องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 641 ท่านแม่ทัพต้องการกลับจวน

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 641 ท่านแม่ทัพต้องการกลับจวน

เฟิงอู๋ชิงงุนงงและมองตรงไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นทำอะไรไม่ถูก จึงลุกขึ้นเดินไปข้างหน้าเสี่ยวเฉียว นางก้มลงไปอุ้มเจ้าห้าขึ้นมา จากนั้นก็เรียกเสี่ยวเฉียวและอามู่ ทั้งสี่แม่ลูกจากไปอย่างดีอกดีใจ

อู๋ซังตกใจกลัว เขาไม่เคยเห็นเจ้าหอเป็นเช่นนี้มาก่อน

“เจ้าหอ”

เฟิงอู๋ชิงลุกขึ้นยืนและเดินไปที่กระจกบานใหญ่ที่เขาเตรียมไว้สำหรับตนเองโดยเฉพาะ กระจกสูงมากและสูงกว่าเขาเสียอีก เพื่อที่จะได้ดูใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาอย่างชัดเจน

เฟิงอู๋ชิงโยกตัวและเดินไปเดินมาอยู่หน้ากระจก มีคนที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในกระจก

สวมชุดสีแดงที่ซื้อมาจากร้านของอวิ๋นจิ่นด้วยเงินห้าหมื่นตำลึง ว่ากันว่ามีเพียงเขาเฟิงอู๋ชิงคนเดียวในใต้หล้าที่สวมมันได้ เขาชอบมันมาก และวันนี้เขาก็ตั้งใจสวมมันมาเพื่อหยามเกียรติหญิงอัปลักษณ์ผู้นั้น ไม่คิดเลยว่ามันจะกลายเป็นเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งภายในพริบตา

เฟิงอู๋ชิงยกมือขึ้น แล้วจับมุมเสื้อขึ้นมาดู มือของเขาสั่นเทา

“เสื้อผ้าของท่าน！” เฟิงอู๋ชิงแทบอยากจะร้องไห้ออกมา และอู๋ซังที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ตัวสั่นด้วยความตกใจ เขาหันหน้าวิ่งออกไป แล้วเงยหน้าขึ้นมองแม่เฒ่าโฮ่ว จากนั้นก็วิ่งถลันออกไปแล้วก็หายตัวไปเพียงลำพัง

ทันใดนั้น เสียงตะโกนของเฟิงอู๋ชิงก็ดังออกมาจากข้างในห้อง：“อู๋ฮัว！”

เมื่อได้ยินเสียงตะโกน ฉีเฟยอวิ๋นก็หัวเราะ สมน้ำหน้า！

ฉีเฟยอวิ๋นพาเสี่ยวเฉียวและอามู่ กลับไปที่ห้องของแม่ทัพฉี

หลังจากเข้าไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็พาเสี่ยวเฉียวและอามู่ไปให้ลูก ๆ ของนางดู และเคยพบกับแม่ทัพฉีแล้ว แม่ทัพฉีค่อนข้างพอใจกับอามู่ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เด็กผู้ชายย่อมมีความแข็งแกร่งมากกว่าเด็กผู้หญิง

แม่ทัพฉีเห็นว่าอามู่เป็นต้นกล้าที่ดี

ส่วนเสี่ยวเฉียว เด็กผู้หญิงนั้นอ่อนแอข เขาจึงไม่ค่อยชอบนัก เวลาฝึกศิลปะการต่อสู้ร้องไห้โวยวายว่าทำอย่างไรดี

แม่ทัพฉีกล่าวว่า：“ข้าคิดว่าอามู่มีพรสวรรค์ในการฝึกศิลปะการต่อสู้ เช่นนั้นให้เขาเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้จากพ่อจะดีกว่า เมื่อเติบโตขึ้น เขาจะได้ปกป้องบ้านเมือง”

“ท่านพ่อก็คิดแต่จะปกป้องบ้านเมือง เขายังเด็กอยู่เลย จะคิดรับใช้ชาติทั้งวันได้อย่างไร ข้าคิดว่าเขาชอบอะไรก็จะให้เขาเรียนอย่างนั้น”

“ก็ดี อามู่ อาจารย์จะสอนวิทยายุทธให้แก่เจ้า เจ้าจะเรียนหรือไม่？” แม่ทัพฉีมองไปที่อามู่อย่างมีความหวัง อามู่พยักหน้าเป็นการตกลง

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและเรียกอวิ๋นจิ่นมา：“อวิ๋นจิ่น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปมารับเสี่ยวเฉียวไป เสี่ยวเฉียวจะอยู่ที่นี่ หากเจ้ายุ่งมากเกินไปก็หาคนมาช่วย เสี่ยวเฉียวเป็นบุตรสาวบุญธรรมของข้า สถานะในจวนของนางนั้นเป็นนาย ดังนั้นจึงต้องเตรียมเรือนให้นาง แต่ในขณะนี้ยังไม่สามารถเตรียมเรือนได้ เช่นนั้นก็ให้อยู่ที่เรือนจวินจื่อชั่วคราวก่อน”

