องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 546 เต๋อเฟยเป็นที่โปรดปราน

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นได้รับคำสั่งให้มา ต้ากั๋วจิ้วก็หมดสติและไม่ฟื้นแล้ว หลังจากตรวจแล้วยืนยันได้ว่าเป็นไตวาย ไม่ใช่โรคหอบหืด ทำให้ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจด้วยความโล่งอก หากเป็นโรคหอบหืดจะต้องตายอย่างแน่นอน

สภาพของสถานที่นี้ไม่ค่อยดีนัก และไม่มีอะไรที่จะสามารถบรรเทาอาการหอบหืดได้จริง ๆ

เมื่อเทียบกับยุคปัจจุบัน โรคต่างๆ ในสมัยโบราณนั้นไม่ใช่ว่ารักษาไม่หาย แต่เมื่อมันกำเริบขึ้นมาก็อาจตายได้

เหตุการณ์ของต้ากั๋วจิ้ว ทำให้พระพันปีและมู่เหมียนตกใจ แม้แต่จักรพรรดิอวี้ตี้ก็ไม่กล้าล้อเล่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในคืนนั้นทรงส่งอ๋องตวน เสี่ยวกั๋วจ้ว และอ๋องเย่ไปในคุกด้วยกัน จากนั้นก็รับต้ากั๋วจิ้วเข้ามาในวัง และส่งมอบให้สำนักหมอหลวงทำการตรวจรักษาด้วยตนเอง

ฉีเฟยอวิ๋นจึงตามเข้าไปในวังด้วย เพื่อให้แน่ใจว่าต้ากั๋วจิ้วไม่เป็นไรแล้ว

เมื่อพระพันปีทรงเห็นว่าต้ากั๋วจิ้วหมดสติ บวมน้ำ สีหน้าทรุดโทรม ตัวสั่น นางก็เกือบจะเป็นลม

ไห่กงกงจึงรีบเข้ามาช่วยประคอง ฉีเฟยอวิ๋นมอบยาหนึ่งเม็ดให้แก่พระพันปี หลังจากที่กินลงไปแล้ว พระพันปีก็รู้สึกดีขึ้นมาก แต่เมื่อพระพันปีทรงดีขึ้นแล้ว ก็ร้องไห้ออกมาอย่างโศกเศร้าเสียใจ

จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงตามมู่เหมียนไป เมื่อเห็นต้ากั๋วจิ้วเป็นเช่นนั้นก็แปลกใจ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มู่เหมียนเห็นต้ากั๋วจิ้วเป็นเช่นนี้ นางยืนนิ่งอยู่นานกว่าจะรู้สึกตัว และในขณะที่มองไปที่ต้ากั๋วจิ้ว นางก็ร้องไห้

ความเกลียดชังก็คือความเกลียดชัง แต่ไม่เห็นต้องทำทำให้ต้ากั๋วจิ้วเป็นทำเช่นนี้เลย

มู่เหมียนเช็ดน้ำตาไปพลางและจับมือลุงของต้ากั๋วจิ้วด้วยความเสียใจไปพลาง ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา จักรพรรดิอวี้ตี้อยู่ข้าง ๆ มู่เหมียนมาโดยตลอด แต่ความรู้สึกของเขาที่มีต่อมู่เหมียนนั้น แตกต่างไปจากของฮองเฮาและพระสนมเอกเซียว

จักรพรรดิอวี้ตี้ครัสอย่างไม่ชัดเจน แต่มู่เหมียนกระตือรือร้น เย่อหยิ่ง ปราดเปรียว และน่าชื่นชม จิตใจที่อ่อนเยาว์เช่นนี้หาได้ที่มู่เหมียนเท่านั้น

จักรพรรดิอวี้ตี้รู้สึกสงสารและกล่าวว่า：“หมอหลวงล่ะ？”

“หมอหลวงมาตรวจดูแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่ก็ไม่พบอะไร”

ไห่กงกงรีบตอบ เมื่อมู่เหมียนได้ยินก็รู้สึกไม่สบายใจ และก้มหน้าเช็ดน้ำตา ราวกับว่ารู้สึกหดหู่ใจและทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของนาง

จักรพรรดิอวี้ตี้กล่าวว่า：“เหมียนเอ๋อร์ เจ้าอย่าร้องไห้เลย จะต้องคิดหาหนทางได้อย่างแน่นอน”

เมื่อมู่เหมียนได้ยินก็รู้สึกหดหู่ใจ และอยู่ร่วมกันกับจักรพรรดิอวี้ตี้เป็นเวลาหลายวัน ในใจของนางถูกจักรพรรดิอวี้ตี้เข้ามาเติมเต็ม อันที่จริงนางก็รู้ว่าเป็นเช่นนี้มันไม่ถูกต้อง แต่นางก็ยังควบคุมความคิดที่ว้าวุ่นเช่นนั้นไว้ไม่ได้

บางอย่างก็แปลกมากจริง ๆ ต่างวัยและต่างกันทุกอย่าง

มู่เหมียนเงยหน้าขึ้นไปมองจักรพรรดิอวี้ตี้：“หมอหลวงก็หมดหนทางแล้วเพคะ”

“ยังมีพระชายาเย่” จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น และฉีเฟยอวิ๋นก็ดูออกแล้ว มู่เหมียนมีฝีมือมาก นางทำให้จักรพรรดิอวี้ตี้หลงใหลจนลืมฮองเฮาไปแล้ว

ใครว่าผู้ชายไม่คู่ควรกับผู้หญิงสองคน นี่ก็ไม่ใช่ว่าคู่ควรหรือ？

“หม่อมฉันได้ตรวจดูอาการแล้วเพคะ ต้ากั๋วจิ้วเป็นโรคไต หม่อมฉันสามารถรักษาได้ นอกจากนี้ต้ากั๋วจิ้วยังเป็นโรคหอบหืดด้วย โรคนี้ไม่ค่อยดีนัก หากไม่ควบคุมให้ดีก็อาจจะตายได้ทุกเมื่อ

ก่อนหน้านี้หม่อมฉันเข้าไปในคุกและพูดคุยเรื่องนี้กับต้ากั๋วจิ้วแล้ว แต่ต้ากั๋วจิ้วไม่ยอมออกมาจากคุกเพื่อรับการรักษา ดังนั้นจึงเป็นเช่นนี้เพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นกราบทูลตามความจริง จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นด้วยความสงสัยว่า：“เพราะเหตุใด？”

“กราบทูลฝ่าบาท หม่อมฉันเคยถามแล้วเพคะ ต้ากั๋วจิ้วกล่าวว่าฝ่าบาททรงประทานอภัยให้เขาแล้ว หากเขาจากไป เกรงว่ายากที่จะได้รับความนับถือ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ พระพันปีก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ ไห่กงกงจึงรีบเข้าไปปลอบใจ

คนอื่น ๆ เฝ้ามองดูพระพันปีร้องไห้และไม่มีใครไปปลอบใจ จักรพรรดิอวี้ตี้จึงทำได้เพียงปลอดใจตนเอง：“เป็นข้าเองที่ไม่ดี ก่อนหน้านี้ข้ายุ่งอยู่กับราชกิจ จนละเลยเหมียนเอ๋อร์ ต้ากั๋วจิ้วเลอะเลือนไปชั่วขณะ ถึงได้ทำเรื่องที่ผิดเช่นนั้น ข้าให้อภัยต้ากั๋วจิ้ว และไม่เคยคิดเลยว่าต้ากั๋วจิ้วจะทุ่มเทเพื่อข้าเช่นนี้ ข้ารู้สึกไม่สบายใจ เสด็จแม่ได้โปรดอย่าเสียพระทัยมากเกินไป ในเมื่อพระชายาเย่มีวิธีรักษา เช่นนั้นก็ให้พระชายาเย่ได้ลองดูเถอะ”

พระพันปีเหลือบมองไปที่จักรพรรดิอวี้ตี้ และยังต้องให้เกียรติ อีกอย่างสองวันมานี้ก็ได้ยินว่าจักรพรรดิอวี้ตี้อยู่ที่ตำหนักหรงเต๋อตลอด ดูเหมือนว่ามู่เหมียนจะเชื่อฟังมากขึ้นแล้ว และกำลังปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมในวัง นางยอมรับการจัดการของอาหญิงคนนี้แล้ว พระพันปีรู้สึกปลื้มอกปลื้มใจมาก ดูเหมือนว่าจักรพรรดิอวี้ตี้ บุตรชายของนางคนนี้ก็ยอดเยี่ยมมากเช่นกัน

ถึงอย่างไรนางก็ไม่ได้โปรดปรานพระสนมสองคนแรก และมู่เหมียนผู้นี้ก็เป็นบุคคลอันเป็นที่รักของนาง

จิตใจของพระพันปีนั้นยากที่จะคาดเดาได้

อนาคตของมู่เหมียนจะต้องได้ควบคุมดูแลตำหนักทั้งหก

เฉินอวิ๋นชูจะนับเป็นอะไรได้？

“พระองค์ทรงมีใจ แม่ก็พอใจแล้ว พระองค์รีบไปเยี่ยมท่านลุงเถอะ” พระพันปีสั่ง และจักรพรรดิอวี้ตี้ก็ไปเยี่ยมต้ากั๋วจิ้ว

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนแต่รู้ดีว่าผู้ที่สามารถทำให้จักรพรรดิอวี้ตี้ไปเยี่ยมได้นั้น เป็นคนธรรมดาที่ไม่มีความสำคัญ？

จักรพรรดิอวี้ตี้เดินผ่านทุกคนไป มู่เหมียนร้องไห้น้ำตานองหน้า จักรพรรดิอวี้ตี้กล่าวว่า：ไม่ต้องร้องไห้แล้ว หากร้องไห้ต่อไปจะเป็นการรบกวนการตรวจรักษาของพระชายาเย่ ใครก็ได้ ถ่ายทอดพระราชโองการของข้าออกไป เชิญฮูหยินกั๋วจิ้วเข้ามาในวัง”

เสี่ยวสวีจื่อรีบวิ่งออกไป ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้สนจคนอื่น ๆ ตอนที่นางเข้าไปในคุก นางได้คิดถึงโรคแทรกซ้อนของต้ากั๋วจิ้วไว้แล้ว ในกล่องยามีครบและเตรียมไว้นานแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นรีบให้น้ำเกลือต้ากั๋วจิ้วในทันที ตามด้วยอัตราส่วนของยาที่เท่ากัน ตั้งแต่แคลเซียมกลูโคเนตไปจนถึงโซเดียมแลคเตท……

เมื่อคนที่อยู่ในเหตุการณ์เห็นก็ไม่เข้าใจ ยาเป็นน้ำที่บรรจุอยู่ในขวดเล็ก ๆ จากนั้นก็ฉีดยาเข้าไปในขวด

ต้ากั๋วจิ้วดูเหมือนหลับอยู่และค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

ต้ากั๋วจิ้วฟื้นแล้ว และทุกคนก็ดีใจ

แต่มู่เหมียนดูดีใจมากที่สุด ถึงอย่างไรนางก็ยังอยู่ในวัยสาว และอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

ต้ากั๋วจิ้วสูดหายใจเข้า และเมื่อเห็นจักรพรรดิอวี้ตี้ เขาก็จะลุกขึ้น แต่ถูกจักรพรรดิอวี้ตี้หยุดไว้：“ไม่ต้องลุกขึ้น ต้ากั๋วจิ้วฟื้นขึ้นมา ข้าก็ดีใจมากแล้ว”

จักรพรรดิอวี้ตี้อยากจะพูดอะไรบางอย่าง และผู้หญิงทั้งสองคนก็กำลังรอให้เขาเกลี้ยกล่อม

หาได้ยากนักที่พระพันปีจะสบายพระทัยเช่นนี้ แม้ว่าจะค่อนข้างตื่นเต้น แต่ก็ไม่สงสัย วันนี้จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงมีความกตัญญูและเชื่อฟังมาก

ต้ากั๋วจิ้วน้ำตาซึม แต่ก็เสียใจมาก：“ฝ่าบาท เป็นกระหม่อมที่เลอะเลือน และไม่ควรทำเรื่องเช่นนั้น”

“ข้าก็เคยทำ และไม่จำเป็นต้องพูดอีก” จักรพรรดิอวี้ตี้กล่าวอย่างราบเรียบ และเงยหน้าขึ้นไปมองคนอื่น ๆ ที่อยู่ที่นั่น โชคดีที่ไม่มีคนนอก และไม่ถือว่าไม่ได้ขายหน้ามากนัก เพื่อนางสนมวัยสาวคนหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ความฉลาดของเขาหายไปหมดแล้ว

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา จักรพรรดิอวี้ตี้ก็รู้สึกอึดอัดใจมาก ด้านหนึ่งคือเขาอาลัยอาวรณ์ที่จะอยู่ด้วยกันกับมู่เหมียน และอีกด้านหนึ่งก็คิดถึงคนอื่น

จักรพรรดิอวี้ตี้รู้สึกว่าความพากเพียรหลายสิบปีที่ผ่านมาถูกทำลายลงและเสียหน้า

อ๋องตวนไม่ได้สนจเรื่องของจักรพรรดิอวี้ตี้ เขาคิดเพียงว่าอยากจะกลับไปหาอวิ๋นหลัวฉวน และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา อวิ๋นหลัวฉวนก็ไม่ค่อยสบาย ไม่อยากอาหาร ไม่ว่าเห็นอะไรก็ไม่อยากกิน

อ๋องตวนต้องการจะขอตัวก่อน：“กระหม่อมมีธุระ ขอทูลลาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิอวี้ตี้พยักหน้า：“ไปเถอะ”

อ๋องตวนถอยออกไป หวังฮวายอันก็ต้องการออกไปเช่นกัน แต่เนื่องจากเขากับต้ากั๋วจิ้วเป็นพี่น้องกัน จึงเป็นเรื่องยากที่จะพูด เขากอดอกไว้แล้วคิดว่าจะหาข้ออ้างอย่างไรดี

อ๋องเย่รู้สึกอึดอัดใจและเหลือบมอง ไม่ว่าใครจะออกไปก็ตาม แต่เขาไม่สามารถออกไปได้

เนื่องจากหนานกงเย่รู้สึกอึดอัดใจ เขาจึงนั่งลงและเอนหลัง ราวกับว่าไม่มีกระดูก

จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่เขาอย่างไม่สบอารมณ์

“เสี่ยวกั๋วจิ้วไม่ค่อยสบาย กลับไปก่อนเถอะ หากมีอะไรข้าจะบอก” สีหน้าของจักรพรรดิอวี้ตี้ดูจริงจังมาก และให้หวังฮวายอันออกไปก่อน

หวังฮวายอันไม่สามารถขอได้ และกำลังคิดหาวิธีที่จะจากไป ในเมื่อจักรพรรดิอวี้ตี้เอ่ยปากแล้ว เขาจึงรีบคำนับและถอยออกไป

หลังจากที่หวังฮวายอันออกไปแล้ว จักรพรรดิอวี้ตี้ก็สั่งว่า：“ให้ต้ากั๋วจิ้วไปที่ตำหนักหรงเต๋อ จะได้ไม่รบกวนการพักผ่อนของเสด็จแม่”

พระพันปีเห็นด้วย ต้ากั๋วจิ้วจึงถูกส่งไปที่ตำหนักหรงเต๋อ และหนานกงเย่ก็ลุกขึ้นตามไปด้วย