องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 359 จวินฉูฉู่ถูกลดสถานะ
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บบที่ 359 จวินฉูฉู่ถูกลดสถานะ
ทั้งสองคนกำลังจะถกเถียง อวิ๋นหลัวฉวนก็เกิดอาการสำรอกออกมา พะอืดพะอมเล็กน้อย ท่านอ๋องตวนไม่วางใจ รีบเข้าไปกอดไว้ทันที
“ปล่อยข้า”
อวิ๋นหลัวฉวนโกรธเกรี้ยว โกรธจนอยากจะอาเจียนออกมา
มือของหนานกงเหยี่ยนลูบไปบนแผ่นหลังของอวิ๋นหลัวฉวน : “อย่าโกรธไปเลย กินลูกท้อเปรี้ยวก่อนเถอะ”
หนานกงเหยี่ยนหยิบลูกท้อยัดใส่ปากของอวิ๋นหลัวฉวน แต่นางกินไม่ได้จึงผลักหนานกงเหยี่ยนออกไป : “หยุดเสแสร้งได้แล้ว”
ท่านอ๋องตวนไม่สนใจนาง และมองไปทางจวินฉูฉู่
ใบหน้าที่กำลังโกรธของจวินฉูฉู่เปลี่ยนเป็นซีดเผือด ทั้งโกรธทั้งชิงชัง ต่อหน้าของนางยังทำเรื่องเช่นนี้
นางตายไปแล้วรึ?
ท่านอ๋องตวนกล่าวถามว่า : “ฉูฉู่ เหตุใดเจ้าถึงให้คนในจวนทะเลาะกัน?”
จวินฉูฉู่ทั้งเย่อหยิ่งและก้าวร้าวมาก : “ข้าเป็นนายหญิงของจวนอ๋องตวน ข้าไม่มีสิทธิ์ควบคุมพวกเขาเช่นนั้นหรือ?”
“เจ้ามีสิทธิ์ แต่เจ้าจะโมโหโดยไร้เหตุผลไม่ได้ หรือเจ้าไม่รู้ว่าควรทำตัวให้เป็นแบบอย่าง?” ท่านอ๋องตวนแสดงสีหน้าเคร่งขรึม แต่ดวงตาของเขายังคงไม่ละไปจากอวิ๋นหลัวฉวน
เขาอยากรู้อารมณ์ความรู้สึกทางสีหน้าของนาง แต่กลับโมโหจวินฉูฉู่ไปเสียแล้ว
จวินฉูฉู่ยกมือขึ้นจะตบอวิ๋นหลัวฉวน อวิ๋นหลัวฉวนจึงมองออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ท่านอ๋องตวนจึงคว้ามือของจวินฉูฉู่ด้วยมือข้างหนึ่ง จากผลักเจ้าตัวออกไป
จวินฉูฉู่ถอยไปด้านหลัง ด้วยความตกใจสุดขีด
“ท่านอ๋องกล้าทำเช่นนี้กับข้าหรือเพคะ?”
ท่านอ๋องตวนไม่กล่าวสิ่งใด อวิ๋นหลัวฉวนจึงกล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยวว่า : “เขาคือท่านอ๋อง เหตุใดจะไม่กล้า? จวินฉูฉู่ เจ้าคงสติฟั่นเฟือนไปแล้วกระมัง? เด็กรับใช้ภายในจวนต้องคอยปรนนิบัติเจ้าอย่างทุกข์ทรมาน ต้องค่อยตรากตรำรับใช้เจ้าทั้งวัน เจ้าไม่สนใจไยดีพวกเขาก็ช่าง เจ้ายังกล้าทำร้ายพวกนาง เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ?”
