องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 430 ไม่ให้ยาถอนพิษ
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 430 ไม่ให้ยาถอนพิษ
หลังจากที่ลงมาจากเตียงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ให้หนานกงเย่ดูแล ฉีเฟยอวิ๋นจะล้างหน้า เขาก็เอามือของตัวเองไปล้างหน้า แม้แต่ปรนนิบัติบรรพบุรุษก็ยังไม่ต้องทุ่มเทเช่นนี้เลย
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นล้างหน้าแล้ว เขาก็ยื่นผ้าเช็ดตัวให้ หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นเช็ดเสร็จแล้ว นางก็ไปแต่งตัว เขาจึงล้างหน้าก่อนและตามฉีเฟยอวิ๋นไป
ในขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นกำลังรอเขา นางก็เห็นใบหน้าที่งุนงงของถังหลง
ฉีเฟยอวิ๋นพอที่จะเข้าใจได้ ถึงอย่างไรในตอนนี้นางก็เป็นเช่นนี้
หลังจากที่หนานกงเย่ล้างหน้าแล้วกลับมา ฉีเฟยอวิ๋นก็หวีผมเรียบร้อยแล้ว หนานกงเย่นำหวีไม้มาหวีผมของนางด้วยตนเอง
ระยะนี้ร่างกายของฉีเฟยอวิ๋นเริ่มหนักอึ้งมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนที่อยู่ในเมืองหลวงและยังไม่ได้ออกมา นางก็เริ่มที่จะไม่สามารถดูแลจัดการตัวเองได้อย่างเต็มที่แล้ว หนานกงเย่ไม่ชอบให้ลี่ว์หลิ่วหวีให้ฉีเฟยอวิ๋น และบอกว่านางหวีได้ไม่ดี เขาจึงหวีผมให้ฉีเฟยอวิ๋นอย่างระวัง ครั้งแรกสองครั้งยังไม่ดี แต่หลายครั้งหลังจากนั้น มันก็ไม่ได้แย่ไปกว่าฝีมือของลี่ว์หลิ่วเลย
ฉีเฟยอวิ๋นมองดูและลุกขึ้นจากเก้าอี้ นางหันไปมองถังหลงที่มองอยู่อย่างเงียบ ๆ
“ท่านอ๋อง เขาคือคุณชายถัง”
ฉีเฟยอวิ๋นแนะนำ หนานกงเย่เหลือบมองไปที่ถังหลงและกล่าวว่า：“ออกไปเถอะ แล้วให้คนเตรียมอาหารมาด้วย ข้าจะพักผ่อนสักเดี๋ยว”
“……” สีหน้าของถังหลงดูลำบากใจ ความจริงแล้วที่นี่เป็นต้าเหลียงหรือว่าอู๋โยวกันแน่
อย่างไรก็ตาม คำพูดของคนต่ำต้อยย่อมไม่มีน้ำหนัก ในเวลานี้เมืองถาถ่านตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก และทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น
หลังจากที่ถังหลงออกไปเตรียมการแล้ว หนานกงเย่ก็ถามถึงเรื่องที่นี่ ฉีเฟยอวิ๋นเล่าเรื่องทั้งหมดให้หนานกงเย่ฟัง ใบหน้าของหนานกงเย่ทรุดลงและหงุดหงิดอย่างสิ้นเชิง
“ได้ จวินโม่ซาง เจ้ารอข้าก่อนเถอะ ข้าจะทำให้เจ้าอับอายขายหน้า！”
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่หนานกงเย่：“ตอนนี้หม่อมฉันไม่เป็นอะไรแล้ว แต่เมื่อเห็นว่าพระองค์เป็นเช่นนี้ก็ดูเหมือนว่าหม่อมฉันจะถูกเหยียดหยาม”
“แม้ว่าข้าจะไม่ใช่จักรพรรดิแห่งต้าเหลียง แต่เมื่อข้ามาถึงที่นี่ก็เหมือนเป็นตัวแทนของต้าเหลียง ฝ่าบาท พวกเขาจับตัวพระชายาของข้ามาก็เท่ากับไม่ไว้หน้าข้า ไม่ไว้หน้าฝ่าบาท และเหยียดหยามต้าเหลียง？”
หนานกงเย่โกรธแค้น ฉีเฟยอวิ๋นจึงทำได้เพียงปลอบใจ：“ตอนนี้ก็ไม่เป็นอะไรแล้วมิใช่หรือ ยิ่งไปกว่านั้นเป็นเพราะข้าไม่เชื่อฟัง ถึงได้เป็นเช่นนี้”
“ความผิดของอวิ๋นอวิ๋น เป็นเพราะข้าดูแลอวิ๋นอวิ๋นไม่ดี แต่ความผิดของพวกเขานั้นไม่ใช่” หนานกงเย่ไม่ยอมปล่อยผ่านไป หนานกงเย่เปิดผ้าห่มออกแล้วนอนลงไป ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงด้วยสีหน้าที่ทำอะไรไม่ถูก
แต่เธอไม่มีอะไรจะพูดมากในตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่มีอะไรจะพูดมาก
