องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 530 กลับไปที่ยุคปัจจุบันอีกแล้ว

หวางฮวายเต๋อลืมตาขึ้นและยังคงสงบนิ่ง ฉีเฟยหยุนนับถือจริง ๆ นี่มันเวลาไหนกันแล้ว ยังจะสงบนิ่งอยู่อีก

“กั๋วจิ้ว พระองค์รีบลุกขึ้นมาเถอะเพคะ！” ฉีเฟยอวิ๋นได้ยินเสียงคนใกล้เข้ามาแล้ว และกังวลว่าจะบุกเข้ามาหาต้ากั๋วจิ้ว

คนอื่น ๆ ข้างอยู่ข้างหน้านาง และนางก็ช่วยพยุงต้ากั๋วจิ้ว

หวังฮวายเต๋อเหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างเหยียดหยาม และไม่พอใจฉีเฟยอวิ๋น หากไม่ใช่เพราะฉีเฟยอวิ๋น อ๋องเย่ก็จะได้แต่งงานกับมู่เหมียน และคงไม่เป็นเช่นในตอนนี้

แม้ว่าความเกลียดชังของหวังฮวายเต๋อที่มีต่อฉีเฟยอวิ๋น ไม่มากพอที่จะเอาชีวิต แต่ก็ไม่สามารถลบล้างได้

ประตูคุกถูกคนกระแทกอย่างแรง เว่ยหลินชวนและเวยฉือล้วนแต่ใจเต้นแรง และสีหน้าของทั้งสองคนก็ดูเคร่งเครียด

ฉีเฟยอวิ๋นมองอย่างดูถูกเหยียดหยามอยู่ข้างหลัง และชายร่างใหญ่ก็ตัวสั่นด้วยความกลัว

ต้ากั๋วจิ้วมองอย่างดูถูกเหยียดหยามมากเกินไป ราวกับว่าคนที่มาฆ่าวันนี้เป็นคนของเขา และต้องการจะฆ่าอีกสามคนที่เหลือ

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าประตูห้องขังถูกพังแล้ว และเสียงกระแทกปังปังก็ดังเหมือนกับเสียงฟ้าร้อง

ตามอารมณ์ที่หลากหลายของคนทั้งสี่ ประตูเหล็กของห้องขังถูกเปิดออก และคนกลุ่มหนึ่งก็บุกเข้ามา

ในขณะนี้ฉีเฟยอวิ๋นเห็นคนที่ถือดาบอยู่ในมืออย่างชัดเจนว่าเป็นใคร：“คนของจงชิน ทุกคนระวังตัวด้วย”

ดาบนั่น ฉีเฟยอวิ๋นเคยเห็นดาบนี้มาหลายครั้งแล้ว

เมื่อต้ากั๋วจิ้วได้ยิน สีหน้าของเขาก็ทรุดลง และมองไปคนพวกนั้้นด้วยความโกรธ เขาส่งเสียงฮึอย่างเย็นชาและกล่าวว่า：“ดินแดนของโอรสสวรรค์ ใครกล้าบังอาจ！”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ต้ากั๋วจิ้ว นี่มันเวลาไหนกันแล้ว ทานยังจะวางอำนาจอยู่อีก ท่านไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว แต่พวกเราก็อยากมีชีวิตอยู่

อีกฝ่ายไม่สนใจต้ากั๋วจิ้ว และตรงเข้าไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นจึงรู้ว่าคนพวกนี้ต้องการฆ่านาง

“พวกท่านไปเถอะ” ฉีเฟยอวิ๋นผลักต้ากั๋วจิ้วออกไป นางหยิบเข็มเงินออกมาและเตรียมที่จะตอบโต้ศัตรู

หวางฮวายเต๋อกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า：“ข้าไม่ใช่คนรักตัวกลัวตาย”

หวางฮวายเต๋อหันกลับมาและต่อสู้กับคนที่เข้ามา ส่วนชายอีกสองคนก็จัดการกับคนพวกนั้นด้วย แต่อีกฝ่ายมีดาบ พวกเขาล้วนแต่ได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี เดิมทีเว่ยหลินชวนและเวยฉือไม่ใช่คู่ต่อสู้พวกเขา ตรงกันข้ามต้ากั๋วจิ้วยังพอที่จะรับมือกับพวกเขาได้

เว่ยหลินชวนและเวยฉือได้รับบาดเจ็บทั้งคู่ พวกเขาล้มลงและฉีเฟยอวิ๋นก็เข้าไปดูในทันที เว่ยหลินชวนผลักฉีเฟยอวิ๋นเล็กน้อย：“พระองค์รีบไปเถอะพ่ะย่ะค่ะ ออกไปจากที่นี่ ผู้น้อยจะปกป้องพระองค์เอง！”

