องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 578 การแต่งงานของอู๋กั่ว
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 576 การแต่งงานของอู๋กั่ว
อวิ๋นจิ่นดีใจมากเมื่อได้รับข่าว พยายามหาแทบตายแต่ไม่พบพาน พอเลิกหากลับได้มาอย่างง่ายดาย ในเวลานั้นที่พักที่จัดเตรียมไว้อยู่ในลานบ้านของเรือนจวินจื่อ
เรื่องนี้ทำให้พ่อบ้านตกใจไม่น้อย และรีบขัดวางไว้ในทันที
แต่อวิ๋นจิ่นรับหน้าที่ดูแลภายในเรือนจวินจื่อตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่ต้องพูดถึงพ่อบ้านเลย แม้แต่หนานกงเย่และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่สามารถก้าวก่ายได้
พ่อบ้านไม่สามารถพูดโน้มน้าวได้ จึงรีบไปรอฉีเฟยอวิ๋นที่หน้าจวนอ๋องเย่
ใครจะรู้ว่ายังไม่ทันได้รอฉีเฟยอวิ๋น ก็พบคนสามคนที่รออยู่ก่อนแล้ว
พ่อบ้านตกใจจนเกือบล้มลงไป
ทั้งสามคนเดินตรงเข้าไปหาพ่อบ้าน และพ่อบ้านก็กลัว จึงพาพวกเขาไปที่ข้างนอกเรือนจวินจื่อ และรอให้อวิ๋นจิ่นมาต้อนรับพวกเขา
เมื่ออวิ๋นจิ่นพบทั้งสามคนแล้วก็เชิญพวกเขาเข้าไปในทันที หลังจากจัดการให้พวกเขาพักผ่อนแล้วก็ออกไปรอฉีเฟยอวิ๋นที่หน้าประตู
ฉีเฟยอวิ๋นลงมาจากรถม้า และเฟิงอู๋ชิงก็ลงมาจากรถม้าอีกคัน
อวิ๋นจิ่นจึงใช้โอกาสนี้ก้าวไปข้างหน้าและพูดกับฉีเฟยอวิ๋นสองสามคำ ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่อวิ๋นจิ่น：“เจ้าแน่ใจหรือ？”
“แน่นอนว่ามี”
“เช่นนั้นก็ทำตามที่คุณต้องการ”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปข้าง ๆ เฟิงอู๋ชิงลงมาจากรถม้าและเดินมาหาฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นอวิ๋นจิ่นก็ก้าวไปข้างหน้าและคำนับ：“อวิ๋นจิ่นคารวะเจ้าหอทิงเฟิง”
เฟิงอู๋ชิงกล่าวอย่างเย็นชา：“ไร้มารยาท！”
อวิ๋นจิ่นลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า：“อวิ๋นจิ่นเคยให้คนไปขอพบเจ้าหอ และไม่ได้ยินเรื่องนี้มาก่อน ไม่คิดเลยว่าจะได้พบในวันนี้ ช่างโชคดีมีวาสนาเสียจริง”
“……” เฟิงอู๋ชิงเหลือบมองไปฉีเฟยอวิ๋นอย่างยากที่จะเข้าใจ
“จวนอ๋องเย่ให้กำเนิดเสี่ยวซื่อจื่อถึงห้าคน และเป็นเรื่องที่ถูกกล่าวถึงเป็นอย่างมากในต้าเหลียง ซึ่งตอนนี้กำลังมองหาอาจารย์ให้เสี่ยวซื่อจื่อทั้งห้าคนอยู่ เมื่อหลายวันก่อนอวิ๋นจิ่น ได้สอบถามมาว่าในตอนนี้ผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุทธภพ และมีความสามารถที่โดดเด่นที่สุดคือเฟิงอู๋ชิงที่เป็นเจ้าหอทิงเฟิง ด้วยเหตุนี้จึงหาทางที่จะเข้าพบเจ้าหอเฟิง
และไม่คิดว่าจะถูกข้าพบโดยบังเอิญ” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างสง่าผ่าเผย
เฟิงอู๋ชิงชำเลืองมองไปที่อวิ๋นจิ่น จากนั้นก็มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าตำแหน่งพระชายานี้ได้มาอย่างไร แม้แต่สาวใช้คนหนึ่งในจวนก็ยังสู้ไม่ได้ ช่างน่ารู้สึกไม่คุ้มค่าแทนอ๋องเย่จริง ๆ ”
“……” อวิ๋นจิ่นกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน และพ่อบ้านก็ปาดเหงื่อ
“เชิญเจ้าหอเฟิง”
ฉีเฟยอวิ๋นเชิญเฟิงอู๋ชิงเข้าไป อวิ๋นจิ่นพยักหน้าและเดินตามไปที่เรือนอู๋ชิง
