว่านั้นเป็นสิ่งที่ติดอยู่ใจของเขา ไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่นใดเลย เขาจะต้องสนใจชีวิตของประชาชนอย่างแน่นอน
ถ้าหากว่าเขาไม่อยากจะยุ่งเรื่องนี้จริง ๆ เขาคงจะไม่หน้านิ่วคิ้วขมวดทุกวัน
หม่อมฉันไปที่จวนซือคงของพวกเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่เขาสามารถขับไล่หม่อมฉันออกมาได้ เขาสามารถทอดทิ้งภรรยาโดยไม่คำนึงวันเวลาได้ แล้วเหตุใดต้องสนใจกับระยะเวลาอันสั้น
แสดงให้เห็นว่าเขาลังเล เพียงแต่เขาลังเลเรื่องอะไร ท่านอ๋องทราบหรือไม่เพคะ ？”
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิด ทันใดนั้นหนานกงเย่ก็ตบโต๊ะและลุกขึ้นยืน
“ข้าลืมไปได้อย่างไร” หนานกงเย่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นจากเก้าอี้ นางยืนขึ้น และยิ้ม
หนานกงเย่มองฉีเฟยอวิ๋นอย่างละเอียดรอบคอบ：“ข้าน่าจะคิดเรื่องนี้ได้ตั้งนานแล้ว”
“ท่านอ๋องทรงรู้แล้วหรือเพคะ”
“ซือคงเซียงได้รับความไม่เป็นธรรม แต่ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นในราชสำนัก และสั่งให้เขากลับมา เขาคงไม่กล้าที่จะปฏิเสธ ข้าเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ข้าจะสั่งให้เขากลับมาในทันที
เพียงแต่ว่าตำแหน่งขุนนางที่จะให้เขาสามารถเลื่อนขั้นได้เพียงแค่หนึ่งขั้นเท่านั้น”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกชื่นชมอย่างสุดซึ้ง นางเพียงพูดแค่ไม่กี่คำเท่านั้น หนานกงเย่ก็เข้าใจมันในทันที
เขาช่างเป็นคนที่ฉลาดจริง ๆ
เมื่อเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นยังคงยิ้มอยู่ หนานกงเย่ก็เดินไปตรงหน้านาง：“ดูเหมือนว่าข้าจะได้ภรรยาที่ดี พระชายาเช่นนั้นเจ้าก็พักผ่อนอยู่ที่จวนสักสองสามวัน และไม่ต้องออกไปไหน”
“ท่านอ๋องทรงรอบคอบมากเพคะ ？” ฉีเฟยอวิ่นก็คิดเช่นกัน
“แน่นอน เป็นเจ้าที่เตือนสติข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะเข้าใจได้อย่างไรกัน ？”
“ท่านอ๋องทรงพระปรีชาเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นถอนสายบัว
หนานกงเย่เงยหน้าขึ้นและพูดว่า：“อาอวี่”
“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” อาอวี่รออยู่ที่หน้าประตูนานแล้ว
ไม่กี่วันต่อมาที่จวนซือคง
เสี่ยวซือที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เอามือทั้งสองข้างใส่ไว้ในแขนเสื้อ และก้มหน้าลงด้วยความเศร้าใจ
ฮูหยินซือคงถามว่า：“ข้างนอกพูดกันเช่นนั้นจริงหรือ ？”
“ขอรับ”
ฮูหยินซือคงดูหดหู่ใจ：“นายท่าน”
ซือคงเซียงถามว่า：“เจ้าพูดอีกทีสิ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ？”
เสี่ยวซือกล่าวว่า：“คนข้างนอกบอกว่าพระชายาเย่ทำงานได้ไม่ดี จึงถูกท่านอ๋องเย่ลงโทษ ในตอนนี้ถูกห้ามไม่ให้ออกจากจวนและให้กักตนเพื่อสำนึกผิดอยู่แต่ในจวน ในหนึ่งวันมีอาหารสามมื้อ แต่ในตอนนี้พระองค์ทรงได้รับอาหารเพียงแค่มื้อเดียวเท่านั้นขอรับ”
