องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 513 ไปเชิญหญิงชรา
หนานกงเย่กลับมาตอนเที่ยงและยังพาแม่ทัพฉีกลับมาด้วย แต่แม่ทัพฉีดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าท่าทางของเขาดุโมโห เหมือนอยากจะฆ่าใครสักคนเพื่อระบายความโทสะ
ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจและกล่าวว่า：“ท่านพ่อเพิ่งจะกลับมา โกรธอะไรหรือเจ้าคะ หรือว่าฝ่าบาทกับท่านพ่อมีปัญหากัน？”
“ฮึ พ่อไม่อยากพบเขาแล้ว” หลังจากที่พูดจบ แม่ทัพฉีก็ไปดูเด็ก ๆ ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปมองด้วยความแปลกใจ นี่ไม่ใช่ว่ามีปัญหากับฝ่าบาทหรือ？
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน ในต้าเหลียง นอกจากท่านพ่อของนางแล้วจะมีใครอีกที่กล้าไม่อยากพบกับฝ่าบาท แล้วยังจะพูดออกมาอีก
ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปมองหนานกงเย่อย่างละเอียดถี่ถ้วน เขาแต่งกายสบาย ๆ สวมชุดสีขาวราวหิมะและสวมเสื้อคลุมสีขาว แม้ว่าจะเป็นบุรุษที่แต่งงานแล้ว แต่เขาก็หล่อเหลามาก
หลังจากมองดูอยู่สักพัก ฉีเฟยอวิ๋นก็ถามว่า：“นี่เป็นชุดที่สวมเมื่อคืนนี้？”
“ไม่ใช่” หนานกงเย่ตอบอย่างใจเย็น
ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“จะฆ่าคนอีกแล้วหรือเพคะ？”
“……” หนานกงเย่ไม่ตอบ ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่านางพูดถูก
หนานกงเย่ดึงฉีเฟยอวิ๋นเข้าประตูไป ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“หลี่ฮ่วนจงล่ะเพคะ？”
“เขาเป็นยอดฝีมือในยุทธภพที่หลบซ่อนตัวอย่างล้ำลึก ข้าต่อสู้กับเขาหลายร้อยกระบวนท่า แต่เขาก็ไม่แพ้ ข้าต้องการจะจับเขา แต่น่าเสียดายที่เขายอมเผาตัวเองดีกว่ายอมจำนนต่อข้า ราชาองค์นี้ ข้าจึงทำได้เพียงฆ่าเขาก่อนที่เขาจะเผาตัวเองตาย！”
“เกรงว่าท่านอ๋องจะไม่ได้อยากเก็บเขาไว้จริง ๆ เพราะรู้ว่าเขาเป็นคนที่จงรักภักดีต่อเจ้านาย และจะยอมถูกใช้งานได้อย่างไร เกรงว่าหลี่ฮ่วนจงที่รู้เรื่องนี้ แต่ท่านอ๋องก็รู้เช่นกัน
ท่านอ๋องทรงต่อสู้กับเขาหลายร้อยกระบวนท่า อาจจะเกิดอะไรขึ้นได้？
ในเมื่อไม่เป็นไรแล้ว ด้วยฝีมือของท่านอ๋องจะจัดการเขาไม่ได้ได้อย่างไร？
ท่านอ๋องทรงจงใจจะของขยี้ความฮึกเหิมของผู้อื่น เห็นได้ชัดว่าต้องการจะอ่อนข้อให้ และแอบทำให้กระดูกของเขาค่อย ๆ อ่อนลงและสึกกร่อนไป
ในที่สุดเขาก็หมดแรงและถูกท่านอ๋องฆ่า
ก็เหมือนกับหนูตัวเล็ก ๆ เมื่อพบกับแมวดำตัวใหญ่ แมวดำไม่กินหนูเพราะรังเกียจมาก แต่มันเล่นหนูอยู่ภายใต้อุ้งเท้าของมัน จนหนูหมดแรง และสุดท้ายมันก็ฆ่าหนูตัวตาย
เดิมทีท่านอ๋องสามารถให้วิธีการตายที่ดีแก่เขาได้ แต่เขาต้องการเผาตัวเองตาย อย่างน้อยก็สามารถแสดงความจงรักภักดีต่อเจ้าน้ายได้
แต่ท่านอ๋องก็ไม่สนับสนุนเขา เกรงว่าเขาจะตายตาหลับ ท่านอ๋องแผนสูงและโหดเหี้ยม？”
“ฮึ ข้าโหดเหี้ยม？หรือว่าเขาจอมปลอม？ข้าคิดว่าต้าเหลียงมีรากฐานที่มั่นคง แต่ให้กำเนิดผู้ที่รนหาที่ตายอย่างพวกเขา ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง
หากไม่ถูกลงโทษร้ายแรง และเปิดโอกาสให้พวกเขามีชื่อเสียง นั่นจะเป็นความอัปยศของข้า และเป็นความอัปยศของต้าเหลียง”
“แต่ถึงอย่างไรท่านอ๋องก็สามารถฆ่าเขาได้ตั้งแต่เริ่มต้น เกรงว่าในตอนที่ต่อสู้กับท่านอ๋อง ก็คงเป็นเรื่องที่ไร้คุณธรรมน้ำใจสำหรับเขา อย่างไรก็ตามวิธีการของท่านอ๋องก็ไม่ได้ดีนัก” ฉีเฟยอวิ๋นพอจะนึกภาพสถานการณ์ในเวลานั้นได้ คนคนหนึ่งถูกบังคับจนอับจนหนทาง แม้แต่ยังตายไม่ได้ มันน่าเศร้าสลด！
หนานกงเย่เลิกคิ้วขึ้นและเผยให้เห็นถึงความคับข้องใจ：“เช่นนั้น？เป็นความผิดของข้าหรือ？”
“ท่านอ๋องไม่ผิดเพคะ สิ่งที่ผิดคือขุนนางที่ทรยศเหล่านั้น หากพวกเขาไม่กบฏ และมีชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย พวกเขาก็จะสามารถมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ไม่ใช่หรือ？”
“อืม” หนานกงเย่ตอบรับ นับว่านางอ่านสถานการณ์ออก！
เมื่อเห็นว่าอารมณ์โกรธของหนานกงเย่ลดลงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า：“แล้วศพของเขาล่ะเพคะ：“
“กลายเป็นขี้เถ้าไปแล้ว”
“หรือว่าท่านอ๋องทรงเฝ้าดูเขาเผาตนเอง？” ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ
“เขาอยากตาย ข้าจะทำอะไรได้ หรือว่าข้าต้องขอให้เขามีชีวิตอยู่？การถูกยิงเป้าจะทำให้เขามีความสุข และหวังว่าเขาจะทุกข์น้อยลง”
“ดูไม่ออกเลยว่าท่านอ๋องจะเป็นคนดีเช่นนี้” ฉีเฟยอวิ๋นพูดหยอกล้อ
หนานกงเย่ซ้ำเติม：“แต่ข้าแขวนเขาไว้นอกประตูเมืองก่อนที่เขาจะเผาตัวเองจนกลายเป็นเถ้าถ่านที่นั่น เสื้อผ้าของข้าจึงสกปรก ดังนั้นข้าจึงเปลี่ยนเสื้อผ้า”
ฉีเฟยอวิ๋นฟังด้วยความสยดสยองและหันไปมองหนานกงเย่：“ท่านอ๋อง พระองค์คิดว่าชื่อเสียงในเมืองหลวงของพระองค์ยังเลวร้ายไม่พอหรือเพคะ？”
“……” หนานกงเย่ไม่พูดอะไรและก้าวเข้าไปข้างใน
ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามเขาเข้าไป หากอวิ๋นจิ่นไม่ได้กำลังถามเรื่องผู้คน ฉีเฟยอวิ๋นก็ต้องต่อว่าเขาอีก
หลังจากที่อวิ๋นจิ่นถามแล้วก็ให้พ่อบ้านออกไปก่อน
จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ถามอวิ๋นจิ่นว่า：“พบหรือไม่？”
“ไม่พบเจ้าค่ะ ไม่พบใครสักคน ดูเหมือนว่าจะต้องให้ใครสักคนไปหา ข้าจึงให้หญิงชราไปหา”
เมื่อพูดถึงหญิงชรา ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า：“โฮ่วเซิงของแม่เฒ่า？”
“เป็นนางเจ้าค่ะ ข้าสังเกตว่าถึงแม้โฮ่วเซิงจะมีพละกำลังมาก แต่ก็มีจิตใจดี พวกเขาเป็นคนฉลาดและมีความรับผิดชอบ โดยเฉพาะหญิงชราที่มีประสบการณ์มาก ตอนที่ข้าพูดคุยกับนาง นางเป็นคนที่เฉียบแหลมมาก นางรู้ว่าอะไรควรทำและอะไรไม่ควรทำ ดังนั้นจึงอยากให้พวกเขามาคอยรับใช้อยู่ที่เรือนจวินจื่อ
“เรื่องนี้เจ้าตัดสินใจเองเถอะ ในเมื่อให้เจ้าดูแลเรือนจวินจื่อแล้ว ข้าก็จะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้า การเลือกผู้คนก็แล้วแต่เจ้าเลย” ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจเรื่องนี้
