องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 636 ความต่ำต้อยของหมอหญิง
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 634 ความต่ำต้อยของหมอหญิง
หลังจากนอนหลับแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ถูกหนานกงเย่รบกวน นางลูบหัวของหนานกงเย่และถามเขาว่า：“ท่านอ๋องหลับไม่สบายหรือเพคะ？”
โดยปกติแล้วฉีเฟยอวิ๋นจะเอามือตบเบา ๆ
ดึกมากแล้วยังไม่หลับ จนทำให้นางตกใจ？
นางเห็นดวงตาของหนานกงเย่ในความคืนมิด ราวกับว่ามีร่องรอยของความหวาดกลัว
ฉีเฟยอวิ๋นปลอบไปพลางกับลุกขึ้นไปจุดตะเกียง
หนานกงเย่ลุกขึ้นจากเตียง และมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย
ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปนั่งลงตรงหน้าหนานกงเย่：“ท่านอ๋องเป็นอะไรไปเพคะ？”
หนานกงเย่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“ไม่มีอะไร ข้าแค่ฝันร้าย นอนเถอะ”
หนานกงเย่นอนลงไป ฉีเฟยอวิ๋นจึงขึ้นไปนอนบนเตียงเป็นเพื่อนหนานกงเย่
“ท่านอ๋อง เป็นเพราะเรื่องของเจ้าของร่างเดิมหรือเพคะ？” เขาดูหวาดผวา
“ไม่ใช่”
“ฮึ！” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน
หนานกงเย่หลับตาลง：“อวิ๋นอวิ๋น……”
“อืม”
“ข้าต้องการจะแจกจ่ายเสบียงอาหาร”
เมื่อได้ยินว่าต้องการจะแจกจ่ายเสบียงอาหาร ฉีเฟยอวิ๋นก็ยอมจำนนในทันที
“รู้แล้วเพคะ ท่านอ๋อง เรานอนกันเถอะ” ฉีเฟยอวิ๋นกอดหนานกงเย่ และยกมือขึ้นตบมาตบเขาเบา ๆ จากนั้นก็หยิบยาใส่เข้าไปในปากของหนานกงเย่：“นี่เป็นยาสงบจิตใจ ท่านอ๋องกินก่อนนะเพคะ”
หนานกงเย่เชื่อฟังและอ้าปากกินยา
“อวิ๋นอวิ๋น อย่าไปจากข้า” หนานกงเย่กินยาและสั่งฉีเฟยอวิ๋น นางพยักหน้าและรู้ว่าเขาคิดอะไร นางจึงยื่นมือให้เขา ทั้งสองคนจับมือกันและพักผ่อน
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นหนานกงเย่แล้ว นางจึงออกไปดู มียืนอยู่ที่หน้าประตู ฝั่งตรงข้ามคือเมืองที่ยึดมาได้ หนานกงเย่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดา เขาเอามือไพล่หลังและมองไปที่นั่น ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปแล้วหยุด
“ท่านอ๋องดีขึ้นแล้วหรือ？” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่ามีปัญหาก็ต้องเผชิญหน้า หากไม่ไปเผชิญหน้าแล้วปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปจะยุ่งยาก
ตอนนี้หนานกงเย่จะรู้สึกดีขึ้นแล้ว และไม่ได้วิตกกังวลอย่างเช่นเมื่อวาน
เวลาคนเราวิตกกังวลก็จะพูดจาสะเปะสะปะ แต่เมื่อสงบลงแล้วก็จะไม่รู้อะไร โดยเฉพาะคนฉลาด ทุกอย่างจะชัดเจนขึ้น
“ก็ดี！”หนานกงเย่ดูเฉยเมยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นเป็นกังวล เและดึงมือของหนานกงเย่มา จากการตรวจดูแล้ว ร่างกายไม่มีปัญหาอะไร ความผิดปกติของเมื่อวานก็หายไปแล้ว และเขาก็ไม่กระสับกระส่าย
“ท่านอ๋องมีอะไรจะพูดหรือไม่？” ฉีเฟยอวิ๋นปล่อยมือหนานกงเย่และถามเขา
