องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 33 ทุกอย่างไม่เกี่ยวกับนาง
บทที่ 33 ทุกอย่างไม่เกี่ยวกับนาง
ฉีเฟยอวิ๋นเปิดขวดเล็ก ๆ และกินยาลงไปสองเม็ดก่อน
จักรพรรดิวี้ตี้กลับไปนั่งลงที่เก้าอี้
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าจักรพรรดิวี้ตี้กำลังรออยู่ ถ้าหนานกงเย่ไม่เป็นอะไรและนางก็ยังไม่ตาย เขาจึงจะกิน
สวีกงกงเฝ้ามองหนานกงเย่กินลงไป และรอนานกว่าครึ่งชั่วชาม ก่อนที่จะออกจากห้องโถงด้านข้างแล้วกลับไป
ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นยังคงสบายดี จักรพรรดิอวี้ตี้หยิบขวดยาในมือของฉีเฟยอวิ๋น และกินลงไปสองเม็ด
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พระชายาเย่จะมาที่พระที่นั่งบำรุงฤทัยวันละหนึ่งครั้ง เพื่อคลายความกลัดกลุ้มให้ข้า อ๋องเย่สุขภาพไม่ค่อยดี ถ้าพระชายาเย่อยากจะไปดูแลก็สามารถไปที่นั่นได้วันละครั้ง โดยให้เวลาหนึ่งก้านธูป！”
“ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ！”
จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ออกจากพระที่นั่งบำรุงฤทัยในทันที และไม่ได้ไปที่ห้องโถงด้านข้าง
ทังเหอเห็นฉีเฟยอวิ๋นจากระยะไกล และรีบเดินมาที่ลานหน้าพระที่นั่งบำรุงฤทัยอย่างรวดเร็ว เมื่อตามฉีเฟยอวิ๋นมาทันแล้ว เขาก็ถามนางเรื่องยาที่สวีกงกงนำมาให้
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเดินไปถึงที่ประตูวัง นางก็ถูกทังเหอขวางไว้：“พระชายาช้าก่อนพ่ะย่ะค่ะ！”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไป：“ข้ามีเรื่องอะไรที่ต้องกลับไป ไม่ต้องมาขวางข้า！”
ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นไปบนรถม้า และบอกให้อาหม่านเคลื่อนรถม้าออกไป
ทังเหอไม่มีโอกาสได้พูด และทำได้เพียงเฝ้ามองฉีเฟยอวิ๋นจากไป
ห้องโถงด้านข้าง
“ไปกันแล้วหรือ？”
ในเวลานี้หนานกงเย่มองไปที่ทังเหอด้วยความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ทังเหอก็รู้สึกประหลาดใจมากเช่นกัน：“พ่ะย่ะค่ะ ไปอย่างสงบเงียบมาก”
ด้วยนิสัยของนางแล้ว นางจะไม่พูดอะไรเลยหรือ？ช่างแปลกจริง ๆ แต่ถ้าพูดก็คงจะไม่สงบเงียบและประหลาดใจจนถึงตอนนี้
ร่างกายของหนานกงเย่ไม่ได้ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะใช้ยาขนานวิเศษของฉีเฟยอวิ๋น แต่ร่างกายของเขาก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมากนัก
“ไปแล้วก็ดี ข้าเห็นแล้วก็หงุดหงิดใจ”
หนานกงเย่ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มและไม่นอนก็หลับไป
ทังเหอถอยออกไป และยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยความกลัดกลุ้ม
ฝ่าบาทส่งยามาและบอกว่าเป็นยาบำรุง แต่ในเวลานี้ท่านอ๋องเย่ป่วยหนัก ไม่ว่ายาใด ๆ ก็ไม่ดี
ไม่รู้ว่าฝ่าบาททรงคิดอย่างไร？
ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปพักผ่อนที่บ้านสักพัก และงีบหลับตอนกลางวัน ในช่วงตอนเย็นนางวางแผนที่จะลุกขึ้นและไปน้อมทักทายแม่ทัพฉี เพื่อดูว่าพ่อของนางกำลังทำอะไรอยู่ มีเงาของคนคนหนึ่งเดินเข้ามาจากประตูจากด้านนอก แล้วพุ่งมาตรงหน้านาง ฉีเฟยอวิ๋นหลบไม่ทัน นางกำลังจะถูกแทง
