องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 435 กรีธาทัพกลับราชสำนัก

หลังจากที่จวินอีเซี่ยวตายได้หาสถานที่กลบฝังศพเรียบร้อยแล้ว จวินเจิ้งตงเสียใจอยู่ไม่กี่วัน ไม่กี่วันหลังจากนั้นได้มอบตราประทับโดยสมัครใจ และยินยอมกลับเมืองหลวงพร้อมกับบุตรสาวจวินเซียวเซียวด้วย

หนานกงเย่มอบตราประทับแก่เฉินอวิ๋นเจี๋ยเป็นการชั่วคราว เขาทำหน้าที่แทนท่านแม่ทัพใหญ่ปกป้องชายแดน และจวินอีไท่กับจวินอีเต๋อเป็นรองแม่ทัพ

ท่านแม่ทัพฉีได้ให้นายทหารข้างกายสองคนอยู่ช่วยเหลือปกครองเฉินอวิ๋นเจี๋ย จากนั้นได้นำกองกำลังทหารกรีธาทัพกลับราชสำนัก ส่วนอวิ๋นจิ่นและคนอื่นๆตามกันมา

มู่เหมียนตัดสินใจอยู่ช่วยเฉินอวิ๋นเจี๋ย เรื่องนี้หนานกงเย่เลยรีบตอบรับ

ฉีเฟยอวิ๋นมองสายตาของเขาที่เปลี่ยนไป

ที่เห็นได้ชัดคือการได้รับประโยชน์จากส่วนรวมเบียดบังไปเป็นของตนเองนั่นเอง

ทุกอย่างจัดการเรียบร้อย ฉีเฟยอวิ๋นกับมู่เหมียนไม่ต้องกล่าว

“ท่านตัดสินใจแล้วใช่หรือไม่ว่าต้องการที่จะอยู่ช่วยเหลือท่านแม่ทัพเฉิน?”สำหรับการเตรียมการของหนานกงเย่ตั้งแต่ต้นจนจบฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่ามีเหตุผล

แต่เรื่องที่เอามู่เหมียนไว้นั้น ฉีเฟยอวิ๋นกลับไม่กล้าเห็นพ้องตาม

“ข้าคุ้นชินกับการอยู่ด้านนอกแล้ว ท่านพ่อของข้าส่งข้าออกไปก็ไม่ใช่ครั้งสองครั้งแล้ว อยู่ในเมืองหลวงในอนาคตก็มิรู้ว่าจะแต่งกับผู้ใดเพื่อเป็นพระชายารอง ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ยินยอมที่จะเป็นเช่นนั้น

ต่อให้เฉินอวิ๋นเจี๋ยไม่ดีอย่างไร ข้าก็รู้สึกว่าเขาดีกว่าผู้อื่น เขามีความอ่อนโยนของตัวเอง ในใจของเขามีท่านข้ารู้ แต่ใจของท่านไม่มีเขาข้าก็รู้

ในเมื่อพวกท่านไม่มีหนทางที่จะคบหากัน ข้าก็ไม่ได้สนใจที่ใจของเขามีท่าน นี่ก็ไม่มีอะไรที่ไม่ดีเลย

อยู่สถานที่แห่งนี้ เป็นเวลานานมีเพียงข้าผู้เดียว หากเขาสามารถชอบหญิงสาวที่เมืองหลวงข้าก็คือโชคชะตาไม่ดี ไม่มีพรหมลิขิตต่อเขา

แต่หากเขามีความชอบเล็กน้อย ข้าก็นับว่าไม่ได้มาสูญเปล่า

หลังจากที่พวกท่านกลับไปแล้วช่วยนำจดหมายฉบับนี้มอบแก่อาหญิง นางรักทะนุถนอมข้าที่สุด นางจะต้องช่วยเหลือข้าแน่

ฉีเฟยอวิ๋นรับจดหมายมา ไม่ได้พูดอะไรมาก ในเมื่อมู่เหมียนตัดสินใจแล้ว เธอก็ไม่อยากออยู่ต่อแล้ว เลยลุกขึ้นเดินออกไปกับหนานกงเย่

