องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 577 ไม่มีเงินจะไปสู้รบ
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 577 ไม่มีเงินจะไปสู้รบ
ในตอนนี้เมื่อฉีเฟยอวิ๋นพูดเรื่องนี้ขึ้นมา อู๋กั่วจึงไม่ควรพลาดโอกาสนี้ นางมองดูอาอวี่อย่างละเอียดถี่ถ้วน เขาก็ไม่เลวเลย
นางหน้าแดงและกล่าวว่า：“หลังจากนี้ข้าจะเรียกนางว่าพระชายา เจ้าจะรีบร้อนไปทำไมกัน？”
อาอวี่หายใจติดขัด นี่ไม่ใช่เรื่องเร่งรีบของเขา
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน ดูเหมือนว่าหญิงสาวของหอทิงเฟิงจะหาบ้านสามีได้ไม่ง่ายเลย แต่สามารถพาออกไปข้างนอกได้ จวนอ๋องเย่ของพวกเขาจึงน่าจะลองดู จวนอ๋องเย่นั้นขาดสะใภ้และการสู่ขออู๋กั่วคงไม่ใช่เรื่องยาก
“อาอวี่เป็นผู้อารักขาของจวนอ๋องเย่ สถานะของเขาในจวนนั้นสูงกว่าผู้คุ้มกันคนอื่น ๆ และโดยปกติแล้วเขาจะอารักขาข้าและท่านอ๋อง ดังนั้นเขาจึงพูดจาเย่อหยิ่ง หวังว่าแม่นางอู๋กั่วจะไม่ถือโทษโกรธเคือง”
ฉีเฟยอวิ๋นยังคงหยั่งเชิงต่อ ใบหน้าของอู๋กั่วแดงมากขึ้นเรื่อย ๆ และเงยหน้าขึ้นมองอาอวี่
อาอวี่เป็นผู้ที่มีความสามารถ แววตาเป็นประกาย และฝีมือไม่ธรรมดา……
อู๋กั่วรู้สึกพอใจและคิดว่าจะลองไตร่ตรองดูสักคืน และลองถามอาอวี่ดูว่าเขาคิดอยากจะแต่งงานและมีลูกกับนางหรือไม่
หญิงสาวในยุทธภพนั้นป่านเรื่องราวมามากมาย ไม่เหมือนหญิงสาวจากครอบครัวขุนนาง นางมักจะเรียบง่าย จิตใจเบิกบาน และถือว่าอาอวี่เป็นคนของนาง
อาอวี่หน้าแดงก่ำและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“พระชายา……”
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว”
อาอวี่เองก็ไม่อยากอยู่ต่อ จึงหันหลังเดินจากไป
หลังจากที่อาอวี่จากไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ยิ้มให้อู๋กั่วและแนะนำว่า：“นี่เป็นท่านอ๋องของบ้านข้า”
อู๋กั่วมองไปที่หนานกงเย่อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็คำนับ：“คารวะท่านอ๋อง”
“……”
หนานกงเย่ส่งเสียงอืม：“ไม่ต้องมากพิธี”
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“พวกเราไม่รบกวนแล้ว หากต้องการอะไรก็บอกมาได้เลย เรือนจวินจื่อเป็นที่อยู่ของซื่อจื่อทั้งห้า ด้านหน้าเป็นห้องของท่านพ่อข้าและเสี่ยวกั๋วจิ้ว ด้านนั้นเป็นที่พักของผู้ป่วย และห้องข้างในเป็นห้องของท่านราชครูจวิน นอกเหนือจากห้องที่ข้าบอกนั้นไม่สะดวก ส่วนที่อื่น ๆ ให้เจ้าใช้ได้ตามสบาย”
“ได้” เพื่อให้มีผลลัพธ์ที่ดีกับอาอวี่ อู๋กั่วจึงตั้งอกตั้งใจเป็นอย่างยิ่ง
หลังจากที่ตอบตกลงแล้ว อู๋กั่วก็กล่าวว่า：“อันที่จริงอาการป่วยของเจ้าหอดีขึ้นแล้ว ได้ยินหมอเทวดาบอกว่าหลังจากที่กินยาของพระชายาแล้วก็เป็นเช่นนี้ เขากำลังทำการรักษาให้เจ้าหออยู่ รอให้เจ้าหออาการดีขึ้นแล้วจะไปพบท่านอ๋องและพระชายา”
“ได้ พวกเราเข้าใจแล้ว”
ฉีเฟยอวิ๋นหันหลังและดินตามหนานกงเย่ออกไป ทั้งสองไม่ได้เดินไปไกลมากนัก และไปที่บ้านห้องของฮูหยินรอง หลังจากที่เขาไปแล้วก็พบแม่ทัพฉี เสี่ยวกั๋วจิ้ว และราชครูจวิน
