องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 739 ชื่อจินจื่อ
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 739 ชื่อจินจื่อ
หลังจากออกไปและรอสักอยู่สัก ฉีเฟยอวิ๋นก็กำลังจะถามผู้คนในลานบ้านว่าตอนที่หนานกงเย่ไป เขาได้สั่งอะไรไว้หรือไม่ แต่พอหันกลับมาก็เห็นหนานกงเย่เดินออกมาจากด้านใน เขาสวมชุดสีน้ำเงิน ลักษณะท่าทางโดดเด่น และเดิมเข้ามาทางนาง ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปในทันทีและเงยหน้าขึ้นมองหนานกงเย่
หนานกงเย่จับมือของนาง ความเยือกเย็นทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดใจ：“ทำไมไม่อยู่พักผ่อนในห้อง ออกมาแต่เช้าตรู่ทำไมกัน？”
“ออกมาเดินเล่น”
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบไปมองเฟิงอู๋ชิง：“ไปกินข้าวกันเถอะ”
“ข้าไม่กินแล้ว เข้าไปคุยกันในห้อง ผู้สำเร็จราชการกินเถอะ”
หนานกงเย่จูงมือฉีเฟยอวิ๋นกลับไป ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อกลับมาถึงห้องแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็นั่งลง หนานกงเย่ถอดเสื้อคลุมออกและหันหลังให้ฉีเฟยอวิ๋นดู เสื้อซับในสีขาวมีคราบเลือด ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง：“เกิดอะไรขึ้นเพคะ？”
หนานกงเย่ถอดเสื้อผ้าออก และมีคราบเลือดอยู่เต็มหลัง แต่คราบเลือดไม่น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือการคืบคลานและเจริญเติบโตภายในคราบเลือด
“นี่คือ？”
ฉีเฟยอวิ๋นมองดูอย่างละเอียด และพบว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิต นางอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึก ๆ
“ท่านเอ๋อง นี่คือแมลง？”
หนานกงเย่หันกลับไปมองฉีเฟยอวิ๋น：“เมื่อคืนข้าไปที่สุสานหลวงของพระราชวังปีกใต้ และเปิดทางเดินในหลุมฝังศพที่นั่น ตอนที่เข้าไปมีอะไรบางอย่างจ้องมองมาที่ข้า และเมื่อกลับมา ข้าก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติและกลายเป็นเช่นนี้”
หนานกงเย่เปิดแขนเสื้อ ฉีเฟยอวิ๋นไม่มองดีกว่า เห็นแล้วนางอกสั่นขวัญหาย！
“นี่คือ？”
“สิ่งนั้นตกลงมาตรงนี้ แล้วข้าก็ใช้มีดฟันมัน แต่มันก็แทรกซึมเข้าไปอย่างรวดเร็ว แมลงนั่นเริ่มแพร่กระจายจากตรงนี้”
“……”
ฉีเฟยอวิ๋นมองดูต้นแขนของหนานกงเย่อย่างละเอียด รังของแมลงมีไข่ทั้งเล็กและใหญ่
“ท่านอ๋องนั่งลงเพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นนำขวดมาแล้วเปิด จากนั้นก็เริ่มปล่อยควันออกมา ควันเหล่านี้มีพิษและเป็นพิษร้ายแรง แมลงเริ่มเคลื่อนไหว แต่พวกมันเจาะเข้าไปในเนื้อของหนานกงเย่ หนานกงเย่ กัดฟันและสีหน้าของเขาก็ไม่น่ามอง
ฉีเฟยอวิ๋นรีบเอายาพิษออกมาในทันที แมลงตายไปสองสามตัว และส่วนที่เหลือก็เข้าไปในเนื้อของหนานกงเย่
ฉีเฟยอวิ๋นสูดลมหายใจเข้าและยิ้ม：“ท่านอ๋อง นี่เป็นเพียงแมลงธรรมดา ไม่ใช่หนอนพิษกู่”
หนานกงเย่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“ข้ารู้ ตอนนี้พวกเขายังไม่มีเจ้านาย”
