องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 408 พ่อตาและบุตรเขยปรึกษาหารืองานราชการ
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 408 พ่อตาและบุตรเขยปรึกษาหารืองานราชการ
หนานกงเย่กล่าวอย่างราบเรียบ：“พระชายาตวน”
“พระชายาตวน？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้แปลกใจมากนัก ถึงอย่างไรอวิ๋นหลัวฉวนเกินในตระกูลนักรบ และนางก็เป็นคนของจวนกั๋วกง ไม่เพียงแต่เป็นหลานสาวที่กั๋วกงอาวุโสรักมากที่สุดเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้ที่อุปถัมภ์ค้ำชูจวนกั๋วกงด้วย ไม่น่าแปลกใจเลยที่เป็นนาง
แต่เมื่อนึกถึงอวิ๋นหลัวฉวนขึ้นมา ฉีเฟยอวิ๋นก็ยังคงส่ายหัวอย่างรู้สึกไม่สบายใจ
“ท่านอ๋องทรงไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่เพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นไปบนเตียง หนานกงเย่ลุกขึ้นไปหยิบองุ่นหนึ่งลูกให้นางกิน ในช่วงเวลานี้หากดื่มน้ำมากเกินไปจะไม่ดีต่อร่างกายของนาง หนานกงเย่จึงไม่กล้าที่จะให้ฉีเฟยอวิ๋นดื่มน้ำมากเกินไป แต่ดูเหมือนว่านางจะกระหายน้ำ ดังนั้นจึงทำได้เพียงให้นางกินองุ่นหนึ่งลูกเพื่อให้ลำคอชุ่มชื้น
ฉีเฟยอวิ๋นอ้าปากและหนานกงเย่ก็ใส่องุ่นเข้าไปในปากของนาง จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งลงบนเตียงและกอดกัน
“ดูเหมือนข้าล้อเล่นงั้นหรือ ในเมืองหลวง ตระกูลไหนกันที่มีคนวัยหนุ่มสาวที่มีความสามารถในการสู้รบ คนที่ข้านึกได้ก็มีเพียงแค่นาง แม้ว่านางจะยังอายุน้อย แต่นางเป็นคนใช้กำลังทหารได้ยอดเยี่ยมมากจริง ๆ อย่าดูถูกจวิ้นจู่น้อยของตระกูลอวิ๋นเชียวนะ นางเป็นผู้ที่เหมาะสมที่สุดในสายตาของข้า แต่หากนางไปเป็นผู้นำทัพเพียงลำพัง เกรงว่าจะมีคนที่ไม่ยอมรับ ถึงอย่างไรนางก็ยังอายุน้อยและด้อยประสบการณ์ อีกอย่างนางก็เป็นจวิ้นจู่ที่ตระกูลอวิ๋นห่วยใยมากที่สุด
แต่ก่อนข้าอยากจะให้นางออกไปฝึกเป็นเวลาหนึ่งปี แต่แค่สามเดือนก็เพียงพอแล้ว และปล่อยให้นางได้เข้าร่วมสงคราม ตามความเข้าใจของข้า พระชายาตวนจะต้องมีความดีความชอบในการรบอย่างแน่นอน ในตอนนั้นข้าพูดเพียงแค่ประโยคเดียวว่านางสามารถไปเป็นผู้นำทัพได้หรือไม่
แต่ไม่คิดว่าพระมเหสีหวาจะเตรียมการไว้นานแล้ว”
“ท่านอ๋อง หรือว่านางเป็นผู้ที่ได้เลือกให้มาเป็นพระชายารองของพระองค์？หม่อมฉันจำได้ พระองค์ยังแสร้งทำเป็นจำไม่ได้อีก”
“ไม่ใช่ว่าข้าจำไม่ได้ ข้าจำได้ แต่หากอวิ๋นอวิ๋นจะพูดถึงใครสักคนที่มีความสามารถในตระกูลอวิ๋น และหากพูดว่าใครที่มีความสามารถมากพอที่จะทำหน้าที่แทนกั๋วกงอาวุโสได้ ข้าจึงนึกถึงนาง”
“เช่นนั้นหมายความว่ามีคนพูดถึงนางกับท่านอ๋อง ท่านอ๋องทรงเต็มใจ？”
“อวิ๋นอวิ๋น เจ้าอยากจะโต้เถียงกับข้างั้นหรือ？”
“เป็นเช่นนั้นหรือไม่เพคะ？”
สีหน้าของฉีเฟยอวิ๋นดูเคร่งขรึม หนานกงเย่ส่ายหัว：“ข้าไม่เคยคิดเลย เพียงแต่เมื่อมองไปในเมือง ไม่มีใครที่เหมาะสมที่สุดให้ข้าเลือก แม่ทัพผู้นี้ถูกจัดสรรให้ดีที่สุด และข้ามองว่าแม่ทัพในเมืองหลวงนั้นมีไม่มาก และผู้ที่จะเห็นหน้าที่สำคัญนั้นมีเพียงไม่กี่คน ส่วนคนนั้น？”
หนานกงเย่ลังเล ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า：“ใครกันเพคะ？”
“จงชินอ๋อง”
