องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 417 พ่อลูกอยากพบกัน
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 417 พ่อลูกอยากพบกัน
อวิ๋นหลัวฉวนหลับไปสักพัก เมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าคนเหล่านั้นจากไปแล้ว นางจึงตามไปดู นางรู้สึกคุ้น ๆ แต่ก็ไม่เห็นใบหน้าและไม่สามารถพูดอะไรได้
ฉีเฟยอวิ๋นมาถึงนอกเมืองชายแดนตามกำหนด ยังไม่ทันจะได้ไปเข้าในเมืองก็ได้ยินมาว่าการสู้รบระหว่างสองแค้นกำลังดุเดือด ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อไม่นานมานี้ยังเกิดเพลิงไหม้ในค่ายทหารด้วย ทำให้เสบียงอาหารถูกเผาจนหมด แม่ทัพจวินได้รับบาดเจ็บสาหัสและยังไม่หาย ในตอนนี้เหล่าทหารเสียขวัญ ราษฎรหวาดผวา เพราะกลัวว่ากำแพงเมืองจะถูกตีแตกและประชาชนต้องเดือดร้อนไปทั่วทุกหย่อมหญ้า
ฉีเฟยอวิ๋นพบโรงเตี๊ยมที่จะหยุดพักแล้ว เจ้าอีกาดำน้อยและจิ้งจอกหางสั้นเข้าไปในค่ายทหารตอนดึก เพื่อไปสืบเรื่องในกองทัพ
ฉีเฟยอวิ๋นและคนอื่น ๆ รอข่าวจากเจ้าอีกาดำน้อยและจิ้งจอกหางสั้นอยู่ที่โรงเตี๊ยม แต่ท้ายที่สุดก็รอจนกระทั่งเช้า แต่เจ้าสองตัวนั้นก็ยังไม่กลับมา
ฉีเฟยอวิ๋นรอด้วยความกระวนกระวายใจ
และออกจากโรงเตี๊ยมแต่เช้าเพื่อไปตามหา นางเงยหน้าขึ้นไปมองบนกำแพงเมือง ดูเหมือนว่าจะใกล้แต่ก็ไกลมาก
“เจ้าอย่าเป็นกังวลมากเกินไปเลย คืนนี้ข้าจะเข้าไปดูข้างในด้วยตนเอง” อวิ๋นหลัวฉวนตั้งใจที่จะเข้าไปดูข้างในด้วยตนเอง
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ข้าเชื่อว่าท่านพ่อของข้าต้องไม่เป็นอะไร แต่ไม่รู้ว่าทำไมข้ามักจะฝันว่าท่านพ่อของข้าถูกตัดหัวและร่างกายของเขาก็ตกลงมาจากหลังม้า”
“ท่านเป็นกังวลมากจนจิตใจไม่สงบ ประกอบกับท่านคิดถึงแม่ทัพฉีด้วย ถึงได้เป็นเช่นนั้น นั่นคือสิ่งที่มันเป็น เมื่อเจอแม่ทัพฉีก็คงจะไม่เป็นอะไรแล้ว”
ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นนั้นหรือไม่ หลังจากรอมาหนึ่งวัน ในที่สุดก็มืดแล้ว
อวิ๋นหลัวฉวนสวมชุดดำและพาคนสองสามคนออกไป ฉีเฟยอวิ๋นยืนอยู่ในห้องและมองออกไปนอกหน้าต่าง และได้แต่หวังว่าพวกมันจะไม่เป็นอะไร
อวิ๋นหลัวฉวนออกจากกำแพงเมืองและไม่นานก็มาถึงค่ายทหาร และพบกระโจมของท่านแม่ทัพใหญ่จวินเจิ้งตง นางแอบฟัง มีผู้คนอยู่ในนั้น แต่ไม่ได้ยินว่าพูดอะไร
