องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 668 ลาก่อนซูมู่หรง
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 666 ลาก่อนซูมู่หรง
อวิ๋นจิ่นและคนอื่น ๆ ตามออกไป อาอวี่ต้องการจะแย่งเจ้าแห่งอีกามา และ ราชินีแห่งอีกาก็ส่งเสียงร้องด้วยความตื่นตระหนกอยู่ข้างหลัง
อวิ๋นจิ่นกล่าวว่า：“พวกเจ้าอยู่ที่นี่เถิด ใครก็ต้องยุ่งเรื่องนี้ ข้าจะไปดูหน่อย เจ้าเสือน้อยมีสติปัญญาดี”
แม้ว่าจะกล่าวเช่นนี้ ก็ไม่มีใครดูออกว่าสติปัญญาของเจ้าเสือน้อยอยู่ที่ไหน
เลือดและน้ำลายไหลออกมาจากปากของเจ้าเสือน้อย อวิ๋นจิ่นเดินตามหลังไป จิ้งจอกหางสั้นก็ชอบเลือดของเข้าแห่งอีกาเช่นกัน และเลียเลือดของเจ้าแห่งอีกาที่อยู่บนพื้นเป็นครั้งคราว
เนื่องจากราชินีแห่งอีกากังวลว่าเจ้าแห่งอีกาจะถูกเจ้าเสือน้อยกิน มันจึงส่งเสียงร้องโหยหวนมากขึ้นเรื่อย ๆ และอีกาที่อยู่รอบ ๆ ต้องการจะเข้าใกล้ แต่เจ้าเสือน้อยส่งเสียงคำราม และอีกาก็ไม่กล้าเข้ามาใกล้
อวิ๋นจิ่นจึงทำได้เพียงอุ้มราชินีแห่งอีกาไว้ในอ้อมแขนและราชินีแห่งอีกาก็หลับตาลง
ราชินีแห่งอีกาไม่ได้ตัวใหญ่เท่ากับเจ้าแห่งอีกา และสามารถอุ้มไว้ในอ้อมแขนของอวิ๋นจิ่นได้
เมื่อมาถึงหน้าประตูของเรือนจวินจื่อ เจ้าเสือน้อยก็ผลักเปิดประตู แล้วลากเจ้าแห่งอีกาเข้าไป
ในขณะนี้เสี่ยวเฉียวและอามู่ก็เดินออกมาจากประตู จากนั้นพวกเขาก็ขวางอวิ๋นจิ่นไว้：“ท่านป้า”
อวิ่นจิ่นเฝ้ามองประตูปิดด้วยความแปลกใจ：“เกิดอะไรขึ้น？”
อามู่กล่าวว่า：“เจ้าห้าตื่นขึ้นแล้ว เขากำลังรอเจ้าเสือน้อยและจิ้งจอกหางสั้นอยู่ พวกเราก็ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้สึกได้ว่าสถานการณ์อันตรายมาก”
อวิ๋นจิ่นเหลือบมองเข้าไปข้างในอย่างเป็นกังวล：“เช่นนั้นพวกเจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่”
“อืม”
อามู่มองเฟิงอู๋ชิงที่เดินเข้ามาที่หน้าประตูเรือนจวินจื่อและก้มหน้าลง：“ท่านป้า คนผู้นั้นต้องการจะเข้ามา”
อวิ๋นจิ่นมองไปที่เฟิงอู๋ชิง：“อืม ป้าจะไปดูหน่อย พวกเจ้าเฝ้าที่นี่ไว้”
“ได้ขอรับ”
อวิ๋นจิ่นหันไปหาเฟิงอู๋ชิง และเฟิงอู๋ชิงก็มองไปที่หน้าประตูของด็ก ๆ：“ใครควบคุมอีกาอยู่ข้างใน？”
“ไม่มีใครควบคุมอีกา เจ้าหอเฟิงล้อเล่นแล้ว ฝูงกาแค่ตกใจกลัว จวนอ๋องเย่มักจะมีอีกาเข้ามาเป็นประจำ บางครั้งก็เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ทำให้เจ้าหอเฟิงต้องหัวเราะเยาะแล้ว”
อวิ๋นจิ่นอุ้มราชินีแห่งอีกาไว้ในอ้อมแขนและลูบเบา ๆ ราชินีแห่งอีกาพยายามดิ้นออกมา แต่ก็สงบลง
แน่นอนว่าเฟิงอู๋ชิงไม่เชื่อ เขาผลักอวิ๋นจิ่นออกไปและต้องการจะเห็นเจ้าห้าและคนอื่น ๆ
อวิ๋นจิ่นหันกลับมา：“หยุด！”
ผู้คนนับสิบลงมาจากบนหลังคาในทันที และขวางเฟิงอู๋ชิงไว้ เฟิงอู๋ชิงชักดาบออกมาและกล่าวว่า：“ถอยไป”