“มื้อเดียวมันจะไปพอได้อย่างไร ？” ฮูหยินซือคงทนไม่ไหว
“เจ้าไปถามมาใหม่สิ เจ้าลองไปถามคนในจวนอ๋องเย่ดู นี่เป็นเงินนิดหน่อย เจ้านำไปด้วย แล้วถามมาให้ได้ความ” ซือคงเซียงลุกขึ้นแล้วหยิบเงินที่มีเพียงเล็กน้อยออกมา
เงินจำนวนนี้ไม่ง่ายเลยที่จะหามา เป็นเงินที่เขาเก็บเล็กผสมน้อยจากการที่เขาตกปลาไปขาย เดิมทีเขาจะนำไปซื้อยาบำรุงให้ภรรยา แต่เขายังไม่ทันจะได้ใช้ ฉีเฟยอวิ๋นก็มาเสียก่อน
เสี่ยวซือรับเงินแล้วรีบวิ่งออกไป
อาอวี่สังเกตเห็นแล้วว่ามีคนมาที่จวนอ๋องเย่ เขาจึงกลับเข้าไปบอกทังเหอ ทังเหอจึงบอกให้คนออกไปจากในจวนทันที
แม่นมในจวนเดินออกไปที่ตลาด และเสี่ยวซือก็เดินตามไป
เสี่ยวซือแสร้งทำเป็นเดินอย่างเร่งรีบจนชนกับแม่นม ทำให้แม่นมเกือบจะล้มและของที่อยู่ในมือก็ตกลงไปที่พื้น
เสี่ยวซือรีบหยิบมันขึ้นมา：“ข้าจะจ่ายเงินให้ท่าน เป็นข้าที่รีบเดิน”
แม่นมยิ้มและกล่าวว่า：“ไม่เป็นไร เจ้ายังหนุ่มต้องเดินเร็วเป็นปกติ คราวหน้าก็ระวังหน่อยแล้วกัน”
“ขอรับ”
เสี่ยวซือไม่ได้จากไป เขาเดินตามแม่นมไปและแม่นมก็ไม่ได้พูดอะไร เสี่ยวซือจึงอดไม่ได้ที่จะถามแม่นมว่ามาทำอะไร แม่นมมองไปรอบ ๆ และกล่าวว่า：“มาซื้อรำข้าว”
“ซื้อรำข้าวไปทำอะไร ท่านแต่งตัวเช่นนี้ ท่านเลี้ยงหมูหรือ ？”
“ที่บ้านข้าไม่มีหมู ข้าซื้อไปให้นายท่านของข้ากิน” แม่นมกล่าว
เสี่ยวซือประหลาดใจ：“บ้านท่านคงเป็นครอบครัวใหญ่และมีคนจำนวนมาก แม้แต่นายท่านก็ยังกินรำข้าว”
“ไม่ใช่เช่นนั้น……”
แม่นมกล่าวอย่างลังเลว่า：“ไม่ใช่เช่นนั้น นายหญิงของบ้านข้าทำงานได้ไม่ดี เดิมทีนายท่านไม่ต้องการพบนาง จึงให้นางไปทำธุระ หากนางจัดการได้ดีก็จะให้นางดูแลเรื่องในบ้าน แต่หากจัดการได้ไม่ดีก็จะให้นางกินอาหารแค่วันละมื้อ และลดขั้นเป็นนางสนม”
“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ？” เสี่ยวซือแสร้งทำเป็นประหลาดใจ
แม่นมพยักหน้า：“ใคร ๆ ก็บอกว่านายท่านของเราไม่นายหญิง และนี่คงจะเป็นการกลั่นแกล้งนาง”
“แล้วเอารำข้าวไปทำอะไร ？”
“เอาไปให้นายหญิงของข้ากิน นายท่านของข้าโกรธมาก เดิมทีเห็นว่านางเข้าออกบ้านได้ก็คิดว่าต้องเข้ากันได้ดีอย่างแน่นอน แต่เป็นเพราะสิ่งนั้นยังอยู่ในห้องของนาง แม้นางจะบอกว่านางไม่ได้ทำตาม นายท่านโกรธมากจึงให้นางกินรำข้าว
และกินเพียงแค่วันละมื้อ แม้ว่าจะไม่ดี แต่ก็พอที่จะอยู่รอดไปวัน ๆ รำข้าวก็ถือว่าไม่เลวเลย
ก่อนหน้านี้นายท่านของข้าปฏิบัติต่อนางไม่ดี ช่วงนี้ดูเหมือนความสัมพันธ์จะดีขึ้นเล็กน้อย เพียงแต่คราวนี้เรื่องนี้สำคัญมากต่อนายท่าน และไม่สามารถยกโทษให้นางได้ นางจึงถูกลงโทษ”
เสี่ยวซือรีบกลับไปที่จวนคงซือ และเข้าไปบอกฮูหยินซือคงและซือคงเซียง
ฮูหยินซือคงเป็นคนขี้สงสาร ฉีเฟยอวิ๋นเคยทำการรักษาให้นาง และมาที่นี่หลายครั้งโดยไม่บ่ายเบี่ยง พวกเขาไม่มีบุตร และเห็นฉีเฟยอวิ๋นเป็นเหมือนบุตรสาว ในตอนนี้เป็นเช่นนี้ ฮูหยินซือคงไม่สามารถรับได้ และอยากที่จะร้องไห้ออกมา