มีเสียงตะโกนที่หน้าประตูด้วยความโกรธที่ประตู：“ให้ตายเถอะ ข้าจะตีเจ้าให้ตาย！”
ร่างของแม่ทัพฉีปรากฏอยู่ที่ประตู เขาคว้าแขนของฉีเฟยอวิ๋นไว้ และเอามืออีกข้างเหวี่ยงพวกอันธพาลออกจากประตูไป ฉีเฟยอวิ๋นยืนนิ่งและได้รับการคุ้มกันจากคนสี่ห้าคน และมีการต่อสู้กันข้างใน
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้กังวลเกี่ยวกับแม่ทัพฉี ในเมื่อสามารถพานางออกมาได้ เขาต้องมีฝีมือที่จะต่อสู้กับคนคนนั้นได้อย่างง่ายดาย ซึ่งบ่งบอกได้ว่าไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน
คนในจวนมากันไม่น้อย พ่อบ้านสั่งให้คนคุ้มกันฉีเฟยอวิ๋น และไม่นานคนคนนั้นก็ถูกโยนออกไป แม่ทัพฉีเดินตามออกไปและตีจนล้มลง คนคนนั้นเบิกตากว้างและร่างของเขาก็หงายหลังล้มลงที่พื้นและไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ
“ฮึ กล้าที่จะลอบสังหารบุตรสาวของข้า ไปตายซะ！” แม่ทัพฉีพูดโดยไม่หันหลังว่า：“ทหาร เอามันไปเก็บ แล้วรอให้ข้าไปหาขอคำวินิจฉัยจากฝ่าบาทก่อน”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจเรื่องนี้ เพียงแต่ใครที่เป็นคนลอบสังหารนาง
ไอ้สวะ！
“ท่านพ่อ ลำบากท่านแล้ว ดีที่ได้ท่านช่วยไว้ มิเช่นนั้นลูกคงจะตายด้วยน้ำมือของผู้ที่ลอบสังหาร” ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปตรงหน้าแม่ทัพฉี
เมื่อพ่อลูกเดินไปที่มุมอื่น แม่ทัพฉีจึงจับมือฉีเฟยอวิ๋นด้วยสีหน้ากังวล และเดินไปที่ห้องฝึกซ้อมของตัวเอง
เมื่อรู้สึกได้ถึงความกังวลของท่านแม่ทัพฉี นางจึงพูดว่า：“ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นไร”
แม่ทัพฉีพยักหน้าและเงียบมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน
ฉีเฟยอวิ๋นจับมือของแม่ทัพฉีกลับ และพยายามทำให้แม่ทัพฉีเข้าใจว่านางไม่เป็นไรจริง ๆ
แต่สีหน้าของแม่ทัพฉี ไม่เคยจริงจังอย่างนี้มาก่อน และดึงฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปในห้องฝึกซ้อมของเขา
ความทรงจำเกี่ยวกับห้องฝึกซ้อมของเจ้าของร่างเดิมนั้นมีน้อยมาก
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ตั้งแต่เดินเข้าประตูมา แต่เมื่อเข้าไปในห้องซ้อม ความทรงจำในหัวของฉีเฟยอวิ๋นก็โผล่ขึ้นมา เริ่มตั้งแต่เจ้าของร่างเดิมยังเด็กแม่ทัพฉีอุ้มนางเข้าออกห้องฝึกซ้อม แม่ทัพฉีฝึกซ้อมเพื่อปกป้องเจ้าของร่างเดิม และเจ้าของร่างเดิมนอนอยู่บนโต๊ะ นางเฝ้ามองดูคนเหล็กคนนี้เป็นเวลาสี่ห้าปีเต็ม
จากที่สามารถปีนและเดินได้ เจ้าของร่างเดิมใช้เวลาอยู่ในห้องฝึกซ้อม จนกระทั่งเจ้าของร่างเดิมโตพอที่จะเรียนรู้การต่อสู้ แม่ทัพฉีบังคับให้บุตรสาวฝึกการต่อสู้ แต่เจ้าของร่างเดิมปฏิเสธและไม่เคยเข้ามาที่แห่งนี้อีกเลย
แม้ว่าเจ้าของร่างเดิมจะเป็นหมัดมวยฉาบฉวย แต่องครักษ์ในจวนทั้งหมดก็ได้รับการถ่ายทอดเช่นกัน ซึ่งไม่ใช่การต่อสู้จริง ๆ
ฉีเฟยอวิ๋นอดสงสัยไม่ได้ จากภาพในความทรงจำของนาง นางรู้สึกว่าแม่ทัพฉีกำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่ เป็นเรื่องแปลกที่เขาไม่ให้แม่นมเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งที่เพิ่งจะอายุครบหนึ่งเดือนในจวน แต่กลับพาไปอยู่ข้างกายด้วยตลอด
