องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 27 ลมฝนกำลังจะมา
บทที่ 27 ลมฝนกำลังจะมา
ตอนหัวค่ำคนในวังก็นำอาหารเย็นเข้ามา เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าคนที่มาไม่ใช่ไห่กงกง นางจึงเดินไปข้างหน้าและถามว่า：“กงกง ไห่กงกงยังอยู่ที่นี่ไหม？”
กงกงมองอย่างระมัดระวังและพูดว่า：“ไห่กงกงถูกพระพันปีเรียกกลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่ากงกงมีบางอย่างจะพูด นางจึงเดินเข้าไปใกล้：“กงกงมีอะไรก็พูดมาเถิด นี่เป็นไข่มุกราตรีที่ท่านพ่อของซื้อมาให้ข้า หากกงกงให้คำตอบที่ชัดเจนกับข้า กงกงก็เอาไปเลย ต่อไปข้าก็ยังจะมีของดี ๆ ให้กงกงอีก”
เพิ่งมาถึงไม่นาน ฉีเฟยอวิ๋นเพื่อที่จะปกป้องตัวเอง ยังคงต้องเตรียมพร้อมไว้
จู่ ๆ ก็มาอย่างกะทันหัน ไข่มุกราตรีแห่งทะเลจีนใต้นี้ เดิมทีเธอเคยใช้บดผงยา แต่วันนี้จำเป็นต้องใช้มันแล้ว
กงกงไม่กล้าละเลย เขารีบเก็บเข้าไปในแขนเสื้ออย่างรวดเร็วและพูดคำขอบคุณเพียงไม่กี่คำ จากนั้นก็เหลือบมองไปที่ด้านหลังฉีเฟยอวิ๋นอย่างระมัดระวัง
เรื่องของฉีเฟยอวิ๋น กงกงรู้ดี ที่จวนของอ๋องเย่มีของมีค่ามากมาย ให้ไข่มุกเขาแค่เม็ดเดียวไม่เป็นไรหรอก
เหตุผลที่เขามาที่นี่ก็เพราะว่าไห่กงกงสั่งเขาไว้ แถมยังได้ผลประโยชน์ด้วย แน่นอนว่าเขาพอใจ แต่เขากังวลว่าอ๋องเย่จะรู้ และเกรงว่าต่อไปแม้แต่ชีวิตน้อย ๆ ก็จะรักษาไว้ไม่ได้
แม้ว่าอ๋องเย่จะไม่ได้ให้ความสำคัญกับพระชายาเย่ แต่ถึงอย่างไรก็มีสถานะเป็นถึงพระชายาเย่ หากเขาทำต่อหน้าเช่นนี้ จะทำให้อ๋องเย่ไม่พอใจหรือไม่
“กงกงวางใจได้ ท่านอ๋องเย่หลับสนิทแล้ว”
เมื่อกงกงได้ยินอย่างนั้นก็วางใจและกล่าวว่า：“ตอนนี้ข้างนอกเป็นที่น่าตกใจมาก เสนาบดีเฉินสืบสวนได้ผลลัพธ์ที่น่าตกใจ เหตุที่พระวรกายของท่านอ๋องเย่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นเพราะคนในจวนของท่านอ๋องเย่ เป็นท่านอ๋องเย่ที่ต้องการโยนความผิดให้ผู้อื่น！”
กงกงอายุไม่มากนัก น่าจะอายุประมาณยี่สิบ ในขณะที่พูดเขาขยิบตา และแสดงท่าทีเกินจริง แต่ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
กงกงสามารถพูดแบบนี้ออกมาได้ อาจจะเป็นเพราะนางกับหนานกงเย่มักจะขัดแย้งกันอยู่เสมอ
บวกกับความขัดแย้งระหว่างนางกับหนานกงเย่ในวังก่อนหน้านี้ ไม่นับเป็นความอัปยศอดสูต่อหน้าธารกํานัล และยังลงไม่ลงมือกับท่านแม่ทัพใหญ่ที่เป็นพ่อของนาง และท่านอ๋องตวนก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน
เกิดเรื่องขึ้นกับอ๋องเย่ แม่ทัพใหญ่ของประเทศจะต้องมาปกป้องบุตรสาวอย่างนางแน่นอน ในวังรู้ วังหลังรู้ ดังนั้นกงกงจึงยอมที่จะขายน้ำใจนี้
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิด：“กงกง ท่านช่วยส่งข่าวไปให้ท่านพ่อของข้าได้หรือไม่？”
“พระชายาทรงตรัสมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
