องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 407 คัดเลือกคนไปออกศึก
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 407 คัดเลือกคนไปออกศึก
เมื่อนั่งลงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกว่าอ๋องตวนไม่สบายใจ และในระหว่างมื้ออาหาร เขาก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
หลังจากดื่มมาสักระยะหนึ่งแล้ว ทุกคนต่างก็เมา โดยเฉพาะเว่ยหลินชวน แม้ว่าคุณหนูสี่ตระกูลอวิ๋นก็ขวางเขาไว้ไม่น้อย แต่ก็แพ้ฤทธิ์ของเหล้าจนฟุบลงไปบนโต๊ะ
อวิ๋นหลัวฉายพยายามที่จะปกป้องสามี หลังจากที่ดื่มติดต่อกันเพียงไม่กี่จอก นางก็เมาแล้ว เมื่อเห็นว่าเว่ยหลินชวนเมาจนฟุบลงไปบนโต๊ะ นางก็บอกว่าไม่สามารถอยู่ต่อได้แล้ว แต่เดิมตามขนบธรรมเนียมของต้าเหลียงแล้ว นางจะต้องอยู่ที่จวนกั๋วกงหนึ่งวัน เพราะเกรงว่าจะมีใครทำให้เว่ยหลินชวนลำบากใจ จากนั้นก็ช่วยพยุงคนเข้าไปในรถม้าและกำลังจากไป
“เว่ยหลินชวน ท่านคออ่อนจริง ๆ เลย” อวิ๋นหลัวฉวนดื่มเองไม่ได้ จึงได้แต่เฝ้ามองผู้อื่น และอุ้มจิ้งจอกหางสั้นที่ห้อยต่องแต่ง
ฉีเฟยอวิ๋นต้องไปอุ้มจิ้งจอกหางสั้นกลับมา นางทูลลาอ๋องตวนและเดินออกไปก่อน
“ท่านพี่เสียนเฟยรอข้าด้วย ข้าไปด้วย…” อวิ๋นหลัวฉวนเมามากและถูกอ๋องตวนลากกลับไป เขาก้มตัวลงและอุ้มกลับไปที่จวนกั๋วกง นางก่อกวน อ๋องตวนจึงวางนางลง
อ๋องตวนโกรธเคือง：“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่าดื่ม แต่เจ้าก็ไม่ฟัง มองข้า……”
ตงเอ๋อร์เดิมตามหลังมา อ๋องตวนหันกลับไปมองตงเอ๋อร์：“ออกไปเถอะ ข้าจะดูแลพระชายาเอง”
“เพคะ” ตงเอ๋อร์เดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ ถึงอย่างไรก็เป็นคำสั่งของอ๋องตวน ตงเอ๋อร์จึงไม่กล้าพูดอะไรมากนัก
คราวก่อนที่ถูกจับก็บอกว่าจะให้นางแต่งงานออกไป
และเมื่อกลับมาที่จวนกั๋วกง ตงเอ๋อร์ก็ฟ้องฮูหยินใหญ่ แต่ฮูหยินใหญ่กล่าวว่าอ๋องตวนทรงเป็นสายเลือดของราชวงศ์ ซึ่งแตกต่างจากคนทั่วไป บางเรื่องผ่านๆ ไปได้ก็ผ่านๆ ไป
ตงเอ๋อร์หวาดกลัวและไม่กล้าขัดขืน
อวิ๋นหลัวฉวนถูกวางลง นางลุกขึ้นมาและก่อกวนอยู่บนเตียง
อ๋องตวนอารมณ์ดี และสั่งให้คนเอาน้ำมาเพื่อเช็ดตัวให้อวิ๋นหลัวชวน และดื่มซุปเพื่อให้สร่างเมา จากนั้นเขาก็นั่งลง
เดิมทีหนานกงเหยี่ยนวางแผนว่าจะพักผ่อน แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาฉวยโอกาสตอนที่อวิ๋นหลัวฉวนไม่มีสติ จูบนางไปหลายครั้งอย่างไม่สามารถควบคุมได้
กลางดึก
ฉีเฟยอวิ๋นถูกเสียงลมจากนอกประตูปลุกให้ตื่น และจู่ ๆ ก็ลืมตาขึ้น เมื่อนางลุกขึ้นแล้ว หนานกงเย่ก็ลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้า
“ท่านอ๋อง พระองค์ทรงมีงานหรือเพคะ？”
ฉีเฟยอวิ๋รู้สึกแปลกจ ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่เห็นได้ยินเลยว่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องไปทำ
“ข้าจะออกไปข้างนอกหน่อย อวิ๋นอวิ๋นพักผ่อนเถิด”
หนานกงเย่ผลักประตูและออกไปข้างนอก ในเวลานี้ในสวนดอกกล้วยไม้มีคยืนอยู่หลายคน เมื่อพวกเขาเห็นหนานกงเย่ก็คุกเข่าลงข้างหนึ่ง กำหมัดทั้งสองมือไว้แล้วก้มหน้าลงเพื่อคำนับ：“คารวะท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
