องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 212 ถูกพิษจนทำให้ตกใจ

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 212 ถูกพิษจนทำให้ตกใจ
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้อธิบาย เมื่ออวิ๋นหลัวฉวนเข้าไปในจวนอ๋องเย่และออกมาอีกครั้ง อ๋องตวนก็สามารถลุกขึ้นนั่งในรถม้าได้แล้ว

เขาเปิดเสื้อผ้าเพื่อดูบาดแผลบนร่างกาย แผลที่เน่าเปื่อยเริ่มหายแล้ว ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย และรอยแผลเป็นก็ค่อย ๆ หายไปทีละเล็กทีละน้อย

อ๋องตวนตกตะลึงและมองดูสีหน้าที่ซีดขาวของฉีเฟยอวิ๋น：“เป็นอะไรไป？”

“ตอนเด็ก ๆ หม่อมฉันเผลอกินยาไป่เป่าหวันของอาจารย์ นั้นเป็นยาที่อาจารย์ของหม่อมฉันหามาจากโพ้นทะเลเพื่อจะกินเอง แต่สุดท้ายก็ถูกหม่อมฉันกินเข้าไป ว่ากันว่าเป็นยาอายุวัฒนะ แต่หม่อมฉันไม่ได้เป็นอมตะ เพียงแต่เลือดของหม่อมฉันมีความวิเศษบางอย่าง

แต่อาจารย์ของหม่อมฉันบอกว่าหากเอาเลือดออกไปหนึ่งถ้วย เลือดก็จะน้อยลงหนึ่งถ้วย จากนั้นสรรพคุณของเลือดหม่อมฉันก็จะค่อย ๆ หมดไป และหม่อมฉันก็จะต้องตายด้วยเหตุนี้”

นางอดไม่ได้ที่จะช่วยอ๋องตวน ผู้คนช่วยเหลือกัน ก่อนหน้านี้ตอนที่เห็นอ๋องตวนหลับไป นางก็ไม่คิดว่าเขาจะฟื้นขึ้นมา

ในเมื่อเห็นแล้วก็ต้องหาข้ออ้างอยู่เสมอ

อ๋องตวนนอนลงและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อวิ๋นหลัวฉวนก็กลับมาเสียก่อน

ทั้งสองจึงไม่พูดอะไร

ระหว่างทางกลับ ฉีเฟยอวิ๋นก็หั่นโสมเป็นแผ่น ๆ ใส่เข้าไปในปากของอ๋องตวน จากนั้นก็หยิบยาลูกกลอนมาให้อ๋องตวน

“นี่เป็นยาชุบชีวิต หม่อมฉันเก็บไว้ให้ตัวเอง อาจารย์ของหม่อมฉันให้มาเพียงแค่เม็ดเดียว ได้ยินมาว่ามันมีสรรพคุณในการชุบชีวิตคนตาย ท่านกินเถอะ”

อ๋องตวนรู้ว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนทำเพื่อให้อวิ๋นหลัวฉวนเห็น และเขาก็ไม่ปฏิเสธ

เมื่อลงจากรถม้าแล้ว อ๋องตวนก็เข้าไปในวัง เขามีกำลังมากขึ้น และอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น เขารู้ว่าสิ่งที่นางพูดไม่ใช่เรื่องจริง แต่ก็รู้สึกขอบคุณ

ทั้งสามกลับไปที่ตำหนักหวาหยาง และอ๋องตวนก็รีบนอนลงในทันที

เมื่อพระมเหสีหวาเห็นว่าพวกเขากลับมาแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นจึงกลับไปพักผ่อน

ฉีเฟยอวิ๋นไม่อาจพูดได้ ผู้คนในวังนี้เย็นชา และเป็นสิ่งที่นางต้องเจอมากที่สุดในชีวิต

หลังทานอาหารเย็นแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็รอข่าวคราว อย่างช้าที่สุดก็พรุ่งนี้เช้า เช่นนั้นต้องมีผลสรุปภายในวันนี้

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าหนานกงเย่เป็นคนทำ

หลังจากรอนานกว่าหนึ่งชั่วยามก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะหันกลับไป และได้ยินเสียงของขันทีพอดี

“พระชายาเย่พ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มและหันไปมองขันทีที่กำลังวิ่งมา

“บ่าวคารวะพระชายาเย่พ่ะย่ะค่ะ สวีกงให้บ่าวมาเชิญเสด็จพระชายาเย่พ่ะย่ะค่ะไปที่หน้าประตูวัง และบอกว่าเขารอคุณอยู่ที่นั่นพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่ามีข่าวของหนานกงเย่ ดังนั้นนางจึงตามไปโดยไม่ถามอะไร