“อวิ๋นหลัวฉวน เจ้าหยุดพูดจากล่าวหาข้าเช่นนี้ เจ้าเป็นใคร เจ้าเอาแต่พร่ำบอกว่าไม่มีใจกับท่านอ๋องตวน แต่เจ้ากลับล่อลวงเขา จนเจ้าตั้งครรภ์ ที่นี้เจ้าก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะพูดได้”
จวินฉูฉู่ถลึงตาใส่ท่านอ๋องตวนและอวิ๋นหลัวฉวนด้วยสายตาเย็นชา ท่านอ๋องตวนส่ายหน้า : “ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนี้ ข้าก็คงไม่มีสิ่งใดจะพูด ถึงอย่างไรพระชายารองอวิ๋นก็เป็นพระชายารองของข้า หากตอนนี้นางไม่อยู่ในจวน เจ้าก็คงไม่ต้องโมโหถึงเพียงนี้
ข้าจะไปเยี่ยมฮูหยินพ่อบ้าน อีกประเดี๋ยวพระชายาเย่คงจะเสด็จมาถึง
เรื่องนี้ข้าจะไม่ตรวจสอบอีก เพียงแต่เกรงว่าเสด็จแม่อาจจะตรวจสอบเรื่องนี้
ฮูหยินพ่อบ้านก็คือคนของเสด็จแม่ ไม่ใช่คนที่เจ้าจะควบคุมได้โดยง่าย เรื่องที่น่าอับอายในวันนี้ ข้าทำได้แค่ต้องแบกรับ”
หนานกงเหยี่ยนมองไปทางใบหน้าเล็ก ๆ ที่กำลังโกรธของอวิ๋นหลัวฉวน จึงยิ่งเป็นกังวลมากกว่าเดิม : “นางคือพระชายาเอก เจ้าคือพระชายารอง ความน่าเคารพและความต่ำต้อยต่างกัน เจ้าต้องจำไว้ว่าอย่าพูดจามั่วซั่วยั่วโมโหนางอีก วันนี้นางจึงต้องทำร้ายเจ้า ให้อภัยนางซะ
ไปกันเถอะ”
หนานกงเหยี่ยนดึงข้อมือของอวิ๋นหลัวฉวน จากนั้นก็หมุนตัวและพานางเดินจากไป
จวินฉูฉู่กัดฟันกรอดด้วยความโกรธ หนานกงเหยี่ยนเดินออกไปหน้าประตูและกำชับกับทหารข้างนอกว่า : “ส่งคนไปคุ้มกันพระชายาด้วย อย่าให้พระชายาเป็นอะไรไปเด็ดขาด สองสามวันนี้ห้ามให้นางออกจากจวน ดูแลเรื่องดื่มเรื่องกินให้นางเต็มที่ อย่าให้บกพร่องแม้แต่น้อย”
ระหว่างนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็ว จากนั้นก็คุกเข่าลงคารวะ
อวิ๋นหลัวฉวนไม่เคยเห็นคนเหล่านั้น นางกลับรู้สึกคุ้นหน้าเหมือนจะเป็นทหารองครักษ์จากวังหลวง
อวิ๋นหลัวฉวนไม่สบายใจนัก แต่นางก็ถูกลากจากไป
หลังจากออกจากจวนมาแล้วพวกเขาก็ตรงไปเยี่ยมเยือนพ่อบ้านและฮูหยินพ่อบ้านในลานหลังจวน อวิ๋นหลัวฉวนมีความเป็นกังวลเล็กน้อย นางและพ่อบ้านไม่มีความสัมพันธ์อะไรต่อกัน ประกอบกับที่พ่อบ้านก็ปฏิบัติกับนางไม่ดีด้วย
แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่พ่อบ้านถูกรังแก นางยังคงขุ่นเคืองอยู่ไม่น้อย
หลังจากมาถึงลานหลังจวนก็เจอกับฮูหยินพ่อบ้าน อวิ๋นหลัวฉวนถึงกับร้องไห้ด้วยความปวดใจ
“ทำอย่างไรดี? หม่อมฉันรักษาไม่ได้หรอกนะเพคะ” อวิ๋นหลัวฉวนนั่งลงพลางเอ่ยขึ้น ฮูหยินพ่อบ้านค่อย ๆ ลืมตาอย่างช้า ๆ เวลานี้นางอ่อนแอจนแทบจะประคองชีวิตไม่ไหว แต่เมื่อนางเห็นอวิ๋นหลัวฉวนนางก็ยังคงคลี่ยิ้มอย่างอบอุ่น
“พระชายารองอวิ๋นไม่ต้องเป็นกังวล ชีวิตของบ่าวมันถึงเวลาแล้ว ไม่นานก็ต้องจากไป แต่ก่อนจากไปบ่าวยังได้เห็นหน้าท่าน บ่าวก็พอใจมากแล้วเจ้าค่ะ”