“ว่ามาเถอะ” เสียงของหนานกงเย่ราบเรียบและเย็นชา เขาเอามือไพล่หลังไว้
“ค่ายทหารของเราถูกโจมตีเมื่อคืนนี้ ทำให้มีผู้บาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก และแม่ทัพใหญ่จวินเจิ้งตงได้รับบาดเจ็บสาหัสพ่ะย่ะค่ะ” หนึ่งในนั้นรายงาน
“พวกเจ้ากลับมากี่คน？” หนานกงเย่ถาม
“พวกเรามีทั้งหมดยี่สิบคนพ่ะย่ะค่ะ เราออกมาเป็นสองกลุ่ม ระหว่างทางมีคนดักฆ่า พวกเขารอดชีวิตมาเพียงเท่านี้ ส่วนที่เหลือตายหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
หนานกงเย่เดินเข้าไปใกล้ เขาโน้มตัวลงและยื่นมือข้างหนึ่งไปให้คนที่พูด และช่วยพยุงเขาขึ้นมา และคนอื่น ๆ ก็ลุกขึ้นตาม
“ลำบากแล้ว ไปพักก่อนเถอะ ข้าจะจัดการด้วยตนเอง”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นมองออกไปนอกห้อง พวกเขาแต่ละคนมีดาบเหน็บอยู่ที่เอว สวมหมวกเหล็กและเกราะเหล็กไว้บนบ่า ทั่วร่างกายเป็นเหล็กสีดำ เช่นเดียวกับผู้ที่ได้รับการฝึกมาเพื่อเป็นนักฆ่า
เมื่อผลักประตูห้องให้เปิดออกแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ก้าวออกไปจากห้อง เมื่อได้ยินเสียงนางเดินออกมา หนานกงเย่ก็หันกลับไปมองใบหน้าของนาง
ในตอนนี้ฉีเฟยอวิ๋นท้องใหญ่มาก และไม่อยากที่จะเคลื่อนไหว เมื่อหนานกงเย่เห็นนางเดินออกมา เขาก็ถามในทันทีว่า：“ออกมาทำอะไร อยากรู้ว่าอะไรก็ถามข้าจะดีกว่า”
ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม：“หากท่านอ๋องจะบอกหม่อมฉันจริง ๆ คงไม่รอจนจัดการได้ยากเช่นในตอนนี้ และยุ่งอยู่ในห้องตำราทุกวันเพื่อหาวิธี”
สีหน้ของหนานกงเย่ทรุดลง：“ไร้สาระ ข้ามีวิธีการมากมาย เหตุใดต้องรอให้ยุ่งยากอย่างที่อวิ๋นอวิ๋นกล่าว？”
“ท่านอ๋องทรงมีวิธีมากมาย แต่ทุกวิธีล้วนแต่ยากและอันตราย？เหล่าราชนิกุลกำลังก่อความวุ่นวายในเมืองหลวง คนแรกที่ต้องจัดการคือท่านอ๋องตวน แต่ในตอนนี้ท่านอ๋องตวนไม่มีผู้สืบสกุลแล้ว และทั้งสองตำหนักของฝ่าบาทก็ได้รับความเสียหาย เขาปฏิเสธที่จะรับนางสนมอีก ส่วนฮองเฮาและพระสนมเอกก็ไม่มีข่าวคราวใด ๆ
เหล่าราชนิกุลรอมาจนถึงตอนนี้ เกรงว่าจะรอได้อีกไม่กี่ปี หากหม่อมฉันไม่ให้กำเนิดบุตรในครั้งนี้ พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายขึ้นมาอีก
ดังนั้นพวกเขาจึงต้องจัดการกับท้องของหม่อมฉัน ท่านอ๋องทรงเป็นห่วงหม่อมฉัน จึงกลับมาจากชายแดน แต่จะละเลยชายแดนไม่ได้ ท่านอ๋องทรงละอายพระทัย
ท่านอ๋องกลับมาและต้องการจะส่งคนไปที่ชายแดนเพื่อจัดการเรื่องสู้รบ
แต่ตระกูลอวิ๋นและตระกูลหวาเฝ้ารักษาการอยู่ที่อื่น และไม่สามารถออกมาสู้รบได้ และยิ่งไม่ต้องพูดถึงการย้ายกองกำลังทหารเลย ดังนั้นแม่ทัพคนเดียวที่เหลืออยู่ก็คือท่านพ่อของหม่อมฉัน
ท่านอ๋องก็ทรงคิดว่าการออกศึกไม่ใช่แค่ครึ่งชั่วยาม แต่หากท่านพ่อของหม่อมฉันไป ประการแรกคือเขาอายุมากแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นอันตรายมากแค่ไหน แม่ทัพล้วนแต่ตายในสนามรบ และคราวนี้อาจจะไม่ได้กลับมา
ไม่เพียงเท่านั้น ตระกูลจวินและตระกูลฉีไม่ได้ปรองดองกัน หากไม่พูดถึงเรื่องเกี่ยวกับหน้าที่ของทหาร แม้แต่คอยส่งเสบียงอยู่แนวหลังก็เกรงว่าจะได้รับผลกระทบเช่นกัน