เมื่อเข้าไปในเรือนอู๋ชิงแล้ว อวิ๋นจิ่นก็ให้คนไปจัดเตรียมเรื่องการอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เฟิงอู๋ชิงในทันที ฉีเฟยอวิ๋นปิดประตูและไปดูลูก ๆ ของนาง จากนั้นก็วางเจ้าห้าลงและออกไป
อวิ๋นจิ่นรอใฟ้เฟิงอู๋ชิงออกมาอยู่ที่หน้าประตู และจัดเตรียมสถานที่ให้เขาที่ลานบ้าน แม้ว่าเขาจะเป็นนักโทษ แต่ก็ได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นแขกผู้มีเกียรติ
ฉีเฟยอวิ๋นไปรอหนานกงเย่กลับมาอยู่ที่หน้าประตูจวนอ๋องเย่
หนานกงเย่กลับมาพร้อมกับราชครูจวิน ฉีเฟยอวิ๋นจึงเดินเข้าไปคำนับและพาหนานกงเย่ไป และพ่อบ้านก็พาราชครูจวินไปที่เรือนจวินจื่อ และกล่าวถึงแขกที่อยู่ในลานบ้าน ราชครูจวินไม่ได้ถามและไม่ได้อยากรู้
จวนอ๋องเย่ไม่ใช่สถานที่ที่จะสงบจิตใจ หากจะถามเรื่องเดียวกันก็ไม่ควรถาม
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าในจวนไม่ใช่ที่ที่จะพูดคุยกัน นางจึงขึ้นไปบนรถม้าและพาหนานกงเย่ไปรอบ ๆ เมืองหลวง และเล่าเรื่องของเฟิงอู๋ชิงให้หนานกงเย่ฟัง
หนานกงเย่เอนตัวลงบนรถม้าและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น เขาดีดนิ้วอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“ดังนั้นเฟิงอู๋ชิงจึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดที่จะมาเป็นอาจารย์ของเจ้าห้าและลูกคนอื่น ๆ？” คำพูดของหนานกงเย่ดูไม่พอใจเล็กน้อย ฉีเฟยอวิ๋นฟังออก
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขันและกล่าวว่า：“ท่านอ๋องทรงคิดว่าด้วยความสามารถของท่านอ๋องแล้ว ไม่ต้องการให้คนนอกมาสอนวรยุทธ์เจ้าห้าและลูกคนอื่น ๆใช่หรือไม่เพคะ？”
“มิเช่นนั้นล่ะ？”
หนานกงเย่ไม่แยแส
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่าเขาเป็นคนที่ขี้อิจฉาคนหนึ่ง
ฉีเฟยอวิ๋นตบเบา ๆ และกล่าวว่า：“ท่านอ๋อง อาจารย์ของพระองค์เป็นใครเพคะ？”
“……” หนานกงเย่ครุ่นคิด：“แน่นอนว่าอาจารย์ของข้าเป็นผู้ที่มีฝีมือสูงส่งในใต้หล้า”
“ท่านอ๋อง หรือว่าพระองค์ทรงไม่คิดว่าการมีอาจารย์ที่เป็นผู้ที่มีฝีมือสูงส่งในใต้หล้านั้น เป็นเรื่องที่ดี？”
หนานกงเย่กอดฉีเฟยอวิ๋นอย่างใกล้ชิด：“ใช่ แต่ก็ไม่ดีเท่ากับการที่ข้าสอนพวกเขาด้วยตนเอง หากเฟิงอู๋ชิงมีเจตนาไม่ดี ข้าก็จะไม่สามารถควบคุมได้ พวกเขาอายุยังน้อยและสติปัญญายังไม่สมบูรณ์ครบถ้วน หากนำพาไปในทางที่ไม่ดี แล้วข้าจะทำอย่างไร？
อีกไม่กี่ปีต่อมาหากพวกเขาต้องการต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายกับข้าในสนามรบ แล้วข้าจะมีหน้าไปพบบรรพบุรุษได้อย่างไร”
“ท่านอ๋อง เหตุใดพระองค์ถึงได้คิดหวาดระแวงเช่นนี้？”
“เลือดเนื้อเชื้อไขของข้า แน่นอนว่าต้องให้ข้าสอนด้วยตนเอง ส่วนเฟิงอู๋ชิง ผ่านวันนี้ไปก็ปล่อยให้เขาไปเถอะ”
“……”
ยังพูดคุยกันไม่ทนจบ ฉีเฟยอวิ๋นก็คิดว่าสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อเอาชนะเฟิงอู๋ชิงได้ หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง และทำให้เฟิงอู๋ชิงยอมรับเด็ก ๆ เป็นศิษย์ได้ง่ายขึ้น
แม้ว่าทุกสิ่งจะบังคับไม่ได้ แต่จะไม่ขอก็ไม่ได้
ไม่ว่าจะดีหรือร้ายมันก็ขึ้นอยู่กับพวกเขา
จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็พาหนานกงเย่ไปหาเฟิงอู๋ชิง แต่เฟิงอู๋ชิงปิดประตูและไม่ยอมพบ คนของเขายืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู หนึ่งในนั้นคืออู๋กั่ว
อู๋กั่วอายุสิบแปดปี เขาติดตามเฟิงอู๋ชิงมาตั้งแต่อายุยังน้อย คนนอกไม่รู้เรื่องของเฟิงอู๋ชิงและศิษ์พี่หญิงของเขา แต่อู๋กั่วรู้เรื่องนี้
แต่จู่ ๆ เขาก็สนับสนุนฉีเฟยอวิ๋นให้เป็นผู้พิทักษ์สูงสุด อู๋กั่วคิดยังไงก็คิดไม่ตก
เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น อู๋กั่วก็พินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดถี่ถ้วน
ฉีเฟยอวิ๋นไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องแปลก บางทีอาจจะมีอะไรบางอย่าง
ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า：“ร่างกายของเจ้าหอดีขึ้นแล้วหรือไม่？”
อู๋กั่วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า：“หมอเทวดากำลังตรวจรักษาเจ้าหออยู่ข้างใน เจ้าหอไม่สะดวกที่จะพบแขก ท่านกลับไปก่อนเถอะ”
“บังอาจ นี่คือพระชายา” อาอวี่กล่าวอย่างโกรธเคือง อู๋กั่วเป็นเพียงหญิงสาวที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง แม้ว่านางจะเชื่อฟังและมีไหวพริบเมื่ออยู่ต่อหน้าเฟิงอู๋ชิง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่นนั้นไม่จำเป็น
อู๋กั่วเหลือบมองไปที่อาอวี่และกล่าวอย่างโกรธจัดว่า：“เจ้าให้สุนัขกินหูไปแล้วหรืออย่างไร เจ้าหอของข้าบอกแล้วว่ายอมรับอู๋ฮัวเป็นผู้พิทักษ์สูงสุด และในตอนนี้ข้ากับอู๋ฮัวก็มีสถานะเท่าเทียมกัน เจ้าหอไม่ให้นางมาคอยรับใช้อย่างใกล้ชินก็นับว่าให้เกียรติจวนอ๋องเย่แล้ว เจ้าเป็นใครถึงกล้ามาตะโกนที่นี่ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ？”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่อู๋กั่วอย่างละเอียดถี่ถ้วน ช่างเป็นหญิงสาวที่กล้าพูดเสียจริง
“ปีนี้อาอาอวี่อายุสิบแปดสิบเก้าแล้ว เขายังไม่พบหญิงสาวที่ดีเลย และมองหาหญิงสาวที่ดีโดยมาตลอด” ฉีเฟยอวิ๋นจงใจพูดหยอกล้อ ใบหน้าของอู๋กั่วแดงก่ำ เดิมทีนางก็หน้าตางดงามอยู่แล้ว และยิ่งงดงามมากขึ้นไปอีก
ใบหน้าของอาอวี่ดูแปลก ๆ แดง ๆ จะว่าไปแล้วเขาก็ไม่ใช่นาง
อู๋กั่วพูดเสียงแหลม：“งั้นหรือ？”
อู๋กั่วรู้สึกตื่นตระหนกและดูไม่ออกว่ายังมีเรื่องที่ดี
นางก็เป็นสาวแล้ว หากเป็นผู้อื่นก็คงจะแต่งงานไปนานแล้ว และในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาหลายๆ คนก็ไม่ชอบที่นางงดงามมากเกินไป อารมณ์ฉุนเฉียวไปหน่อย และคิดว่าหากสู่ขอนางเข้าไปในบ้านคงจะเลี้ยงไม่ไหว หรือไม่เช่นนั้นก็อาจจะถูกหักแขนขา
ด้วยเหตุนี้จึงหาบ้านสามีได้ยาก
เดิมทีอู๋กั่วก็คิดว่าจะหาชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาสักคน ต่อมานางก็ผิดหวังเล็กน้อย และลดบรรทัดฐานลง ตราบใดที่ยังไม่ใช่ภรรยาก็ยังสามารถพิจารณาได้ อายุมากหน่อยก็ไม่เป็นไร สามสิบก็ยังพอได้
หมอเทวดาอายุยี่สิบเก้าแล้วก็ยังไม่ได้แต่งภรรยา ก่อนหน้านี้อู๋กั่วเคยถามหมอเทวดา หมอเทวดาบอกว่าเขาเป็นโรคที่ไม่อาจเปิดเผยได้และไม่มีทางรักษา และอาจทำให้อู๋กั่วต้องเสียเวลา
อู๋กั่วจึงยิ่งผิดหวังปฏิเสธและละทิ้งความคิดนั้น
การแต่งงานจึงกลายเป็นงานใหญ่สำหรับอู๋กั่ว
บทที่ 577 ไม่มีเงินจะไปสู้รบ