ก่อนจากเฉินอวิ๋นเจี๋ยชำเลืองมองฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นลุกขึ้นเดินออกไป มู่เหมียนก็ไม่ได้ทำท่าทางอาลัยอาวรณ์อะไร นางจึงเดินตามเฉินอวิ๋นเจี๋ยกลับไปเช่นกัน

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเก้อเขินชั่วขณะ นิสัยอารมณ์ของทั้งสองคนนี้ช่างเหมือนกันเสียกะไรนี่

ฉีเฟยอวิ๋นหมุนตัวมองไปทางหนานกงเย่ แล้วกล่าวว่า “ท่านอ๋อง คืนวันนั้นเฉินอวิ๋นเจี๋ยมาหาท่านอ๋อง เขามาทำอันใดหรือเพคะ?”

“เขากินหนอนพิษกู่”หนานกงเย่กล่าวอย่างไม่ปิดบัง

“พูดเช่นนี้ หนอนพิษกู่ที่อวิ๋นจิ่นให่ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเอาให้เขาหรือเพคะ?”

“เขาอยากได้เอง ข้ามีความลังเลใจว่าเขาจะอยู่ปกป้องชายแดนใช่หรือไม่ แต่เขาบอกต้องการหนอนพิษกู่ที่อวิ๋นจิ่นทิ้งไว้ วิงวอนให้ข้าวางใจ แต่มีอะไรที่เขาไม่รู้ ข้าไม่อยากให้เขาอยู่ไม่ใช่กังวลว่าเขาจะต่อต้าน มันเป็นเพราะความสามารถของเขาไม่เพียงพอ ”

“แต่ท่านอ๋องได้นำหนอนพิษกู่มอบแก่เขาแล้ว”

“แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ข้าเพียงแค่ทดสอบหยั่งเชิง ส่วนหนอนพิษกู่นั่น เป็นหนอนตาย อวิ๋นจิ่นบอกว่ากินไปแล้วสามวันจะขับออกมานอกร่างกาย”

“……………”

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวด้วยความขำขันว่า “ท่านอ๋องซื่อสัตย์จริงใจเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เพคะ?”

“อวิ๋นอวิ๋น ข้าไม่อยากใช้แผนการเหล่านี้ไปหว่านซื้อดึงใจคนมาเป็นพวกพ้อง เฉินอวิ๋นเจี๋ยเกิดความผิดหวังกับฮองเฮา อยากมาที่ชายแดนไม่ใช่วันสองวัน หนังสือที่เขากล่าวกราบทูลรายงานถูกเสนาบดีกลาโหมกดไว้ ข้าไม่ใช่ไม่รู้”

“เช่นนี้ ครั้งนี้ที่พาเขามานั่นก็คือท่านอ๋องคิดไว้ดีแล้วใช่หรือไม่?”

“ไม่ใช่ ข้าต้องการให้เขาไปเป็นรองแม่ทัพที่อยู่ทางด้านของเฉินอวิ๋นเลี่ยท่านพี่ของเขานู่น ผ่านช่วงปีเหล่านี้ค่อยให้เขารับช่วงแทนเฉินอวิ๋นเลี่ย แล้วให้เฉินอวิ๋นเลี่ยกลับมา”

“ท่านอ๋อง ท่านเกรงว่าพวกเขาคนของสกุลเฉินจะมีทหารใช้เยอะใช่หรือไม่เพคะ?”

“วันนี้เฉินอวิ๋นชูเป็นฮองเฮาเพียงร่างกาย อีกทั้งฝ่าบาทมีจิตใจใฝ่หา ข้าจำใจอย่างยิ่งที่จะไม่เค้นความจริงกับนาง！แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นคนของจงชิน แม้ข้าจะไม่รู้ชัดเจนว่าเพราะเหตุใด แต่ถึงอย่างไรก็คือเรื่องที่วุ่นวาย

หากนางกับจงชินทำสักเรื่องหนึ่ง กองกำลังทหารของสกุลเฉินที่อยู่ชายแดนบวกกันแล้วห้าแสนนาย ข้าจะไม่กังวลใจได้อย่างไร?”