“เขา？”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่เข้าใจ หนานกงเย่ยิ้มเยาะ：“จงชินอ๋องเป็นผู้ที่เก่งทั้งบุ๋นทั้งบู๊ หากเขาสามารถจงรักภักดีต่อฝ่าบาทได้อย่างแท้จริงก็คงจะเป็นเรื่องดี และเขาสามารถช่วยเป็นแม่ทัพใหญ่ได้ แต่น่าเสียดายที่เขาเป็นราชนิกุล และสิ่งที่ข้าคิดก็กลายเป็นเรื่องไร้สาระ”
“ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ท่านพ่อของหม่อมฉันคงต้องไป ท่านอ๋องตวนคงจะไม่ยอมให้พระชายาตวนไป”
“อวิ๋นอวิ๋น ข้ายังไม่ได้ตัดสินใจ เรื่องนี้……ไม่รีบ……”
“ไฟลนก้นแล้วยังไม่รีบอีกหรือเพคะ คนยี่สิบคนได้กลับมาได้เพียงไม่กี่คน หากยังไม่รีบแล้วมาถึงเมืองหลวง หม่อมฉันจะคอยดูว่าพระองค์จะทำอย่างไร？”
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่หนานกงเย่และนอนลง และหนานกงเย่ก็นอนลงเช่นกัน เพียงแต่นอนไม่หลับ
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นไปที่จวนแม่ทัพ และเข้าไปหาแม่ทัพฉี
แม่ทัพฉีกำลังฝึกวิทยายุทธ์อยู่ในห้องฝึกซ้อม ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้รบกวนและยืนรออยู่ที่หน้าประตูสักพัก เมื่อแม่ทัพฉีฝึกเสร็จแล้ว นางจึงเดินเข้าไป
“มาแต่เช้า ไม่ใช่ว่าระยะนี้รู้สึกไม่สบายตัวเลยขี้เกียจหรือ？” แม่ทัพฉีมักจะได้ยินมา แม้ว่าเขาจะไม่ได้ไปที่จวนอ๋องเย่ แต่ก็มักจะให้คนไปถามว่าฉีเฟยอวิ๋นสบายดีหรือไม่
เพียงแค่รู้ว่าฉีเฟยอวิ๋นสบายดี เขาก็สบายใจ
เมื่อเห็นว่าบุตรสาวของเขามาแต่เช้าตรู่ แม่ทัพฉีก็รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย
“มีอะไรทำก็ให้คนมาเรียกพ่อก็ได้ เหตุใดต้องมาที่นี่ด้วยตนเอง ร่างกายของเจ้าเป็นเช่นนี้ เดินไปมาพ่อไม่ค่อยวางใจ และในเมืองหลวงก็ไม่สงบมากนัก พวกคนไม่มีตาเหล่านั้นอยู่ทุกหนทุกแห่ง” หากพบเจอเข้าล่ะ？” แม่ทัพฉีช่วยพยุงฉีเฟยอวิ๋นนั่งลง สองพ่อลูกพูดคุยกัน
“คงจะไม่เจอง่ายเช่นนั้น ยิ่งไม่กว่านั้นคนดีผีคุ้มเจ้าค่ะ และคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่านพ่อต้องเชื่อว่าลูกเป็นคนที่มีบุญวาสนา”
“เจ้ามันปากดี พูดอะไรก็ล้วนเป็นเจ้า” แม่ทัพฉีหัวเราะเยาะและยิ้มไม่หุบ
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ลังเลและกล่าวว่า：“ท่านพ่อ ข้ามีเรื่องจะพูดกับท่าน”
“เรื่องอะไร？”
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“เกิดเรื่องที่ชายแดนเจ้าค่ะ”
แม่ทัพฉีมองไปที่บุตรสาวและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไป เขาเป็นแม่ทัพ ไม่มีอะไรที่เขาสนใจมากไปกว่าเรื่องสงครามที่ชายแดน แน่นอนว่าแม่ทัพฉีจริงจังขึ้นมาในทันที
“ก่อนหน้านี้หมอเว่ยไปที่ชายแดน แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราวใด ๆ จากนั้นบุตรเขยก็ไปที่ชายแดนด้วย เหตุใดถึงยังจัดการไม่เสร็จสิ้น？” แม่ทัพฉีไม่ได้ยินการรายงานในท้องพระโรงเลย เรื่องที่รายงานให้ท้องพระโรงก็ถูกบุตรเขยตรวจสอบหมดแล้ว แต่เรื่องที่ชายแดนไม่อาจรายงานได้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดความวุ่นวาย
พวกเขาไม่ต่อสู้และกลับมา เหล่าราษฎรคงต้องหวาดผวาเป็นแน่
ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว：“เขาบอกว่ายังเจ้าค่ะ เดิมทีลูกก็คิดว่าเขาจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่เมื่อคืนมีคนกลับมายี่สิบคน แต่รอดชีวิตเพียงไม่กี่คน พวกเขามุ่งหน้ามาเพื่อบอกท่านอ๋องว่าการสงครามที่ชายแดนได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
เมื่อคืนก่อนศัตรูโจมตีเข้ามาในค่ายของเรา แม่ทัพจวินเจิ้งตงได้รับบาดเจ็บสาหัส และค่ายของเราก็ย่อยยับ”
แม่ทัพฉีลุกขึ้นยืน เขาเอามือไพล่หลังและเดินไปรอบ ๆ ห้องฝึกซ้อม สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมและแววตาเป็นประกาย
“อวิ๋นอวิ๋น ท่านอ๋องทรงว่าอย่างไรบ้าง และทรงคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้？” แม่ทัพฉีหันกลับมาถาม
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ในตอนนี้ไม่มีใครให้เลือก เขาบอกว่าท่านพ่อเป็นเพียงตัวเลือกเดียว แต่เขาไม่สามารถให้ท่านพ่อไปนำทัพออกศึกได้ และกังวลว่าท่านกับข้าจะแยกจากกัน ฉันทำให้ และข้าก็เป็นห่วงเป็นใยท่านพ่อด้วยเจ้าค่ะ”
แม่ทัพฉีมองบุตรสาวอย่างมีความหมายลึกซึ้ง：“อวิ๋นอวิ๋น เจ้ายอมให้พ่อไปหรือไม่？”
“ท่านพ่อ แน่นอนว่าลูกไม่ยอม ท่านอ๋องทรงพิจารณาถึงสิ่งที่ลูกเป็นกังวล แต่ก็ไม่มีใครที่มีความสามารถ และมันก็ใกล้เข้ามาแล้ว
เมื่อชายแดนถูกตีแตก ต้าเหลียงของเราก็สูญเสียคูเมือง เหล่าราษฎรต้องประสบกับภัยสงคราม ความปลอดภัยของข้าเพียงคนเดียว เทียบไม่ได้กับความปลอดภัยของเหล่าราษฎร ”
แม่ทัพฉีพยักหน้า：“อวิ๋นอวิ๋นโตแล้ว เพียงแต่นี่ยังไม่หมดเท่านี้ พ่อกังวลว่าจะมีเรื่องอื่นอีก”
“ท่านพ่อหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ？”
“อีกเดี๋ยวบุตรเขยมาแล้วค่อยว่ากัน เรื่องการสู้รบ ด้วยวัยของพ่อนั้นดีมาก การที่พ่อฝึกในห้องฝึกซ้อมทุกวัน ไม่ใช่เพื่อปกป้องต้าเหลียงหรือ？หากชายแดนถูกตีแตก เช่นนั้นอวิ๋นอวิ๋นก็จะตกอยู่ในอันตราย พ่อต้องปกป้องต้าเหลียงก่อน จึงจะสามารถปกป้องอวิ๋นอวิ๋นได้”
“ท่านพ่อ……”
ฉีเฟยอวิ๋นขยับตัวและอยากจะร้องไห้ แม่ทัพฉีเหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างไม่อารมณ์：“จะเป็นแม่คนแล้ว อะไรนิดอะไรหน่อยก็จะร้องไห้ และไม่กลัวที่จะส่งผลกระทบต่อหลาน ๆ ของพ่อ”
“ท่านพ่อพูดถูกเจ้าค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นเช็ดน้ำตา แม่ทัพฉีถอนหายใจ แล้วผลักประตูให้เปิดออก จากนั้นก็สั่งให้คนไปเชิญหนานกงเย่ โดยบอกว่าเขาต้องการจะดื่มเหล้า และอยากให้บุตรเขยมาดื่มเป็นเพื่อน”
คนใช้ในจวนรีบไปเชิญหนานกงเย่
หลังจากนั้นก็สั่งให้คนเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม และรอให้หนานกงเย่มา
ไม่นานหนานกงเย่นำเหล้าหนึ่งขวดไปที่จวนแม่ทัพ เมื่อแม่ทัพฉีเห็นขวดเหล้าก็พอใจมาก เขาหัวเราะและเรียกให้คนมาดื่ม
หนานกงเย่นั่งลงและรินเหล้าหนึ่งจอกให้แม่ทัพฉีด้วยความเคารพ：“จอกนี้บุตรเขยเคารพท่านพ่อตา”
แม่ทัพฉีรับจอกเหล้าแล้วดื่ม จากนั้นก็พยักหน้า：“เหล้าดี！”
แม่ทัพฉีวางจอกเหล้าลง เขาถอยออกไปและกล่าวว่า：“ทรงคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องที่จวินเจิ้งตงได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ที่ชายแดนพ่ะย่ะค่ะ？”
ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจและครุ่นคิด ก่อนที่จะเข้าใจว่าท่านพ่อของนางหมายความว่าอย่างไร