องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 637 กลับราชสำนัก
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 637 กลับราชสำนัก
ฉีเฟยอวิ๋นจะพูดอย่างไรได้ นางไม่ได้ตอบ
หนานกงเย่เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋น เมื่อถึงเวลาที่ต้องแยกจากกัน เขาก็รู้สึกอาลัยอาวรณ์
“เดินทางปลอดภัย！”
หนานกงเย่ยังคงสงบนิ่ง หากไม่ใช่เพราะสายตาของเขาอาลัยอาวรณ์ ฉีเฟยอวิ๋นก็คงคิดว่านางเป็นอันเสี่ยวฮวนจริง ๆ และเป็นคนที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา
ในช่วงเวลานี้ทั้งสองคนผอมลงมาก แต่ก็แข็งแกร่งขึ้นมากเช่นกัน
บางทีอาจจะเกี่ยวข้องกับวันเวลา อากาศบนพื้นดินหนาวเย็น และท้องฟ้าไม่มีแดดมาหลายวันแล้ว ดังนั้นทั้งสองคนจึงไม่โดนแดดเผา
หลังจากที่ได้อยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง ฉีเฟยอวิ๋นก็สั่งว่า：“หลังจากที่หม่อมฉันจากไปแล้ว อย่าทรงทำเรื่องที่ผิดต่อหม่อมฉันนะเพคะ”
“ข้าไม่ได้สนใจเลย”
ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า：“ไม่ได้สนใจก็ดีแล้วเพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมที่จะจากไป หวาชิงจ้องมองนางอยู่ด้านข้าง เดิมทีต้องการจะเข้าไป แต่ถูกหนานกงเย่จัดเตรียมคนมาคอยขวางไว้
หวาชิงยังไม่ทันได้มองอย่างชัดเจน ฉีเฟยอวิ๋นก็หายตัวไปข้าง ๆ หนานกงเย่แล้ว
หนานกงเย่ยังคงวางตัวสบาย ๆ และเสื้อผ้าของเขาถูกแสงแดดก็เป็นประกายสีทองระยิบระยับ
ทหารกลุ่มหนึ่งตะโกนว่าผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์นำทัพออกศึกจนได้รับชัยชนะ ไร้คู่ต่อสู้ในใต้หล้า ใครก็ไม่กล้าท้ารบ！
หวาชิงไม่สนใจเรื่องอื่นใด และหันไปหาฉีเฟยอวิ๋น นางมีบางอย่างที่ยังไม่ได้พูด
“อันเสี่ยวฮวน！”หวาชิงตะโกนไปพลางไล่ตามไปตาม ฉีเฟยอวิ๋นปะปนเข้าไปในหมู่ทหาร เดินไปพลางลำบากใจไปพลาง และสงสารหวาชิง หนานกงเย่ช่างทำร้ายผู้อื่นจริง ๆ
หวาชิงตามหาอย่างบ้าคลั่ง แลฉีเฟยอวิ๋นก็จากไปอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อขึ้นไปบนรถม้าแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็มองไปในกองทัพ และเห็นหวาชิงกำลังมองหาอยู่ที่นั่น ในขณะนี้ดูเหมือนว่าหวาชิงจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
นางกลัวว่าต่อไปนางจะไม่ได้พบอันเสี่ยวฮวนอีก
ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปบอกให้คนออกเดินทาง และออกไปจากกองทัพ
ช่วงเวลาที่เหลือ ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินทางทั้งวันทั้งคืน โดยมีกองพันม้าเหล็กยี่สิบนายคอยคุ้มกันตลอดทาง พร้อมป้ายผ่านทางของหนานกงเย่ และผ่านสิบกว่าเมืองที่ถูกยึดได้อย่างไร้สิ่งกีดขวาง
การเดินทางครั้งนี้ฉีเฟยอวิ๋นไม่กล้าล่าช้า นางเกรงว่าจะพบเจอผู้ป่วยอยู่ข้างนอก ดังนั้นจึงไม่กล้าแม้แต่จะออกจากรถม้าและพักผ่อนในที่ที่มีผู้คนเบาบาง ซึ่งสะดวกในการเดินทางต่อไป
เมื่อมาถึงเมืองถงกวน ทังเหอก็รออยู่ที่นั่นแล้ว และเมื่อเห็นฉีเฟนอวิ๋น เขาก็ตื่นเต้นดีใจ
“ผู้น้อยคารวะพระชายาเย่พ่ะย่ะค่ะ” ทังเหอก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ตอนที่ฉีเฟยอวิ๋นลงจากรถม้า ทังเหอก็คุกเข่าลงเพื่อคารวะแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นรีบพยุงทังเหอขึ้นในทันที：“คุณชายทังไม่ต้องมากพิธี”
