องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 318 ฮูหยินใหญ่ของกั๋วกงท่านหนึ่ง
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 318 ฮูหยินใหญ่ของกั๋วกงท่านหนึ่ง
ฮูหยินชราอายุประมาณเจ็ดแปดสิบ หน้าตาดูสะอาดสะอ้าน นัยน์ตาล้ำลึก ดูจากรูปร่างของนางแล้ว นางเป็นคนผอมบาง ดังนั้นนางน่าจะเป็นสตรีที่มาจากตระกูลศักดิ์
เมื่อเห็นว่าคนแปลกหน้า นางก็ไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย ฉีเฟยอวิ๋นสามารถดูออกได้ไม่ยากว่าฮูหยินชราคนนั้นไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป
ฉีเฟยอวิ๋นยื่นมือออกไปจับข้อมือของฮูหยินชรา ข้อมือของฮูหยินชรานั้นผอมแห้ง แต่ผิวหนังกลับละเอียดเกลี้ยงเกลา นางเพียงแค่มองมาที่ฉีเฟยอวิ๋นแล้วกะพริบตา
จากนั้นก็ถามฉีเฟยอวิ๋นว่า：“เจ้าเป็นหมอที่แม่นมสวีเชิญมาหรือ？”
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ข้าเป็นหมอ แต่แม่นมของท่านไม่ได้เชิญข้ามา ข้าเพียงแค่ผ่านมาและตามมาดู”
ในขณะที่พูด ฉีเฟยอวิ๋นก็ปล่อยมือ นางลุกขึ้นและเปิดผ้าห่มออก และถกขากางเกงของฮูหยินชรา จากนั้นก็เห็นขาที่ขาวผ่องและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ อายุขนาดนี้แล้ว แต่ขาทั้งสองข้างยังคงดีมากขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ！
ฉีเฟยอวิ๋นบีบและปล่อยขากางเกงลง จากนั้นก็ห่มผ้าไว้
ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“จู่ ๆ ข้าของท่านก็เป็นเช่นนี้ หรือพูดได้ว่าขาของท่านเป็นเช่นนี้อยู่ก่อนแล้ว？”
ฮูหยินชรายิ้มอย่างเฉยเมย：“ก็ไม่นับว่านานเกินไป สามปีแล้วล่ะ”
“อ้อ แล้วเช่นนั้นเป็นเพราะเหตุใดหรือ？” ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มอย่างราบเรียบ แล้วห่มผ้าห่มให้ฮูหยินชรา
ฮูหยินชราเป็นห่วงแม่นมสวี และอดไม่ได้ที่จะมองไปที่แม่นมสวี
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่านางกังวลเรื่องอะไร จึงกล่าวว่า：“นางไม่เป็นอะไร เมื่อครู่นางกำลังจะฆ่าตัวตายที่หน้าประตู แต่ข้าช่วยนางไว้”
“เฮ้อ……เป็นข้าที่ทำให้แม่นมสวีต้องลำบาก！”
ฮูหยินชราพูดอย่างอ่อนโยน ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกชื่นชม ไม่ง่ายเลยที่จะมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ในสถานภาพเช่นนี้
“ไม่ใช่ว่าขาของท่านไม่ดี และไม่ใช่เพราะท่านล้ม จากที่ข้าดูเป็นเพราะมีคนทำให้ขาของท่านต้องเป็นเช่นนี้”
ฉีเฟยองิ๋นใช้สมาธิตรวจดูร่างกายของฮูหยินชรา และพบว่าร่างของฮูหยินชรานั้นเป็นปกติดี เพียงแต่มีเข็มเงินสองเล่มปักอยู่ที่หมอนรองข้อเข่าของนาง
หมอนรองข้อเข่าเป็นกระดูกที่อยู่ตรงกลางข้อต่อของกระดูกสะบ้า
มีการปักเข็มเงินเข้าไปที่จุดนี้ จึงทำให้ไม่สามารถเดินได้และร่างกายท่อนล่างเป็นอัมพาต
แต่ที่เจ็บปวดกว่านั้นคือปวดหมอนรองข้อเข่าจนยากที่จะทนไหว นอกจากเสียว่าจะไม่ขยับมัน มิเช่นนั้นมันจะเจ็บมากจนเจียดจะขาดใจ
