องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 674 จวินเซียวเซียวบ้าไปแล้ว

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 672 จวินเซียวเซียวบ้าไปแล้ว

หวาชิงเป็นคนสวยสวมใส่ชุดใดก็สวยทั้งนั้น

เสื้อผ้าใหม่ของฉีเฟยอวิ๋นสวมอยู่บนร่างกายของหวาชิงยิ่งสวย

ฉีเฟยอวิ๋นเห็นหวาชิงก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงได้กล่าวว่า: “ไปกันเถอะ จะเป็นเพื่อนกลับไปดูที่จวนหวาก่อนพร้อมทั้งขออภัยด้วย”

หวาชิงงุนงง: “ขออภัยเรื่องใด?”

“ก็ต้องเป็นเรื่องของการตีกันของท่านพ่อในวันนั้นอยู่แล้ว ปกติท่านพ่อของข้าหุนหันพลันแล่นไปสักเล็กน้อยแต่ว่าประการแรกเขามีนิสัยเช่นนั้น ประการที่สองเจ้ายิงเจ้าแห่งอีกาได้รับบาดเจ็บและทำให้เจ้าห้าตกใจการโมโหนั้นก็มีสาเหตุอยู่

แต่ว่าท่านพ่อของข้าทำเกินไป ถึงแม้ว่าเป็นแม่ทัพร่วมทำงานด้วยกันเกิดปัญหาไม่ลงรอยกันก็ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ”

หวาชิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “ก็ได้ ท่านไปขอโทษก็ดีจะได้หลีกเลี่ยงให้ผู้คนในเมืองหลวงคิดว่าจวนหวาของข้ารังแกเอาได้ง่ายๆ”

“……”

ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะและร้องไห้ไม่ออก หวาชิงนั้นตรงไปตรงมายิ่งนัก

ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมของขวัญเอาไว้หลายอย่างและอาอวี่ก็ไปยังจวนหวาด้วยกัน

ทั้งสองคนนั่งรถม้าด้วยกัน ฉีเฟยอวิ๋นอยู่ในรถกำลังคิดหาสามีที่ถูกใจให้กับหวาชิงให้นางลืมอันเสี่ยวฮวนเสีย

แต่ด้วยนิสัยเช่นนี้ของหวาชิงครอบครัวของสามีหาได้ไม่ง่าย จะมีกี่คนที่คู่ควร?

รถม้ามาถึงจวนหวาฉีเฟยอวิ๋นก็ลงมาจากรถแล้วหวาชิงจึงได้เดินตามลงจากรถ

คนของจวนหวาตกอกตกใจเมื่อเห็นหวาชิงราวกับว่าเห็นผีเข้า หันหลังกลับก็วิ่งหนีไปเลย

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปยังหวาชิง ท่าทางเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?

ไม่นานก็มีคนออกมาจากจวนหวา ผู้ที่มาต้อนรับเป็นพี่สะใภ้ทั้งหลายของหวาชิง ผู้คนนั้นมากมายจริงๆ กดดันจนฉีเฟยอวิ๋นรูัสึกหายใจไม่ออก

นางซุยผู้อยู่ด้านหน้าเอ่ยขึ้นมาก่อนว่านางเป็นพี่สะใภ้คนโตของหวาชิง รักใคร่เอ็นดูหวาชิงเสมอมาและให้ความสำคัญกับหวาชิงมากกว่าลูกๆของตนเอง

หวาชิงเป็นลูกสาวที่แม่ทัพหวามีขณะชรามากแล้วซึ่งอายุราวๆกับลูกสาวคนโตของนางซุย

นางซุยกุมมือของหวาชิงพร้อมน้ำตาเอ่อ: “ชิงเอ๋อร์ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว หากเจ้ายังไม่กลับมาพี่สะใภ้ก็จะไปหาเจ้าแล้ว”