หลังจากรออยู่สักพักก็เห็นทหารรักษาการณ์สองคนเดินผ่านไป อวิ๋นหลัวฉวนจึงเข้าไปในกองบัญชาการทหาร แต่เมื่อเข้าไปแล้ว ไฟด้านในก็ดับลงในทันที นางรู้ว่ามีคนวางแผนไว้แล้ว นางกำลังจะหันออกไป แต่ประตูเหล็กของกองบัญชาการทหารก็ขวางทางนางไว้ นางจึงทำได้เพียงถอยไปและชักดาบออกมา
ไฟสว่างขึ้น และคนคนหนึ่งสวมชุดเกราะเดินเข้ามาในกองบัญชาการทหาร เมื่อเห็นคนที่เข้ามา อวิ๋นหลัวฉวนก็ตกตะลึง：“เฉินอวิ๋นเจี๋ย？”
เฉินอวิ๋นเจี๋ยก็ตะลึงเช่นกัน จากนั้นก็โบกมือ：“ออกไปเถอะ”
หลังจากที่ผู้คนออกไปแล้ว เฉินอวิ๋นเจี๋ยก็รีบคำนับในทันที：“ผู้น้อยคารวะพระชายาตวน”
ใบหน้าของอวิ๋นหลัวฉวนดูงุนงงและมองอย่างโกรธเคือง แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาขัดแย้งกัน
“แม่ทัพฉีล่ะ？” อวิ๋นหลัวฉวนรีบถาม
เฉินอวิ๋นเจี๋ยหันกลับไป และเชิญอวิ๋นหลัวฉวนออกไปข้างนอก：“พระชายาตวนเชิญเสด็จพ่ะย่ะค่ะ”
“แม่ทัพน้อยเฉินไม่ต้องเกรงใจ เรียกข้าว่าแม่ทัพน้อยอวิ๋นก็ได้” อวิ๋นหลัวฉวนเคยอยู่ในสนามรบกับอวิ๋นกั๋วกง แม้ว่านางจะไม่ได้ขับไล่ศัตรูเพียงลำพัง แต่นางก็ร่วมสู้รบด้วย จักรพรรดิอวี้ตี้จึงแต่งตั้งให้นางเป็นแม่ทัพน้อยตั้งนานแล้ว
“เชิญแม่ทัพน้อยอวิ๋น”
ทั้งสองไปพบแม่ทัพฉี ในขณะนี้แม่ทัพฉีกำลังมองกระบะทรายที่อยู่ในกองบัญชาการทหาร เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการสู้รบระหว่างสองกองทัพในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
อวิ๋นหลัวฉวนเดินไปข้างหน้าแม่ทัพฉี และคุกเข่าลงข้างหนึ่งในทันที：“อวิ๋นหลัวฉวนคารวะแม่ทัพฉี”
แม่ทัพฉีก้มลงไปมองที่พื้น และแปลกใจที่เห็นอวิ๋นหลัวฉวนสวมชุดดำ：“เจ้ามาได้อย่างไร？ท่านอ๋องตวนไม่ได้ควบคุมตัวเจ้าไว้หรือ？”
“ข้ามากับท่านพี่เสียนเฟย” อวิ๋นหลัวฉวนหน้าแดง เมื่อได้ยินเช่นนั้น แม่ทัพฉีก็ตกใจมาก
“เจ้าว่าอย่างไรนะ？”
แม่ทัพฉีตกใจแทบแย่
เฉินอวิ๋นเจี๋ยก็ประหลาดใจเช่นกัน：“เมื่อครู่เจ้าไม่ได้พูด”
“เจ้าก็ไม่ได้ถามข้าเช่นกัน” อวิ๋นหลัวฉวนไม่คิดว่าเป็นความผิดของนาง
แม่ทัพฉีรีบถามว่า：“อวิ๋นอวิ๋นล่ะ？บุตรเขยที่ดีของข้าอยู่ด้วยกันกับนางหรือ？”
