องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 354 สองแสนตำลึงเพื่อซื้อชีวิต
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 354 สองแสนตำลึงเพื่อซื้อชีวิต
“เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร ข้าไม่เข้าใจ” จวินฉูฉู่ใจลอยอยู่นานกว่าจะรู้สึกตัว แต่เมื่อรู้สึกตัวแล้ว นางก็ปฏิเสธที่จะยอมรับ
ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม：“จวินฉูฉู่ ที่นี่ไม่มีคนอื่น ดังนั้นข้าจะพูดตรง ๆ หากข้าไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด ข้าคงจะไม่มาถามหาความผิดกับเจ้า จะว่าไปแล้ว……ก็เป็นข้าที่จับจุดอ่อนของเจ้าได้ เรื่องนี้ไม่ต้องพูดถึงฝ่าบาทเลย เพียงแค่ข้าไปพบท่านราชครูจวิน เจ้าก็รับผิดชอบผลที่จะตามมาไม่ไหวแล้ว และยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะไปกราบทูลพระมเหสีหวาเลย
เจ้าให้คนไปก่อความวุ่นวายที่หน้าจวนอ๋องเย่ของข้า และทำร้ายผู้คนในจวนของข้า การกระทำที่ชั่วช้าของเจ้าในวันนี้ เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าจะไม่มีใครในต้าเหลียงที่สามารถช่วยเจ้าได้？”
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไร แต่ในเมื่อเจ้าบอกว่าเจ้ามีหลักฐานถึงได้มาหาข้า เช่นนั้นเจ้าก็ลองนำออกมาดูสิ หากไม่สามารถนำออกมาได้ เจ้าก็อย่าคิดว่าจะรังแกจวนอ๋องตวนได้ง่าย ๆ เจ้าคิดอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป หรือคิดจะใส่ร้ายป้ายสีอย่างไรก็ได้”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าจวินฉูฉู่ไม่ได้ดีอย่างที่พูด แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และลุกขึ้นยืน
“ไม่สำคัญว่าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อทำการซื้อขายกับเจ้า หากเจ้ายินยอมก็ทำ แต่หากไม่ยินยอมก็ไม่เป็นไร”
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปที่ประตูและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับจวินฉูฉู่ นางลุกขึ้นยืนและตะโกนเรียกฉีเฟยอวิ๋น：“เจ้าหยุดนะ”
ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมา：“มีอะไรรึ？”
สีหน้าของจวินฉูฉู่เปลี่ยนไป และเหลือบมองพ่อบ้านกับสาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ：“ออกไปให้หมด”
พ่อบ้านและสาวใช้ถอยออกไป จวินฉูฉู่เดินไปหาฉีเฟยอวิ๋น：“เจ้าต้องการอะไร？”
“เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง”
“เท่าไหร่นะ？” จวินฉูฉู่ตกใจมาก
“เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง แน่นอนว่าหากเจ้าต้องการจะให้เป็นทองคำก็ได้” ใครบ้างที่ไม่กลัวว่าเงินจำนวนจะกัดมือ
จวินฉูฉู่หัวเราะเยาะ：“ฉีเฟยอวิ๋น เจ้าช่างไร้ยางอายเสียจริง ครั้งก่อนเจ้าต้องการเงินหกหมื่นตำลึงจากข้า ข้าก็ให้เจ้า และในตอนนี้เจ้าต้องการเงินจากข้าหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง
น้องสะใภ้มันจะไม่สมเหตุสมผลไปหน่อยหรือ เจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้าจริง ๆ หรือ？”
จวินฉูฉู่ยังคงปากแข็ง ฉีเฟยอวิ๋นใจร้อนและหิวมาก
“เจ้าจะกลัวข้าหรือไม่นั้น มันเป็นเรื่องของเจ้า หากไม่มีเงินก็ไม่พูดจาไร้สาระให้มันน้อยหน่อย เมื่อพบพระมเหสีหวาแล้ว ข้าก็จะเอาจากนาง เจ้าอาจจะไม่มี แต่พระมเหสีหวาต้องมีอย่างแน่นอน”
ฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะจากไป จวินฉูฉู่พูดอย่างโกรธจัดว่า：“ฉีเฟยอวิ๋น เจ้าอย่ารังแกกันมากเกินไป”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้พูดและเดินออกไปข้างนอก