แม่ทัพฉีพยายามจะปิดบังอะไรอยู่？
เมื่อเดินเข้าไปข้างใน แม่ทัพฉีก็ปิดประตู ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นสังเกตเห็นว่าสถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะเป็นห้องฝึกซ้อมที่ไม่ได้มีความแตกต่างอะไร
“ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ”
เพื่อความสบายใจของแม่ทัพฉี ฉีเฟยอวิ๋นจึงปลอบเขาอีกครั้ง
ในเวลานี้แม่ทัพฉีปล่อยมือ และเหลือบมองออกไปนอกประตูแล้วพูดว่า：“อวิ๋นอวิ๋น พ่อรู้ว่าเจ้าไม่ได้ตั้งครรภ์”
ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึง เพราะเรื่องนี้เหรอ？
“ลูกไม่ได้ตั้งครรภ์ ลูกเพียงแค่ต้องการช่วยหนานกงเย่” เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงทำได้เพียงยอมรับ！
สีหน้าของแม่ทัพฉีดูแย่อยู่ครู่หนึ่ง เดิมทีเขาคิดว่าบุตรสาวของตัวเองได้รับบทเรียนแล้วจะฉลาดขึ้น แต่ตอนนี้ก็ยังดูเหมือนเดิม หลงใหลหนานกงเย่จนโงหัวไม่ขึ้น และพ่ออย่างเขาก็ทำอะไรไม่ได้
แม่ทัพฉีหันกลับมาจับมือนางอย่างเจ็บใจ：“ถ้าอย่างนั้น เอาเป็นว่าพ่อรู้แล้ว”
ฉีเฟยอวิ๋นน่าจะเดาได้ว่าพ่อคนนี้ตามใจบุตรสาวมาโดยตลอด
แม่ทัพฉีหันกลับมาและกล่าวว่า：“พ่อจะไปคุยกับฝ่าบาท ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องให้พวกเจ้าได้อยู่ด้วยกัน และให้หนานกงเย่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี”
ฉีเฟยอวิ๋นเกือบจะหัวเราะออกมา เป็นไปอย่างที่คิดไว้！
“ท่านพ่อ ลูกจะไม่โง่อีกแล้ว เรื่องคราวนี้ถ้าเป็นเพราะหนานกงเย่ตายเช่นนี้ ลูกคงต้องเป็นม่าย ถ้าแม่ม่ายอยากแต่งงานใหม่ก็คงจะไม่เหมาะสม”
“หือ？”
แม่ทัพฉีตกตะลึง และไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นพูดนั้นจริงหรือเท็จ
แต่เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ
ฉีเฟยอวิ๋นพยายามอย่างไม่ลดละ：“ท่านพ่อ ลูกก็แค่รู้สึกว่าการตายหนานกงเย่ เป็นเรื่องดีสำหรับหญิงที่ออกเรือนอย่างลูกอย่างไร”
แม่ทัพฉีเงียบไปครู่หนึ่ง เขายิ้มมุมปาก：“อืม อวิ๋นอวิ๋นเก่งมาก！”
ฉีเฟยอวิ๋นกลอกตา เก่งอะไรกัน เห็นได้ชัดว่านางหลอกลวง
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปรอบ ๆ และถามว่า：“ท่านพ่อ ปกติแล้วท่านฝึกเหนื่อยหรือไม่？”
“ไม่เหนื่อย การฝึกก็เหมือนการกินและการนอน สำหรับพ่อแล้วนี่คืออาหารสามมื้อต่อวัน” แม่ทัพฉีตบหน้าอกของตัวเอง
“ท่านพ่อ ข้าอยากเรียนการต่อสู้ด้วย มีอะไรที่เหมาะกับเด็กผู้หญิงบ้างหรือไม่？” เมื่อฉีเฟยอวิ๋นกล่าวเช่นนี้ แม่ทัพฉีก็งุนงง
“อวิ๋นอวิ๋น ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่ชอบหรือ？”
“ท่านพ่อ คนเราก็สามารถเปลี่ยนกันได้ เมื่อก่อนข้าเคยชอบหนานกงเย่ แต่ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว？”
แม่ทัพฉีไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นพูดนั้นจริงหรือเท็จ แต่เขาคิดว่าหากสามารถเป็นการต่อสู้นิดหน่อย ต่อให้ไม่มีชื่อเสียงในฐานะบุตรสาวของท่านแม่ทัพเใหญ่ นางก็จะสามารถปกป้องตัวเองได้
ถึงอย่างไรเขาก็ต้องแก่ขึ้น และไม่สามารถปกป้องบุตรสาวของเขาได้ตลอดไป
**********************