“ข้าอยากจะเข้าไปดู เจ้าบอกให้ใครถอยไป”
เสียงของแม่ทัพฉีดังมาจากด้านนอกเรือนจวินจู่ และเฟิงอู๋ชิงก็หันกลับไปมอง
แม่ทัพฉีเดินเข้ามาแล้ว เมื่ออวิ๋นจิ่นเห็นแม่ทัพฉีก็รีบเดินเข้าไปหา เดิมทีคิดว่าจะอธิบายสถานการณ์ในขณะนี้ แต่ก็ถูกแม่ทัพฉีหยุดไว้：“ข้าจัดการเอง”
อวิ๋นจิ่นจึงกล่าวว่า：“ท่านแม่ทัพระวังตัวด้วย”
“อืม”
แม่ทัพฉีมองไปที่เฟิงอู๋ชิงอย่างละเอียดถี่ถ้วน และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“เจ้าหอเฟิงสนใจห้องของหลานชายข้ามากเช่นนี้เลยหรือ？”
“ฮึ！” เฟิงอู๋ชิงหันหลังเดินจากไป โดยไม่สนใจแม่ทัพฉี
แต่หลังจากที่เขาหันหลังเดินจากไป กำลังภายในของแม่ทัพฉีก็แข็งแกร่งขึ้น และพุ่งเข้ามาที่เขา เฟิงอู๋ชิงหยุดชะงักและหันกลับไปมองแม่ทัพฉี
แม่ทัพฉีเดินเข้ามาใกล้เฟิงอู๋ชิง เฟิงอู๋ชิงหยุด และทั้งก็วัดฝ่ามือใส่กัน
ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะไม่เป็นไร แต่กำลังภายในของพวกเขากวาดล้างทั้งลานบ้านในชั่วพริบตา แววตาของแม่ทัพฉีดูลึกล้ำ แม้ว่าเขาจะอายุแล้ว แต่ยังยืนหยัดได้อย่างมั่นคง
เฟิงอู๋ชิงขมวดคิ้วเบา ๆ และต่อต้านแม่ทัพฉี
อวิ๋นจิ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางวางราชินีแห่งอีกาลงและเดินเข้าไปหาเฟิงอู๋ชิง ดวงตาของนางหรี่ลง นางหยิบกริชออกมาจากแขนเสื้อและยิ้มแปลก ๆ！
เฟิงอู๋ชิงหายใจถี่ขึ้น แม่ทัพฉีใช้กำลังภายในซัดออกไปจนเฟิงอู๋ชิงถอยหลังและกระอักเลือด
อวิ๋นจิ่นรีบเก็บกริชที่อยู่ในมือราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แม่ทัพฉีหันหลังกลับไปมอง และอวิ๋นจิ่นก็รีบเดินมาข้างหน้าแม่ทัพฉี：“ท่านแม่ทัพ ท่านเป็นอะไรหรือไม่？”
แม่ทัพฉีส่ายหัวและหันไปมองเฟิงอู๋ชิง：“ข้าล่วงเกินแล้ว อวิ๋นเอ๋อร์ใจร้อน หากเจ้าหอเฟิงไม่พอใจ วันหน้าหากเจ้าหอเฟิงดีขึ้นแล้ว ข้าก็พร้อม！”
เฟิงอู๋ชิงกุมหัวใจของเขาไว้และมองไปที่อวิ๋นจิ่นอย่างโหดเหี้ยม อวิ๋นจิ่นจึงรีบขอโทษ：“เจ้าหอเฟิง ช่วงเวลาขบขัน โปรดยกโทษให้ข้าด้วย！”
แม่ทัพฉีจึงถามว่า：“เกิดอะไรขึ้น？”
“ยังไม่ทราบ”
ในขณะที่กำลังพูด ประตูของเด็ก ๆ ก็เปิดออก และจิ้งจอกหางสั้นก็ออกมา จากนั้นอวิ๋นจิ่นก็เข้าไปในทันที เจ้าแห่งอีกานอนอยู่บนพื้น ไหล่ของมันถูกพันผ้าพันแผลใหม่ แต่ดูเหมือนว่าจะดีกว่าเดิมมาก
เด๊ก ๆ นอนอยู่บนพื้น หน้าต่างด้านหลังก็เปิดอยู่และลมก็พัดเข้ามา
เฟิงอู๋ชิงเดินเข้าไปและมองไปที่หน้าต่าง มีรอยเท้าคนขนาดใหญ่อยู่บนพื้น
“อู๋ซัง……””
เฟิงอู๋ชิงเรียกและนานกว่าอู๋ซังจะมา จากนั้นก็เดินเข้าไปหาเฟิงอู๋ชิง：“นายท่าน”
“ตามรอยเท้านั่นไป ไปสืบมาว่าเป็นใคร”
“ขอรับ”
อู๋ซังออกไปทางหน้าต่าง เฟิงอู๋ชิงหันกลับไปมองหลายคนที่อยู่ข้างหน้าและออกไปอย่างไม่ได้สนใจ
