องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 30 ใจของจักรพรรดิไม่อาจคาดคะเนได้
บทที่ 30 ใจของจักรพรรดิไม่อาจคาดคะเนได้
เมื่อนึกถึงจวินฉูฉู่ที่ต้องการจะเอาชีวิตของหนานกงเย่หลายครั้ง นางก็ไม่สามารถระงับความกังวลใจได้ และเหลือบมองเข้าไปข้างใน ไม่มองก็ดีอยู่แล้ว มองแล้วทำให้สึกโมโห หนานกงเย่ก็ทำไปได้
เมื่อเปิดประตูเข้าไป ฉีเฟยอวิ๋นก็พุ่งเข้าไปอย่างแรง
ทังเหออยากจะขวางนางไว้ แต่ในที่สุดก็ไม่ทัน
การชื่นชมการเปลี่ยนแปลงของฉีเฟยอวิ๋นก่อนหน้านี้ก็หายไปในทันที
ในเมื่อมีใจให้ท่านอ๋องก็น่าจะรู้ว่าท่านอ๋องไม่ชอบการถูกบังคับ และนางก็เป็นผู้หญิงที่ร้าย ถ้าเข้าไปเช่นนี้ ไม่ช้าก็เร็วต้องถูกท่านอ๋องประหารชีวิต
การปรากฏตัวของฉีเฟยอวิ๋น ทำให้หนานกงเย่ที่อยู่ในห้องโถงด้านข้างตกใจเล็กน้อย
เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาอย่างชัดเจน ใบหน้าของเขาก็หนักอึ้ง และตะโกนด้วยความหงุดหงิดใจ：“ใครให้เจ้าเข้ามา？”
ผู้หญิงคนนี้มุทะลุมากเกินไป！
ทังเหอพูดไม่พูดอะไร และไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมา
แววตาของฉีเฟยอวิ๋นเปล่งประกาย และมองอย่างเยาะเย้ยที่เพิ่งที่จวินฉูฉู่เพิ่งสวมเสื้อผ้าเสร็จ
นางเหลือบมองหนานกงเย่ที่เปลือยกายท่อนบนอยู่บนเตียงอย่างดูถูกเหยียดหยาม
นางเป็นห่วงว่าเขาจะเป็นหรือตาย แต่เขาทำเช่นนั้นกับคนอื่น
“พระชายาเย่ อย่าทรงเข้าพระทัยผิดนะเพคะ ข้าเพียงแค่ช่วยทายาให้ท่านอ๋องเย่ คนในวังมือไม้หยาบกร้าน ข้าจึงอดไม่ได้ที่จะช่วย”
ใบหน้าของจวินฉูฉู่ดูไม่ได้รับความเป็นธรรม ก่อนที่จะลุกขึ้นออกจากเตียง นางก็หันไปทำหน้ายั่วยุใส่ฉีเฟยอวิ๋น
เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากจะพูดอะไร แต่ยังมีสิ่งที่กระสับกระส่ายอยู่ในร่างกายของนาง และไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง
จึงพูดถากถางสองประโยคว่า：“ที่นี่คือในวัง พระชายาตวนจะหิวกระหายสักเพียงใดก็ควรจะรอให้พระวรกายของท่านอ๋องเย่ดีขึ้นเสียก่อน เสด็จออกจากตำหนักไปแล้ว วางแผนจะทำอย่างไรอีก ไม่เช่นนั้นจะถูกคนมองว่าชายโสดหญิงม่ายอยู่ร่วมห้องเดียวกัน อย่าว่าแต่ทำอะไรเลย ต่อให้ไม่ได้ทำอะไร แต่ทำให้เกิดความระแวงเช่นนี้ หากเรื่องแพร่ออกไปคงจะไม่ดี
ยิ่งกว่านั้นเมื่อกี้ตอนที่ข้าเข้ามา เสื้อผ้าของพระชายาตวนก็ไม่เรียบร้อย และตอนนี้ร่างกายท่อนบนของท่านอ๋องเย่ก็แดง ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับท่านอ๋องเย่ แต่ยังพัวพันถึงท่านอ๋องตวนและตระกูลจวินด้วย หวังว่าพระชายาตวน……จะอดทนสักหน่อย”