“อวิ๋นจิ่นเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”

หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นชี้แจงอย่างชัดเจนแล้ว นางก็พาเด็ก ๆ ไปเล่น เด็ก ๆ ชอบเสี่ยวเฉียวมาก แต่เสี่ยวเฉียวชอบที่จะอยู่ข้าง ๆ เจ้าห้า

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งมองอยู่ด้านข้าง และพบว่าเด็ก ๆ ล้วนแต่ชอบเสี่ยวเฉียวม เสี่ยวเฉียวนั่งอยู่ตรงกลาง เจ้าห้านอนเซื่องซึมตรงหน้าเสี่ยวเฉียว และอามู่นั่งก็อยู่ด้านข้าง

ช่างน่าแปลก ดูเหมือนว่าเสี่ยวเฉียวจะถูกกำหนดมาให้พบกับเจ้าห้า เพื่อที่จะปกป้องเจ้าห้า

ฉีเฟยอวิ๋นมองดูอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า：“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อามู่จะเป็นพ่อบ้านของพวกเจ้าทั้งห้าคน และเป็นพี่ชายของพวกเจ้าทั้งห้าด้วย หากพวกเจ้าไม่เชื่อฟัง แม่จะให้พี่อามู่ลงโทษพวกเจ้าตามกฎของจวน

เสี่ยวเฉียวเป็นพี่สาวของพวกเจ้า ในเมื่อเป็นพี่สาวก็จะป้องกันและดูแลพวกเจ้า

ต่อไปใครรังแกเสี่ยวเฉียว พวกเจ้าก็ต้องปกป้องพี่เสี่ยวเฉียว ในตอนนี้พี่อามู่อายุมากกว่าพวกเขา ต่อไปเมื่อพวกเขาโตขึ้นแล้ว พี่ชายและพี่สาวก็จะอายุมากขึ้น ถึงตอนนั้นพวกเจ้าค่อยดูแลพวกเขา”

ฉีเฟยอวิ๋นยิ่งพูดเช่นนี้ก็ยิ่งรู้สึกเศร้าใจ นางเหลือบมองอามู่ ตอนนี้นางอายุแค่สิบหก และอามู่อายุสิบเอ็ด ควรจะเรียกนางว่าพี่สาว แต่ปัญหาคือนางไม่ได้คิดมากขนาดนั้น นางจึงให้อามู่เป็นลูกศิษย์ และตอนนี้ก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจได้แล้ว

คงต้องเป็นเช่นนั้น

เด็ก ๆ ทั้งห้ามองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น และในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกว่านางเป็นแม่ที่กำลังอบรมสั่งสอนลูก

ในขณะนี้ในห้องมีคนไม่มากนัก หวังฮวายอันและสวีกงกงต่างก็กลับไปก่อนแล้ว

แม่ทัพฉีกล่าวว่า：“พวกเขายังเด็กมากเช่นนี้ เจ้าจะลงโทษอย่างไร พ่อให้กำเนิดเจ้า ก็ไม่เคยลงโทษมาก่อน แต่ก็ยังดีเช่นนี้”

ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายว่า：“จะเหมือนกันได้อย่างไรเจ้าคะ ท่านพ่อมีเพียงลูกคนเดียว พวกเขาตั้งหกเจ็ดคน หากไม่มีกฎระเบียบใด ๆ แล้วออกไปก่อเรื่องข้างนอก

ในเมืองหลวง ภายใต้การปกครองของดอรสสวรรค์ หากเกิดอะไรขึ้น ใครจะช่วยพวกเขาได้？”

แม่ทัพฉีคิดจะโต้แย้ง และคิดว่าเขาสามารถช่วยได้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ดุดันของบุตรสาวแล้ว เขาก็ยอมแพ้

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่แม่ทัพฉีและไม่พูดอะไร และยังคงชี้แจ้งต่อไป เด็ก ๆ ได้ยินอย่างชัดเจน แม้แต่เจ้าเสือน้อยก็ยอมจำนน และหมอบลงตรงหน้าเสี่ยวเฉียวอย่างเชื่อฟัง

เสี่ยวเฉียวไม่กลัวเสือน้อย เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร เธอคิดว่าแมวตัวใหญ่ตัวนี้อ้วน!