เมื่อมาถึงหน้าประตูวัง ฉีเฟยอวิ๋นก็ประหลาดใจ ไม่ใช่เพียงแค่สวีกงกงเท่านั้นที่มา แต่ยังมีหมอหลวงและไห่กงกงด้วย

“กงกง” ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ กงกงทั้งสองโค้งคำนับฉีเฟยอวิ๋น

“บ่าวคารวะพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

“ผู้น้อยคารวะพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้มองไปที่กงกงทั้งสอง แต่มองไปที่หมอหลวง：“หมอหลวงหู ท่านก็ออกไปนอกวังด้วยหรือ？คงจะไม่ใช่ทางผ่านกระมัง”

“ผู้น้อยไปตรวจดูท่านอ๋องเย่มาพ่ะย่ะค่ะ ผู้น้อยเพิ่งได้รับบัญชาให้ไปถอนพิษให้ท่านอ๋องเย่”

“พิษ？” ฉีเฟยอวิ๋นงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง

หมอหลวงหูกล่าวว่า：“ท่านอ๋องเย่ถูกพิษพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นกระวนกระวายใจ ในเมื่อเขาวางยาพิษตัวเอง เช่นนั้นก็คงจะไม่เป็นอะไร

“เช่นนั้นก็รีบไปเถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นรีบออกจากวังในทันที เมื่อรถม้ามาถึงศาลพิเศษกลางแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ลงจากรถม้าและรีบไปหาหนานกงเย่

เว่ยหลินชวนรออยู่ที่หน้าประตูแล้ว และเมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น เขาก็รีบพานางเข้ามาในทันที

ในขณะที่เดิน ฉีเฟยอวิ๋นก็ถามว่า：“ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง？”

“พระชายาไปดูเอาเองเถอะพ่ะย่ะค่ะ เกรงว่าจะไม่พ้นคืนนี้”

ฝีเท้าของฉีเฟยอวิ๋นหนักยิ่งขึ้น และเกือบจะล้มลง เว่ยหลินชวนช่วยพยุงฉีเฟยอวิ๋นไว้ ฉีเฟยอวิ๋นจึงไม่ล้ม

เมื่อปล่อยมือแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็รีบเดินไปที่ห้องข้างหน้า ในเวลานี้มีคนคอยเฝ้าอยู่ทั้งสองข้าง สีหน้าขององค์หญิงใหญ่ซีดราวกับกระดาษ และนั่งจับมือหนานกงเย่อยู่ด้านหน้าเตียงอย่างทำอะไรไม่ถูก

“ท่านอ๋อง”

เมื่อเข้ามาแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ตะโกน คนบนเตียงไม่ตอบสนองใด ๆ เขานอนเหยียดตัวตรงอยู่บนเตียง

ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปและนั่งลง：“ถูกพิษได้อย่างไร？”

องค์หญิงใหญ่ปล่อยมือของหนานกงเย่แล้วลุกขึ้นยืน ฉีเฟยอวิ๋นคว้าข้อมือของหนานกงเย่และเริ่มใช้สมาธิในทันที

พิษเข้าสู่หัวใจแล้ว？

ฉีเฟยอวิ๋นมือสั่น และมือของหนานกงเย่ก็หล่นร่วงจากมือของนางลงไปบนเตียง และมีเสียงกระแทกดังปัก ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถอยออกมามองที่มือของหนานกงเย่ หรือว่าเกิดอะไรเกิดขึ้น？

หมอหลวงหูรีบคุกเข่าลงและตรวจชีพจรของหนานกงเย่ หมอหลวงหูตกใจจนหน้าซีด：“พระชายาได้โปรดไว้ชีวิตด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หมอหลวงหู นางนั่งลงโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ฉีเฟยอวิ๋นจับมือหนานกงเย่และถามว่า：“หมอหลวงหู ท่านตรวจพบอะไรหรือ？”

“ทูลพระชายาพ่ะย่ะค่ะ พิษเข้าสู่หัวใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว：“ข้าจะไม่ปล่อยให้พระองค์เป็นอะไรแน่ ข้าจะต้องช่วยให้ได้”

ฉีเฟยอวิ๋นตัดสินใจอย่างเด็ดขาดและทำได้เพียงแค่รอ

ในเมื่อเขาบอกแล้วว่าอย่างช้าที่สุดก็พรุ่งนี้เช้า เช่นนั้นนางก็ต้องเชื่อเขา

ฉีเฟยอวิ๋นเช็ดน้ำตา：“ไปเตรียมน้ำอุ่นมาขับพิษ ถังไม้ เดี๋ยวนี้เลย”