ซือคงเซียงลุกขึ้นแล้วเดินไปเดินมารอบ ๆ ห้อง
“เรื่องนี้จะทำเช่นไรดี？” ฮูหยินซือคงถามไปพลางร้องไห้ไปพลาง
ซือคงเซียงก็รู้กลัดกลุ้มใจมากเช่นกัน เขาหยุดและมองไปที่ภรรยา：“ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อ แต่จะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นในจวนอ๋องเย่ได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้ที่แม่ทัพฉีจะไม่สนใจเรื่องนี้ ？”
ฮูหยินซือคงมองไปที่สามีด้วยน้ำตาคลอเบ้า：“หรือว่าพวกเขาจะหลอกเรา ？”
“มันก็ไม่แน่” ซือคงเซียงไม่แน่ใจ แต่ท่านอ๋องเย่คงไม่ใช้เรื่องนี้เพื่อหลอกลวงผู้อื่น
เสี่ยวซือร้อนใจ：“ฮูหยิน เมื่อก่อนข้าก็เคยได้ยินมาว่าพระชายาเย่ทรงไม่เป็นที่โปรดปราน พระองค์ทรงเกือบสิ้นพระชนม์ในเงื้อมมือของท่านอ๋องเย่ หลังจากทรงอภิเษกสมรสก็หนีกลับไปที่จวนของท่านแม่ทัพ และได้ยินคนในจวนท่านแม่ทัพบอกว่าเรื่องนี้ได้ถูกรายงานไปยังฝ่าบาทแล้ว และท่านแม่ทัพฉีก็ยังทำให้อ๋องเย่ได้รับบาดเจ็บด้วย แต่ฝ่าบาททรงเกรงว่าจะทำให้ราชวงศ์ต้องอับอาย จึงให้ระงับเรื่องนี้ไว้ และทรงไม่อนุญาตให้หย่าร้าง”
“หา ？ยังมีเรื่องนี้ด้วยหรือ ？” ฮูหยินซือคงน้ำตาไหล：“เป็นพวกเราที่ทำร้ายพระชายา”
ในตอนเย็น จวนอ๋องเย่ก็มีแขกมาพบ
ฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่กำลังพูดคุยกันเรื่องการสร้างร้านขายยาสมุนไพรใหม่ของนาง อาอวี่เคาะประตูอยู่ด้านนอก
“มีอะไรรึ ？” หนานกงเย่ถาม
“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ซือคงเซียงและฮูหยินของเขามาพ่ะย่ะค่ะ” อาอวี่รายงาน
หนานกงเย่หันไปมองฉีเฟยอวิ๋น และรู้ว่าวิธีการมันได้ผล
“ท่านอ๋องไปเถอะเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปข้างในและทำงานต่อ
หนานกงเย่หันหลังเดินออกไปข้างนอก อาอวี่หยิบแม่กุญแจและขังฉีเฟยอวิ๋นไว้ในห้อง
หนานกงเย่ไปที่พบซือคงเซียงและฮูหยินซือคงที่ห้องโถงด้านหน้า
ซือคงเซียงและฮูหยินซือคงถูกเชิญให้มาที่ห้องโถงด้านหน้าและนั่งลง หนานกงเย่แต่งกายตามสบายและเดินเข้ามาในห้อง
“ราษฎรผู้ต่ำต้อยคารวะท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าคารวะท่านอ๋องเพคะ”
“ท่านเสนาบดี ฮูหยิน ไม่ต้องมากพิธี เชิญดื่มชา”
หนานกงเย่เชิญให้นั่งลงและดื่มชาก่อน
ฮูหยินซือคงเหลือบมองซือคงเซียง และถามหนานกงเย่ว่า：“ท่านอ๋องเพคะ ไม่ทราบว่าพระชายาทรงประทับอยู่ในจวนหรือไม่เพคะ อาการป่วยของข้าหายแล้ว เคราะห์ดีที่ได้พระชายา วันนี้ที่ข้ามาก็เพื่อที่จะขอบพระทัยพระชายาเพคะ”
“พระชายาไม่ค่อยสะดวก นางมีเรื่องต้องไปทำ ฮูหยินไม่ต้องเกรงใจ อาการของฮูหยินดีขึ้นแล้ว พระชายาต้องดีพระทัยกับเรื่องนี้แน่ ไว้ข้าจะบอกเรื่องนี้กับพระชายา”
หนานกงเย่กล่าวอย่างราบเรียบ และไม่ได้เรียกให้ฉีเฟยอวิ๋นออกมา
ฮูหยินซือคงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และกล่าวว่า：“ท่านอ๋องเพคะ ข้าอยากจะขอบพระทัยพระชายาด้วยตนเอง ไม่ทราบว่าท่านอ๋องพอที่จะผ่อนปรนได้หรือไม่เพคะ”
“ฮูหยินอย่ากล่าวเช่นนั้น ข้าจะไม่ผ่อนปรนได้อย่างไร แต่พระยาชาได้รับลมเย็น หากออกมาเกรงว่านางจะแพร่เชื้อ เอาไว้วันหน้าข้าจะพานางไปที่จวนของท่าน แล้วฮูหยินค่อยขอบคุณด้วยตนเองก็ยังไม่สาย”
หนานกงเย่บ่ายเบี่ยง และฮูหยินซือคงก็เริ่มสงสัย
ไม่ยอมให้พบ ต้องมีเรื่องอะไรแน่ ๆ
ฮูหยินซือคงจึงไม่ได้กล่าวอะไรอีก ซือคงเซียงเตรียมจะจากไป หงเถาก็วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก นางเข้ามาโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ และสะดุดธรณีประตูจนล้มลง
นางร้องไห้และตะโกนว่า：“ท่านอ๋องโปรดทรงไว้ชีวิตพระชายาด้วยเพคะ พระองค์ทรงหิวจนเป็นลมไปแล้วเพคะ”
ฮูหยินซือคงลุกขึ้นยืน และหน้าซีดไปชั่วขณะหนึ่ง
หนานกงเย่วางถ้วยน้ำชาลงอย่างใจเย็น หลังจากจากนั้นก็ยืนขึ้นและกล่าวว่า：“อย่าพูดพล่อย ๆ ”
“ท่านอ๋อง พระชายาทรงเป็นลมไปแล้วจริง ๆ นะเพคะ”
หงเถาลุกขึ้นมาและคุกเข่าลงกับพื้น จากนั้นก็ก้มหน้าร้องไห้
ซือคงเซียงจึงกล่าวว่า：“ท่านอ๋อง พระชายาทรงหิวได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ ？”
สีหน้าของหนานกงเย่เย็นชาและไม่ได้ตอบในทันที
หงเถาเงยหน้าขึ้นและเห็นมองซือคงเซียง นางรีบเช็ดน้ำตาและพูดว่า：“เมื่อครู่บ่าวเผลอหลับไป ท่านอ๋อง บ่าวจะกลับไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”
“เช่นนั้นก็ออกไปเถอะ” หนานกงเย่ยืนเอามือไพล่หลังด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
ฮูหยินซือคงทนไม่ไหวอีกต่อไป
“ท่านอ๋องให้ข้าได้พบกับพระชายาได้หรือไม่เพคะ？”
หนานกงเย่ไคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง：“พระชายาอยู่ที่สวนหลังจวน ตามข้ามา”
หนานกงเย่เดินไปข้างหน้า และฮูหยินซือคงก็เดินตามไป ขาของฮูหยินซือคงยังเดินได้ไม่ค่อยสะดวก แตานางก็รีบตามไป
ระหว่างที่เดินหนานกงเย่ก็ขยิบตาให้อาอวี่ เพื่อให้อาอวี่รีบไปที่สวนหลังจวน
จากนั้นอาอวี่จึงรีบไปที่สวนหลังจวน ฮูหยินซือคงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมากขึ้นเรื่อย ๆ นางจึงเดินให้เร็วขึ้น
เมื่อมาถึงสวนดอกกล้วยไม้หลังจวนแล้ว อาอวี่ก็ดุใครคนหนึ่งด้วยเสียงดัง：“ยังไม่รีบเร่งอีก อีกเดี๋ยวท่านอ๋องก็จะมาแล้ว และจะปลดกุญแจให้ท่าน เหตุใดท่านถึงไร้ประโยชน์เช่นนี้ ？”
“ปกติก็กุญแจปลดได้ง่าย เหตุใดวันนี้ถึงเป็นเยี่ยงนี้ ？” ผู้ที่ปลดกุญแจบ่นพึมพำ ลู่ว์หลิ่วและหงเถาที่อยู่ข้าง ๆ ร้องไห้ไม่หยุด
อาอวี่หงุดหงิด：“ร้องไห้ทำไม พวกเจ้าร้องไห้เช่นนี้ กลัวคนจะไม่รู้ว่าพระชายาทรงหิวหรืออย่างไร ？”
เมื่อฮูหยินซือคงเห็นเช่นนี้แล้ว ยังจะไม่มีอะไรที่นางไม่เข้าใจอีก