กงกงรับของไปแล้ว อะไรก็ตามที่สามารถทำได้จะต้องรับปากอย่างแน่นอน
ฉีเฟยอวิ๋นกระซิบเบา ๆ ว่า：“บอกท่านพ่อของข้าว่าข้าตั้งครรภ์”
กงกงตกใจมาก：“พระชายา ท่าน？”
“กงกงเพียงแค่ไปส่งข่าวให้ท่านพ่อของข้า ท่านพ่อของข้าต้องให้รางวัลอย่างแน่นอน ข้าได้แต่ขอบคุณกงกงล่วงหน้าแล้ว กงกงต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ถ้าเรื่องนี้มีใครรู้นอกท่านพ่อของข้า เรื่องนี้ก็จะพัวพันถึงชีวิต”
ครั้งแรกรับซื้อ ครั้งสองข่มขู่ ฉีเฟยอวิ๋นไม่กลัวว่ากงกงจะไม่ช่วยนาง
แม้ว่ากงกงน้อยจะเสียใจในภายหลัง แต่เมื่อคิดถึงความน่าเกรงขามของแม่ทัพใหญ่ของประเทศแล้ว เขาต้องพึ่งพาต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ จึงจะไม่เสียเปรียบ สิ่งที่ทำให้พวกเขา ไม่ใช่หนทางแห่งความร่ำรวยหรือ ไม่มีผู้ใดในวังที่ไม่มีที่พึ่งไว้ยามมีภัย
“พระชายาโปรดวางพระทัย ข้าจะทำให้สำเร็จ”
“งั้นก็ขอบใจเจ้ามาก”
กงกงวางอาหารเย็นแล้วผลักประตูออกไป
ประตูปิดและถูกล็อกจากด้านนอก
ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมามองหนานกงเย่ที่นอนหลับอยู่บนเตียง การช่วยเขาให้รอดนั้นไม่ได้หมายความว่าอยากจะกระโดดเข้าไปในหัวใจของเขา
เพียงแต่ทำอย่างนี้แล้ว นางจึงจะไม่รู้สึกว่าไม่สบายใจ
ฉีเฟยอวิ่นนั่งลงและเตรียมจะกินข้าว หนานกงเย่ก็ทำเสียงฮึออกจากจมูก：“ข้ายังไม่ได้กิน เจ้าจะกินแล้วหรือ มานี่ เอามาให้ข้ากินก่อน”
ฉีเฟยอวิ่นตกตะลึง：“ท่านไม่ได้หลับหรือ？”
“ทำไมข้าต้องหลับ？” หนานกงเย่อดไม่ได้ที่จะฉุนเฉียว ตอนที่เขาตื่น เขาได้ยินเรื่องที่นางบอกว่าตั้งครรภ์ เขาจึงอารมณ์ฉุนเฉียว
ในวังมีคลื่นใต้น้ำโหมกระหน่ำ พวกเขาก็เริ่มลงมือแล้ว และผลักดันทุกอย่างมาให้เขา
แต่หญิงคนนี้บอกว่านางตั้งครรภ์แล้ว
เดิมทีนางสามารถหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ได้ เพียงแค่นางไม่พูดอะไร ฉีจือซานพยายามอย่างเต็มที่ที่จะปกป้องนาง และน่นอนว่าเขาก็ไม่สนใจเรื่องนี้
พวกเขาเป็นเหมือนน้ำกับไฟ ความเป็นความตายของเขาอ๋องเย่ เกรงว่าฉีจือซานจะไม่ได้สนใจ โดยเฉพาะหลังการต่อสู้ภายในวัง
แต่ถ้าหากในเวลานี้ ฉีเฟยอวิ๋นกำลังตั้งครรภ์ ฉีจือซานจะไม่เพิกเฉยต่อเรื่องนี้อย่างแน่นอน
ในอดีตฉีเฟยอวิ๋นจะร้องไห้และขอความเมตตา แต่ในเวลานี้นางสงบนิ่งมากและทำให้เขารู้สึกสับสน
ฉีเฟยอวิ๋นยกถาดอาหารแล้วเดินไปข้างหน้าหนานกงเย่ นางวางอาหารลงให้หนานกงเย่กินด้วยตัวเอง หนานกงเย่ไม่กินและหันหน้าหนีไปมองทางอื่น
“ถ้าท่านไม่กินแล้วก็เรียกให้ข้ามายกนะ？”
“ข้าไม่หิวแล้ว ยกไปเถอะ” หนานกงเย่ไม่อยากจะให้ความสนใจ และหลับตาลงอย่างกลัดกลุ้ม
“ท่านอ๋องไม่กินก็ไม่เป็นไร แต่ต้องรักษาร่างกายของตัวเอง ถ้าท่านไม่กิน แผลก็จะหายช้า” ฉีเฟยอวิ๋นกลัวว่าเลือดของนางจะสูญเปล่าจริง ๆ
“ออกไป”
ถ้าฉีเฟยอวิ๋นยังพูดต่ออีก หนานกงเย่ก็คงจะหงุดหงิด
