องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 738 กู่พิษในร่างกาย

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 736 กู่พิษในร่างกาย

จิตวิญญาณร่างเดิมนั้นอ่อนแอมาก ต่อให้ได้รับการกระตุ้นก็ไม่มีทางกลับมา รู้สึกเหมือนดวงวิญญาณค่อย ๆ แตกสลาย ฉีเฟยอวิ๋นกลัวว่าจะเกิดเรื่อง จึงเข้ารักษาร่างเดิมทันที

เมื่อฟื้นตัว ฉีเฟยอวิ๋นจึงได้รู้ว่า แท้จริงแล้วนางรักษาร่างเดิมได้

เวลานี้นางและเจ้าของร่างเดิมได้พูดคุยกัน นางอ่อนแอมาก ต้องการพักผ่อนอย่างสงบ อีกทั้งนางยังต้องดูดเลือดของนางอยู่เสมอ วิธีนี้จะทำให้นางมีชีวิตที่ยาวนานขึ้น

เจ้าของร่างเดิม : “เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าต้องใช้เลือดของเจ้าถึงจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้?”

“หยุดพูดจาเหลวไหล เจ้าเร่งมือหน่อยละกัน ข้าจะไปรับมือกับพวกเขาก่อน หนทางอีกยาวไกล อีกทั้งเจ้าก็ได้ยินแล้วนี่ว่าจักรพรรดินีกล่าวอย่างไร นางต้องรักเจ้ามากเป็นแน่ ไม่อยากให้เจ้าเกิดเรื่อง”

หลังจากได้สนทนากันครู่หนึ่ง ในที่สุดเจ้าของร่างเดิมก็เงียบลง ฉีเฟยอวิ๋นจึงได้ลาจากจักรพรรดินี พร้อมกับมองไปยังเอ๋าชิงชายผู้นั้นอย่างงุนงง

ใบหน้าของเอ๋าชิงรูปงาม ทั้งยังอ่อนเยาว์อีกด้วย

เมื่อสบตากัน เอ๋าชิงก็ได้พยักหน้าไปฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นรีบเมินทางไปทางจักรพรรดินีทันที ซึ่งจักรพรรดินีกำลังเช็ดคราบน้ำตา ก่อนจะหมุนตัวและกลับเข้าห้องบรรทมที่อยู่ด้านหลัง

มีคนบางกลุ่มเฝ้าอยู่ข้างนอก ฉีเฟยอวิ๋นและคนอื่น ๆ จึงเดินไปด้านหลัง

“นั่งลงเถอะ ที่นี่ไม่มีคนนอก ข้าก็เห็นพี่ใหญ่อันเป็นพี่ใหญ่มาตลอด พี่ใหญ่เชิญนั่งเถอะเพคะ”

ท่านแม่ทัพฉีไม่เกรงใจสักนิด ทุกคนต่างทยอยกันนั่งลง จักรพรรดินีไม่หันไปมองฉีเฟยอวิ๋นแต่กลับเป็นท่านแม่ทัพฉี : “พี่ใหญ่ หลายปีมานี้คงลำบากท่านแย่”

“ข้าดูแลอวิ๋นอวิ๋นไม่ดี ทำให้เจ้าต้องผิดหวัง”

ท่านแม่ทัพฉีไม่สบายใจอยู่ในใจ

จักรพรรดินีเงียบลงครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองฉีเฟยอวิ๋น แววตานั้นเต็มไปด้วยความเอ็นดูอย่างไม่อาจอดกลั้นได้ : พี่ใหญ่ เหตุใดถึงต้องพาอวิ๋นอวิ๋นมาด้วย? พี่ใหญ่สัญญาแล้วไม่ใช่เหรือ ว่าจะดูแลนางอย่างดี ให้เหมือนกับบุตรสาวจริง ๆ?”