อวิ๋นจิ่นให้คนมาทำความสะอาดในทันที และจัดส่งคนไปตามหาคนที่เข้ามา จากนั้นก็ปิดประตู
แม่ทัพฉีอุ้มเจ้าห้าขึ้นมาจากบนพื้น และอุ้มไว้ตลอดเวลา
เจ้าห้าหลับตาลงเพื่อพักผ่อน สีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก
เจ้าเสือน้อยและจิ้งจอกหางสั้นก็ดูไร้เรี่ยวแรง
“ท่านแม่ทัพ……”
อวิ๋นจิ่นมองไปที่เจ้าห้า แม่ทัพฉีกล่าวว่า：“อวิ๋นอวิ๋นและพวกเขาต้องการคนดูแล เจ้าไปเถอะ”
อวิ๋นจิ่นออกไป และแม่ทัพฉีก็อุ้มเจ้าห้าไปดูเด็ก ๆ ที่ลืมตาขึ้นมามองเขา
“อามู่ เจ้ากับเสี่ยวเฉียวดูแลพวกเขาให้ดี”
“ขอรับ”
แม่ทัพฉีพาเจ้าห้าไปอาบน้ำ หลังจากที่วางเจ้าห้าลงไปในน้ำแล้ว เขาก็ตรวจดูร่างกายของเจ้าห้า และพบบนข้อมือของเจ้าห้ามีรอยแดง
แม่ทัพฉีอาบน้ำให้เจ้าห้าและอุ้มออกมา เขาให้คนเตรียมนมและป้อนให้เจ้าห้า
ในความฝันของฉีเฟยอวิ๋น นางเห็นว่าซูมู่หรงตายแล้ว และตายด้วยโรคชรา ก่อนที่จะตาย ซูมู่หรงไปที่สถาบันวิจัย
ครั้งนี้ฉีเฟยอวิ๋นไม่สามารถติดต่อกับซูมู่หรงได้เหมือนก่อนหน้านี้
ไม่รู้ว่าเป็นโรงพยาบาลอะไร
ซูมู่หรงยืนอยู่ข้างนอกโลงแก้วในห้องปฏิบัติการ เขาจ้องมองเข้าไปข้างใน
หลังจากมองอยู่นาน ซูมู่หรงก็หันหลังกลับและจากไปพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่ง ดวงตาของชายหนุ่มลึกล้ำ หน้าตาหล่อเหลาและดูคุ้น ๆ แต่ก็นึกไม่ออกว่าคนคนนี้เป็นใคร
คาดว่าน่าจะเป็นซูมู่หรงตอนแก่ คนรอบข้างเขาล้วนแต่ไม่มีใครรู้จัก
ตอนที่ซูมู่หรงตายอย่างสงบ เขาถูกใส่ไว้ในโลงแก้ว
ชายหนุ่มไม่ได้ฝังศพซูมู่หรง จากนั้นก็นำซูมู่หรงไปใส่ไว้ในที่ที่เขายืนดูก่อนหน้านี้
หลังจากนั้นสถาบันวิจัยก็ปิดลงและประตูก็ถูกล็อก
ไฟดับลงและทุกอย่างรอบตัวก็เงียบสงบ
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่ามีแรงบางอย่างที่ดึงดูดร่างกายของนาง และพานางไปที่ไหนสักที่ ดูเหมือนว่านางจะถูกขังอยู่ในห้องปฏิบัติการ และต้องการหาทางเปิดไฟ จึงจะสามารถออกไปได้
ฉีเฟยอวิ๋นสงสัยว่ามีอะไรอยู่ในโลงแก้วตรงหน้า หากซูมู่หรงนำร่างของตัวเองไปวางไว้ข้างใน แล้วคนคนนั้นคือใคร？
เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นต้องการดูว่าคนที่อยู่ในโลงแก้วเป็นใคร แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าไปใกล้ นางก็รู้สึกปลิวไปตามลม
ทันใดนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ลืมตาขึ้นและสูดหายใจเข้าลึก ๆ
“นายท่าน！”
เมื่ออวิ๋นจิ่นเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นฟื้นแล้วก็รีบเดินเข้าไปหาในทันที ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกไร้เรี่ยวแรงและถูกลมพัดพาไป
ฉีเฟยอวิ๋นหลับตาลงและสูดหายใจเข้าลึก ๆ
นางก็รู้สึกไม่ค่อยดีนัก