“ไม่มี” หนานกงเย่หันกลับเดินจากไป และฉีเฟยอวิ๋นก็หันกลับไปด้วยความงุนงง นี่ไม่เหมือนอย่างที่นางคิดไว้เลย
หนานกงเย่ไม่พูด และฉีเฟยอวิ๋นก็รู้ว่าต่อให้ถามเขาก็ไม่พูด
เขาก็มีช่วงเวลาที่อยากหลบหนี หาได้ยากนัก
หนานกงเย่เดินมาถึงทางเข้ากระโจมของเหล่าตู้ เหล่าตู้ขยันหมั่นเพียรมาก แต่เกรงว่าจะนำโรคมาด้วย และยังตื่นแต่เช้า
เมื่อหนานกงเย่มาถึงหน้าประตู เหล่าตู้ก็รีบคำนับหนานกงเย่：“เหล่าตู้คารวะท่านอ๋องเย่ ขอบพระทันในพระมหากรุณาธิคุณของท่านอ๋องเย่”
เหล่าตู้เป็นคนมีเหตุผลและเป็นคนดีมาก
เขาสามารถรอดชีวิตมาได้เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเขา ไม่ใช่เรื่องที่ทหารเสนารักษ์เล็ก ๆ คนหนึ่งจะสามารถพูดได้
ตื่นแต่เช้าเพื่อที่กล่าวขอบคุณกับหนานกงเย่
จากการสอบถามแล้วเป็นคนผู้นี้ ประกอบกับป้ายหยกลายมังกรที่เอวของหนานกงเย่ เหล่าตู้จึงแน่ใจว่าเป็นหนานกงเย่
“ท่านผู้เฒ่าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้”
หนานกงเย่ยกมือบอกใบ้ให้เหล่าตู้ลุกขึ้น หลังจากที่เหล่าตู้ลุกขึ้นแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินมา
เสี่ยวเฉียวออกมาจากด้านใน หนานกงเย่มองไป และเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง：“ใช่เด็กผู้หญิงเมื่อวานหรือไม่？”
“ใช่ นางชื่อเสี่ยวเฉียว” ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มเสี่ยวเฉียวขึ้นมา และให้หนานกงเย่ดู：“ท่านอ๋อง เด็กผู้หญิง！”
หนานกงเย่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างละเอียด ราวกับว่าเขาจะมาแย่งเด็กผู้หญิงคนนี้ไป
“อืม”
หนานกงเย่มองไปที่เสี่ยวเฉียว：“ตั้งใจเรียนรู้จากหมออัน โตขึ้นจะได้เป็นหมอ”
ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงครู่หนึ่ง หนานกงเย่ไม่รู้ว่าคำพูดที่เต็มไปด้วยเจตนาดีของเขา เยือกเย็นมาก
ในอาณาจักรต้าเหลียง หมอหญิงไม่ได้สูงส่ง เหมือนอย่างเช่นไป๋ซู่ซู่
อันที่จริงไป๋ซู่ซู่ก็ถือว่าดีมาก หมอหญิงบางคนอยู่ที่จวนของตระกูลผู้สูงศักดิ์ มีหน้าที่ร้องเล่นเต้นรำและเป็นหมอ ไม่เพียงแต่จะเป็นหมอคอยรักษาฮูหยิน แต่ยังต้องพูดเอาอกเอาใจเจ้านายในจวนของตระกูลผู้สูงศักดิ์ รวมทั้งแขกที่เจ้านายต้องการประจบอีกด้วย พูดตรง ๆ ก็คือเป็นนางบำเรอที่พอจะมีวิชาแพทย์อยู่บ้าง
มีอะไรดี？
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าว่า：“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่ได้อยากให้เสี่ยวเฉียวเป็นหมอหญิง หม่อมฉันอยากให้นางเป็นบุตรสาวบุญธรรมของหม่อมฉัน ส่วนโตขึ้นแล้วนางอยากจะเป็นอะไร นั่นก็เป็นเรื่องของนาง หม่อมฉันจะไม่ก้าวก่าย”
“หมอหญิงไม่ดีหรือ？”
เห็นได้ชัดว่าหนานกงเย่รู้สึกว่าเจตนาดีของเขาถูกเข้าใจผิด
