องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 771 คนที่อยู่ในโลงแก้วเป็นนางจริง ๆ

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 771 คนที่อยู่ในโลงแก้วเป็นนางจริง ๆ

จักรพรรดิปีกใต้กินโจ๊กและค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เมื่อเห็นสตรีที่อยู่ตรงหน้า เขาก็ตกอยู่ในภวังค์ เขาคิดว่าสตรีที่อยู่ตรงหน้าเขาคือเฟิ่งไป่ซู และยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา นางสวมเสื้อคลุมสีเหลือง แต่นางดูเย็นชามาก

“ซูซู……” จักรพรรดิปีกใต้รู้สึกตัวกลับมา และนานกว่าจะเอ่ยปากเรียกนาง แต่เขาก็รู้สึกสับสนว่าเรียกไปแล้วหรือยังไม่ได้เรียก เขาไม่แน่ใจ

ฉีเฟยอวิ๋นอึดอัดใจ：“อ้าปากกินข้าว หากไม่กิน อาจจะหิวตายได้ง่ายๆ ！”

จักรพรรดิปีกใต้ขมวดคิ้ว น้ำเสียงและท่าทางล้วนเหมือนกัน เขาตาลายและทำได้เพียงพยายามให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่

ฉีเฟยอวิ๋นพูดอะไร จักรพรรดิปีกใต้ก็ทำเช่นนั้น และไม่กล้าพูดอะไรสักคำ บอกให้เขากิน เขาก็อ้าปากกินในทันที เขากินอย่างช้า ๆ และมองอย่างละเอียดถี่ถ้วน

ฉีเฟยอวิ๋นให้เขากินโจ๊กหนึ่งถ้วย และเขาก็กินโจ๊กหนึ่งถ้วยอย่างตรงไปตรงมา ในใจของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก และในสายตาของเขามีเพียงใบหน้าที่ไม่แยแสของเฟิ่ง ไป่ซู

ฉีเฟยอวิ๋นนำยามาให้เขากิน ยานี้มีรสขมมาก แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ปกครองแคว้น แต่เขาไม่ชอบอะไรที่ขม ๆ แต่คราวนี้เขายอมที่จะกิน โดยไม่พูดอะไรสักคำ

โดยปกติแล้วหากหมอหลวงจ่ายยาให้เขา เขาก็จะไม่ยอมกิน

หลังจากกินยาแล้ว จักรพรรดิปีกใต้ก็มองฉีเฟยอวิ๋นอย่างเหม่อลอยอยู่บนเตียง：“ซูซู เจ้าให้อภัยข้าแล้วหรือ？”

“เอาไว้ให้พระองค์หายดีก่อน แล้วค่อยว่ากัน” ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นจากไปและไปหาหนานกงเย่ เขากำลังดื่มชาและรออย่างสบายอกสบายใจ

“ท่านอ๋อง ทรงดื่มชาแต่เช้าเลย ใครนำมาให้พระองค์？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่สบอารมณ์และขยับถ้วยชาไปด้านข้าง หนานกงเย่จึงลุกขึ้น

พวกเขาควรจะไปได้แล้ว

ซูมู่หรงรีบหยุดพวกเขาทั้งสองไว้ในทันที：“พวกเจ้ายังไปไม่ได้ ตอนนี้เสด็จพ่อของข้าเป็นเช่นนี้ พวกเจ้าไม่สามารถนิ่งดูดายได้ ข้าช่วยพวกเจ้าไว้หลายครั้งหลายครา อย่าลืม แล้วยังเอาของของข้าไปอีกไม่น้อย”

สีหน้าของฉีเฟยอวิ๋นมืดมน：“ท่านมีหลักฐานหรือไม่？”

“แน่นอนว่าข้ามีหลักฐาน แต่เกรงว่าเจ้าเห็นแล้วจะตกใจ ข้าจะนำกลับมาให้พวกเจ้า ไม่ว่าอย่างไรพวกเจ้าก็ต้องอยู่อีกหลายวัน หลังจากที่เสด็จพ่อของข้าไม่เป็นไรแล้ว พวกเจ้าจะกลับไปก็ยังไม่สาย ว่าอย่างไร？”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ไหวกับซูมู่หรงแล้วจริง ๆ นางหันกลับไปมองจักรพรรดิปีกใต้ และถามความคิดเห็นของหนานกงเย่：“ท่านอ๋องว่าอย่างไรเพคะ？”

“ก็ดี ข้ายังมีเรื่องต้องจัดการ หากสามารถจัดการได้จะดีที่สุด แต่ก็ขึ้นอยู่กับความจริงใจขององค์ชายสาม หากเจ้ามีความจริงใจก็จะอยู่ต่อ”