มีโต๊ะสี่เหลี่ยมตั้งอยู่บนพื้น และพวกเขาก็กำลังนั่งดื่มชาอยู่รอบ ๆ
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปแล้วก็ทักทายทุกคน และช่วยนำเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกบนบ่าของหนานกงเย่มาวางไว้ข้าง ๆ จากนั้นหงเถาและลี่ว์หลิ่วก็รีบเข้ามาปรนนิบัติ
หลังจากที่หนานกงเย่เข้ามาแล้ว เขาก็นั่งลง ราชครูจวินกล่าวว่า：“เจ้าหอทิงเฟิงนั้นไม่ใช่คนธรรมดา ได้ยินมาว่าเขาฆ่าคนและปล้นทรัพย์สิน เขาสามารถทำได้ทุกอย่าง เจ้าคิดอย่างไรถึงได้พาเขามา？”
หนานกงเย่คิดไม่ถึงว่าราชครูจวินจะรู้จักคนอย่างเฟิงอู๋ชิงด้วย
“เฟิงอู๋ชิงลอบสังหารอวิ๋นอวิ๋นเพราะเงิน ในตอนนี้เขาป่วยหนักและมีเพียงอวิ๋นอวิ๋นเท่านั้นที่สามารถรักษาเขาได้ ไม่ต้องกังวลมากนัก เรื่องที่ข้าต้องการหารือในตอนนี้คือเรื่องการปราบปรามกองทัพชายแดนของแคว้นอู๋โยว
ทุกคนมองหน้ากัน แล้วราชครูจวินก็กล่าวว่า：“ในเมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้แล้ว และสงครามกำลังจะเริ่มขึ้น และมิอาจพ่ายแพ้ได้ แต่หากต้องการจะชนะก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
นี่ไม่ใช่ครั้งก่อนที่แคว้นอู๋โยวไม่ได้มีการเตรียมการ ในเวลานี้ควรจะรีบเร่งไปยังชายแดน หากชักช้าจะไม่ทันการ”
“ดังนั้นข้าจึงจัดกำลังทหารให้ล่วงหน้าออกไปแล้ว ท่านอ๋องหย่งจวิ้นและแม่ทัพหวาก็มาด้วย เป็นเพราะว่ากองทัพของทั้งสองกำลังจะมาถึงแล้ว”
“……” ราชครูจวินเลิกคิ้ว：“พระองค์ทรงกล้าประกาศพระราชโองการปลอม หากกระหม่อมไปกราบทูลต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาท เกรงว่าท่านอ๋องเย่คงยากที่จะหลบหนี！”
หนานกงเย่เลิกคิ้วขึ้น：“ภัยอันใหญ่หลวงอยู่ตรงหน้า ท่านราชครูจวินยังมีความคิดที่จะไปกราบทูลต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาท ข้าก็จะไม่ถือสา”
“……” ราชครูจวินเลิกคิ้ว：“แม้ว่าในตอนนี้จะต้องการกำลังพล แต่สิ่งที่ท่านอ๋องเย่ทรงทำนั้นขัดกับแนวทางของฝ่าบาท หากเรื่องนี้แพร่ออกไป ท่านอ๋องเย่ก็จะมีความผิด”
“เช่นนั้นก็รบกวนท่านราชครูจวินให้ไปกราบบังคมทูลต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาทแล้ว”
……
ทุกคนมองหน้ากัน และฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวว่า：“หากท่านราชครูจวินจะไปกราบทูลต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาทก็ดี ในยามสงบฝ่าบาทก็มิได้เพิกเฉย”
“ในเมื่อทุกคนเห็นพ้องต้องกัน และท่านอ๋องก็ทรงทำผิดกฎหมายบ้านเมือง เช่นนั้นพรุ่งนี้เช้าข้าก็จะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท”
“ขอบคุณท่านราชครูจวิน” ฉีเฟยอวิ๋นรีบกล่าวขอบคุณ และในเวลานี้หนานกงเย่ก็กลับเข้าเรื่อง
“ข้าไม่ต้องการให้ทุกท่านถามถึงเรื่องการรบกับแคว้นอู๋โยว ข้ากำลังจะไปที่ชายแดนด้วยตนเอง เพียงแต่เมืองหลวงคงต้องมอบให้เป็นหน้าที่ของทุกท่าน”
“เหตุใดพระองค์ถึงยังต้องไปที่ชายแดนอีก แม่ทัพหวาและท่านอ๋องหย่งจวิ้นไปที่นั่นแล้ว พวกเขาสู้รบในสนามรบมาหลายปี ยังเทียบกับพระองค์ไม่ได้อีกหรือ？