เมื่อจวินฉูฉู่เห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะออกไปแล้ว นางจึงขวางฉีเฟยอวิ๋นไว้ และกำลังผลักฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปข้างใน
เมื่ออาอวี่เห็นว่าจวินฉูฉู่ต้องการจะลงมือ เขาก็เข้าไปขัดขวางในทันที จวินฉูฉู่ตาไวมือไว นางเป็นผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ หากนางคิดจะฆ่าฉีเฟยอวิ๋นนั้นง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ วันนี้นางเพียงแค่เข้าตาจนเลยต้องเสี่ยง
ฉีเฟยอวิ๋นรีบปกป้องท้องของนางไว้ จวินฉูฉู่ชักดาบออกจากตัว
ฉีเฟยอวิ๋นถอยห่างออกไป อาอวี่ขวางดาบของจวินฉูฉู่ไว้ และทั้งสองก็ต่อสู้กัน
อาอวี่ตะโกนว่า：“พระชายาออกไปก่อนพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เรื่องนี้จะต้องให้บทเรียนแก่จวินฉูฉู่บ้าง
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้เคลื่อนไหว จวินฉูฉู่หัวเราะเยาะ：“ฉีเฟยอวิ๋น หากเจ้ากล้าก็เข้ามา”
ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะเหอะ ๆ และจับที่ท้องของตัวเอง：“แน่นอนว่าข้ากล้า แต่ข้าไม่ได้ตัวคนเดียว แต่ยังมีคนที่อยู่ในท้องของข้า และนี่คือความหวังของต้าเหลียง ส่วนเจ้า……ไม่มีอะไรเลย”
“ฉีเฟยอวิ๋น ข้าจะฆ่าเจ้า” ผู้คนมักกลัวว่าจะถูกตบหน้า และสิ่งที่จวินฉูฉู่รับไม่ได้มากที่สุดคือเรื่องที่ไม่สามารถมีบุตรได้
จวินฉูฉู่ถีบอาอวี่ออกไปด้วยความโกรธ และรีบเดินตรงไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นจึงตะโกนว่า：“มีงูอยู่บนดาบ”
เดิมทีจวินฉูฉู่ถือดาบไว้แน่น และดาบก็ตกลงไปบนพื้น
ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม และจวินฉูฉู่ก็รู้ว่านางถูกหลอก นางไม่ยอมและเหลือบมองดาบที่อยู่บนพื้น จากนั้นก็จับคอของฉีเฟยอวิ๋น และพูดอย่างโกรธเคืองว่า：“วันนี้เป็นวันตายของเจ้า ข้าจะดูว่าเจ้าจะทำอะไรได้อีก？”
ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แววตาของนางสงบนิ่ง：“เจ้าไม่ดูว่าเจ้ามีโอกาสหรือไม่”
จวินฉูฉู่มือชาและถอยหลังไปสองสามก้าว นางยกมือขึ้นมาดูและเห็นว่าฝ่ามือของนางเป็นสีดำ และหลอดเลือดบนข้อมือของนางก็ดำคล้ำ จวินฉูฉู่รีบถกแขนเสื้อขึ้น และด้านใน แขนเสื้อก็ดำคล้ำเช่นกัน ไม่นานก็มีจุดสีดำปรากฏขึ้นและมีเลือดไหลออกมา
“นี่มันอะไรกัน？” จวินฉูฉู่ตกใจ ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปจับข้อมือของอาอวี่เพื่อตรวจดูอาการ เมื่อแน่ใจว่าเขาไม่เป็นอะไร นางก็มองไปที่จวินฉูฉู่
“ก่อนเย็นวันนี้จะต้องส่งเงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงไปให้ข้าที่จวนอ๋องเย่ มิเช่นนั้นพรุ่งนี้เจ้าก็ต้องเตรียมโลงศพไว้ได้เลย”
หลังจากพูดจบแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็จากไปและอาอวี่ก็เดินตามออกไป จวินฉูฉู่กรีดร้องตามหลังไป นางเจ็บปวดใจเหมือนมีเข็มมาทิ่มแทงที่หัวใจ นางจึงรีบหน้าอกไว้และเรียกให้คนเข้ามา
หมอประจำจวนรีบเข้ามาตรวจดูอาการของจวินฉูฉู่ เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร รู้เพียงแต่ว่าถูกพิษ
หลังจากออกไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็กลับไปที่จวนอ๋องเย่ และงีบหลับกลางวันไปสักพัก
ในตอนเย็นเมื่อหนานกงเย่กลับมาแล้ว ทั้งสองก็เตรียมที่จะไปทานอาหาร และอ๋องตวนก็มา
“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องตวนเสด็จมาพ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านเข้ามารายงาน ฉีเฟยอวิ๋นจึงให้คนไปเชิญอ๋องตวนเข้ามา
“อวิ๋นอวิ๋น พระชายาตวนก่อเรื่องอีกแล้วใช่หรือไม่？” หนานกงเย่จับมือของฉีเฟยอวิ๋นและไม่ได้คาดหวังใด ๆ กับการกระมำของคนในจวนอ๋องตวน