ฉีเฟยอวิ๋นไม่เกรงใจ：“ท่านอ๋อง เท่าที่ผู้น้อยทราบ ไม่ใช่ว่าทั่วทั้งใต้หล้าจะไม่มีหมอหญิง นอกจากหมอหญิงของแคว้นเฟิ่งที่สูงส่งกว่าที่อื่น ๆ แล้ว หมอหญิงในแคว้นอื่น ๆ ก็แบ่งออกเป็นสามชั้น หมอหญิงชั้นที่หนึ่งมีความเชี่ยวชาญในการเดินในวัง สามารถตรวจรักษานางสนมของวังหลังได้ เรียกว่าหมอในวัง และหมอในวังก็จะสามารถเป็นที่โปรดปรานของจักรพรรดิได้ และจักรพรรดิก็สามารถให้หมอหญิงเป็นรางวัลแก่เหล่าขุนนางได้ ชั้นที่สองเป็นหมอหญิงที่ทำตามหน้าที่ พวกนางมีชาติกำเนิดและฐานะสูงส่ง เหมือนกับหม่อมฉัน และเป็นที่เคารพนับถือของผู้คน ชั้นที่สามเป็นหมอหญิงที่ได้รับการเลี้ยงดูมาจากครอบครัวที่มั่งคั่ง บางคนเป็นหมอหญิงในจวนของขุนนางระดับสูง ในด้านหนึ่งหมอหญิงเหล่านี้อาจตรวจรักษาโรคแล้วได้รับความโปรดปรานจากเจ้านาย และในอีกด้านหนึ่งเอาไว้ใช้ต้อนรับแขก และแท้จริงแล้วก็ไม่ได้ต่างจากนางบำเรอ
หม่อมฉันชอบเสี่ยวเฉียว และต้องการให้นางมาเป็นบุตรสาวบุญธรรมของหม่อมฉัน วันหน้านางจะเป็นอะไรนั้นหม่อมฉันไม่สนใจ นางสามารถเรียนวิชาแพทย์ได้ แต่จะเป็นอะไรก็ขึ้นอยู่กับนาง
หากได้เป็นหมอหญิงจริง ๆ หม่อมฉันก็หวังว่านางจะเป็นแค่หมอคนหนึ่ง และไม่มีความสัมพันธ์ชายหญิง
ต้าเหลียงไม่มีชั้นที่หนึ่งและชั้นที่สาม แต่หม่อมฉันก็ไม่เชื่อว่านางจะเป็นชั้นที่สองได้
ดังนั้นเรื่องการเป็นหมอหญิง ท่านอ๋องเลิกคิดไปเถอะ”
สีหน้าของหนานกงเย่ดูไม่พอใจ：“พูดราวกับว่าข้าเป็นคนชั่วที่ให้อภัยไม่ได้ กลับไปคราวนี้ข้าจะครวจสอบต้าเหลียงอย่างเข้มงวด หากใครกล้าใช้หมอหญิงทำเรื่องน่าสกปรก ข้าจะลงโทษขั้นรุนแรงโดยไม่มีการผ่อนปรน”
หลังจากที่พูดจบ หนานกงเย่ก็เลิกคิ้วและมองไป และรู้สึกว่าเขาถูกหลอก
ฉีเฟยอวิ๋นพอใจกับท่าทีตอบโต้ของหนานกงเย่ ฉีเฟยอวิ๋นได้ยินเสี่ยวเฉียวบอกว่าสถานะของหมอหญิงในแคว้นอู๋โยวนั้นตกต่ำมาก
ถึงอย่างไรเสี่ยวเฉียวก็เป็นเด็ก นางพูดได้ไม่ครบถ้วน เพียงแค่รู้ว่ามีหมอหญิงในแคว้นอู๋โยวถูกขายไปทั่ว มีเงินเพียงแค่ไม่กี่ตำลึงก็สามารถซื้อไปไว้ที่หลังบ้านได้
ฉีเฟยอวิ๋นเคยถามบางคนแล้ว หมอหญิงที่นี่เป็นนางบำเรอที่รู้วิชาเแพทย์
ฉีเฟยอวิ๋นเองก็เป็นหมอหญิง ย่อมไม่พอจเมื่อพบเจอเรื่องเช่นนี้ แต่หมอคนหนึ่งอย่างนางก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้เรื่องแย่ ๆ เหล่านี้เข้าไปในต้าเหลียง และทำลายขนบธรรมเนียมของผู้คน จึงต้องลงมือเสียก่อน
หนานกงเย่กล่าวว่า：“เอาตามที่เจ้าต้องการ”
จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็พาเสี่ยวเฉียวไปกินข้าว คนที่ไม่มีบุตรสาวก็เป็นแบบนี้ เมื่อเห็นเด็กผู้หญิงไม่มีใครก็อยากจะได้มาเป็นบุตรของตนเอง
อู๋กั่วก็รู้สึกอิจฉาเช่นกัน หลังการกินข้าวแล้ว เสี่ยวเฉียวก็เดินวนไปรอบ ๆ อู๋กั่วอยากมีบุตรสาว
อวิ๋นเซวียนอี้ยิ้มอยู่ข้าง ๆ เขาก็อยากมีบุตรสาวเช่นกัน！
บุตรสาวก็ดี บุตรสาวจะได้เหมือนกับอู่กั่ว
ฉีเฟยอวิ๋นให้เหล่าตู้ดู เหล่าตู้รู้สึกประหลาดใจ เขาไม่เคยเห็นเรื่องมหัศจรรย์เช่นนี้มาก่อน หลังจากกินยาไปสองครั้ง เขาก็ดีขึ้นมากกว่าครึ่งแล้ว และร่างกายของเขาก็ผ่อนคลายมาก