ท่านอ๋องยากที่จะตัดสินพระทัย ไปก็ไม่ได้ ไม่ไปก็ไม่ได้ ลำบากพระทัยแล้ว！”
หนานกงเย่จ้องใบหน้าที่อ้วนกลมของฉีเฟยอวิ๋น สองวันที่ผ่านมาสีหน้าของนางไม่ค่อยดีนัก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะร่างกายที่หนักอึ้งหรือไม่
แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นกล่าว หานกงเย่ก็ชื่นชมมากจริง ๆ
นางเป็นสตรี แต่หากเป็นบุรุษ เกรงว่าต้าเหลียงจะไม่สามารถจับนางได้
“อวิ๋นอวิ๋นกล่าวได้ถูกต้อง แม้ว่าทหารของต้าเหลียงจะเชี่ยวชาญในการรบ แต่ก็มีช่วงที่ข้าวยากหมากแพง แม่ทัพฉีออกศึกมาทั้งชีวิต ความดีความชอบในการรบก็มากมาย ข้าเกรงว่าด้วยอายุของเขาแล้วจะไม่ไหว
อันที่จริงแม้ว่าจะไม่มีอวิ๋นอวิ๋น ข้าก็จะไม่ยอมให้เขาไป
แต่ในตอนนี้ข้าไม่มีทางอื่นแล้ว
ศึกครั้งนี้ชนะได้แต่แพ้ไม่ได้ แต่หากไปแล้วแพ้ สู้ไม่ไปเสียจะดีกว่า
แต่ด้วยวัยของเขา ยากที่จะเลือกคู่ต่อสู้ในสนามรบได้ นี่เป็นความจนปัญญาที่สุดของข้า”
“สิ่งที่ท่านอ๋องพูดก็ไม่ถูกต้องทั้งหมด อันที่จริงท่านอ๋องเป็นผู้ที่เหมาะสมที่สุด ท่านอ๋องคงจะมั่นใจในการสู้รบครั้งนี้มากใช่หรือไม่เพคะ？”
ฉีเฟยอวิ๋นยังคงมั่นใจในเรื่องนี้ หากไม่มีนาง และไม่กังวลว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายในเมืองหลวง เขาจะไม่กลับมาอย่างแน่นอน
หนานกงเย่ยิ้มเยาะ：“อวิ๋นอวิ๋นช่างเข้าใจข้าเสียจริง เช่นนั้นอวิ๋นอวิ๋นลองบอกสิว่าข้าจะไปได้หรือไม่？”
“ท่านอ๋องทรงไปไม่ได้หรอกเพคะ อันที่จริงนอกจากหม่อมฉันแล้ว ท่านอ๋องยังมีเรื่องอื่นที่ทรงเป็นกังวล ประการแรกคือเรื่องในวัง ประการที่สองคือท่านอ๋องตวน และเกรงว่าสิ่งที่ท่านอ๋องทรงเป็นกังวลมากที่สุดก็คือเขา”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่แปลกใจเลย หากที่นี่ไม่มีนาง เดิมทีหนานกงเย่ก็มีวิธีที่จะปกป้องนาง เพียงแต่อ๋องตวนทำให้เขาเป็นกังวล
ท่านอ๋องผู้สง่างามที่มักจะเมินเฉยมาโดยตลอด แม้ว่าจะทำเป็นหูหนวกตาบอด แต่ก็ไม่เป็นไร
แต่บางคนต้องการที่จะฆ่าคนเพื่อปิดปาก โดยไม่สนใจว่าจะเป็นคนที่ไร้ความสามารถหรือไม่？
หนานกงเย่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“ดังนั้นอวิ๋นอวิ๋นรู้แล้วหรือว่าข้าต้องการทำอะไร？”
“แม้ว่าหม่อมฉันจะไม่เต็มใจที่ให้ท่านพ่อไป แต่ในตอนนี้ไม่มีทางอื่นแล้ว แต่หม่อมฉันกังวลเรื่องอาหารการกินในสนามรบ เพราะท่านพ่ออายุมากแล้ว และยังมีจวินเจิ้งตงอีกคน แม้ว่าจะไม่ได้สนิทสนมกับเขา แต่บุตรสาวคนโตของเขาเสียชีวิตแล้ว และหม่อมฉันก็ยากที่จะไม่เกี่ยวข้อง ถึงอย่างไรเขาก็พุ่งเป้าไปที่ท่านพ่อของหม่อมฉัน กองทัพทั้งสองก็ขัดแย้งกันภายใน และมันจะเป็นปัญหาใหญ่”
“นี่ก็เป็นสิ่งที่ข้ากังวล ดูเหมือนว่าอวิ๋นอวิ๋นกับข้าจะคิดไปในแนวทางเดียวกัน”
หนานกงเย่ช่วยพยุงฉีเฟยอวิ๋นเข้าไป ทั้งสองนั่งลงและครุ่นคิด
ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“นอกจากท่านพ่อ ไม่มีใครแล้วหรือเพคะ？”
“มี！” หนานกงเย่เลิกคิ้วและมอง
ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ：“ใครเพคะ？”