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่ผู้ดูแลกิจการแล้วพยักหน้า ผู้ดูแลกิจการรู้สึกโล่งใจมากที่พระชายาเย่สามารถกลับมาได้
“อวิ๋นจิ่นมาแล้วหรือไม่？” ฉีเฟยอวิ๋นถามทังเหอ และทังเหอก็พยักหน้า
“ทุกคนล้วนแต่อยู่ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ เป็นไปตามพระประสงค์ขอพระชายา มีการซื้อถนนสายหลักหลายสายของเมืองถงกวนแล้ว และผู้คนจากทุกสาขาอาชีพก็มาถึงแล้ว ทุกอย่างได้จัดเตรียมตามคำสั่งของพระชายาอย่างครบถ้วนแล้ว
ร้านผ้าไหม ร้านข้าวสาร ร้านเกลือ…… ผู้ดูแลกิจการได้เปิดกิจการทั้งสิบสองร้านแล้ว ยังมีร้านขายยาสี่แห่ง และโรงหมออีกหนึ่งแห่ง”
ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้าและมองไปที่ผู้ดูแลกิจการ：“ผู้ดูแลกิจการ แล้วท่านล่ะ？”
“เป็นไปตามคำสั่งของพระชายาเย่พ่ะย่ะค่ะ ได้ทำการเปิดสำนักการเงินสามแห่งแล้ว”
“เช่นนั้นก็ดี”
ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองเหล่าตู้และเสี่ยวเฉียว
“ทังเหอ นี่คือเสี่ยวเฉียว เหล่าตู้ และอามู่ เจ้ารู้จักหรือไม่？”
“ผู้น้อยรู้จักอามู่พ่ะย่ะค่ะ” ทังเหอยิ้มให้อามู่
“คุณชายทัง ในเมื่อเรื่องที่นี่คลี่คลายแล้ว เช่นนั้นเราก็กลับกันก่อนเถอะ เจ้าก็ตามไปด้วย”
“ผู้น้อยน้อมรับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นอยู่ที่ถงกวนเพียงชั่วครู่ แล้วก็จากไปอย่างรวดเร็ว
ทั้งไปทั้งกลับ นางใช้เวลาเกือบสองเดือน เมื่อเข้าสู่เมืองหลวงของต้าเหลียง ทุกอย่างก็กลับมาคึกคักอีกครั้ง
รถม้าของฉีเฟยอวิ๋นหยุดอยู่ที่นอกเมืองหลวง จากนั้นก็ส่งมอบเสี่ยวเฉียวและคนอื่น ๆ ให้กับทังเหอ ฉีเฟยอวิ๋นเปลี่ยนเสื้อผ้าและเข้าไปเข้าเฝ้าในวังทันที
ผู้ที่มารอต้อนรับฉีเฟยอวิ๋นคืออ๋องตวนและพระชายาตวน เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นก้แทบจะวิ่งเข้ามาหา โชคดีที่ถูกอ๋องตวนคว้าตัวไว้
ฉีเฟยอวิ๋นและอ๋องตวนโค้งคำนับให้กันและกัน เวลาไม่คอยท่า พวกเขาไม่ได้พูดอะไรมากนัก ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามอ๋องตวนและฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปในวัง
ในรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นจับมือของฉีเฟยอวิ๋น แต่ไม่กล้าพูดอะไร
การเดินทางครั้งนี้ ไม่ว่าจะนอกเมืองหลวงหรือในเมืองหลวง ล้วนแต่อกสั่นขวัญหายนานกว่าสองเดือน
ในเวลานี้ไม่มีใครยอมพูดอะไร
เมื่อเข้าไปในวังแล้ว ทั้งสามก็ไปเข้าเฝ้าพร้อมกัน
การมาถึงของฉีเฟยอวิ๋น ทำให้ทั้งท้องพระโรงต้องตกใจ
“หม่อมฉัน ฉีเฟยอวิ๋นถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นคุกเข่าลงและก้มหัวลงไป
จักรพรรดิอวี้ตี้ตรัสอย่างราบเรียบ：“ลุกขึ้นเถอะ”
ฉีเฟยอวิ๋นขอบพระทัยและลุกขึ้น จากนั้นก็หยิบฎีกาออกมาจากตัว：“ท่านอ๋องเย่มีเรื่องจะกราบทูลเพคะ”
“นำขึ้นมา”
เสี่ยวสวีจื่อยกเสื้อคลุมขึ้นแล้ววิ่งไปข้างหน้าฉีเฟยอวิ๋น เขาหยิบฎีกาแล้ววิ่งไปข้างหน้าจักรพรรดิอวี้ตี้ จากนั้นก็ยกขึ้นถวาย
จักรพรรดิอวี้ตี้เปิดอ่านฎีกา และฉีเฟยอวิ๋นก็เริ่มกราบทูล
จากเมืองถาถ่านไปจนถึงเมืองหลวงของแคว้นอู๋โยว หนานกงเย่ได้กวาดล้างแคว้นอู๋โยวจนกองทัพของแคว้นอู๋โยวแตกพ่าย กองทัพของประเทศที่ปราศจากความกังวลกระจัดกระจาย ทหารห้าแสนนายทั้งหลบหนีและตาย มีเพียงสองแสนนายเท่านั้นที่รอดชีวิต