พระองค์เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ควบคุมดูแลสามสำนักหกกรมของต้าเหลียง หากพระองค์ทรงเสด็จไป เมืองหลวงก็คงจะกระสับกระส่าย แล้วจะทำอย่างไร？”
แม่ทัพฉีเป็นห่วงบุตรเขยมาก หากเขาไม่เอ่ยปากพูดเรื่องนี้ ใครก็คงไม่สามารถพูดได้
หนานกงเย่กล่าวด้วยความเคารพในทันที：“ท่านพ่อตาไม่ต้องกังวล ข้าย่อมมีวิธีจัดการ！”
แม่ทัพฉีพูดไม่ออก เขาตัดสินใจแน่วแน่แล้ว？
ฉีเฟยอวิ๋นแอบรู้สึกขบขัน ท่านพ่อของนางจงใจแกล้งโง่เพื่อให้ฝ่ายตรงข้ามละเลยแล้วฉวยโอกาสคว้าชัยชนะครั้งสุดท้าย แต่ท่านพ่อของนางรู้สึกสับสนเล็กน้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับนาง
“อวิ๋นอวิ๋นอยู่ที่จวน”
เมื่อหนานกงเย่พูดเช่นนี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็ตกตะลึง：“ท่านอ๋อง ไม่ได้พาหม่อมฉันไปด้วยหรือเพคะ？”
“……ลูกต้องการเจ้า ข้าไปคนเดียวก็พอแล้ว จะพาสตรีไปออกศึกด้วยได้อย่างไร และคงจะเป็นที่ขบขันของผู้คน？”
“……”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีอะไรจะพูด แต่หากไม่พานางไปด้วย แล้วเขาไปคนเดียว นางก็ไม่สบายใจ
“เช่นนั้นท่านอ๋องจะพาใครไปเพคะ？”
“จวินโม่ซ่าง！”
“……”
ฉีเฟยอวิ๋นเงียบไม่พูดไม่จา การพาเป็นจวินโม่ซ่างไปด้วยถือว่าเป็นทางเลือกที่ดี ประการแรกคือสามารถเก็บไว้ข้างกายได้ และประการที่สองคือสามารถใช้ประโยชน์ได้
และแน่นอนว่าจวินโม่ซ่างคุ้นเคยกับพื้นที่ของแคว้นอู๋โยวเป็นอย่างดี เพียงแต่จวินโม่ซ่างมีแรงจูงใจในการฆ่า จึงไม่เป็นปัญหามากนัก！
ทุกคนไม่ได้พูดอะไร หนานกงเย่จึงลุกขึ้นยืน：“แต่ข้าไม่ได้จะจากไปในวันสองวันนี้”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ฮูหยินรองและเดินตามหนานกงเย่ออกไป แม่ทัพฉีและเสี่ยวกั๋วจิ้วหวังฮวายอันก็ออกไปด้วยเช่นกัน
หนานกงเย่กลับไปที่ห้องของลูก ๆ และแม่ทัพฉีก็เดินตามเข้ามา
แม่ทัพฉีนั่งลงและถามว่า:：“คนอย่างจวินโม่ซ่างนั้นไม่ธรรมดา แม้ว่าเขาจะพูดจาไร้มารยาทในราชสำนัก แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นองค์รัชทายาทของแคว้นอู๋โยว และที่ปรึกษาของเขาคือถังหลง ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ใช่คนธรรมดา
นกที่ดีย่อมเลือกไม้เป็นที่อยู่อาศัย！”
หนานกงเย่เงยหน้าขึ้นมองแม่ทัพฉี：“ท่านพ่อตา บุตรเขยรู้”
ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มบุตรชายคนเล็กขึ้นมาและตบเบา ๆ จากนั้นก็กล่าวว่า：“ท่านพ่อ หากท่านไปสู้รบกับแคว้นอู๋โยวครั้งนี้ มีโอกาสที่จะชนะมากน้อยเพียงใดเจ้าคะ？”
“ไม่มีโอกาสที่จะชนะ” แม่ทัพฉีกล่าวอย่างตรงไปตรงมา
ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงครู่หนึ่งและมองไปที่แม่ทัพฉี แม่ทัพฉีจึงกล่าวว่า：“ตอนนี้ต้าเหลียงไม่สามารถสู้ได้ ไม่ต้องพูดถึงคนแกร่งม้าอึดเลย เพียงแค่กองทัพจงรักภักดีเท่านั้น
ละเว้นภาษีมาเป็นเวลาสามปีก็เพราะราษฎรมีภัยธรรมชาติ จึงไม่สามารถเก็บภาษีได้
ราษฎรยากจน บ้านเมืองย่ำแย่ เงินในท้องพระคลังไม่เพียงพอสำหรับการสู้รบเป็นเวลาสองเดือน แล้วจะรบอย่างไร？”