หวาชิงถูกดึงตัวไปและไม่รอให้นางกล่าวสิ่งใด จากนั้นสตรีกลุ่มหนึ่งรายล้อมตัวหวาชิงจนหวาชิงรู้สึกรำคาญจึงกล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า: “หญิงออกเรือนแล้วร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าคนนอกเหมาะสมที่ใดกัน ยังไม่ถอยลงไปอีก”

ฉีเฟยอวิ๋นถูกทำให้ตกใจแต่หวาชิงนั้นโมโหเสียแล้ว ฮูหยินทั้งหลายรีบถอยลงไปและไม่กล้าร้องไห้กันอีก

นางซุยผู้ซึ่งนำญาติผู้หญิงทั้งหลายของจวนหวามองไปยังหวาชิงตกใจกลัวจนไม่กล้าหายใจ

ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจแล้วว่าที่หวาชิงผยองเช่นนี้ก็เนื่องจากนางเป็นที่รักใคร่โปรดปรานของจวนหวา

นางซุยตบๆหน้าอก: “เจ้าน้องน้อย เจ้าจะทำให้พวกเราตกใจกันแทบตาย!”

หวาชิงเหลือบมองบนอย่างรำคาญต่อญาติผู้หญิงทั้งหลาย เงยหน้าขึ้นมองก็เกือบจะกลับสู่สภาพปกติแล้วและได้ซ่อมแซมให้จวนเป็นดังเดิม

“นี่คือพระชายาเย่ วันนี้มาเพื่อขออภัยโดยเฉพาะ” หวาชิงชี้ไปที่ฉีเฟยอวิ๋นโดยที่แขนเสื้ออันกว้างแกว่งไปมาเบาๆทำให้คนนั้นดูสง่างามและหรูหรา ดวงตาของนางซุยเป็นประกายและมองผ่านฉีเฟยอวิ๋นไปเลยโดยตรงแต่กลับจ้องเขม็งไปยังเสื้อผ้าของหวาชิงแทน

“เจ้น้องน้อย เจ้าไปเอาเสื้อผ้าชุดนี้มาจากที่ใดกัน ราคาไม่ถูกสินะ จวนหวาของเราไม่ได้มีเงินทองมากมายเช่นนี้”

นางซุยเดินไปยังตรงหน้าของหวาชิง ดึงแขนเสื้อของหวาชิงดูอย่างละเอียด ดูเสร็จก็ประหลาดใจ: “นี่เป็นร้านสามแห่งซึ่งเป็นของร้านตัดเย็บเสื้อผ้าใช่ไหม?”

“ข้าไม่รู้” หวาชิงดึงแขนเสื้อ

นางซุยอาวรณ์ที่จะคลายมือแล้วสัมผัส: “ช่างดีจริงๆ เสื้อผ้าเช่นนี้ข้าเคยไปดูที่ร้านตัดเย็บเสื้อผ้าอย่างน้อยๆก็หนึ่งหมื่นตำลึง ได้ยินมาว่ามีด้ายสีทองอยู่ในนั้นและน้อยคนในเมืองหลวงที่มีปัญญาสวมใส่ได้

ขณะที่ข้าไปเห็นคนของอ๋องตวนอยู่ที่นั่นและนำไปสองชุด ได้ยินว่าให้พระชายาตวนและอ๋องตวนสวมใส่

คิดไม่ถึงว่าชิงเอ๋อร์ของเราก็สวมใส่ หรือว่าเป็นของพระราชทานจากฝ่าบาทหรือ? ”

หวาชิงผลักนางซุยออกและไม่ชอบท่าทางของนางซุยที่ราวกับไม่เคยเห็น

หนึ่งหมื่นตำลึงแล้วเช่นไรก็สวมใส่เช่นเดียวกัน

ฉีเฟยอวิ๋นได้แต่ยิ้มแต่ไม่กล่าว

หวาชิงกล่าวว่า: “ไปกันเถอะ”