ส่วนราษฎรของแคว้นอู๋โยวไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ ระหว่างทางกลับ เหล่าราษฎรล้วนแต่ให้การสนับสนุนเหล่าทหารของต้าเหลียง
ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นได้รับข่าวสารจากหนานกงเย่ว่าองค์จักรพรรดิของแคว้นอู๋โยวยอมจำนน และยินยอมที่จะอยู่ใต้อาณัติ
ขอเพียงแค่รักษาแคว้นอู๋โยวไว้
จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่เหล่าขุนนางระดับสูงที่อยู่ในท้องพระโถง：“ขุนนางทั้งหลายคิดอย่างไรกับการสู้รบครั้งนี้ กองทัพของเราได้รับชัยชนะอย่างยิ่งใหญ่ มีอะไรต้องการจะพูดหรือไม่？”
“หราบทูลฝ่าบาท แคว้นอู๋โยวรุกรานต้าเหลียงของเรา และพยายามที่จะหยามเกียรติต้าเหลียง บัดนี้
กองทัพของต้าเหลียงได้พิสูจน์ความสามารถของต้าเหลียงของเราแล้ว
แต่มันเร็วเกินไปที่จะบอกว่าให้ต้าเหลียงของเราปกครองแคว้นอู๋โยว
กระหม่อมคิดว่าเพียงแค่แคว้นอู๋โยวออกค่าใช้จ่ายในการออกศึกครั้งนี้ ก็สามารถส่งคืนแคว้นอู๋โยวได้แล้ว เช่นนี้จะแสดงให้เห็นถึงความน่านับถืออันยิ่งใหญ่ของต้าเหลียงเรา” ราชครูจวินกล่าว
จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่อ๋องตวน：“อ๋องตวนเล่า？”
“กระหม่อม เห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ！” อ๋องตวนเห็นด้วย และคนอื่น ๆ ก็เห็นด้วยเช่นกัน
จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“ไปคารวะเสด็จแม่เถอะ หลายวันมานี้เสด็จแม่ทรงคิดถึงพวกเจ้ามาก และมักบ่นถึงพระชายาเย่กับข้า
“หม่อมฉันทูลเพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นจากไป และอวิ๋นหลัวฉวนก็ทูลลาตามออกไปเช่นกัน
หลังจากที่ทั้งสองจากไปแล้ว อ๋งตวนและคนอื่น ๆ ก็หารือเรื่องแคว้นอู๋โยวกันต่อไป
ฉีเฟยอวิ๋นพาอวิ๋นหลัวฉวนไปที่คารวะพระพันปีที่ตำหนักเฉาเฟิ่ง และไห่กงกงก็รอฉีเฟยอวิ๋นอยู่นานแล้ว เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น ไห่กงกงก็รีบเข้ามาต้อนรับ：“บ่าวคารวะพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”
“กงกงลุกขึ้นเถอะ”
ฉีเฟยอวิ๋นช่วยพยุงไห่กงกง ไห่กงกงรีบยื่นมือให้ฉีเฟยอวิ๋น และช่วยประคองฉีเฟยอวิ๋น
“ไห่กงกงช่างลำเอียงเสียจริง ไม่เห็นจะช่วยประคองข้าเลย？” อวิ๋นหลัวฉวนพูดหยอกล้อ
ไห่กงกงจึงรีบคำนับอวิ๋นหลัวฉวน และอวิ๋นหลัวฉวนก็ยื่นมือออกไปคว้าแขนอีกข้างหนึ่งของไห่กงกง：“ไปกันเถอะ”
ไห่กงกงรู้สึกถูกอวิ๋นหลัวฉวนหยอกล้อ ในช่วงเวลาที่พระชายาเย่ไม่อยู่ที่นี่ ก็มีแต่พระชายาตวนที่มักจะมาที่ตำหนักเฉาเฟิ่ง
ในตอนแรกพระพันปีรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่หลังจากผ่านไปนาน นางก็ชอบพระชายาตวนมาก
เมื่อทั้งสามมาถึงวังตำหนักเฉาเฟิ่ง ฉีเฟยอวิ๋นก็คารวะพระพันปีก่อน แต่ยังไม่ทันจะได้คุกเข่า พระพันปีก็บอกให้ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้น
พระพันปีเงยหน้าขึ้นมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างละเอียดถี่ถ้วน：“เจ้ากลับมาแล้ว？”
“หม่อมฉันกลับมาช้า ทำให้เสด็จแม่ต้องกังวลพระทัยแล้วเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นก้มหน้าลง นางทั้งรู้สึกคิดถึงและเศร้าใจ
นางเดินเพียงลำพังมาโดยตลอด ด้วยภาระหน้าที่แล้วไม่สนว่าจะเป็นหรือตาย แต่วันนี้ต่างออกไป หากนางตายจริง ๆ คนที่อยู่รอบข้างนางคงจะต้องเสียใจเป็นแน่