องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 654 ฉีเฟยอวิ๋นแอบมีชู้
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 652 ฉีเฟยอวิ๋นแอบมีชู้
จวินโม่ซ่างก้มหน้าลง：“เหตุใดเจ้าถึงทำเช่นนี้？”
“ข้าก็ไม่อยากทำเช่นนี้ เป็นความต้องการของท่านอ๋อง ท่านอ๋องไม่ต้องการทำสงคราม หากไม่ใช่เพราะท่านรังแกผู้อื่นมากเกินไป ท่านอ๋องก็คงจะไม่โกรธจนนำกองทัพไปเหยียบย่ำดินแดนของแคว้นอู๋โยวของท่าน
ทหารห้าแสนนายของแคว้นอู๋โยวบุกประชิดพรมแดน และแคว้นต้าเหลียงของข้าก็นำทหารห้าแสนนายบุกประชิดพรมแดนเช่นกัน ท่านคงจะรู้แล้วว่าบุกยึดเมืองไปหลายเมือง ทหารของแคว้นอู๋โยวของท่านเหลือไม่มากนัก ส่วนที่ตายก็ตาย ส่วนที่หนีก็หนี？”
จวินโม่ซ่างลังเลเล็กน้อย：“แม้ว่าข้าจะจัดเตรียมให้คนทยอยส่งเสบียงให้พวกเจ้า แต่ข้าไม่มีวิธีที่จะติดต่อพวกเขา ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ข้าถูกตัดขาดการโลกภายนอก
เจ้าพูดมาเถอะว่าพวกที่ไร้ประโยชน์เหล่านั้น ล้วนแต่หนีไปหมดแล้ว？”
“สองเมืองที่ถูกยึด จับตัวแม่ทัพซานเต๋อของท่านไป และทหารของท่านก็เริ่มหลบหนี จึงเดินทางอย่างราบรื่น โดยไม่ต้องใช้ทหารแม้แต่คนเดียว จากนั้นก็โจมตีไปจนถึงเมืองหลวงของแคว้นอู๋โยว
จักรพรรดิแห่งแคว้นอู๋โยวของท่านไร้ความสามารถ ถึงได้เป็นเช่นนี้”
จวินโม่ซ่างกำหมัดแน่น：“บัดซบ！”
ฉีเฟยอวิ๋นยื่นมีดให้จวินโม่ซ่าง：“ถือไว้”
จวินโม่ซ่างหยิบมีดและดึงมือของฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นหันหลังให้จวินโม่ซ่าง จวินโม่ซ่างนำมีดไปไว้ที่คอของฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้น：“ช่วยด้วย！”
เว่ยหลินชวนที่อยู่นอกประตูก็รีบเข้าไป จวินโม่ซ่างไม่รอช้าและกล่าวว่า：“หลบไป”
เว่ยหลินชวนเหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นแล้วถอยออกไป เขาถอยไปพลางพูดไปพลาง：“เจ้าอย่าทำอะไรมั่วซั่วนะ！”
“ไปเตรียมม้าให้ข้า！” จวินโม่ซ่างเอาแขนรัดฉีเฟยอวิ๋นที่อยู่ไว้ในอ้อมแขนไว้แน่น ฉีเฟยอวิ๋นขมวดคิ้ว นางดิ้นรนเล็กน้อยและที่คอของนางมีเลือดไหล
เว่ยหลินชวนอ้าปากค้างด้วยความตกใจ：“ไปเตรียมม้า！”
เวยฉือจึงให้คนไปเตรียมม้าในทันที
เว่ยหลินชวนกล่าวว่า：“จวินโม่ซ่าง พระชายาเย่ไม่ได้มีเจตนาร้าย ท่านจะทำร้ายนางได้อย่างไร？”
“หลบไปเดี๋ยวนี้！”
จวินโม่ซ่างเตะเท้าออกไป เว่ยหลินชวนมีความรู้ความสามารถมากมาย แต่เขาไม่มีวรยุทธ และนั่งลงไปที่พื้นและลุกไม่ขึ้น
จวินโม่ซ่างอุ้มฉีเฟยอวิ๋นและรีบออกไปในทันที
เมื่อออกไปข้างนอกและเห็นรถม้าของฉีเฟยอวิ๋น เขาก็รีบขึ้นไป
อาอวี่ยกม่านบนรถม้าขึ้น เมื่อเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นถูกจับเป็นตัวประกัน อาอวี่ก็รีบชี้ดาบไปที่จวินโม่ซ่าง：“ปล่อยคนซะ！”
“ลงไป”
จวินโม่ซ่างกล่าวอย่างโกรธเคือง มือของเขาเปียก และเลือดก็ไหลลงบนมือของเขา
อาอวี่ไม่ยอม ฉีเฟยอวิ๋นหลับตาลงและเป็นลมอยู่บนร่างของจวินโม่ซ่าง เมื่ออาอวี่เห็นก็ตะโกนด้วยความโกรธ：“เจ้าปล่อยคนเดี๋ยวนี้”