หันหลังกลับหวาชิงเข้าประตูไปก่อน นางซุยถึงได้จำฉีเฟยอวิ๋นขึ้นมาได้แล้วหันกลับมองไปยังทางด้านฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ถูกรายล้อมในทันที

“คารวะพระชายาเย่”

นางซุยนำญาติผู้หญิงของจวนหวาคารวะฉีเฟยอวิ๋น ส่วนฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกได้รับความรักใคร่เอ็นดูจนน่าตกใจ

แต่ว่าจวนหวาให้ความรู้สึกที่อบอุ่นกว่าที่อื่น ตระกูลแม่ทัพและตระกูลบัณฑิตแตกต่างกัน ตระกูลบัณฑิตกล่าวถึงกฎเกณฑ์ส่วนตระกูลแม่ทัพนั้นสบายๆกว่า

“ฮูหยินทั้งหลายมีเกรงใจแล้ว”

ฉีเฟยอวิ๋นทำความเคารพ นางซุยมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างละเอียดและรู้สึกประหลาดใจกับเสื้อผ้าของฉีเฟยอวิ๋น

นางซุยพบว่าเสื้อผ้าของฉีเฟยอวิ๋นและเสื้อผ้าของหวาชิงตัดเย็บเหมือนกันเพียงแต่ว่าลวดลายนั้นแตกต่างกัน

จึงได้เข้าใจในทันทีและไม่ได้กล่าวสิ่งใดจากนั้นเชิญฉีเฟยอวิ๋นเข้าประตู

ระหว่างทางนางซุยพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวโดยกล่าวว่าหวาชิงเป็นที่รักใคร่เอ็นดูตั้งแต่เด็ก และบางครั้งก็มีนิสัยไม่ดีขอให้ฉีเฟยอวิ๋นอย่าได้ถือสา

มาถึงห้องโถงด้านหน้าของจวนหวาแม่ทัพหวาได้อยู่ที่นั่นแล้ว แม่ทัพหวาสวมเสื้อผ้าสีม่วงอ่อน ม้วนผมอันหงอกครึ่งศีรษะและปักปิ่นทองอันหนึ่ง

แม้ว่าแม่ทัพหวาจะอายุหกสิบปีแล้วแต่เขาก็ยังเหมือนเดิม

“คารวะท่านแม่ทัพ”

แม้ว่าบรรดาศักดิ์ของฉีเฟยอวิ๋นจะสูงแต่ความอาวุโสนั้นน้อย

แน่นอนว่าต้องก้มสามส่วน

“ข้ายังมีเรื่องต้องทำ เชิญพระชายาเย่ตามสบาย!” กล่าวจบแม่ทัพหวาก็จากไปก่อน

นางซุยรีบกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าที่ทำสิ่งใดไม่ถูก: “พระชายาเย่อย่าได้ถือสา ปกติหัวหน้าครอบครัวพูดจาไม่เก่ง”

“ที่ใดกัน เรื่องเกิดนั้นต้องมีสาเหตุและก็ไม่โทษแม่ทัพหวา”

นางซุยเชิญฉีเฟยอวิ๋นนั่งลง ฉีเฟยอวิ๋นจึงได้นั่งลง ส่วนหวาชิงก็นั่งลงตรงฝั่งหนึ่งทันที

แข็งทื่อ ไม่มีอารมณ์เลยสักนิด

นางซุยนั่งลงแล้วกล่าวว่า: “หัวหน้าครอบครัวนั้นชราแล้วบางครั้งก็เป็นเช่นนี้ พระชายาเย่อย่าได้ขบขัน”

“ท่านพ่อของข้าก็เป็นเช่นนี้ ข้าจะขบขันได้เช่นไร เห็นตั้งแต่เด็กจนโตเป็นความคุ้นชินเสียแล้ว”

ฮูหยินนี่คือของขวัญที่ข้าให้คนเตรียมไว้เพื่อขออภัยในความหุนหันพลันแล่นของท่านพ่อ ของข้าโดยเฉพาะ