“เปล่า พวกเราออกมากันเอง ท่านพี่เสียนเฟยอยู่ที่โรงเตี๊ยม” อวิ๋นหลัวฉวนเล่าเรื่องทั้งหมดในทันที
สีหน้าของแม่ทัพฉีดูเขียวปั๊ด：“อวิ๋นเจี๋ย เจ้าไปรับหอวิ๋นอวิ๋นกลับมาเดี๋ยวนี้ ข้าจะรอพวกเจ้าอยู่ที่ประตูเมือง”
“ผู้น้อยจะไปเดี๋ยวนี้ขอรับ”
เฉินอวิ๋นเจี๋ยรีบพคนตามอวิ๋นหลัวฉวนไปที่โรงเตี๊ยม ฉีเฟยอวิ๋นกำลังรออยู่ที่หน้าประตู นางแปลกใจว่าทำไมเจ้าอีกาดำน้อยและจิ้งจอกหางสั้นถึงยังไม่กลับมา และเกิดอะไรขึ้นหรือไม่
มีการเคลื่อนไหวที่หน้าโรงเตี๊ยมม ฉีเฟยอวิ๋นจึงหยิบมีดออกมา
หงเถาและลี่ว์หลิ่วรีบไปที่หน้าประตู ในตอนนี้พวกนางได้เรียนรู้วิชาการการป้องกันตัวมาแล้ว เมื่อมีการเคลื่อนไหว พวกนางจึงต้องเตรียมพร้อมในทันที
มู่เหมียนยืนอยู่ข้าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋นและมองไปที่ประตูอย่างระมัดระวัง
“ข้ากลับมาแล้ว”
ที่หน้าประตูเป็นเสียงของอวิ๋นหลัวฉวน เมื่อฉีเฟยอวิ๋นได้ยินเสียงของอวิ๋นหลัวฉวน นางก็รีบลงจากเตียงและมองไปที่ประตูด้วยความดีใจ
อวิ๋นหลัวฉวนพาเฉินอวิ๋นเจี๋ยเข้าไป เมื่อเห็นเฉินอวิ๋นเจี๋ย ฉีเฟยอวิ๋นก็ดีใจ：“เฉินอวิ๋นเจี๋ย？”
เมื่อเห็นเฉินอวิ๋นเจี๋ยสวมชุดเกราะของแนวหน้า ฉีเฟยอวิ๋นก็เปลี่ยนคำพูดของนางในทันที：“แม่ทัพน้อยเฉิน”
“เจ้ากับข้าไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันมากเช่นนี้ เรียกข้าว่าอวิ๋นเจี๋ยก็พอแล้ว แม่ทัพฉีเป็นห่วงพวกเจ้า จึงต้องการให้พวกเจ้าเข้าไปในค่ายทหารกับข้าคืนนี้ เขารออยู่ที่หน้าประตูเมือง”
“ดี”
ฉีเฟยอวิ๋นตามเฉินอวิ๋นเจี๋ยเข้าไปในค่ายทหารทันที และเห็นแม่ทัพฉีรออยู่ที่หน้าประตูเมืองอย่างใจจดใจจ่อ
ในเวลานี้แม่ทัพฉีกำลังเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายใจ
“ท่านพ่อ！”
เมื่อเห็นแม่ทัพฉี ฉีเฟยอวิ๋นก็ตะโกนเรียกเขาในทันที
แม่ทัพฉีดีใจจนแทบจะร้องไห้ออกมาและรีบวิ่งไปหาฉีเฟยอวิ๋น เมื่อเห็นใบหน้าอ้วนกลมและท้องที่ใหญ่โตของบุตรสาว เขาก็ตำหนิว่า：“คนผู้นั้นฉวยโอกาสตอนที่พ่อไม่อยู่รังแกเจ้าหรือไม่ รอให้พ่อกลับไปก่อนเถอะ พ่อจะบดขยี้เขาให้กลายเป็นเถ้าถ่าน”
“ท่านพ่อ ไม่ใช่ธุระของเกี่ยวกับเขาเจ้าค่ะ เป็นข้าที่แอบหนีออกมา ยังไม่รู้เลยว่ากลับไปแล้ว เขาจะบดขยี้เขาให้กลายเป็นเถ้าถ่านหรือไม่？” ฉีเฟยอวิ๋นตื่นเต้นดีใจ ในขณะที่พูด นางก็กอดแม่ทัพฉีไว้