“เจ้าต้องทำเอง ข้าดูแลนางไม่ดี เรื่องนี้ค่อยว่ากันวันหลังเถอะ” ท่านแม่ทัพฉีกล่าวไม่ออก จักรพรรดินี้ก็ไม่ถามไถ่ด้วย

“แต่ แคว้นเฟิ่งก็ตามหาอวิ๋นอวิ๋นราวกับพายุ ซึ่งเป็นอันตรายต่อนางอย่างมาก ตอนนี้ร่างกายข้าตกอยู่ในสภาพนี้ กลัวว่าคงจะไม่ทันการณ์แล้ว เดิมทีข้าอยากให้เจ้าตาย ความลับนี้จะได้จบลงสักที เหตุใดเจ้าถึงทำเช่นนี้?”

“มีคนตามฆ่าอวิ๋นอวิ๋น เราไม่มีทางเลือก”

เมื่อเอ่ยถึงตามฆ่า จักรพรรดินีที่เดิมทีอ่อนแออยู่แล้วก็มีสีหน้าเย็นยะเยือกขึ้นฉับพลัน ราวกับน้ำแข็งในฤดูหนาวตามจันทรคติ

“ตามฆ่า?”

ท่านแม่ทัพฉีจึงได้เอ่ยเรื่องดาบไร้ใจออกมา แล้วก็เรื่องที่มีคนตามฆ่า

“คนเหล่านี้ไม่ลามือเป็นแน่ ตอนนั้นพวกเขาฆ่าอู๋ซิน ตอนนี้ยังมาตามฆ่าบุตรสาวของข้าและอู๋ซินอีก หากข้าไม่ฆ่าพวกเขาก็คงตายตาไม่หลับ”

แววตาเย็นยะเยือกของจักรพรรดินีคู่นั้น แต่กลับต้องไอออกมาเพราะความโทสะ

เอ๋าชิงรีบหยิบยาเม็ดหนึ่ง บีบปากของจักรพรรดินี ยัดยาเม็ดนั้นเข้าไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะหันกลับมายกจอกชาให้จักรพรรดินี ให้นางดื่มตามลงไป

หลังจากดื่มน้ำไปแล้ว เอ๋าชิงก็เดินมาด้านหลังเตียงไม้ นั่งขัดสมาธิ ใช้กำลังภายในขับพิษบนร่างกายของจักรพรรดินี

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นยืน และเดินตรงไปหาจักรพรรดินี

จักรพรรดินีมองออกไปด้วยความอ่อนโยน ฉีเฟยอวิ๋นจึงยื่นมือออกไปจับข้อมือของจักรพรรดินี และตรวจวัดชีพจร

หลังจากตรวจชีพจรแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวว่า : “ท่านโดนพิษ แล้วก็กู่ มานานหลายปีแล้ว พวกเขา……”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเจ็บปวดอยู่ในใจ ไม่เพียงแต่เจ้าของร่างเดิม นางก็เจ็บปวดเช่นกัน

จักรพรรดินียิ้ม : “เจ้ารู้ทักษะทางการแพทย์อย่างนั้นหรือ?”

“ข้ารู้”

จักรพรรดินียิ้ม และมองไปด้านนอก : “เอาละ ออกไปเถอะ เราไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว คืนนี้พี่ใหญ่อันจะค้างคืนที่นี่ เอ๋าชิง เจ้าพาพวกเขาไปพักตำหนักข้างเถอะ”

“แต่ร่างกายของฝ่าบาท?”

“กำเริบก็แค่ตาย ถึงอย่างไรก็ใช้ชีวิตมากเกินพอแล้ว ไปเถอะ”

จักรพรรดินีกล่าวอย่างลำพองใจราวกับเด็กน้อย เอ๋าชิงมองไปทางจักรพรรดินีอย่างอึ้งงันเล็กน้อย จากนั้นก็กำชับอย่างระมัดระวัง : “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นข้าก็คงจะอยู่ไกลจากนี้ไม่ได้แล้วล่ะ?”

เดิมทีแค่จะปรึกษา แต่กลับต้องมาภาวนาอ้อนวอน

จักรพรรดินีมองไปทางเอ๋าชิงอย่างหมดความอดทน ตอบอื้อเพียงคำเดียว เอ๋าชิงราวกับได้รับรางวัลอันยิ่งใหญ่ จึงลุกขึ้นและพาฉีเฟยอวิ๋นและคนอื่น ๆ จากไป

ฉีเฟยอวิ๋นถูกพาตัวไป แต่ก็ยังไม่วายหันกลับมองหญิงสาวที่อยู่ในวัยรุ่งโรจน์ แต่กลับต้องมาป่วยหนักเกินเยียวยา

ฉีเฟยอวิ๋นจากไป ตามเอ๋าชิงไปยังตำหนักข้าง ภายในตำหนักข้างนั้นมีเตียงไม้ เอ๋าชิงกล่าวขึ้นว่า : “ผู้ที่สามารถเข้าพักอ้างแรมตำหนักข้างได้ มีพวกเจ้าเป็นกลุ่มแรก แต่สถานะเมื่อเข้าไปในนั้นแล้ว ใครก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เจ้าหอเฟิง เจ้ามีตำหนักข้างของเจ้า ข้าคงไม่ขอให้เจ้าอยู่ ส่วนพวกเจ้าทั้งสอง ข้าเชื่อว่าคงมีบางอย่างที่อยากรู้ ให้ข้าไปเป็นเพื่อนได้ทุกเมื่อ”

เจ้าหอเฟิงกล่าวว่า : “เจ้าจามสบายเถอะ ข้ามีธุระต้องไปทำ”

กล่าวจบเจ้าหอเฟิงก็เดินจากไปก่อน ฉีเฟยอวิ๋นมองออกไป ในใจเต็มไปด้วยการโทษกล่าวว่าเขาไม่มีความรับผิดชอบ

หลังจากเจ้าหอเฟิงจากไป ฉีเฟยอวิ๋นได้มองไปยังชายหนุ่มนามว่าเอ๋าชิง เอ๋าชิงยิ้มหวาน ช่างสดใสยิ่งนัก

ฉีเฟยอวิ๋นทอดถอนใจ ชายหนุ่มที่อ่อนเยาว์เพียงนี้ แต่กลับได้เป็นพระสวามีของจักรพรรดินีอย่างไม่น่าเชื่อ ยอดเยี่ยมยิ่งนัก!

หนานกงเย่ถูกเมินเฉยไม่มีเหลือ ตนเองจึงได้เอ่ยปากว่า : “จักรพรรดิเอ๋าทรงประทับอยู่ในตำหนักกลางของวังหลวงอย่างนั้นหรือ?”

“ข้าอยู่ตำหนักทิศตะวันออก ที่นี่ไม่มีตำหนักกลาง แต่กลับมีตำหนักทิศตะวันออกและทิศตะวันตก” เอ๋าชิงมองไปยังหนานกงเย่ ผ่านไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยถามว่า : “เจ้าคืออ๋องเย่ของเมืองต้าเหลียงใช่หรือไม่?”

“เจ้ารู้จักข้าเช่นนั้นหรือ?”

“เคยได้ยินมา แต่อำนาจที่ฉายชัดในแววตาของเจ้าแข็งแกร่งมาก ดูท่าทางเจ้าจะให้ความสำคัญกับผู้สืบทอดบัลลังก์มาก”

“นางไม่ใช่ผู้สืบทอดบัลลังก์หรอก เป็นพระชายาของข้า” หนานกงเย่ไม่สบายใจ เอ๋าชิงเองก็ไม่โต้เถียง อารมณ์ยังดีมากอีกด้วย

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงข้างกายของหนานกงเย่พลางมองไปทางเขา เขาราวกับเสือน้อย ไม่เคลื่อนไหวใด

เอ๋าชิงทนไม่ไหวอีกต่อไป สีหน้าของหนานกงเย่เคร่งขรึมลง : “จักรพรรดิเอ๋ายิ้มอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ไม่มีอะไร เรื่องนี้คงจะเหมือนกับฝ่าบาท ปกติแล้วฝ่าบาทก็เป็นเช่นนี้ เมื่อไม่พอใจก็มักใช้สายตาอันอ่อนโยนตักเตือนเรา ไม่รู้จักวางตัว”