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว：“เจ้าอย่าพูดไร้สาระ เจ้าจะปกป้องข้า แต่ยังดูแลตัวเองไม่ได้เลย หุบปากซะ”

ฉีเฟยอวิ๋นออกคำสั่ง เว่ยหลินชวนจึงหุบปาก ตอนนี้เขาเจ็บปวดไปทั้งตัวและไม่มีเรี่ยวแรง

ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปมองต้ากั๋วจิ้ว ต้ากั๋วจิ้วคนเดียวต่อสู้กับคนสี่ห้าคน ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและกำลังจะเข้าไปช่วย แต่มีดาบจากด้านนอกห้องขังพุ่งเข้ามา และตรงไปที่ต้ากั๋วจิ้ว ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีเวลาคิดแล้ว นางพุ่งตรงเข้าไป

เสียงดังฉึก ดาบแทงเข้าไปที่ท้องของฉีเฟยอวิ๋น เมื่อต้ากั๋วจิ้วหันกลับมาก็ไม่ทันการแล้ว

“ฉีเฟยอวิ๋น” ต้ากั๋วจิ้วประคองฉีเฟยอวิ๋นไว้ ฉีเฟยอวิ๋นหายใจติดขัด นางเหลือบไปมองต้ากั๋วจิ้ว และสลบไปด้วยความเจ็บปวด

ใบหน้าของต้ากั๋วจิ้วตระหนกตกใจ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าฉีเฟยอวิ๋นจะรับดาบแทนเขา

ในใจของต้ากั๋วจิ้วรู้ดีและยากที่จะหลบเลี่ยง คนในวัยหกสิบเจ็ดสิบเช่นเขา ตายไปก็ไม่น่าเสีย

แต่เมื่อเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะตาย ในใจของต้ากั๋วจิ้วก็เกิดความเกลียดชัง！

เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่คนสี่ห้าคนเมื่อครู่ จากนั้นก็พุ่งเข้าใส่

ต้ากั๋วจิ้วเป็นผู้มีความรู้ความสามารถเช่นกัน เขาคว้าดาบของคนคนหนึ่งมา และฆ่าคนคนนั้น จากนั้นก็หันหลังกลับไปฆ่าคนอื่น ๆ สี่ห้าคนจ้องมองคนที่ตายอยู่ตรงหน้าเขา

คนที่ประตูกล่าวว่า：“นึกไม่ถึงเลยว่าต้ากั๋วจิ้วจะเป็นคนที่คมในฝัก ข้าดูถูกต้ากั๋วจิ้วมากเกินไปแล้ว แต่แล้วอย่างไร เมื่ออยู่ต่อหน้าข้า อย่างไรก็ต้องตาย”

หลังจากที่พูดจบ ก็มีชายร่างสูงสวมชุดดำเดินเข้ามา เขาสวมหน้ากากผี หน้ากากนี้เป็นสีแดงและน่าสะพรึงกลัว

ต้ากั๋วจิ้วกำลังถือดาบอยู่ และมีเลือดหยดลงมาจากดาบ

“เจ้าเป็นใคร？” ต้ากั๋วจิ้วจ้องมองอย่างไม่เกรงกลัว

หน้ากากผียิ้ม：“ข้าเป็นใครไม่สำคัญ แต่วันนี้เป็นวันตายของต้ากั๋วจิ้ว ไม่ต้องกังวล หลังจากที่ต้ากั๋วจิ้วตายแล้ว ทุกคนในจวนกั๋วจิ้วก็จะตายตามท่านไปด้วย”

“ฮ่าฮ่า……เจ้าช่างกล้ายิ่งนัก ที่แท้เจ้าก็เป็นของจงชิน ข้ามองข้ามไปจริง ๆ เสียแรงที่ข้าไว้วางใจเจ้าตลอดหลายปีที่ผ่านมา และอยากให้เจ้าเข้ามาในคนในครอบครัว”

“ต้ากั๋วจิ้วถ่อมตัวเกินไปแล้ว” ในเวลานี้จงชินอ๋องไม่กลัวที่จะให้ผู้อื่นรู้ว่าเขาเป็นใครอีกต่อไป แต่ความเย็นชาของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ

“จงชินอ๋อง ในเมื่อเจ้ามาที่นี่เพื่อฆ่าคน เช่นนั้นก็อย่าพูดไร้สาระอยู่เลย ลงมือเถอะ”

ต้ากั๋วจิ้วต้องการให้คนผู้นั้นฆ่าเขา จากนั้นเขาก็พุงเข้าไปเพื่อที่จะฆ่าจงชินอ๋อง ทั้งสองคนต่อสู้กัน และต้ากั๋วจิ้วก็ถอยร่นออกมา การรับมือกับนักฆ่าธรรมดาพวกนั้น แน่นอนว่าต้ากั๋วจิ้วสามารถต้านทานได้ แต่เมื่อต้องรับมือกับจงชินอ๋อง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถต้านทานได้