หนานกงเย่จับมือของฉีเฟยอวิ๋น：“ข้าจะพักผ่อนสักเดี๋ยว”
“ทรงไม่ได้บรรทมเลยใช่หรือไม่เพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกลำบากใจ
“ก็ยังสบายดีอยู่ ข้าเพียงแค่เป็นกังวลเท่านั้น！” หนานกงเย่หลับตาลง และไม่นานก็หลับไป ฉีเฟยอวิ๋นห่มผ้าให้เขา วางพิษลงบนตัวของเขา นางบีบปากของหนานกงเย่และใส่ยาถอนพิษเข้าไปในปากของเขา
หนานกงเย่ลืมตาขึ้นมาและเหลือบมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็หลับต่อ ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและกำลังจะจากไป แต่ถูกหนานกงเย่จับมือไว้：“ข้าพักผ่อน เจ้าห้ามไปไหนทั้งนั้น”
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองเขาและนั่งลง นางอยากไป แต่ก็สงสารเขา
หนานกงเย่นอนหลับไปกว่าครึ่งชั่วยาม เมื่อตื่นขึ้นมาอาหารก็เย้นหมดแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นกินแล้ว เขากินเพียงแค่คำเดียวและตามฉีเฟยอวิ๋นไปพบจวินโม่ซาง ในเวลานี้จวินโม่ซางลุกจากเตียงและเดินแทบไม่ได้เลย แต่คนอื่น ๆ ยังเหมือนเดิม และทั้งเมืองถาถ่านก็เป็นเช่นนี้
ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไป และหนานกงเย่ก็ช่วยพยุงนางนั่งลง ทั้งสองนั่งโต๊ะแยกกัน หนานกงเย่เงยหน้าขึ้นไปมองจวินโม่ซางที่ยืนอยู่ข้างเตียง ทั้งสองเคยพบกันแล้ว และก็ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว
เมื่อจวินโม่ซางเห็นหนานกงเย่ก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“ไม่คิดเลยว่าหนานกงเย่จะชอบสตรีที่หยาบคายเช่นนี้”
แม้ว่าจวินโม่ซางจะเดินไม่ได้ และร่างกายเหน็บชา แต่เขาก็ยังอดทนเดินไปฝั่งตรงข้ามของหนานกงเย่และฉีเฟยอวิ๋น หลังจากที่นั่งลงแล้ว เขาก็จ้องมองไปที่หนานกงเย่
“มันก็เป็นสายตาของข้าและเป็นเรื่องของข้า ไม่ต้องให้องค์รัชทายาทแห่งอู๋โยวต้องมาเป็นกังวล แต่ในตอนนี้องค์รัชทายาทแห่งอู๋โยวทรงเป็นเช่นนี้ เกรงว่าคงจะมีชีวิตรอดได้อีกไม่นาน” หนานกงเย่เยาะเย้ย ทันใดนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ตระหนักได้การมาคราวนี้เป็นการได้ลาภก้อนโต！
“เจ้าก็ต้องเป็นเช่นนี้！” จวินโม่ซางยังคงแข็งทื่อ
หนานกงเย่เลิกคิ้วและมองไปที่จวินโม่ซาง：“ข้าจะพูดดี ๆ องค์รัชทายาทแห่งอู๋โยว คราวนี้เจ้าตกอยู่ในเงื้อมมือของข้า และเมืองถาถ่านก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของข้าเช่นกัน เช่นนั้นข้าอยากจะถามว่า เจ้าจะนำอะไรมาไถ่ถอนคืน？”
“ไถ่ถอน？” จวินโม่ซางรู้สึกขบขัน：“นี่เป็นเขตแดนอู๋โยวของข้า แต่เจ้าต้องการให้ข้าไถ่ถอน？”
“เจ้าจะไม่ไถ่ถอนก็ได้ เช่นนั้นก็รอให้อู๋โยวของเจ้าล่มสลายได้เลย” หนานกงเย่ตบโต๊ะ จนโต๊ะแตกออกเป็นชิ้น ๆ ฉีเฟยอวิ๋นรู้มานานแล้วว่าจะต้องเป็นเช่นนี้ จึงไม่น่าแปลกใจเลย
หลังจากที่ลุกขึ้นแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินไปข้าง ๆ และแสร้งทำเป็นว่านางไม่รู้อะไรเลย
ทันใดนั้นจวินโม่ซางก็พบว่าสตรีผู้นี้แสร้งทำเป็นเชื่อฟัง
แต่ดุร้ายเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา แล้วเหตุใดเมื่ออยู่ต่อหน้าหนานกงเย่ นางจึงเชื่อฟังเช่นนี้？
จวินโม่ซางหัวเราะเยาะ：“ดูเหมือนว่านางจะลุ่มหลงบุรุษ”
จวินโม่ซางชี้ และหนานกงเย่ก็มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ร่างกายที่แข็งแรงกำยำของนางหันหลังให้พวกเขา ราวกับว่านางไม่ได้ยินสิ่งที่จวินโม่ซางพูด