ฉีเฟยอวิ๋นจึงลุกขึ้นเดินไปด้านข้างและนั่งลงกินข้าวอย่างจริงจัง นางผ่อนคลายกล้ามเนื้อและกระดูก จากนั้นก็กลับไปนั่งต่อ
ในช่วงดึกข้างนอกหิมะตกและอากาศหนาวเย็น ฉีเฟยอวิ๋นสัปหงกและตื่นขึ้นมาเห็นหนานกงเย่มองออกไปข้างนอก นางรู้ว่าข้างนอกมีคนมาและมากันไม่น้อยเลย
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้และมองไปที่ประตู：“เมฆดำเริ่มลอยขึ้นจากแม่น้ำพระอาทิตย์ตกดินจากด้านหลังศาลา และลมฝนกำลังจะมา ในเมื่อมาแล้วทำลับ ๆ ล่อ ๆ จะเป็นชายอกสามศอกได้อย่างไร ทำไมไม่ลงมาให้พระชายาของข้าได้ทำความรู้จักหน่อย จะได้ไม่มาอย่างเปล่าประโยชน์”
หนานกงเย่ดูงุนงงเล็กน้อย ใบหน้าที่หล่อเหลาและขาวเหมือนกระดาษมองไปที่ผู้หญิงที่ยืนมือมาวางไว้บนเตียง ใบหน้าของนางจมลงและดูซื่อ ๆ
แต่จิตใต้สำนึกของหนานกงเย่ตกตะลึงอยู่กับบทกวีทั้งสองประโยคนั้น
เมฆดำเริ่มลอยขึ้นจากแม่น้ำ พระอาทิตย์ตกดินจากด้านหลังศาลา และลมฝนกำลังจะมา ไม่ได้หมายถึงสถานการณ์ในตอนนี้เหรอ？
แววตาที่เย็นชาเป็นประกายจับจ้องไปยังหญิงสาวที่มีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ ถือเป็นอีกหนึ่งคำชื่นชม แต่ในวินาทีต่อมา นางก็ทำเสียงฮึอย่างเย็นชาและเต็มไปด้วยความเฉยเมย
ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจและรอให้คนที่เข้ามา
เป็นหนานกงอวี้ เขาเป็นน้องชายคนโปรดของอ๋องเย่ แม้ว่าจะไม่ได้มอบหมายให้คนที่มีฝีมือสูงส่งมา แต่เขาก็จัดขันทีและนางกำนัลมาด้วยสองสามคน ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็แค่ตะโกนสักสองสามครั้ง สุดท้ายก็จะไม่มีอะไร
ดูเหมือนว่าหนานกงอวี้จะสงสัยว่าเป็นหนานกงเย่จริง ๆ
นับตั้งแต่สมัยโบราณกาลมาราชวงศ์ของจักรพรรดิมักมีจิตใจที่เหี้ยมโหด ยังคิดว่าที่นี่จะเป็นข้อยกเว้น คิดไม่ถึงว่าจะเสแสร้งทำเป็นคนดี มีคุณธรรม
ฉีเฟยอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไป ทันใดนั้นหนานกงเย่ก็หยุดนิ่ง ใบหน้าที่สงบของเขา ปรากฏให้เห็นแววตาที่หงุดหงิดใจ：“เข้าไปข้างในเตียงของข้า”
ฉีเฟยอวิ๋นก็ตกใจเช่นกัน และไม่ได้พูดอยู่นาน
ในขณะนั้นมีเสียงเอี๊ยดดังอยู่นอกประตู ทั้งฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่ก็มีการตอบสนอง หนานกงเย่ลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น
“ท่านนอนลงก่อน”
ฉีเฟยอวิ๋นก้าวถอยหลังไปสองก้าวและยืนอยู่ข้าง ๆ หนานกงเย่ และจ้องมองคนที่เดินเข้ามาที่ประตูอย่างเย็นชา หนานกงเย่พูดอย่างโกรธเคือง：“ข้าบอกให้เจ้าเข้าไปอยู่ข้างใน”
“ถึงเวลานี้แล้ว ท่านยังจะอวดเก่งอีกหรือ？” ฉีเฟยอวิ๋นกังวลว่าบาดแผลของหนานกงเย่จะฉีกขาด ถ้าเป็นเช่นนั้นทุกอย่างที่พยายามมาก่อนหน้านี้ก็จะสูญเปล่า เธออาจจะเห็นหนานกงเย่ตายได้ แต่นางไม่สามารถควบคุมหัวใจที่มักจะมีความรู้สึกนั้นโผล่ออกมาได้
**********************