เสี่ยวเฉียวไม่กลัวเจ้าเสือน้อย นางไม่รู้ว่านั่นคืออะไร นางคิดเพียงว่าแมวตัวนี้อ้วนมาก！

อามู่ก็ไม่กลัวเจ้าเสือน้อยเช่นกัน เขาเพียงแค่แปลกใจที่มีเสืออยู่ที่นี่

หลังจากชี้แจ้งอย่างชัดเจนแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ลุกขึ้นและจากไป นางยังมีเรื่องที่ต้องทำ และต้องไปดูเหล่าตู้

“เสี่ยวเฉียว แม่จะไปหาเหล่าตู้ หากเจ้ากังวลก็ตามแม่มา” ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปถึงหน้าประตูแล้ว เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวเฉียวก็รีบลุกขึ้นยื่น นางส่งมอบเจ้าห้าให้อามู่แล้วออกไป

เด็ก ๆ มองไปที่เสี่ยวเฉียว หลังจากนั้นก็เริ่มมองไปที่อามู่

เด็ก ๆ ทั้งสี่ดูเหมือนกำลังเล่นมวยปล้ำ และเริ่มแสดงความสามารถของแต่ละคน และทุกคนก็คลานไปหาอามู่

อามู่กำลังนั่งอุ้มเจ้าห้าอยู่ และไม่แปลกใจเลยที่เด็ก ๆ มาหาเขา

แม่ทัพฉีรู้สึกว่าครอบครัวนี้ช่างครึกครื้นจริง ๆ！

อวิ๋นจิ่นก็รู้สึกว่าครึกครื้นมากเช่นกัน

แม่ทัพฉีรู้สึกเศร้าใจ：“ไม่ได้กลับไปสองเดือนแล้ว อีกเดี๋ยวข้าจะต้องกลับไป ฝากเจ้าดูแลพวกเขาด้วย”

“ท่านแม่ทัพจะกลับมาเลย หรือต้องรอสักสองสามวันแล้วค่อยกลับมา？” เมื่อได้ยินว่าแม่ทัพฉีกำลังจะกลับไป อวิ๋นจิ่นก็ถามในทันที

“คราวนี้กลับไปคงจะอยู่หลายวันหน่อย ได้ยินมาว่าแม่ชราของพ่อบ้านสุขภาพแย่มากขึ้นเรื่อย ๆ พ่อบ้านอยู่กับข้ามาหลายปีแล้ว และที่เขาไม่บอกเรื่องแม่ชราของเขากับข้า เป็นเพราะเขากังวลว่าจะสร้างความลำบากให้ข้า แต่หญิงชราก็ดีกับข้ามาก ในระหว่างที่ข้าไม่อยู่ ล้วนแต่เป็นนางที่ดูแลอวิ๋นอวิ๋น

คงจะอยู่สักระยะหนึ่ง”

แม่ทัพฉีอาลัยอาวรณ์เด็ก ๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบุตรสาวของเขาเลย เพิ่งจะกลับมา เขาจะตัดใจได้อย่างไร

แต่เขาจะเห็นแก่ตัวมากเกินไปไม่ได้ เขาต้องการไปเยี่ยมแม่ของพ่อบ้าน

อวิ๋นจิ่นถามว่า：“ในเมื่อท่านแม่ทัพจะกลับไป เตรียมเสื้อผ้าไปเปลี่ยนแล้วหรือไม่？อากาศเริ่มอบอุ่นแล้ว ท่านแม่ทัพได้จัดเตรียมเสื้อผ้าในฤดูใบไม้ผลิของไว้แล้วหรือไม่？แล้วรองเท้าล่ะ？”

แม่ทัพฉีเป็นคนที่ไม่คำนึงถึงเล็ก ๆ น้อย ๆ และโบกมือ：“คนในจวนเหล่านั้นคงจะเตรียมไว้แล้ว จิ่นเอ๋อร์จึงไม่ต้องกังวล”

แม่ทัพฉีกล่าวว่าจะไปก็ไป และไม่ได้นำอะไรไปเลย

อวิ๋นจิ่นจึงไปส่งที่หน้าประตูจวนอ๋องเย่ และเฝ้ามองแม่ทัพฉีกลับไปเพียงลำพัง แม้จะมองไม่เห็นเงาของเขาแแล้ว นางก็ยังมองอยู่ที่หน้าประตู

อวิ๋นจิ่นกำลังจะกลับไป และเห็นว่ารถม้าของจวนอ๋องตวนมาจอด อวิ๋นจิ่นจึงถอยกลับไปและมองไปทางรถม้า คนขับรถม้าก็ลงมาจากรถม้า แล้วเอาเก้าอี้น้อยมาวาง อ๋องตวนลงมาจากรถม้าและยื่นมือขึ้นไป จากนั้นอวิ๋นหลัวฉวนก็เดินออกมาจากรถม้า

อวิ๋นจิ่นมองไปที่อวิ๋นหลัวฉวนแล้วโค้งคำนับ：“ท่านอ๋องตวน พระชายาตวน”