“หม่อมฉันไม่รู้ว่าจะสื่อสารกับพวกเขาได้หรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะมีการสืบพันธุ์ และมีพญาแมลงอยู่ด้วย”
ฉีเฟยอวิ๋นสังเกตอย่างละเอียดและหลับตาลง นางพยายามสื่อสารกับพญาแมลง มีเสียงดังอยู่ในหูของนาง และดูเหมือนจะเสียงดังมาก
ฉีเฟยอวิ๋นลืมตาขึ้น：“ท่านอ๋อง หม่อมฉันได้ยินพวกมันพูดแล้วเพคะ
หนานกงเย่ประหลาดใจและเดินไปนั่งลง
ฉีเฟยอวิ๋นจับมือหนานกงเย่และนั่งลงข้าง ๆ นางหลับตาลงอีกครั้งและสื่อสารกับพญาแมลงต่อ
ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มและลืมตาขึ้น：“ท่านอ๋อง พวกมันยอมที่จะจากไป”
“งั้นหรือ？”
หนานกงเย่ประหลาดใจมาก ฉีเฟยอวิ๋นไม่เพียงแต่จะสื่อสารกับสัตว์ได้ แต่ยังสื่อสารกับแมลงได้ด้วย
และที่ปีกใต้ก็มีแมลงมากที่สุด
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและเดินไปหยิบมีดมากรีดฝ่ามือของนาง สีหน้าของหนานกงเย่ทรุดลง：“อวิ๋นอวิ๋น”
“ท่านอ๋อง สบายพระทัยได้เพคะ หม่อมฉันต้องการให้พญาแมลงจำเจ้านายได้”
หนานกงเย่รู้สึกลำบากใจ แต่ก็สงบลง
ฉีเฟยอวิ๋นวางฝ่ามือลงบนโต๊ะ ดูเหมือนหลังของหนานกงเย่จะฉีกขาดและรู้สึกเจ็บ ในเวลานี้ร่างกายท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า และรู้สึกเจ็บที่หลัง ร่างกายของเขาแข็งแรงและผ่อนคลาย
ฉีเฟยอวิ๋นยังคงสงบและยิ้ม
ในเวลานี้นางจะสับสนวุ่นวายไม่ได้ แม้ว่าจะรู้สึกสงสาร แต่นางก็ยังต้องยิ้ม
หนานกงเย่มองฉีเฟยอวิ๋นที่ยิ้ม และค่อย ๆ กลั้นหายใจ
ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างแหวกออกมาจากหลังของเขา และสิ่งนั้นก็ออกมาจากหลังของเขา จนมาถึงไหล่ของเขา ฉีเฟยอวิ๋นก็เห็นว่าสิ่งนั้นเปื้อนเลือดและวาดวงกลมบนไหล่ของหนานกงเย่ ดูเหมือนว่ามันไม่เต็มใจที่จะจากไป และรู้สึกกระหายเมื่อได้กลิ่นเลือด
ในที่สุดมันก็กางปีกและบินไปที่ฝ่ามือของฉีเฟยอวิ๋น ราวกับแมลงปีกแข็ง เมื่อหนานกงเย่กำลังจะลุกขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นก็บอกใบ้เขาด้วยตาว่าอย่าทำเช่นนั้น
หนานกงเย่จึงนั่งนิ่ง ๆ
มันมีขนาดเล็กเท่านิ้วหัวแม่มือ สีเลือดปกคลุมจนของไม่เห็นสีตัวของมัน แต่ตอนที่มันบิน ฉีเฟยอวิ๋นเห็นอย่างชัดเจนว่ามันเป็นสีทอง
เจ้าตัวเล็กนั่นบินมาบนฝ่ามือของฉีเฟยอวิ๋นและเจาะเข้าไป
ทันทีที่นางเดินเข้ามาก็มีบางอย่างเริ่มคืบคลานออกมาจากหลังหนานกงเย่ หนานกงเย่ต้องการจะลุกขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัวและเขาก็นั่งลง
“หากจะให้ตัวเหล่านี้เข้าไปอยู่ในร่างกายของอวิ๋นอวิ๋น ข้ายอมให้พวกมันกินข้าเสียดีมากกว่า” หนานกงเย่กล่าวอย่างโกรธเคือง
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปบนฝ่ามือ เมื่อเจ้าตัวเล็กกินอิ่มแล้วก็ออกมา จากนั้นก็นอนลงบนโต๊ะ ฉีเฟยอวิ๋นปิดบาดแผลบนฝ่ามือไว้ แล้วลุกขึ้นไปดูหนานกงเย่
สีหน้าของหนานกงเย่มืดมน เขาจ้องมองไปที่ตัวกลม ๆ ที่อยู่รอบโต๊ะ มันหนาแน่นและดำสนิทเหมือนถั่วดำ แม้ว่าจะมีเลือดอยู่บนตัวของมัน แต่ก็ยังดูออกว่ามันเป็นสีดำ