เวยฉือหยิบดาบขึ้นมาและเตรียมที่จะช่วยต้ากั๋วจิ้ว หากเกิดอะไรขึ้นกับพระชายาเย่ เขาก็ไม่สามารถอยู่รอดได้ เขาจึงต้องทำอะไรที่เป็นประโยชน์ก่อนที่เขาจะตาย

เว่ยหลินชวนประคองฉีเฟยอวิ๋นที่ตายแล้วไว้อย่างมึนงง เขานึกถึงครั้งแรกที่พบกับฉีเฟยอวิ๋น นางเปลี่ยนไปแล้ว เขาเหม่อลอยและยิ้ม

เสียงการต่อสู้ด้านในนั้นดุเดือด และภายนอกก็เช่นเดียวกัน

แต่คราวนี้เป็นอาอวี่ที่พาคนบุกเข้ามา หนานกงเย่ถือดาบยาวแล้วรีบตรงเข้าไป จงชินอ๋องรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อหันกลับไปมองก็ถูกดาบของต้ากั๋วจิ้วฟันลงไป จากนั้นจงชินอ๋องก็ถอยออกไป เขาเอามือจับไว้ที่เอว หนานกงเย่ไล่ตามเขา และใช้ดาบแทงเข้าไปที่ลำตัวของจงชินอ๋อง จงชินอ๋องพิงกำแพงและสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด

“ฉวนเอ๋อร์……”

เมื่อคำพูดนี้จบลง ร่างของจงชินอ๋องก็ล้มลงไปที่พื้น และไม่ตอบสนองใด ๆ

ต้ากั๋วจิ้วถอดหน้ากากออก เป็นจงชินอ๋องจริง ๆ

เพื่อป้องกันการปลอมตัว หนานกงเย่จึงยื่นมือออกไปจับดู เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่ใช่การปลอมตัว เขาก็หันไปมองฉีเฟยอวิ๋น

หนานกงเย่โน้มตัวลงไปอุ้มฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็พาฉีเฟยอวิ๋นออกไป

เมื่อกลับมาถึงรถม้าแล้ว หนานกงเย่ก็ค่อย ๆ ดึงดาบออกจากท้องของฉีเฟยอวิ๋น และเขาก็กอดร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของฉีเฟยอวิ๋นด้วยความงุนงง

เขารู้สึกไม่ชอบกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ และทุกครั้งก็เป็นเช่นนี้ เขากลัวว่าจะมีครั้งที่ฉีเฟยอวิ๋นไม่ฟื้นขึ้นมา

อาอวี่วิ่งออกจากคุก เขาเปิดม่านบนรถม้าและมองเข้าไปข้างในโดยไม่สนใจอะไร เขาต้องการจะแน่ใจว่าพระชายาไม่เป็นอะไร

เมื่อเห็นว่าในรถม้าเต็มไปด้วยเลือด อาอวี่ก็ตกใจ：“พระชายา”

“ออกไป” เสียงของหนานกงเย่เย็นชาและขมขื่น อาอวี่จึงรีบปิดม่านบนรถม้า และยืนตัวแข็งทื่ออยู่ข้าง ๆ

ทังเหอรีบวิ่งมา เมื่อเห็นสถานการณ์แล้วก็รู้สึกตกใจ แต่ยังมีเรื่องอื่นที่ต้องรีบไปทำ จึงไม่สามารถสนใจอะไรได้มากนัก จากนั้นทังเหอก็เข้าไปจัดการเรื่องในคุก

ครั้งนี้ฉีเฟยอวิ๋นหลับไปและกลับไปที่ยุคปัจจุบัน เมื่อฉีเฟยอวิ๋นลืมตาขึ้นมา นางก็อยู่บนเก้าอี้ตรงระเบียงทางเดินของโรงพยาบาล ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ

หลังจากที่ลืมตาขึ้นมาสักพัก นางก็รู้สึกตัวและรู้ว่านางกลับมาแล้ว นางต้องการจะไปหาสถานที่ฆ่าตัวตายเพื่อกลับไปหาหนานกงเย่ หนานกงเย่จะได้ไม่ต้องเป็นกังวล และหลีกเลี่ยงการพบเจอกับซูมู่หรง

แต่หลังจากเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ฉีเฟยอวิ๋นก็เห็นซูมู่หรงถูกผลักออกมาจากในห้อง ไม่เพียงเท่านั้น เขายังถูกมัดไว้กับรถเข็นด้วย