“เจ้า……”
ทังเหออยู่ในเหตุการณ์ ใบหน้าของจวินฉูฉู่แดงเหมือนซอสด้วยความโกรธ
“ท่านอ๋องเย่……”
จวินฉูฉู่หันกลับไปมองหนานกงเย่ทั้งน้ำตา ในเวลานี้ดวงตาของหนานกงเย่ก็ลุกเป็นไฟ และจ้องไปที่ฉีเฟยอวิ๋นด้วยความโกรธ
“ออกไปซะ！”
“หม่อมฉันทูลลา！”
ฉีเฟยอวิ๋นถอนสายบัวด้วยสีหน้าที่สงบและไม่แยแสอย่างหาได้ยากฉีเฟยอวิ๋นถอยหลังออกไปโดยไม่เงยหน้าขึ้น
จวินฉูฉู่รู้สึกลำพองใจ ฉีเฟยอวิ๋นก็ยังคงเป็นฉีเฟยอวิ๋นคนเดิม ในกรณีนี้ก็เช่นกัน
ทังเหอรีบตามออกไป และเกรงว่าฉีเฟยอวิ๋นจะพูดไร้สาระ
ในตอนนี้อ๋องเย่ไม่สามารถทำผิดพลาดได้อีกต่อไปแล้ว
“ท่านอ๋องเย่ เป็นความผิดของฉูฉู่ที่ทำให้พระชายาทรงเข้าพระทัยผิด ฉูฉู่จะไปอธิบาย……”
จวินฉูฉู่น้ำตาซึม หนานกงเย่ส่ายหัว：“กลับไปเถอะ”
“แล้วท่าน……” จวินฉูฉู่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงรู้สึกได้ว่าหนานกงเย่ดูเหินห่าง และไม่เต็มใจที่จะให้นางเข้าไปใกล้ และหนานกงเย่ก็ปฏิเสธอย่างราบเรียบ
“ข้าไม่เป็นไร อย่าเสียเวลาเลย ไปขึ้นรถม้าเถอะ”
หนานกงเย่จัดเสื้อผ้า และมองออกไปนอกประตู ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงมาเร็วนัก？
จวินฉูฉู่มองไปที่แววตาของหนานกงเย่ และความเกลียดชังที่ฝังลึกในใจก็เพิ่มมากขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นเจ้าใช้วิธีใดถึงทำให้เขาเริ่มสนใจเจ้า！
จวินฉูฉู่ถอยออกไป แล้วหนานกงเย่ก็ค่อย ๆ นอนลง หลังจากผ่านไปสองชั่วยามก็ไม่เห็นมีใครมา เขาลุกขึ้นจากเตียงและนั่งสักพัก ร่างกายของเขายังไม่ไหว จึงกลับลงไปนอน
ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นกำลังขอเข้าเฝ้าอยู่ที่พระที่นั่งบำรุงฤทัย ทังเหอร้อนใจมาก นี่เป็นการยื่นเรื่องร้องเรียน
หากเรื่องนี้ไปถึงหูของฝ่าบาท เกรงว่าสถานการณ์ของท่านอ๋องเย่จะยิ่งแย่กว่าเดิม
“พระชายา มีอะไรก็พูดกันดี ๆ เถอะพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องก็แค่เลอะเลือนไปชั่วขณะ เรื่องนี้เป็นเพียงความเข้าใจผิดนะพ่ะย่ะค่ะ” ทังเหอกำลังเกลี้ยกล่อมฉีเฟยอวิ๋น ปกติแล้วในเวลาเช่นนี้ฉีเฟยอวิ๋นจะต้องก่อความวุ่นวายไม่หยุด แต่วันนี้ก็แปลกและเงียบสงบมากเช่นกัน
สวีกงกงออกมาจากข้างใน และเมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็พูดว่า：“พระชายาเย่ตามบ่าวมาพ่ะย่ะค่ะ！”
“ลำบากกงกงแล้ว” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างเกรงใจ และตามสวีกงกงเข้าไปที่พระที่นั่งบำรุงฤทัย