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปข้าง ๆ หนานกงเย่ และมองไปหลังของเขา จากนั้นก็นำผงยามาเทลงไป และให้เขานอนลง
หนานกงเย่นอนลงไป ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“พระองค์อดทนหน่อยนะเพคะ ผงยาเหล่านี้อาจกัดกร่อนเนื้อของพระองค์ แต่ไม่นานก็จะฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว ท่านอ๋องทรงมีความโชคดีในความโชคร้าย”
“หื้ม？”
หนานกงเย่เหลือบมองสิ่งที่อยู่บนโต๊ะตรงข้าม นี่ถือเป็นความโชคดีในความโชคร้ายหรือ？
“ท่านอ๋อง นี่คือแมลงโบราณที่เรียกว่าชื่อจินจื่อ ในบรรดาพวกมันมีเพียงพญาแมลงเท่านั้นที่เป็นสีทอง ส่วนตัวอื่น ๆ จะเป็นสีดำ ในหนึ่งร้อยปีพวกมันจะให้กำเนิดพญาแมลงเพียงหนึ่งตัว และพญาแมลงตัวเก่าก็จะจะตาย
แต่พวกมันมีลักษณะเฉพาะคือต้องกินหนอนพิษกู่ โดยเฉพาะหนอนพิษกู่ที่กัดกินร่างกายคน
เพียงแต่ก่อนที่พวกมันจะกินหนอนพิษกู่ พวกมันจะต้องกินเลือดคนเสียก่อน จึงจะสามารถวิวัฒนาการและจำเจ้านายได้ ท่านอ๋องมีกล้ามเนื้อและกระดูกที่ดีเยี่ยม เลือดจึงเป็นยาบำรุงชั้นเลิศ ดังนั้นชื่อจินจื่อจึงชอบมาก เมื่อท่านอ๋องปรากฏตัวที่ปีกใต้ ชื่อจินจื่อก็จะรู้ และมันจะฟื้นคืนสติ
ก่อนที่จะพบเจ้านาย ชื่อจินจื่อสามารถหลับใหลได้เป็นร้อยปี
สุสานที่ท่านอ๋องไป ไม่ใช่ถิ่นกำเนิดของชื่อจินจื่อ แต่มันตามไปที่นั่น
สาเหตุที่ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บ เพราะท่านอ๋องเป็นคนป่าเถื่อน พวกมันถึงได้เข้าไปในร่างของท่านอ๋องเช่นนี้”
“แล้วทำไมตอนนี้มันถึงตามอวิ๋นอวิ๋นล่ะ？” หนานกงเย่กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย
“หม่อมฉันก็ไม่แน่ใจเพคะ อาจจะเป็นเพราะหม่อมฉันสามารถสื่อสารกับมันได้” ฉีเฟยอวิ๋นพันแผลให้หนานกงเย่ และไปดูชื่อจินจื่อ：“จะว่าไปแล้วก็เป็นความโชคดีในความโชคร้าย มีชื่อจินจื่อแล้วก็ไม่ต้องไปหาวิธีกำจัดหนอนพิษกู่ เพราะชื่อจินจื่อสามารถกำจัดได้”
ฉีเฟยอวิ๋นไปตักน้ำในอ่าง และนำชื่อจินจื่อลงไปล้างในน้ำ จากนั้นก็อาบน้ำให้มัน
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วก็ปล่อยให้มันผึ่งให้แห้งอยู่บนโต๊ะ เมื่อฉีเฟยอวิ๋นวางอ่างลง แมลงตัวอื่น ๆ ก็ลงในน้ำเหมือนถั่วดำ พวกมันอาบน้ำแล้วออกมาผึ่งให้แห้งอยู่บนพื้น
ชื่อจินจื่อเปล่งประกายยิ่งกว่าทองคำ ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงที่ข้าง ๆ และเย็บถุงผ้าเล็ก ๆ ที่สวยงาม หนานกงเย่ออกไปข้างนอกทั้งคืนและรู้สึกเหนื่อยมาก ไม่นานเขาก็หลับไป
ถุงผ้าเล็ก ๆ ถูกเย็บไว้ที่หน้าอกของฉีเฟยอวิ๋น และชื่อจินจื่อก็บินเข้าไป
“เจ้าอยู่ข้างกายข้าไปก่อน หากกลับไปแล้ว เจ้าชอบเจ้าห้า ค่อยไปหาเขา”
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นไปหาหนานกงเย่ เขาไม่ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้สาหัส จึงเผลอหลับไป