ฮูหยินชรานอนอยู่อย่างนี้ และคงจะไม่อยากเจ็บปวดอีกต่อไป
ตอนที่ปักเข็มเงินเข้าไปที่หมอนรองข้อเข่า นางก็คงจะเจ็บปวดจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่
ตอนที่ฉีเฟยอวิ๋นให้สมาธิ นางก็ตกใจมาก ฮูหยินชราดูสงบนิ่งราวกับว่านางกำลังนอนอยู่อย่างเสวยสุข และดูเหมือนว่าขาของนางจะไม่ได้เจ็บปวดใด ๆ
ฮูหยินชรายังคงยิ้มให้ฉีเฟยอวิ๋นอย่างใจเย็น：“พวกเรานายบ่าวมาจากต่างเมือง พวกเรามาหาคน แต่หาไม่พบ และในตอนนี้พวกเราก็ทำได้แค่รอความตายอยู่ที่นี่
ตอนที่มาพวกเรานำเครื่องประดับมาด้วย แต่ในตอนนี้มาสุดทางแล้ว และเหลือเพียงแค่ไม่กี่ชิ้นเท่านั้น
หมดหนทางแล้วจริง ๆ ！
เมื่อมาถึงที่แห่งนี้ พวกเราได้พบผู้สูงศักดิ์ท่านหนึ่ง เป็นสวรรค์ที่ทรงเมตตา！”
“ท่านพูดถูก หากท่านต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม ข้าคงต้องทำอะไรสักอย่าง”
“ไม่รีบร้อน”
ฮูหยินชรามั่นคงมาก ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นไปดูแม่นมสวี และเมื่อไปถึงตรงหน้าแม่นมสวีก็ฝังเข็มให้นาง
แม่นมสวีกระแอมและลืมตาขึ้น
เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น แม่นมสวีก็ร้องไห้ไม่หยุด และได้ยินเสียงของฮูหยินชราดังมาจากในห้อง：“หยุดร้องไห้ได้แล้ว ยังไม่รีบขอบคุณผู้มีพระคุณอีก？”
ฮูหยินชราไม่ได้ตะโกน แต่กล่าวด้วยนำเสียงที่ไม่ได้ดังมากนัก
แต่เมื่อแม่นมสวีได้ยินฮูหยินชรากล่าวเช่นนั้น นางก็รีบลุกขึ้นและวิ่งเข้าไป นางวิ่งไปพลางเช็ดน้ำตาไปพลาง
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและเดินตามเข้าไป นับเป็นความโชคดีของฮูหยินชราที่ได้พบกับคนรับใช้เช่นนี้
มิเช่นนั้นหากเป็นไปตามที่ฮูหยินชรากล่าว นางก็คงตายไปนานแล้ว！
ฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าแม่นมสวีอายุมากแล้ว แต่นางก็ยังคุกเข่าและโขกศีรษะคำนับฮูหยินชรา ฮูหยินชรากล่าวว่า：“ลุกขึ้นเถิด ข้าไม่ชอบที่เจ้าคุกเข่าให้ข้า เจ้านอนกลางดินกินกลางทรายมาตลอดทาง หากไม่มีเจ้า ข้าก็คงตายไปนานแล้ว เคราะห์ดีที่ได้เจ้า”
แม่นมสวีอดไม่ได้ที่จะร้องไห้：“เป็นบ่าวที่ไม่ดี บ่าวทำใบผ่านทางและตราประทับของท่านกั๋วกงหายไป มิเช่นนั้นพวกเราคงจะไม่อบจนหนทางเช่นนี้”
ตราประทับของท่านกั๋วกง？
ท่านกั๋วกงคนไหนกัน ทำไมต้าเหลียงถึงมีกั๋วกงมากมายเช่นนี้？
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปหาฮูหยินชราและมองไปที่แม่นมสวี：“นี่เป็นของของข้า ท่านไปที่จวนอ๋องเย่ บอกว่าข้าประสบปัญหาและต้องการให้พวกเขามาช่วยข้าโดยเร็วที่สุด”
แม่นมสวีไม่รู้จักป้ายหยกของฉีเฟยอวิ๋น และยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง
แต่ฮูหยินชรารู้จักและถาม：“เจ้าเป็นอะไรกับองค์จักรพรรดิ？”
ฉีเฟยอวิ๋นมองด้วยรอยยิ้ม：“ฮูหยินใหญ่ ท่านรู้ นี่เป็นสิ่งที่ฝ่าบาททรงพระราชทานให้ข้า แม่นมสวี ท่านรับไว้แล้วรีบไปรีบกลับ อย่ามั่วชักช้า เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเพิ่มเข้ามา”