อาอวี่เคลื่อนสิ่งของไปยังด้านหนึ่งแล้ววางลง นางซุยเหลือบมองแว๊บหนึ่ง

“พวกเขาเป็นแม่ทัพร่วมทำงานด้วยกันและนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก เมื่อยังเยาว์วัยได้ยินมาว่าได้ต่อสู้กันดังนั้นไม่จำเป็นต้องใส่ใจ แม่ทัพฉีเป็นคนอารมณ์ดีหัวหน้าครอบครัวนั้นเข้าใจได้

รับของขวัญเอาไว้แล้วให้เรื่องราวนั้นผ่านไปซะเถอะนะ”

นางซุยเป็นคนใจกว้างฉีเฟยอวิ๋นมาก็รู้สึกสบายใจนัก

นิสัยของหวาชิงมีความเกี่ยวข้องกับจวนหวาเป็นอย่างมากและไม่ยากที่จะจินตนาการได้ว่านิสัยของพระมเหสีหวานั้นได้มาจากที่ใด

นั่งพักอยู่ครู่หนึ่งหวาชิงก็ลุกขึ้น: “พวกเราไปกันก่อน”

นางซุยกล่าวว่า: “บังอาจ โตขนาดนี้แล้วก็ยังเป็นเช่นนี้อยู่อีก”

หวาชิงเหลือบมองไปยังนางซุยแล้วหันหลังกลับจากไปแล้วโดยที่ไม่ได้สนใจเลย

ฉีเฟยอวิ๋นยังต้องการนั่งอีกครู่หนึ่ง แต่หวาชิงจากไปแล้วฉีเฟยอวิ๋นจึงต้องลุกขึ้น

นางซุยไปส่งและเอ่ยถึงเรื่องของหวาชิงกับฉีเฟยอวิ๋น

“หวาชิงมีเพื่อนน้อยมาก นางมีนิสัยสันโดษอยู่ในจวนก็ไม่สุงสิงกับใคร นางเกิดมาท่านยายก็จากไปแล้วนางจึงถูกนายท่านนำตัวไปดังนั้นจึงไม่สนิทสนมกับพวกเรา

แน่นอนว่าชิงเอ๋อร์เป็นคนอารมณ์ดีเพียงแต่ว่านางแสดงออกได้ไม่เก่ง”

ฟังนางซุยกล่าวมาไม่น้อย ฉีเฟยอวิ๋นนั้นออกจากจวนหวานางซุยก็โบกมือให้ ขึ้นรถม้าแล้วคนของจวนหวาทั้งหมดก็จากไปกันก่อนแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มรู้สึกโศกเศร้าอีกแล้ว กลับไปจะไปหาอันเสี่ยวฮวนใช่หรือไม่?

หวาชิงไม่ชอบพูดจาและไม่ได้เจ้าอารมณ์

ตามฉีเฟยอวิ๋นกลับไปยังจวนอ๋องเย่และไม่ได้บอกว่าจะออกมา

ฉีเฟยอวิ๋นนับว่าวางใจได้แล้ว อย่างน้อยวันนี้ก็ไม่ต้องออกไปหาผู้ใดแล้ว

หนานกงเย่ดูแลงานเป็นเวลาหนึ่งวันแล้วยังเข้าไปในวังรอบหนึ่ง

จวินเซียวเซียวบ้าไปแล้ว พูดเรื่องไร้สาระอยู่ในตำหนักจิ่นซิ่ว พระนางดูแลเด็กไม่ได้องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ได้ทรงอุ้มไปให้ไทเฮา

ตอนนี้ไทเฮาทรงกริ้วยิ่งนักและกำลังสืบสวนว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไร

หมอหลวงทั้งหลายบอกว่าอาหารที่จวินเซียวเซียวเสวยถูกวางยาซึ่งทำให้คนนั้นคลุ้มคลั่ง