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบไปมองหนานกงเย่：“ท่านอ๋องทรงรู้จักเขาดี”
“ข้าเข้าใจอวิ๋นอวิ๋น”
หนานกงเย่รู้ดีว่าฉีเฟยอวิ๋นเป็นคนเดียวที่สามารถทำให้อ๋องตวนมาถึงหน้าประตูได้
ฉีเฟยอวิ๋นไม่สับสน หากเป็นอย่างที่หนานกงเย่กล่าว เขาก็คงรู้จักนางเป็นอย่างดี
เมื่อมาถึงห้องโถงด้านหน้า อ๋องตวนก็รออยู่ที่นั่นแล้ว และเมื่อเห็นหนานกงเย่กับฉีเฟยอวิ๋น อ๋องตวนก็เดินออกไป
“ฉูฉู่ทำให้ล่วงเกินเจ้า ข้าจึงมาที่นี่เพื่อที่จะขอโทษ นำยาถอนพิษมาให้ข้า” อ๋องตวนไม่เกรงใจ และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่เกรงใจเช่นกัน
“ท่านอ๋องตวนทรงทราบหรือไม่เพคะว่าเหตุใดพระชายาตวนถึงเป็นเช่นนั้น？”
“ฉูฉู่บอกว่านางเลอะเลือนไปชั่วขณะหนึ่ง จึงโต้เถียงกับเจ้า และแตะต้องเจ้า จากนั้นก็ถูกพิษ” อ๋องตวนตอบตามความจริง
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบไปที่หนานกงเย่ และมองไปที่อ๋องตวน：“ท่านอ๋องตวนทรงคิดว่าอย่างไรเพคะ？”
อ๋องตวนคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน แต่ก็ไม่อยากที่จะคิด
“ข้าไม่ต้องการรู้เหตุผล ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว เจ้าก็ได้โปรดผ่อนปรนด้วย และปล่อยฉูฉู่ไปข้าจะรับโทษทั้งหมดเอง”
ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว：“คนล่ะ ต้องแยกแยะดีชั่วให้ได้ หากไม่สามารถแยกแยะได้ก็จะไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรือ
จวินฉูฉู่พยายามที่จะทำร้ายข้าหลายครั้ง และข้าก็ไม่รับประกันว่าจะไม่ฆ่านาง
แต่ในเมื่อท่านอ๋องตวนทรงคิดว่าชีวิตของหม่อมฉันสามารถฟื้นคืนกลับมาได้ เช่นนั้นหม่อมฉันจะได้ไม่ต้องเห็นแก่พระพักตร์ของท่านอ๋อง และเห็นแก่พระพักตร์ของท่านอ๋องตวนแทน
ในเมื่อท่านอ๋องตวนทรงแน่พระทัยแล้ว และต้องการที่จะช่วยคน เช่นนั้นหม่อมแันก็จะไม่เกรงใจ”
สีหน้าของอ๋องตวนเป็นเขียวคล้ำด้วยความโกรธ เขาเหลือบมองไที่หนานกงเย่ จากนั้นก็มองไปที่หงเถา：“รินน้ำชา”
หงเถาไปรินน้ำชา ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและจับที่เท้าแขนของเก้าอี้อย่างสบาย ๆ จากนั้นก็จัดเสื้อผ้าของตนเองให้เรียบร้อยและเงยหน้าขึ้น：“เงินสองแสนตำลึงต้องมาถึงก่อนฟ้ามืด แล้วเอายาถอนพิษไป หากไม่เป็นเช่นนั้นก็ไม่ต้องมาที่นี่อีก ต่อให้พระชายาตวนเป็นเทพเซียนก็ยากที่จะรอด และพรุ่งนี้เช้าท่านอ๋องตวนก็เตรียมโลงศพไว้ได้เลยเพคะ”
“สองแสนตำลึง？” อ๋องตวนจ้องมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น เขาไม่คิดว่าฉีเฟยอวิ๋นต้องการเงินมากมายเช่นนี้
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ชีวิตของพระชายาตวนนั้น คุ้มค่ากับเงินสองแสนตำลึง”
อ๋องตวนถอนหายใจ：“ตกลง สองแสนตำลึง อีกเดี๋ยวข้าจะให้คนนำมาให้”
หลังจากที่พูดจบแล้ว อ๋องตวนก็หันหลังจากไป และหนานกงเย่ก็เดินไปส่งอ๋องตวน
สีหน้าของอ๋องตวนสงบนิ่งมาตลอดทาง หนานกงเย่จึงกล่าวว่า：“ข้าจะลองไปพูดกับพระชายาให้ บางทีอาจจะลดน้อยลงกว่านี้”
“ไม่ต้องหรอก สองแสนตำลึงยังพอที่จะเอาออกมาได้” หนานกงเหยี่ยนสะบัดแขนเสื้อและเดินออกไป จากนั้นหนานกงเย่ก็หันไปมองฉีเฟยอวิ๋น
ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นเดินออกมาจากห้องโถงด้านหน้าแล้ว หนานกงเย่เดินเข้าไปใกล้และก้มหน้าลงมามอง：“จวินฉูฉู่ล่วงเกินอวิ๋นอวิ๋นอย่างไร？สองแสนตำลึง ไม่น้อยเลยนะ”
“หลายวันที่ผ่านมาท่านอ๋องทรงไม่เห็นคนที่หน้าประตูหรือเพคะ？” เมื่อฉีเฟยอวิ๋นกล่าวเช่นนี้ หนานกงก็หันไปมองหน้าที่ประตูและนึกขึ้นได้