แม่นมสวีคุกเข่าลงในทันที ติดตามเจ้านายมาหลายปี นี่เป็นของของฝ่าบาท จึงจำเป็นต้องคุกเข่าลง
“ฝ่าบาททรงพระเจริญ”
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ลุกขึ้นเถิด ฝ่าบาทไม่ได้อยู่ที่นี่ ท่านรับไว้แล้วรีบไปที่จวนอ๋องเย่ เคาะประตูก่อนแล้วบอกว่าเป็นคนของจวนแม่ทัพ หลังจากที่ได้พบพ่อบ้าน อาอวี่ หรือคุณชายทัง นำคำพูดของข้าไปบอกกับพวกเขา และนำป้ายหยกนี้มอบให้พวกเขา จากนั้นพวกเขาจะมาที่นี่อย่างแน่นอน จำไว้ว่าไม่ต้องพูดอะไรอีก”
“บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”
แม่นมสวีเหลือบไปมองเจ้านาย จากนั้นก็ลุกขึ้นมาหยิบป้ายหยกและรีบออกไป
ฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งนั่งลง นางมองไปที่ฮูหยินชราและถามว่า：“ท่านเป็นคนของกั๋วกงคนไหนหรือ？”
“ตระกูลเฉิน”
เมื่อฮูหยินชรากล่าวเช่นนั้น ฉีเฟยอวิ๋นก็เริ่มค้นหาความทรงจำของนาง แต่ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมไม่มีเฉินกั๋วกงคนนี้อยู่เลย
ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้จริง ๆ ว่าเป็นใคร แต่นางก็ไม่ได้ถามอะไรมาก จึงพูดถึงเรื่องอื่น
“เหตุใดท่านถึงมาที่นี่？ในวัยเช่นนี้ บุตรของท่านล่ะ？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้จัก ดังนั้นนางจึงชวนคุย
ฮูหยินชรามองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอยู่ครู่หนึ่ง และรู้สึกประหลาดใจ：“เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว？”
“สิบห้าปีบริบูรณ์แล้ว”
“เจ้าเป็นคนในเมืองหลวง”
“ใช่เจ้าค่ะ”
“……”
ฮูหยินชราเงียบไม่พูดไม่จาอยู่นาน และกล่าวว่า：“ดูเหมือนว่าเราจะห่างหายกันนานเกินไป”
“……ข้าจะพูดอย่างไม่ปิดบัง แม้ว่าข้าจะเกิดในเมืองหลวง แต่เมื่อข้าแต่งงานแล้วก็ถูกสามีเฆี่ยนตี เขาเฆี่ยนตีข้าจนหมดสติ หลังจากที่ข้าฟื้นขึ้นมา ข้าก็จำอะไรไม่ได้เลย มีบางคราวที่พอจะจำได้บ้าง และมีบางคราวที่จำไม่ได้”
“ช่างน่าแปลกเสียจริง”
ฮูหยินชรากล่าวว่า：“นายท่านของบ้านข้าสกุลเฉิน ข้าเป็นภรรยาของเขา หลังจากที่แต่งงานกับเขาแล้ว ข้าไม่สามารถมีบุตรได้ แม่สามีไม่พอใจ จึงให้ลูกพี่ลูกน้องของนายท่านเข้ามา เป็นภรรยารอง เมื่อภรรยารองเข้ามาแล้วก็ให้กำเนิดบุตรหลายคน แต่ก็เคารพข้ามาก ครอบครัวมีความรักใคร่ปรองดองเสมอมา
เมื่อสามปีก่อนนายท่านของบ้านข้าป่วยหนักและลาโลกไป ครอบครัวของเราถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง
ภรรยารองต้องการกลับไปค้าขายที่บ้านเกิด ข้าแก่แล้วและครอบครัวไม่สนใจมานานแล้ว และเด็กบางคนต้องการกลับไปค้าขายที่บ้านเกิด และบางคนก็ต้องการเป็นขุนนางรับใช้ราชสำนัก
ข้าโศกเศร้าเสียใจกับการจากไปของนายท่าน ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจพวกเขา
ครอบครัวของเราจึงออกจากไปจากเมืองหลวงและกลับไปที่บ้านเกิด
แต่ใครจะไปรู้ว่าจะเป็นอัมพาตในทันทีที่ไป！”