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างไม่เข้าใจว่า “เฉินอวิ๋นชูเป็นผู้หญิงของฝ่าบาท ท่านเค้นความจริงจับนางอย่างไรก็เหมือนกับกินลูกกวาดนะ!”

“ข้ายากลำบากมาก ไม่เช่นนั้นเค้นไปนานแล้ว”

“ท่านยังมีเหตุผลอีกนะ！”

“ถึงอย่างไรฝ่าบาทก็คือฝ่าบาท ข้าคือขุนนาง จักรพรรดิกับขุนนางเสนาบดีมีความแตกต่าง อวิ๋นอวิ๋นไม่ต้องบอกข้าหรอก ข้าก็รู้เข้าใจแจ่มแจ้งดี แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามข้าไม่มีทางให้คนชั่วก่อเหตุได้ คนข้างกายไม่พูดนั่นเพราะเป็นฝ่าบาท ผู้ใดจะพูดจะทำล่ะ พวกเขาล้วนเป็นเสนาบดี หากว่าข้าจะพูดเป็นเพราะฝ่าบาทผู้นี้คือเสด็จพี่ของข้า！”

“ท่านอ๋องระวังอารมณ์ร้อนเพคะ”

“ข้าไม่ได้เจตนาเสแสร้ง เพียงแต่นั่นเป็นเรื่องจริงเท่านั้นเอง”

“ท่านอ๋อง เช่นนั้นเหตุใดต้องเอาตำแหน่งท่านแม่ทัพมอบแก่เฉินอวิ๋นเจี๋ยด้วยเล่า?”

“ไม่มีคนที่สามารถใช้ได้เป็นการชั่วคราว เฉินอวิ๋นเจี๋ยก็ไม่มีทางต่อต้าน บางที่เขาอาจจะควบคุมเฉินอวิ๋นเลี่ยได้ และส่วนเฉินอวิ๋นเลี่ยนั้นข้าจะหาโอกาสไปทดสอบลองดู”

“……….ท่านอ๋อง ท่านทำอย่างนี้จะเหนื่อยตายหรือไม่เพคะ? ท่านอ๋องเพิ่งจะอายุสิบเก้า เหตุใดความทุกข์ใจมีมากมายเช่นนี้?”

ฉีเฟยอวิ๋นเจ็บปวดใจสงสารเขาอย่างแท้จริง เธอฟุบอยู่ในอ้อมกอดของเขา อิงแอบฟังการเต้นของหัวใจด้วย

หนานกงเย่ยกมือสวมกอดฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นกล่าวว่า “ข้าเพิ่งอายุสิบเก้าปี เมื่อเทียบกับคนอายุเก้าสิบเอ็ดปีแล้วข้ายังเหนื่อยกว่าเลย”

ฉีเฟยอวิ๋นตอบรับแค่อืม และหรี่ตาลง

สิบวันต่อมา กองทัพใหญ่มาถึงสถานที่ที่ท่านแม่ทัพฉีประจำการอยู่นอกเมืองหลวงด้วยความเร็วสูง

วันถัดมาฉีเฟยอวิ๋นก็มาถึงเช่นกัน

ฉีเฟยอวิ๋นลงจากรถม้าถึงได้รู้ ก่อนหน้านี้เดินมาแล้วหนึ่งเดือน เป็นความหมายความต้องการของหนานกงเย่ เขาต้องการเดินหนึ่งเดือน ต้องการที่จะยืดเวลาของจวินเจิ้งตง เพื่อจะโค่นล้มจิตวิญญาณทหารของเขา

ท่านแม่ทัพฉีเดินพร้อมกับกล่าวพูดเสียงแผ่วเบาว่า “ความเก่งกาจของบุตรเขย พ่อเคารพนับถือ เขารู้ว่าขุนพลท่านแม่ทัพมีจิตใจที่อยากชนะ การเคลื่อนย้ายดำเนินการเร็วเกินไปจะทำให้ขวัญกำลังใจทหารเพิ่มมากขึ้น กลับลากยืดออกไปทำให้มีประโยชน์ผลดี