“…..” สีหน้าของหนานกงเย่ดูแย่ลง ฉีเฟยอวิ๋นกลับยิ้มออกมา

เมื่อเห็นรอยยิ้มดุจดอกไม้ของฉีเฟยอวิ๋น เอ๋าชิงจึงเหม่อลอย : “ข้าคิดมาตลอดว่า ฝ่าบาทนั้นอ่อนเยาว์มาก แต่ก็คิดไม่ถึงว่า เมื่อเห็นในตอนนี้ กลับกลายเป็นความฝันที่เป็นความจริง”

ฉีเฟยอวิ๋นจึงแสดงสีหน้าจริงจัง สีหน้าของหนานกงเย่กลับมืดครึ้มลง

ฉีเฟยอวิ๋นกุมมือของเขา เขาจึงไม่แสดงความโกรธออกมา

เอ๋าชิงรวบชายเสื้อพลางกล่าวว่า “พิษของฝ่าบาทสะสมมานานหลายปีแล้ว เราคิดหาทางยับยั้งมาโดยตลอด แต่จนถึงบัดนี้ก็ยังหาวิธีแก้พิษไม่ได้

ว่ากันว่ากู่ของฝ่าบาทมาจากปีกใต้ ส่วนคนที่โดนพิษคือจักรพรรดิของปีกใต้

กู่พิษคือแมลงที่ใช้เลือดของเฟิงอู๋ซินหล่อหลอมขึ้นมา จากนั้นก็เลี้ยงดูภายในร่างกายของฝ่าบาท พระจันทร์เต็มดวงทุกครั้ง กู่พิษในร่างกายของฝ่าบาทจะกำเริบ เจ็บปวดรวดร้าวจนไม่อาจต้านทานได้

ฝ่าบาทไม่เคยส่งเสียงร้องใด ๆ ออกมา แค่อธิบายอาการนั้นกับพวกเรา

เราเองก็ปวดใจไม่น้อย นางได้แต่มองเราโดยไม่กล่าวสิ่งใด

พิษนี้ ว่ากันว่าหากกระจายลงในหัวใจของผู้ที่มีรักแท้จะมลายหายไป กู่จะตาย แต่หลายปีมานี้ ทุกครั้งฝ่าบาทมีอาการกำเริบ ไม่เพียงแต่จะไม่เบาบางลงแล้ว ตรงกันข้ามกลับยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น

ร่างกายก็ทรุดลงทุกวัน”

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวถามว่า : “ในตอนที่กู่นั้นกำเริบ ได้ควบคุมความคิดถึงหรือไม่?”

“กู่เรียกได้ว่ามีความผูกพัน มันก็คือยาต้านเลือดในร่างกายของพ่อแม่เจ้า ในคืนพระจันทร์เต็มดวง ฝ่าบาทจะมีร่างกายที่ร้อนผ่าว ต้องการให้ชายหนุ่มมาช่วยแก้พิษให้ ขอแค่ทั้งสองคนเป็นหนึ่งเดียวกัน ก็ไม่เป็นไร

เพียงแต่หลายปีที่ผ่านมา ยิ่งคิด ก็ยิ่งไม่ยอม ซึ่งเราเองก็จนปัญญา

ควบคุม เดิมทีมันไม่ได้อยู่แล้ว”

ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย ต้องรักอย่างไร ถึงสามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้

“พูดเช่นนี้ ก็แสดงว่าพิษนั้นเป็นฝีมือของคนแคว้นเฟิ่ง ส่วนกู่ก็เป็นฝีมือของปีกใต้อย่างนั้นหรือ?” ฉีเฟยอวิ๋นถามขึ้น เอ๋าชิงจึงพยักหน้า

“เพราะอะไร หากเป็นคนแคว้นเฟิ่ง ก็ไม่ควรทำร้ายจักรพรรดินี หากเป็นปีกใต้ พวกเขาก็ไร้เหตุผลเกินไป”

เอ๋าชิงยิ้ม ตรงกันข้ามเมื่อมองไปยังหนานกงเย่ : “ท่านอ๋องเย่คิดว่าอย่างไรละ?”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่เข้าใจ พร้อมกับมองไปทางหนานกงเย่