“หากว่านางลุ่มหลงบุรุษ เช่นนั้นก็ดี” หนานกงเย่มองไปที่จวินโม่ซางด้วยสายตาที่เย็นชา และเขาก็ไม่ชอบให้ใครมองฉีเฟยอวิ๋นบ่อย ๆ
จวินโม่ซางมองไปที่หนานกงเย่：“ในเมื่อตอนนี้ข้าเป็นเช่นนี้ เจ้าจะฆ่าจะแกงก็แล้วแต่ หากเจ้าจะฆ่าล้างเมืองก็ข้ามศพข้าไปก่อน”
“เจ้า？ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าความเจ็บปวดคืออะไร ราษฎรที่นี่จะต้องเดือดร้อนไปทุกหย่อมหญ้า และเจ้าจะได้เห็นว่าเหล่าราษฎรที่นี่ตายเสียยังดีกว่ามีชีวิตอยู่”
หนานกงเย่ลุกขึ้นไปหาฉีเฟยอวิ๋น จวินโม่ซางลุกขึ้นและพูดกล่าวว่า：“หนานกงเย่ เจ้ามันหน้าเนื้อใจเสือ！”
ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมาด้วยสีหน้าที่จนปัญญา：“เจ้าจับตัวข้ามาเป็นเชลย แล้วยังจะกล่าวว่าท่านอ๋องหน้าเนื้อใจเสือ ข้าว่าเจ้าคงจะโง่เขลา”
ฉีเฟยอวิ๋นเป็นกังวลเกี่ยวกับความฉลาดของจวินโม่ซาง ดูเหมือนว่าเขาเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลม แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นคนโง่คนหนึ่ง
“สตรีผู้นี้ เห็นดวงตาที่แวววาวของเขาแล้ว เจ้าก็ลุ่มหลงในบุรุษใช่หรือไม่” จวินโม่ซางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาโกรธมากเมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่อยู่ด้วยกัน จึงชี้ไปที่ฉีเฟยอวิ๋นและด่าทอ
ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจมาก เป็นบ้าอะไร！
หนานกงเย่รู้สึกตื่นเต้นดีใจที่ได้มองตาของฉีเฟยอวิ๋น และสังเกตอย่างละเอียดว่าดวงตาของเขาแวววาวหรือไม่
เมื่อมองดวงตาของหนานกงเย่อย่างละเอียดแล้ว นางก็รู้สึกว่ามันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ นางจึงอารมณ์ดี แม้ว่าจะตื่นเต้นมากก็ตาม
“ดูไม่ออกเลย อวิ๋นอวิ๋นช่างใส่ใจข้ามากจริง ๆ” หนานกงเย่จับมือของฉีเฟยอวิ๋นด้วยสายตาที่อ่อนโยนและรอยยิ้มที่งดงาม
ฉีเฟยอวิ๋นมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์：“ท่านอ๋อง นี่เป็นงานเป็นการนะเพคะ”
หนานกงเย่จึงสำรวมและแสดงสีหน้าให้เป็นปกติ
จวินโม่ซางจ้องมองไปที่ทั้งสองคน เขาโกรธมากจนเจ็บหน้าอกและชา
ถังหลงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น？
สามีภรรยามาพบหน้ากัน เกี่ยวอะไรกับองค์รัชทายาทด้วย？
“หนานกงเย่ เจ้ามันชั่วช้าจริง ๆ！” จวินโม่ซางโกรธและด่าทอหนานกงเย่
หนานกงเย่อารมณ์ดี จึงไม่อยากพูดอะไร แต่สีหน้าของเขาเคร่งขรึมมาก
ถังหลงเห็นว่าถึงเวลาแล้ว จึงพูดกับฉีเฟยอวิ๋นว่า：“พระชายา องค์รัชทายาทของข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้ขุ่นเคืองจริง ๆ ก่อนที่ทั้งสองกองทัพจะสู้รบกัน การทดสอบฝีมือเป็นไปอย่างถูกต้อง ดังนั้นพระชายาได้โปรดให้ยาเป็นรางวัลด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“คำพูดของคุณชายถังนั้นแตกต่างกัน คำพูดของคุณชายถังเป็นเพียงข้อแก้ตัว กลอุบายที่ต่ำช้าเหล่านั้น พวกเราไม่มีทางใช้เด็ดขาด ใช่หรือไม่เพคะท่านอ๋อง？”
หนานกงเย่ยิ้ม：“พระชายากล่าวได้อย่างถูกต้อง”
สีหน้าของถังหลงดูทำอะไรไม่ถูก นี่หมายความว่าอย่างไร？ไม่ยอมให้ยาถอนพิษ แล้วยังจะพูดเหน็บแนมอีก？
บทที่ 431 วิจารณ์จวินโม่ซ่างอย่างรุนแรง
บทที่ 433 ใครกันที่จะโขกหัวจนตาย