ตอนที่พ่อไปเขาพูดกับพ่อว่า อย่างน้อยหนึ่งเดือนถึงจะไปถึงชายแดน

พ่อเป็นกังวลมาก เช่นนั้นจะเสียเสบียงไปไม่น้อยเลย ช่วงที่ผ่านเหมันตฤดูทหารของพ่อจะลำบากอย่างมาก เขาบอกว่าอย่างมากการสู้รบนี้ก็สองเดือน ไม่จำเป็นต้องถึงเหตมันตฤดู

พ่อยังไม่เชื่อเลย ตอนนี้ดูแล้วเหมือนจะเป็นจริง！”

ได้ยินท่านแม่ทัพฉีชื่นชมหนานกงเย่ แน่นอนว่าฉีเฟยอวิ๋นดีใจ

แต่ท่านแม่ทัพพูดว่า สองเดือนก็จะสามารถสงบได้ ฉีเฟยอวิ๋นยังมีความแปลกใจ พอพูดอย่างนี้แล้ว ตั้งแต่เริ่มต้นเขาได้มีการเตรียมการแล้วนะสิ ไม่ว่าเขาจะมาหรือไม่ เรื่องการสู้รบของฝั่งชายแดนล้วนจะจบลงโดยไม่ช้า

ฉีเฟยอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะมองหนานกงเย่ที่เดินอยู่ด้านหน้า เดิมพวกเขาต้องการขี่ม้าเข้าเมือง เช่นนั้นจะชัดเจนแจ่มแจ้งว่าพวกเขามีพลานุภาพ

แต่ด้วยสภาพร่างกายของฉีเฟยอวิ๋นตอนนี้ ทำอย่างนั้นไม่สะดวก อีกทั้งพวกเขาไม่สามารถกลับเรือน ต้องมุ่งตรงไปพบฝ่าบาทเลย โดยเฉพาะเธอ ออกจากเมืองหลวงโดยพลการเป็นความผิดใหญ่หลวง เข้ามาในพระราชวังยังต้องรับบทลงโทษอีก

หนานกงเย่เดินอยู่อีกด้าน เดินอยู่ด้านหน้าคือจวินเจิ้งตงกับท่านแม่ทัพฉี ฉีเฟยอวิ๋นอยู่อีกด้าน จวินเซียวเซียวไม่สามารถเปิดเผยหน้าได้ ก่อนที่พวกเขาจะเข้าเมืองหลวงได้แอบส่งเข้าไปในวังแล้ว

คนกลุ่มหนึ่งมาถึงด้านนอกพระราชวัง อวิ๋นหลัวฉวนกับท่านอ๋องตวนยืนรอต้อนรับอยู่หน้าประตู พอเข้าพระราชวังอวิ๋นหลัวฉวนค่อนข้างกำเริบเสิบสาน นางถามฉีเฟยอวิ๋นเกี่ยวกับเรื่องที่ชายแดน ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีสิ่งใดจะพูด เลยนวดคลึงศีรษะแกล้งทำเป็นเหนื่อย พอหนานกงเย่เห็นฉีเฟยอวิ๋นถูกทำให้หงุดหงิดจนปวดศีรษะ เลยกล่าวอย่างไม่พอใจว่า “ท่านพี่รอง ท่านรีบดึงพระชายาตวนออกทีเถิด อวิ๋นอวิ๋นรู้สึกไม่สบายแล้ว”

กล่าวจบหนานกงเย่เลยประคองฉีเฟยอวิ๋นเดินไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง ท่านอ๋องไม่สนใจสิ่งใดแล้ว เขาสนใจเพียงอวิ๋นอวิ๋นผู้เดียว

ท่านอ๋องตวนเดินมาข้างกายของอวิ๋นหลัวฉวน แล้วจูงมือของนางไปอีกด้าน “ไปเถิด”