อวิ๋นหลัวฉวนเช็ดคราบน้ำตา : “อีกไม่นานท่านพี่เสียนเฟยก็จะมาถึงแล้ว เจ้าต้องอยู่ต่อนะ”
น้ำตาของอวิ๋นหลัวฉวนไหลพรากดั่งสายฝน ร้องไห้แทบขาดใจ
ท่านอ๋องตวนยืนมองพ่อบ้านที่ไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดจากด้านข้าง ยิ่งนึกถึงใบหน้าของจวินฉูฉู่ ก้ยิ่งเกลียดชัง
ในขณะที่กำลังร้องไห้นั้น ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน ตามมาด้วยหนานกงเย่และอาอวี่ที่ถือกล่องยาอยู่ในมือ
เมื่อเข้ามาฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่สนใจผู้ใด เร่งฝีเท้ามาตรงหน้าของฮูหยินพ่อบ้านกุมข้อมือของนางและตรวจวัดชีพจรของนาง
หลังจากตรวจแล้วพบว่าอ่อนแอไร้ซึ่งกำลัง ระบบไหลเวียนเลือดได้รับการอุดตัน ประกอบกับอาการบาดเจ็บภายนอก อีกไม่นานเจ้าตัวก็คงจะทนพิษบาดแผลไม่ไหว
ฉีเฟยอวิ๋นฉีดยากระตุ้นหัวใจก่อนเป็นอันดับแรก ตามด้วยการให้น้ำเกลือ ภายในล้วนเป็นยาบำรุงยาเสริมทั้งสิ้น ครึ่งชั่วยามผ่านไป ฮูหยินพ่อบ้านก็ค่อย ๆ ฟื้นตัวขึ้น ใบหน้าเริ่มมีสีเลือดฝาด
พ่อบ้านเห็นว่านางค่อย ๆ ดีขึ้น จึงซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก คุกเข่าก้มหน้าโขกพื้นดินไปทางฉีเฟยอวิ๋น : “ขอบพระคุณในพระมหากรุณาธิคุณที่พระชายาช่วยชีวิตนางไว้พ่ะย่ะค่ะ
ก่อนหน้านั้นกระหม่อมสร้างความหนักใจให้กับพระชายาเย่มาตลอด ล้วนเชื้อคำขู่ของจวินฉูฉู่ ล้วนเป็นความโง่เขลาของกระหม่อมเอง”
น้ำเสียงของพ่อบ้านอาวุโสสั่นเครือ ฉีเฟยอวิ๋นกลับไม่ได้คิดสิ่งใด หมุนตัวและมองไปทางท่านอ๋องตวน : “เรื่องในวันนี้ คงสร้างความตื่นตระหนกให้แก่พระมเหสีอย่างมาก ก่อนมาที่นี่พระมเหสีได้ทรงกำชับว่าให้หม่อมฉันจัดการอย่างยุติธรรม”
ท่านอ๋องตวนจะกล่าวสิ่งใดได้อีก เขาทำได้แค่ปิดปากไม่กล่าวสิ่งใด
อวิ๋นหลัวฉวนรีบกล่าวขึ้นว่า : “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นข้าก็คงต้องพาท่านพี่เสียนเฟยไปแล้ว”
กล่าวจบอวิ๋นหลัวฉวนก็เช็ดน้ำตา ลุกขึ้นและเตรียมเดินจากไป
ฉีเฟยอวิ๋นดึงนางไว้ : “เจ้าไม่ต้องไปหรอก ข้าตัดสินใจเอง เรื่องความขัดแย้งภายในจวนของท่านอ๋องตวนข้าไม่สนใจได้ แต่ทำร้ายคนราวกับผักกับปลา เกี่ยวพันถึงพระมเหสีที่ประทับอยู่ในวัง ข้าคงยอมพวกเจ้าไม่ได้”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปทางท่านอ๋องตวน : “ท่านอ๋องตวน เรื่องความขัดแย้งภายในจนของท่านข้าไม่สนใจได้ แต่เรื่องของฮูหยินพ่อบ้านข้าต้องตรวจสอบ”
“เรื่องทั้งหมดที่ฉูฉู่ทำ ล้วนอยู่ใต้อาณัติของข้า หากนางกระทำผิด ข้าและนางจะแบกรับร่วมกัน”
หนานกงเหยี่ยนหมุนตัวเดินจากไป ฉีเฟยอวิ๋นกลับชื่นชมในตัวของท่านอ๋องตวน ถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่สามารถปล่อยจวินฉูฉู่ไปได้ หรือเรียกได้ว่าเพราะความหลงใหล