หมอหลวงหูปาดเหงื่อ：“เร็วเข้า”

ไม่ว่าจะสามารถช่วยชีวิตได้หรือไม่ หมอหลวงหูก็ไม่ควรจะมาที่นี่ตั้งแต่แรก ซึ่งเดิมทีเขาจะไม่มาก็ได้ แต่คิดว่าอ๋องเย่จะไม่ตายง่าย ๆ เช่นนี้ เขาจึงไม่ได้ปฏิเสธ

แต่ตอนนี้ดูท่าแล้ว เขาคงจะต้องถูกฝังไปพร้อมกับอ๋องเย่

ไม่นานก็มีคนเตรียมสิ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นต้องการมาให้ องค์หญิงใหญ่ยืนข้าง ๆ และจ้องมองหนานกงเย่แข็งที่ตัวแข็งทื่อ เมื่อเห็นเขาแล้วก็นึกถึงเรื่องในอดีตนับไม่ถ้วนนางหันหลังและหลับตา จากนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของนาง

เว่ยหลินชวนรีบเดินไปข้าง ๆ องค์หญิงใหญ่：“จงลิ่ง กลับไปกันก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

องค์หญิงใหญ่ลืมตาขึ้น และเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของนาง จากนั้นก็มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นที่กำลังเปลื้องผ้าให้หนานกงเย่และถามว่า：“สาวน้อย”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่องค์หญิงใหญ่：“เสด็จอาใหญ่”

“เจ้ามั่นใจมากแค่ไหน？”

“หม่อมฉันต้องทำให้ท่านอ๋องฟื้นขึ้นมาให้ได้เพคะ”

แววตาของฉีเฟยอวิ๋นหนักแน่น นางไม่สนใจว่าจะถูกใครคว้าไปก่อน หรือว่าเป็นวิธีการของหนานกงเย่ นางก็จะต้องช่วยคนให้ได้

แต่หลังจากนี้ถ้ายังมีครั้งหน้า นางจะไม่มีวันปล่อยเขาไปแน่

ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปถอดเสื้อผ้าของหนานกงเย่ นางมองไปที่หมอหลวงหู：“หมอหลวงหู จั่วจงเจิ้ง พวกท่านช่วยข้านำเขาลงไปแช่ในน้ำหน่อย”

ทั้งสองรีบเดินไปข้างหน้า ฉีเฟยอวิ๋นวางเขาลงไปในน้ำ

และกล่าวว่า：“พวกท่านออกไปเถอะ เหลือแค่หมอหลวงหูไว้ก็พอ”

องค์หญิงใหญ่หันหลังเดินออกไปก่อนแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นหยิบเข็มเงินขึ้นมา และฝังเข็มให้หนานกงเย่ จากนั้นหยิบมีดึ้นมาเพื่อปล่อยเลือดให้หนานกงเย่

เนื่องจากถูกพิษ ร่างกายของเขาจึงเย็นจนเริ่มแข็งแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงต้องบีบให้เลือดไหลออกมา

หมอหลวงหูร้อนใจจนเหงื่อตก และเขาก็ไปช่วยบีบเลือดให้ออกมา

หลังจากใช้เวลาหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดก็เห็นเลือดไหลออกจากร่างกายของหนานกงเย่

เมื่อเห็นเลือดเริ่มไหลแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกโล่งใจ และไม่อาจฝืนทนดูต่อไปได้ ต้องปล่อยเลือดให้เขาดี ๆ ไม่เช่นนั้นเมื่อเขาฟื้นขึ้นมาแล้วจะไม่พอใจ

แต่นี่ก็เป็นเพราะเขาที่หาเรื่องใส่ตัวเอง ก่อเรื่องจนได้เรื่อง และทำเรื่องที่ใหญ่โตเช่นนี้ หรือว่าเป็นนางที่ทำไม่ถูก？

ฉีเฟยอวิ๋นแสร้งทำเป็นหยิบยาลูกกลอนขึ้นมาใส่เข้าไปในปากของหนานกงเย่ แต่ความจริงแล้วนางไม่ได้ให้กับหนานกงเย่กิน

“หมอหลวงหู ท่านไปพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจะคอยเฝ้าเอง ข้าจะให้ยาขับพิษและฝังเข็มร่วมด้วย”

หมอหลวงหูไม่ได้ถามอะไร แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจ แต่พระชายาเย่ก็มีความสามารถในการรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คน หมอหลวงหูจึงไว้ใจ