จวินโม่ซ่างขว้างมีดไปที่อาอวี่ แต่อาอวี่หลบทัน จวินโม่ซ่างจึงรีบวิ่งออกไป จากนั้นก็คว้าบังเหียนม้า แล้วรถม้าก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว
อาอวี่ไล่ตามไป คนของจวินโม่ซ่างรออยู่ข้างนอกมาหลายวันแล้ว และเมื่อพวกเขาเห็นจวินโม่ซ่างก็รีบวิ่งเข้าไปหาอาอวี่ในทันที
อาอวี่ถูกขวางไว้ เวยฉือที่นำคนตามมาข้างหลังก็ถูกขวางไว้เช่นกัน
รถม้าวิ่งไปที่ประตูเมือง ในเวลานี้เฟิงอู๋ชิงกำลังนอนอยู่บนหลังคา
อู๋ซังกำลังร้อนใจ เขาต้องการฆ่าฉีเฟยอวิ๋น และหมอเทวดาจะฆ่าเขา
เมื่อเห็นว่ามีชายสวมชุดขาวอยู่ที่หน้ารถม้าของฉีเฟยอวิ๋นก็รีบพุ่งไปที่รถม้า อู๋ซังยืนขึ้น เขาเอามือจับดาบและพูดเบา ๆ：“นายท่าน！”
เฟิงอู๋ชิงพูดอย่างไม่ได้ใส่ใจ：“ไปเถอะ”
“เกิดเรื่องแล้ว！” อู๋ซังมองรถม้าที่ออกไปไกล และสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง นั่นใคร？
อู๋ซังไม่เคยเห็นจวินโม่ซ่างมาก่อน ดังนั้นจึงไม่รู้จัก
เฟิงอู๋ชิงลุกขึ้นและมองไปที่รถม้าที่อยู่ไกล ๆ และเห็นอาอวี่ที่กำลังต่อสู้จากการถูกขัดขวาง เขาหลับตาลงและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กระโดดออกไป
อู๋ซังจึงตามเขาไป
ไม่นานรถม้าของจวินโม่ซ่างก็มาถึงประตูเมืองและรีบออกไปในทันที
หลังจากที่มาถึงนอกเมืองแล้ว คนที่จวินโม่ซ่างพามาก็ฟื้น
จวินโม่ซ่างหยุดรถม้าและหันไปมองในรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ออกมา：“ท่านรีบไป”
จวินโม่ซ่างยกม่านบนรถม้าขึ้นและมองเข้าไป
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นนั่งและที่คอของนางก็เต็มไปด้วยเลือด
“ข้าอยากพาเจ้าไปด้วย” จวินโม่ซ่างต้องการจะเข้าไป ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว
“ไม่ได้ ท่านอ๋องต้องฆ่าท่านแน่ แคว้นอู๋โยวสำคัญหรือว่าข้าสำคัญ？”
“ล้วนแต่สำคัญ หากมีเจ้า ข้าก็ไม่กลัวว่าหนานกงเย่จะไม่คืนแคว้นอู๋โยวให้ข้า”
“เช่นนั้นท่านก็คิดผิดแล้ว เขากล้าให้ข้าปล่อยท่าน แน่นอนว่าเขาต้องมีวิธีรับมือกับท่าน หากท่านพาข้าไปด้วยจริง ๆ นอกเมืองหลวงในระยะห้าสิบลี้ หัวของท่านคงยากที่จะรักษาไว้ได้”
“เช่นนั้นก็ลองดู” จวินโม่ซ่างกำลังจะเข้าไปในรถม้า และดาบเล่มหนึ่งก็พุ่งลงมาบนรถม้า จวินโม่ซ่างตกใจ และถอยหลังจนตกลงไปจากรถม้า เขาลุกขึ้นยืน และคนที่อยู่ข้างหลังก็ล้อมจวินโม่ซ่างไว้ในทันที
เฟิงอู๋ชิงลงมาบนรถม้าแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปบนรถม้า มีคนยืนอยู่บนหลังคารถม้า
ฉีเฟยอวิ๋นช่างเป็นคนที่น่าอิจฉาเสียจริง วิชาตัวเบาสามารถยืนบนไม้กระดานแผ่นเดียวหรือบนผ้าผืนเดียวก็ได้
“เจ้าเป็นใคร？” จวินโม่ซ่างไม่เคยเห็นเฟิงอู๋ชิงมาก่อน
เฟิงอู๋ชิงแต่งกายด้วยชุดสีแดง รูปลักษณ์หน้าตาที่ไม่มีใครเทียบได้ ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงเลย แม้แต่ผู้ชายก็ยังต้องทึ่ง
“เฟิงอู๋ชิง”
“เจ้าหอทิงเฟิง？”
จวินโม่ซ่างสีหน้าถอดสี หอทิงเฟิงเป็นสถานที่ของนักฆ่า เหตุใดถึงมาปรากฏตัวที่ต้าเหลียง