“เขากล้ารึ？พ่ออยู่ตรงนี้ เขาไม่กล้าหรอก” แม่ทัพฉีตบฉีเฟยอวิ๋นเบา ๆ และอดไม่ได้ที่จะร้องไห้
พ่อลูกพูดคุยกันสองสามประโยคและกลับไปที่ค่ายทหารด้วยกัน ฉีเฟยอวิ๋นจึงรู้ว่าค่ายทหารถูกท่านพ่อของนางยึดกุมแล้ว
จวินเจิ้งตงถูกจับอยู่ในค่ายทหาร เพราะเขาต้องการฉวยโอกาสจากความโกลาหลเพื่อลอบสังหาร ในขณะที่เฉินอวิ่นเจี๋ยกับจวินเจิ้งตงกำลังปรึกษาหารือกันเรื่องล่อให้ศัตรูเข้ามาติดดัก และไม่คิดว่าศัตรูยังไม่ทันมา อวิ๋นหลัวฉวนก็มาเสียก่อนแล้ว
หลังจากที่ได้ยินเช่นนี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็ถามว่า：“ท่านพ่อ ท่านพบอวิ๋นจิ่นหรือไม่เจ้าคะ？”
แม่ทัพฉีงุนงง：“อวิ๋นจิ่นก็มากับเจ้าด้วยหรือ？”
“ไม่ใช่เจ้าค่ะ นางมาก่อนแล้ว ข้าได้รับข่าวว่านางได้พบกับท่านพ่อแล้ว น่าจะเมื่อไม่นานมานี้ถึงจะถูก”
“เรื่องนี้พ่อไม่รู้เลย นางมากี่คน？” เมื่อได้ยินเช่นนั้น แม่ทัพฉีก็ประหลาดใจ
ฉีเฟยอวิ๋นยิ่งประหลาดใจยิ่งกว่า นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“เรื่องนี้ไม่เร่งรีบ เรามาพูดถึงเรื่องอื่นกันก่อนเถอะเจ้าค่ะ”
“อ้อ” แม่ทัพฉีเชื่อฟังบุตรสาว หากฉีเฟยอวิ๋นไม่มา เขาก็พูดคำไหนคำนั้น เมื่อฉีเฟยอวิ๋น มาแล้ว เขาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขาเชื่อฟังบุตรสาวของเขาทุกอย่าง แม้แต่บุตรสาวพูดเกี่ยวกับเรื่องเข็ม เขาก็พยักหน้า
“ท่านพ่อ จวินเจิ้งตงสมรู้ร่วมคิดกับศัตรูจริง ๆ หรือเจ้าคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากจะเชื่อเลย จวินเจิ้งตงเป็นคนที่เฉลียวฉลาดเช่นนี้ ทำไมถึงทำเรื่องเช่นนี้ได้ เขารักษาชายแดนมานานหลายปีแล้ว หรือเขาไม่รู้ว่าความผิดพลาดจะกลายเป็นความเกลียดชังไปชั่วชีวิต？
แม้ว่าจวินฉู่ฉู่จะตายไปแล้ว และตายอย่างน่าเวทนา แต่เขายังมีจวินเซียวเซียวเป็นบุตรสาวอีกคนคือ จวินเซียวเซียวเป็นพระสนม เขากบฏเช่นนี้ จวินเซียวเซียวจะทำอย่างไร？
“เรื่องนี้พูดยาก พ่อไม่สามารถจับผู้ที่สมรู้ร่วมคิดกับศัตรูได้ แม้ว่าเขาจะสมรู้ร่วมคิดกับศัตรู หรือว่าอะไรก็ตาม ก็ยังต้องหาหลักฐาน แต่มีเรื่องหนึ่งที่น่าแปลกคือพ่อยังหาบุตรชายทั้งสามคนของเขาไม่พบ”
“บุตรชายทั้งสามคน？”