ทังเหออยากจะห้ามไว้ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
เมื่อเห็นคนเดินเข้ามา เขาก็รีบกลับไปหาหนานกงเย่ที่ห้องโถงด้านข้าง
ในเวลานี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็เข้ามาในพระที่นั่งบำรุงฤทัยแล้ว และเมื่อเข้าประตูไป นางก็คุกเข่าลง：“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ”
จักรพรรดิอวี้ตี้มองลงมาครู่หนึ่ง：“ลุกขึ้นมาพูดเถอะ”
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและก้มศีรษะลง
จักรพรรดิอวี้ตี้ค่อนข้างงุนงงกับการฟื้นคืนชีพของฉีเฟยอวิ๋น และเดินลงมาข้างหน้าฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็มองดูนางอย่างละเอียดรอบคอบ：“พระชายาเย่ดีขึ้นแล้ว？”
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“รัหม่อมฉันเคราะห์ดีที่ยังมีชีวิตอยู่”
“ถูกพิษจนสิ้นชีพก็ยังมีชีวิตรอดมาได้？”
“หม่อมฉันเคยกินยาพิษที่ร้ายแรงมาก่อน เป็นยาที่ช่วยหม่อมฉันไว้” ฉีเฟยอวิ๋นหาเหตุผลมาอ้าง
จักรพรรดิอวี้ตี้ไม่เชื่อคำกล่าวนี้ แต่การฟื้นคืนชีพของนางนั้นยากที่จะเข้าใจ
จักรพรรดิอวี้ตี้ถามโดยละสายตาจากคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา：“วันนี้มามีเรื่องอะไร？”
“โหงวบี่จี้ไม่มีพิษ การที่ฝ่าบาททรงหมดสติไม่เกี่ยวข้องกับหม่อมฉัน”
“มาเพราะเรื่องแค่นี้หรือ？”
คำพูดเหล่านี้ดูกดดัน ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจดีว่าในเวลานี้จักรพรรดิอวี้ตี้ยึดติดอยู่กับอ๋องเย่ พี่น้องต้องมาถึงจุดนี้ เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ของราชวงศ์
คนที่นั่งในตำแหน่งนี้ถูกกำหนดให้ต้องตัดขาดจากคนรอบข้าง
“หม่อมฉันรับปากกับฝ่าบาทว่าจะรักษาโรคให้ฝ่าบาท เพราะเรื่องนี้หม่อมฉันจึงต้องมา”
จักรพรรดิอวี้ตี้เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่：“ยาก่อนหน้านี้ ข้ายังไม่ได้กิน”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้ว่าฝ่าบาทหมายถึงอะไร และกล่าวอย่างระมัดระวังว่า：“ฝ่าบาทต้องกินยาตอนค่ำ”
“ข้ามีคนคอยทดสอบยาให้ แต่ครั้งนั้นไม่สะดวกที่จะทดสอบยา ข้ากลุ้มใจมากว่าจะกินหรือกินดี？”
ฉีเฟยอวิ๋นจะไม่เข้าใจสิ่งที่จักรพรรดิอวี้ตี้ตรัสได้อย่างไร
“ฝ่าบาท หม่อมฉันสามารถทดสอบได้ และหม่อมฉันก็สามารถถอนพิษของยาได้ ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีพิษใดที่สามารถมากล้ำกรายหม่อมฉันได้ และไม่สามารถบรรลุวัตถุประสงค์ในการทดสอบยาได้”
“ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน” จักรพรรดิอวี้ตี้หยิบยาที่ฉีเฟยอวิ๋นมอบให้เขาออกมา
หลังจากเดินมาไม่กี่ก้าว จักรพรรดิอวี้ตี้ก็ตรัสว่า：“ถ้าอย่างนั้นให้อ๋องเย่มาทดสอบยา เป็นอย่างไร？”
ฉีเฟยอวิ๋นตกใจ
คนที่อยู่ตรงหน้าน่ากลัวมาก เกรงว่าเขาจะมีความคิดนี้อยู่ตั้งนานแล้ว
“ให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่ฝ่าบาททรงตรัสเพคะ！”
สีหน้าของจักรพรรดิอวี้ตี้ดูปลอดโปร่งเล็กน้อย และหันไปทางด้านข้าง：“ทหาร”
“บ่าวอยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ”
สวีกงกงคนสนิทของจักรพรรดิอวี้ตี้ รีบเข้ามาจากด้านนอกประตู
จักรพรรดิอวี้ตี้หยิบขวดเล็ก ๆ ส่งให้สวีกงกง：“ส่งไปให้อ๋องย่ และเฝ้าดูเขากินมันลงไป”
“พ่ะย่ะค่ะ”
สวีกงกงถือขวดยาและกำลังจะออกไป
จักรพรรดิอวี้ตี้ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อย ๆ กำชับว่า：“ไปถ่ายทอดราชโองการกับอ๋องเย่ว่าให้รักษาร่างกายให้หาย และให้เขาดูแลตัวเองด้วย！”
“พ่ะย่ะค่ะ”
สวีกงกงหันหลังเดินจากไป
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขันในใจ จักรพรรดิราชวงศ์หวังช่างไร้ความปรานี เป็นอย่างที่คาดไว้จริง ๆ
น้องชายจะดีกันแค่ต่อหน้าก็เท่านั้น
หนานกงเย่ก็ไม่ถือว่าโชคร้าย ถ้าไม่นับว่าได้พบกับจวินฉูฉู่ คงจะมีจักรพรรดิอีกคน
หลังจากที่สวีกงกงจากไป จักรพรรดิอวี้ตี้ก็ถามว่า：“วันนี้ปรุงเสร็จหรือยัง？”
ฉีเฟยอวิ๋นหยิบออกมาจากแขนเสื้อ
จักรพรรดิอวี้ตี้ตรัสว่า：“ในเมื่อเป็นยาที่รักษาหาย เมื่อก่อนพระชายาเย่ก็เคยร่างกายอ่อนแอ ถ้าอย่างนั้นก็เอามาให้ข้ากินบ้างสิ”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่แปลกใจเลย จนถึงตอนนี้สิ่งที่น่ากลัวที่ที่สุดในวังนี้ก็คือฝ่าบาท
แม้ว่าพระองค์จะเป็นโอรสสวรรค์ แต่ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรของตัวเองได้ เกรงว่าถ้าเป็นคนธรรมดาเขาคงจะกลายเป็นขันทีจริง ๆ ตั้งนานแล้ว
แต่ในฐานะจักรพรรดิของเขาไม่อนุญาตให้ใครพูดว่าหัวใจของเขาบิดเบือนมานานแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยสักนิดที่วันนี้สามารถทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้ ไม่แน่ว่าในใจของเขาไม่ได้แค่อยากจะรักษาโรคให้หายโดยเร็ว แต่จะทำให้ผู้ชายในใต้หล้านี้เป็นเหมือนเขา เป็นขันทีและไม่สามารถมีลูกได้！
แม้ว่าในใจของฉีเฟยอวิ๋นจะคิดเช่นนั้น แต่นางก็ไม่กล้าที่จะละเลยเลย ใครเรียกเขาว่าฝ่าบาทก็ทำได้เพียงตอบว่า：“เพคะ”
**********************