“เหตุใดเจ้าถึงมาขวางข้า？” จวินโม่ซ่างเป็นห่วงฉีเฟยอวิ๋น
“คนในรถม้าเป็นคนที่ข้าต้องการฆ่า”
“เจ้าต้องการฆ่านาง？”
จวินโม่ซ่างหยิบดาบออกมาและเตรียมที่จะรับมือ เมื่อเห็นว่ากำลังจะต่อสู้กัน ฉีเฟยอวิ๋นก็ออกมาจากรถม้า
หลังจากลงมาจากรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นก็แสร้งทำเป็นอ่อนแอ：“เจ้าหอเฟิง ข้าเวียนหัว”
เฟิงอู๋ชิงก้มหน้าลง ช่างยุ่งยากเสียจริง
เฟิงอู๋ชิงกระโดดลงมาจากรถม้าและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองจวินโม่ซ่าง และบอกใบ้ให้เขารีบหนีไป จากนั้นก็เป็นลมไป
เฟิงอู๋ชิงรีบจับคนไว้ และก้มมองลงไปมองที่คอของฉีเฟยอวิ๋น เลือดไหล？
“อู๋ซัง……”
“นายท่าน！”
“ฆ่า！”
“ขอรับ”
อู๋ซังพุ่งมาจากทางด้านหลัง ฉีเฟยอวิ๋นไอและค่อย ๆ ลืมตาขึ้น：“เจ้าหอเฟิง ดูเหมือนว่าข้าจะถูกพิษ ต้องกลับไปเดี๋ยวนี้”
“……”
จวินโม่ซ่างเข้าใจเจตนาของฉีเฟยอวิ๋น และกลับขึ้นไปบนรถม้า：“ไป！”
เฟิงอู๋ชิงหันไปมองจวินโม่ซ่างที่กำลังจากไป และมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นที่อยู่ในอ้อมแขน เขาใช้มือจับที่คอของฉีเฟยอวิ๋น มีเพียงเลือดแต่ไม่มีบาดแผล
หลังจากที่จวินโม่ซ่างจากไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ลุกขึ้นจากในอ้อมแขนของเฟิงอู๋ชิง
จากนั้นก็ปัดเสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกายของนาง และมองดูจวินโม่ซ่างที่จากไปไกลแล้ว บรรลุจุดประสงค์และนางก็ไม่เป็นไรแล้ว
“ทิวทัศน์ที่นี่สวยงามมาก！” ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เฟิงอู๋ชิง และเฟิงอู๋ชิงก็มองไปที่นาง เขาขมวดคิ้วแน่น ราวกับเต็มไปด้วยด้วยความเศร้าใจ
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่รถม้าและเดินไปดึงดาบออกมาจากรถม้า
นางยื่นดาบไปให้เฟิงอู๋ชิง
เขายกดาบขึ้นแล้วหันไปส่งให้เฟิงอู๋ชิง
“เจ้าหอเฟิง ขอบคุณท่านที่ช่วยชีวิตข้า”
เฟิงอู๋ชิงก้มหน้าลงและหยิบดาบมา：“เจ้าแอบมีชู้ลับหลังหนานกงเย่？”
ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึง สติปัญญาเช่นนี้คงจะไม่มีใครอื่นแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มอย่างทำอะไรไม่ถูก：“เจ้าหอเฟิงได้โปรเก็บเป็นความลับด้วย”
“…… เฟิงอู๋ชิงมองไปที่อู๋ซัง อู๋ซังรีบก้มหน้าลงในทันที
ฉีเฟยอวิ๋นหันหลังเดินกลับไป และพบว่าบนพื้นมีสมุนไพรไม่น้อยเลย ดังนั้นนางจึงไปเก็บมัน
เฟิงอู๋ชิงถือดาบไว้ในมือทั้งสองข้าง และไม่เข้าใจฉีเฟยอวิ๋นมากขึ้นเรื่อย ๆ
ผู้ชายเช่นหนานกงเย่ ยังไม่ถูกใจนางอีกหรือ？
อู๋ซังเดินไปข้าง ๆ เฟิงอู๋ชิง：“นายท่าน หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป นางต้องถูกหนานกงเย่ขอหย่าอย่างแน่นอน！เมื่อถึงตอนนั้นแล้วเราค่อยลงมือ จะได้ไม่เป็นศัตรูกับต้าเหลียง
แม้ว่าพวกเราหอทิงเฟิงจะไม่เกรงกลัวต้าเหลียง แต่หนานกงเย่นั้นรับมือได้ยาก หากเราฆ่าพระชายาของเขา เขาจะต่อสู้กับเราอย่างไม่คิดชีวิตหรือไม่？”