อวิ๋นหลัวฉวนยังมีความไม่พอใจเล็กน้อย แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อนางถูกควบคุมไว้ เลยจำใจต้องเดินตามไป

พอมาถึงท้องพระโรง ฉีเฟยอวิ๋นและคนอื่นๆรอคอยเวลา ต่อมารายงานเป็นที่ทราบโดยทั่วกันแล้วถึงได้เข้าไป

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้เห็นฉีเฟยอวิ๋นเลยรีบรับสั่งให้นั่งทันที ฉีเฟยอวิ๋นแกล้งทำว่านั่งลำบาก องค์จักรพรรดิอวี้ตี้เลยจำใจให้เธอยืนอยู่อย่างนั้น

“พระชายาเย่ เรื่องการสู้รบที่ฝั่งชายแดนครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ตรัสถามขึ้น

หนานกงเย่กราบทูลว่า “กราบทูลฝ่าบาท เรื่องราวเป็นเพราะจงชินยุยงขึ้น องค์รัชทายาทแห่งเมืองอู๋โยวก็ถูกหลอกลวงปิดบังความในนั้นด้วย พอรู้แล้วรู้สึกเสียใจภายหลังเป็นอย่างมาก ครั้งนี้เลยส่งมอบภาพภูเขาแม่น้ำมาหนึ่งแผ่นกับเมืองของเราพ่ะย่ะค่ะ อีกทั้งภายในสามปียินยอมจะถวายเครื่องราชบรรณาการแก่เมืองเราด้วยพ่ะย่ะค่ะ

นอกเหนือจากนี้ องค์รัชทายาทของเมืองอู๋โยวมีตราสารยอมจำนนกับฝ่าบาทด้วย และรับประกันว่าจะไม่ละเมิดต่อเมืองต้าเหลียงไปชั่วชีวิตพ่ะย่ะค่ะ”

“ส่งมอบขึ้นมา”

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้เปิดอ่านตราสารยอมจำนน รู้สึกพึงพอใจอย่างเหลือล้น

“ฝ่าบาท กระหม่อมมีความผิด ฝ่าบาทได้โปรดลดโทษด้วยพ่ะย่ะค่ะ”จวินเจิ้งตงคุกเข่าลงรับโทษ องค์จักรพรรดิอวี้ตี้มองไป

เป็นเวลานานถึงได้กล่าวว่า “เรื่องของเจ้าข้าได้ยินมาบ้างแล้ว จวินอีเซี่ยวฟังคำกล่าวอ้างของคนชั่ว พอทำผิดพลาดร้ายแรงหรือเลวทรามมันจะกลับกลายเป็นความเสียใจชั่วชีวิต ข้าได้ยินมาว่าเจ้าตัดศีรษะสังหารด้วยตนเอง ท่านแม่ทัพจวินจัดการกับญาติพี่น้องที่กระทำผิดเพื่อปกป้องความยุติธรรม ข้าปลื้มอกปลื้มใจอย่างยิ่ง

แต่อย่างไรก็ตาม ข้อดีและข้อเสียไม่สามารถหักล้างกันได้ ท่านแม่ทัพจวินมีความผิดทางวินัยการทหาร ปรับเงินเดือนของท่านแม่ทัพจวินเป็นเวลาสามปี ห้ามออกนอกเมืองหลวงสามปี”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ชำเลืองมองฉีเฟยอวิ๋นและกล่าวตรัสว่า “ราชสำนักของข้าถึงแม้จะมีหญิงร่วมออกศึกด้วย แต่เรื่องที่หญิงสาวมาเข้าเฝ้าที่ราชสำนักลดน้อยลงจะเป็นการดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพระชายาเย่อยู่ที่เรือนแล้วสงบครรภ์ดีๆเถิดนะ การตรวจตราคดีความภายในเรือนยกให้องค์หญิงใหญ่จัดการ รอไปจนถึงหลังจากที่พระชาเย่คลอดแล้ว ค่อยว่ากัน!

แยกย้ายออกไปกันได้แล้วล่ะ”