อวิ๋นจิ่นรู้สึกลำบากใจ：“ข้าพูดคุยกับพวกเขาหลายครั้งแล้ว แต่หญิงชราไม่เห็นด้วย นางบอกปัดไปเรื่อย และไม่เป็นการดีที่จะบังคับพวกเขามา ดังนั้นจึงยากลำบากเจ้าค่ะ”
“เช่นนั้นอีกเดี๋ยวข้าจะไปลองถาม เจ้าพูดเรื่องที่เจ้าต้องการทำมาก่อนเถอะ” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวต่อ
“หญิงชราดูแลได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ล้วนอยู่ในสายตาของนาง นางละเอียดรอบคอบ หากนางไม่มั่นใจก็คงไม่บอกกับข้า และหากสั่งให้นางไปตรวจสอบเรื่องนี้ นายท่านคงต้องไปถามด้วยตนเอง
“ก็ดี อีกเดี๋ยวข้าจะไปถาม เจ้าก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน ไปพักผ่อนเถอะ” ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและออกไป อวิ๋นจิ่นเดินตามออกไป นางต้องทำตามหน้าที่ แน่นอนว่าจะไม่ปล่อยให้ฉีเฟยอวิ๋นไปพบหญิงชราตามลำพัง
หลังจากที่คนออกไปแล้ว หนานกงเย่ก็ไปดูบุตรชาย และถือโอกาสนอนพักผ่อนด้วย
อาอวี่เฝ้าอยู่นอกห้อง และแม่ทัพฉีก็ไปหาหวังฮวายอันเพื่อเล่นหมากรุก
นับตั้งแต่แพ้หมากรุกให้กับจักรพรรดิอวี้ตี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม่ทัพฉีก็รู้สึกหดหู่ใจ และเขาอยากจะเล่นหมากรุกชนะสักครั้ง
หวังฮวายอันบอกแม่ทัพฉีว่า：“การเล่นหมากรุกเป็นเรื่องที่น่าสนุก เหตุใดท่านแม่ทัพฉีต้องคิดเล็กคิดน้อยเรื่องนี้？”
“ท่านจะไปเข้าใจแะไร มาเล่นกันเถอะ” แม่ทัพฉีเดินหมากก่อน หวังฮวายอันนั่งลงและเล่นเป็นเพื่อนเขา
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นไปถึงสวนหลังจวนแล้วก็ไปหาโฮ่วเซิง โฮ่วเซิงกำลังผ่าฟืนอยู่ เขายกขวานขนาดใหญ่ขึ้นมาแล้วผ่าลงไป ท่อนไม้ถูกผ่าออกเป็นสองท่อน จากนั้นเขาก็ผ่าต่อโดยไม่หยุดพัก
ด้านข้างมีคนสองคนที่กำลังผ่าฟืนอยู่กับโฮ่วเซิง ทั้งสองทำงานร่วมกัน ปกติแล้วทั้งสองคนไม่สามารถผ่าฟืนได้มากขนาดนี้ในหนึ่งวัน แต่ตอนนี้พวกเขาสามารถผ่าฟืนได้ภายในหนึ่งชั่วยาม
ทั้งสองคนยุ่งมากและเก็บฟืนไปไว้ในห้องด้านใน เพื่อให้คนในครัวใช้
เรือนจวินจื่อมีใต้เตียงสำหรับก่อไฟ ดังนั้นจึงต้องใช้ฟืนจำนวนมากในทุกวัน ดังนั้นพวกเขาจึงต้องผ่าฟืนอย่างไม่หยุดหย่อน
ฉีเฟยอวิ๋นหยุด เมื่อคนรับใช้ที่ถือฟืนเห็นว่าพระชายาเสด็จมาก็รีบคุกเข่าลงและถวายบังคม
“ลุกขึ้นเถอะ คราวหน้าหากพบข้า แค่คำนับก็พอแล้ว ในจวนไม่ใช่ในวัง และไม่ได้มีกฎระเบียบมากนัก”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นสั่งและเดินไปข้างหน้า โฮ่วเซิงปาดเหงื่อและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“พระชายา！”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปรอบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง：“ท่านย่าของเจ้าล่ะ？”
“อยู่ข้างในพ่ะย่ะค่ะ” โฮ่วเซิงฉลาดและมีเหตุผลมากกว่าเมื่อก่อน ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปข้างในห้อง