ออกจากจวนไปฉีเฟยอวิ๋นก็ไปตรวจสอบทันที อวิ๋นหลัวฉวนอยู่เป็นเพื่อนฮูหยินพ่อบ้าน
เวลานี้แม่นมเว่ยได้มาถึงแล้ว เมื่อเห็นพี่น้องถูกทรมานจนมีสภาพเป็นเช่นนี้ น้ำตาจึงได้เอ่อล้นออกมา
เมื่อเห็นนางร้องไห้ อวิ๋นหลัวฉวนก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นเช่นกัน
หลังจากตรวจสอบชัดเจนแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปยังลานกว้างของจวินฉูฉู่ เวลานี้จวินฉูฉู่กำลังนั่งดื่มชาอย่างสบายอารมณ์อยู่บนม้านั่งหินในลานกว้าง หลังจากได้รับการขัดเกลามาหลายครั้งหลายครา ครั้งนี้นางสงบที่สุด
เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น จวินฉูฉู่ยังคงแต่งกายด้วยชุดคลุมสีแดงยาว
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเข้ามาและเดินมาถึงตรงหน้าของนาง ตามมาด้วยอาอวี่ เรื่องเดียวที่จวินฉูฉู่ผิดหวังคือเรื่องนี้ นางคิดว่าหนานกงเย่จะตามมาด้วย พวกเขาจะได้พบเจอกัน
คาดไม่ถึงว่า หนานกงเย่จะไม่มา
นางผิดหวังอย่างมาก จึงดื่มชาไปหัวเราะไป
ท่าทางดูหมิ่นเช่นนี้ ในสายตาของฉีเฟยอวิ๋น นางไม่เข้าใจอย่างยิ่ง เดิมทีเป็นผู้ที่งดงามพร้อม เหตุใดถึงได้เปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้?
“ข้าได้รับคำสั่งจากฝ่าบาท ได้รับความไว้วางใจจากพระมเหสี ตรวจสอบเรื่องที่เจ้าทำร้ายคนในจวน และได้รับการตรวจสอบแล้วว่าเป็นความจริง วันนี้จึงมายึดฐานันดรความเป็นพระชายาของเจ้า ลดสถานะให้เหลือเพียงแค่หญิงสามัญชน!”
จวินฉูฉู่เงยหน้ามองฉีเฟยอวิ๋น พลางหัวเราะขบขัน : “เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใคร ยึดฐานันดรพระชายาเอกของข้า หรือว่าเจ้าตัดสินใจเองได้ ข้าต้องการเข้าเฝ้าฝ่าบาท”
“หากเจ้ามีความสามารถ ก็ไปขอเข้าเฝ้าเลย”
ฉีเฟยอวิ๋นยืดตัวขึ้น พลางมองไปทางจวินฉูฉู่แวบหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป
จวินฉูฉู่ยกแก้วชาพลางมองไปยังฉีเฟยอวิ๋นที่เดินจากไป มือของนางถือแก้วชาไว้แน่น กระทั่งฉีเฟยอวิ๋นจากไปไม่เห็นแม้แต่เงา แก้วชาในมือของนางจึงได้หกลงบนพื้น
ดวงตาของนางเบิกกว้าง จ้องเขม็งไปทางประตู
“ท่านอ๋องละ?” จวินฉูฉู่ไม่เห็นหนานกงเหยี่ยน
สาวใช้จึงรีบคุกเข่า : “บ่าวไม่ทราบเพคะ”
“หึ….หนานกงเหยี่ยน เจ้าจะทำเช่นนี้กับข้าใช่หรือไม่?
เวลานี้ท่านอ๋องตวนยืนอยู่หน้าประตูลานกว้างจวินฉูฉู่ ได้ยินบทสนทนาของจวินฉูฉู่ เขาไม่เข้าไป แต่กลับหมุนตัวเดินจากไป
ฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่ยังไม่จากไปไหน ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้ามองแผ่นหลังของท่านอ๋องตวนที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกจนปัญญา！