องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 564 ชอบหรือไม่ชอบ

มีบางคนอยู่ในเหตุการณ์ด้วย ทุกคนต่างเห็นและจำได้ แคว้นอู๋โยวเสนอเรื่องการแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี แต่เกรงว่ามันจะไม่ง่าย จึงไม่น่าแปลกใจที่อ๋องเย่จะโกรธมาก

จวินโม่ซ่างไม่ไป ฉีเฟยอวิ๋นจึงทำได้เพียงนำไปก่อน ถังหลงก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน แม้ว่าคนจะงดงาม แต่ท่านจะไม่เดินไม่ได้ ถังหลงเตือนจวินโม่ซ่าง จวินโม่ซ่างจึงรีบเดินตามไป

“คลอดแล้วหรือ？” จวินโม่ซ่างถามฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นไม่แสดงท่าทีใด ๆ และไม่ตอบ นางก้มหน้าลงแล้วลูบหัวของเจ้าห้าที่อยู่ในอ้อมแขน

เจ้าห้าลืมตาขึ้นและมองไปที่จวินโม่ซ่าง หลังจากมองอยู่ครูหนึ่ง เขาก็หลับตาลงอีกครั้ง

ไม่มีใครในสายตาของจวินโม่ซ่าง เมื่อเห็นเจ้าห้าหลับตาลง เขาก็มองไปที่ใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋น เขาไม่ได้แอบมอง แต่มองอย่างโจ่งแจ้งและไร้ยางอาย

ถังหลงเป็นกังวลและรีบดึงแขนเสื้อของจวินโม่ซ่าง จวินโม่ซ่างจึงสำรวมและถามว่า：“เหตุใดถึงถึงไม่เห็นอ๋องเย่？”

“ท่านอ๋องเย่ยุ่งอยู่กับราชกิจ” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างราบเรียบ

จวินโม่ซ่างจึงถามกลับว่า：“หรือว่าเห็นข้าแล้วไม่เจริญตา จึงไม่มาต้อนรับข้า？” ฉีเฟยอวิ๋นหยุดชะงัก มีคนเปิดฉากรบ แน่นอนว่านางไม่เกรงใจ

ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมาและตอบกลับอย่างไม่เกรงใจว่า：“ไม่ใช่ว่าไม่ต้อนรับองค์รัชทายาทแห่งอู๋โยว แต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ท่านอ๋องเย่ทรงกำลังเตรียมการเรื่องการแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี ตามกฎระเบียบของต้าเหลียง สตรีไม่ควรแต่งออกไปนอกแคว้น”

จวินโม่ซ่างตกตะลึงไปชั่วขณะและถามว่า：“ทำไมข้าไม่รู้กฎระเบียบข้อนี้เลย？” ถังหลงเป็นกังวลมากจริง ๆ และหัวใจจะวายตาย โดยปกติแล้วองค์รัชทายาทก็ดูเฉลียวฉลาด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าพระชายาเย่ ดูเหมือนจะเป็นคนโง่เขลาคนหนึ่ง

“แคว้นอู๋โยวอยู่ห่างจากเมืองหลวงของหม่อมมากนัก แน่นอนว่าคงไม่รู้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีไม่ได้”

“อ้อ？” จวินโม่ซ่างนึกถึงตอนที่ฉีเฟยอวิ๋นสวมชุดเจ้าสาว และมุมปากของเขาก็ยกขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวต่อว่า：“เพียงแต่ว่าหากแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีกับสตรีในต้าเหลียงของเราแล้ว จะไม่สามารถออกไปจากต้าเหลียงได้ แต่สามารถแต่งสามีกลับเข้ามาในบ้านได้

“อย่างนี้เอง？” สีหน้าของจวินโม่ซ่างดูเคลิบเคลิ้ม และคิดว่าฉีเฟยอวิ๋นยืนอยู่ที่หน้าประตูจวน นางสวมชุดสีแดง และรอให้เขาเดินเข้าประตูไป ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะเยาะดังขึ้น ทุกคนต่างมองไปที่จวินโม่ซ่าง ราวกับว่ากำลังมองดูคนโง่เขลาคนหนึ่ง

ฉีเฟยอวิ๋นไม่คิดเช่นนั้น แค่คนโง่เขลาเท่านั้น！：“องค์รัชทายาทแห่งอู๋โยว ที่พักในสวนหลวงเตรียมพร้อมแล้ว ไปเดินผ่อนคลายที่นั่นสักครู่ และเมื่อถึงเวลาอาหารเย็น ข้าจะมาทานอาหารเป็นเพื่อนท่าน และฝ่าบาทจะเรียกองค์รัชทายาทแห่งอู๋โยวไปเฝ้าในเช้าวันพรุ่งนี้”

จวินโม่ซ่างไม่ได้ฟังผิดไป เมื่อคิดว่าฉีเฟยอวิ๋นจะมาทานอาหารเย็นกับเขา เขาก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง ถังหลงอยากจะห้าม แต่ก็สายไปแล้ว เขาบอกจวินโม่ซ่างไปแล้ว

หัวใจของถังหลงเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย เขาเกรงว่าจะขโมยไก่ไม่ได้ แล้วต้องเสียข้าวสารอีกหนึ่งกำมือ

“ก็ดี！” จวินโม่ซ่างพูดอย่างเฉยเมย และผู้คนรอบ ๆ ก็รู้ดี ดูเหมือนว่าองค์รัชทายาทแห่งอู๋โยวจะมีเจตนาอื่นแอบแฝง

ฉีเฟยอวิ๋นทำในสิ่งที่ถูกต้อง จึงไม่มีอะไรต้องกลัว นางอุ้มเจ้าห้าและกลับขึ้นไปบนรถม้า เมื่อขึ้นมาบนรถม้าแล้ว นางก็กล่าวว่า：“องค์รัชทายาทแห่งอู๋โยวเชิญเสด็จขึ้นไปรถม้าเถอะ”

เมื่อจวินโม่ซ่างขึ้นไปบนรถม้าแล้ว เขาก็หันกลับมาแล้วยื่นมือไปให้ฉีเฟยอวิ๋น และรอให้นางลงมาบนรถม้า

เกิดเสียงอึกทึกขึ้นโดยรอบ ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มอย่างราบเรียบ：“เสี่ยวซื่อจื่อ ไม่สามารถนั่งรถม้าอันงดงามเช่นนี้ได้ ข้าต้องไปข้างหน้า องค์รัชทายาทแห่งอู๋โยวเข้าไปข้างในเถอะ เมื่อไปถึงที่สวนหลวงแล้ว

“เช่นนั้นข้าจะไปรออยู่ที่นั่น” ในขณะที่จวินโม่ซ่างกล่าว เขาก็กำลังจะลงจากรถม้า แต่ถังหลงห้ามไม่ให้เขาลงจากรถม้าและกล่าวว่า：“องค์รัชทายาท ข้าต้องหารือกับองค์รัชทายาทเรื่องในวันพรุ่งนี้เช้า องค์รัชทายาทได้โปรดขึ้นเข้าไปในรถม้าเถิด แล้วข้าจะรายงาน”

จวินโม่ซ่างมองไปที่ถังหลงอย่างไม่พอใจและกล่าวว่า：“ท่านชายถัง เจ้าช่างยุ่งยากเสียจริง ข้าได้พบกับเพื่อนเก่าจะไม่ว่างได้อย่างไร”

“นี่……” ถังหลงเหงื่อตก จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ

จวินโม่ซ่างเหลือบมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมาและใบหน้าของนางก็ทรุดลง นางก้าวขึ้นไปบนรถม้า จากนั้นอวิ๋นหลัวฉวนก็ตามเข้ามานั่งในรถม้าและถามว่า：“ทำไมดูเหมือนว่าองค์รัชทายาทแห่งอู๋โยวผู้นั้นจะไม่ใช่คนดี？” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“อันที่จริงเขาก็ไม่ใช่คนดี แต่ในตอนนี้เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องสงบศึก”

“ท่านพี่ ท่านก็หลบซ่อนด้วยจะดีกว่า！” อวิ๋นหลัวฉวนมีแผนในใจ

ฉีเฟยอวิ๋นมองไป：“เจ้ามีวิธีหรือไม่？”

“แน่นอนว่ามี” ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“จะเป็นการดีที่สุดหากบีบบังคับให้ฝ่าบาททรงปล่อยท่านอ๋องออกมาได้”

อวิ๋นหลัวฉวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“เช่นนั้นก็ทำให้ท่านพี่ต้องลำบากแล้ว”

“อย่างไร？” อวิ๋นหลัวฉวนก้มหน้าไปที่ข้างหูฉีเฟยอวิ๋นและพูดคำสองสามคำ ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน：“อันที่จริงก็เป็นวิธีที่ดีจริง เช่นนั้นเจ้าไปเถอะ”

“อืม”

เมื่อรถม้ามาถึงสวนหลวง ฉีเฟยอวิ๋นก็ลงจากรถก่อน แล้วไปรับจวินโม่ซ่างลงมาจากรถม้าด้วยตนเอง เมื่อจวินโม่ซ่างลงมาจากรถม้าแล้ว เขาก็มองลงไปที่เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของฉีเฟยอวิ๋น และอดไม่ได้ที่จะถามว่า：“ทำไมเด็กคนนี้ถึงไม่เหมือนอ๋องเย่เลย？” สภาพแวดล้อมโดยรอบเงียบสงัด ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน：“ประการแรกคือเด็กยังตัวเล็กมาก จึงดูลักษณะหน้าตาตอนโตไม่ออก ประการที่สองคือเป็นเด็กผู้ชาย หน้าตาของเด็กผู้ชายส่วนใหญ่จะคล้ายกับแม่มากกว่า”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง”

จวินโม่ซ่างถามว่า：“ข้าอยากอุ้มหน่อยได้หรือไม่？”

เด็กคนนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีนักและไม่กล้าให้คนแปลกหน้าอุ้ม”

ฉีเฟยอวิ๋นปฏิเสธอย่างราบเรียบ จวินโม่ซ่างรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“เชิญองค์รัชทายาทแห่งอู๋โยว”

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวเชิญ แล้วเดินไปที่สวนหลวง ในตอนนี้ทุกอย่างได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ทังเหอรออยู่ที่หน้าประตู และคนอื่น ๆ ก็มารอต้อนรับอยู่แล้ว

ทุกคนดูสุภาพซึ่งกันและกัน ฉีเฟยอวิ๋นเชิญองค์รัชทายาทแห่งอู๋โยวเข้าไปในสวนหลวง

เมื่อเข้าไปแล้วก็ทำการแนะนำก่อน อากาศหนาวลมแรง ฉีเฟยอวิ๋นจึงไม่สะดวกที่จะอุ้มบุตรชาย เพราะบุตรชายของนางไม่ค่อยแข็งแรง และไม่สามารถอยู่ห่างจากนางได้ ดังนั้นนางจึงต้องพักผ่อนก่อน

จวินโม่ซ่างเชื่อฟังฉีเฟยอวิ๋น จึงพักอยู่ในห้องที่ถูกจัดเตรียมไว้

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงเป็นเพื่อนจวินโม่ซ่าง นางอ้างว่าจะกลับไปป้อนนมบุตร และพาคนออกไปก่อน

หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นเดินออกไปแล้ว จวินโม่ซ่างก็ลุกขึ้นไปเฝ้าดูอยู่ที่ประตู เมื่อถังหลงเห็นว่าท่าทางของจวินโม่ซ่างก็โกรธมาก

“องค์รัชทายาท！” ถังหลงเรียกจวินโม่ซ่างอยู่ข้าง ๆ และนานกว่าที่จวินโม่ซ่างจะหันกลับไปมองถังหลง

“ท่านชายถังมีอะไรหรือ？” ถังหลงอยากจะตะโกนด้วยความโกรธ แต่ก็อดทนอดกลั้น：“องค์รัชทายาท จุดประสงค์ของแคว้นอู๋โยวของเราคืออะไร องค์รัชทายาททรงลืมไปแล้วหรือ？”

“ท่านชายถังกังวลมากเกินไปแล้ว” จวินโม่ซ่างเดินกลับไปนั่ง และมองโต๊ะด้วยสายตาที่เฉื่อยชา เขาดูสงบและผ่อนคลาย

ถังหลงไม่เข้าใจ：“ในเมื่อทรงรู้อยู่แล้ว เหตุใดจึงไม่กล่าวถึง พระชายาเย่ทรงกล่าวถึงเรื่องที่จะให้แต่งเข้าไปอยู่ในบ้านของฝ่ายหญิง องค์รัชทายาทก็ไม่ได้โต้แย้ง？”

“ขนบธรรมเนียมของพวกเขาเป็นเช่นนี้ จะให้ข้าโต้แย้งอย่างไร？นี่ไม่ใช่แค่สิ่งที่ถูกต้อง หากพวกเขาไม่ตกลงที่จะแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี พวกเราก็ยากที่จะโค่นล้มเรื่องที่สัญญาไว้ก่อนหน้านี้ เมื่อกองทัพถูกกวาดล้างก็จะสามารถทำลายกำแพงเมืองต้าเหลียงได้”

จวินโม่ซ่างสะบัดมือเพื่อเปิดพัด และโบกพัดเบา ๆ：“ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าออกไปเถอะ หากมีอะไรข้าจะเรียกท่านชายถังเอง”

ถังหลงตกตะลึง：“องค์รัชทายาท ในตอนนี้เป็นเวลาที่สำคัญ หากไม่ปล่อยวางเรื่องส่วนตัว ต่อไปก็จะกลายเป็นภัยอันใหญ่หลวง ท่านประมุขไม่พอใจองค์รัชทายาทอยู่แล้ว หากจัดการเรื่องการแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีไม่สำเร็จ ท่านประมุขก็จะตำหนิองค์รัชทายาท และเกรงว่าคงยากที่จะรักษาตำแหน่งองค์รัชทายาทของท่านไว้ได้！” จวินโม่ซ่างยิ้มเบา ๆ ：“ไม่ว่าจะพอใจหรือไม่ ไม่เกี่ยวกับว่าการแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีสำเร็จหรือไม่สำเร็จ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เสด็จท่านต้องการ？หากข้าไม่ดี แต่เสด็จพ่อทรงชอบก็ดี หากข้าดี แต่เสด็จพ่อทรงไม่ชอบก็ไม่ดี”

“องค์รัชทายาท……” ถังหลงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จวินโม่ซ่างยกมือขึ้นแล้วโบกพัด เพื่อบอกใบ้ให้ถังหลงออกไป ถังหลงไม่มีทางเลือกอื่น จึงทำได้เพียงออกไปก่อน！