ซูมู่หรงรู้สึกขบขัน：“หนานกงเย่ ดูไม่ออกเลยว่าเจ้าจะเจ้าเล่ห์เช่นนี้？”

“การเจ้าเล่ห์เป็นสัญชาตญาณของข้า เจ้าเพิ่งรู้จักข้าเพียงไม่กี่วัน” หนานกงเย่มองอย่างไม่ใส่ใจ เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก มีคนเช่นนี้ที่ไหนกัน

ไม่เพียงแต่จะทำให้ผู้อื่นโกรธ แต่ยังโกรธมากอีกด้วย？

สีหน้าของซูมู่หรงดูเฉยเมย：“เจ้าว่ามาเถอะ ข้าจะฟังสิ่งที่เจ้าพูด ประเทศต้าเหลียงของเจ้าแห้งแล้ง เจ้าต้องการเงินทองหรือว่าที่ดิน หรือต้องการให้ข้ารับปากว่าจะไม่โจมตีแคว้นต้าเหลียงของเจ้า？”

“หากจะโจมตีแคว้นต้าเหลียงของข้า เจ้าก็ต้องมีเหตุผล แล้วเจ้ามีเหตุผลอะไรล่ะ？ แคว้นต้าเหลียงของข้ากับปีกใต้ของเจ้าถูกแบ่งแยกด้วยภูเขาขนาดใหญ่เพียงลูกเดียว หากเจ้าสามารถข้ามภูเขาใหญ่ลูกนี้ไปได้ แล้วค่อยว่ากัน ยิ่งไปกว่านั้นต่างคนต่างอยู่ ไม่มายุ่งเกี่ยวกัน แล้วเจ้าจะเอาอะไรมาโจมตีข้า？

ข้าไม่ทำการค้าขายที่ขาดทุน เพียงแค่มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า และไม่สนใจอย่างอื่น”

“เจ้าต้องการให้ข้าเลิกไล่ตามอวิ๋นอวิ๋นงั้นหรือ？”

“ช่างน่าขันยิ่งนัก อวิ๋นอวิ๋นเป็นภรรยาของข้า เจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะไล่ตามนาง และข้าจะไม่ให้โอกาสนี้แก่เจ้า ตอนนี้เจ้าเป็นพี่สามของอวิ๋นอวิ๋น และข้ากับเจ้าก็ยังเป็นญาติกัน” หนานกงเย่ยิ้ม

“ฉันไม่สนใจ ข้าไล่ตามนางมาจากโลกหน้าจนถึงที่นี่ ข้าต้องสนใจเรื่องเหล่านี้ด้วยหรือ？ ในสายตาของข้า ข้าไม่สนใจใด ๆ ทั้งสิ้น ข้าต้องการเพียงแค่อวิ๋นอวิ๋น สิ่งที่ข้าพลาดในชาติก่อน ในชาตินี้ข้าจะไม่พลาดอีก ข้าจะบอกเจ้าอีกครั้ง ข้าสามารถมาที่นี่ได้ ข้าก็สามารถไปที่อื่นได้เช่นกัน และไม่เพียงแต่ข้าจะสามารถไปที่อื่นได้ แต่ยังสามารถพาอวิ๋นอวิ๋นกลับไปได้อีกด้วย

ในโลกนั้น ข้าสามารถสร้างร่างของอวิ๋นอวิ๋นขึ้นมาใหม่ได้ ตอนที่นางตาย นางทิ้งยีนที่ถ่ายทอดทางพันธุ์กรรมของนางไว้ ข้าใช้ยีนของนางสร้างร่างกายของนาง ขอเพียงนางกลับไป เราก็จะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง และเจ้าก็จะไม่ได้พบนางอีกตลอดไป”

สีหน้าของหนานกงเย่ไม่น่ามองมากยิ่งขึ้น แต่เขาก็ยิ้ม：“ก็ต้องดูความสามารถของเจ้า บางทีเจ้าอาจจะมาได้ แต่อาจจะกลับไปไม่ได้ ในชีวิตของข้ามีศัตรูนับไม่ถ้วน แล้วอย่างไร？

สวรรค์ส่งอวิ๋นอวิ๋นมาให้ดูแลข้า ไม่เหมือนเจ้า ท้ายที่สุดแล้วก็ว่างเปล่าและไม่ได้อะไรเลย”

ซูมู่หรงส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา：“ไม่ว่าเจ้าจะพูดอย่างไร หากเจ้าไม่เข้าใจการปลูกถ่ายยีนที่ข้าพูด เจ้าก็ลองไปถามอวิ๋นอวิ๋นดูได้ เจ้าดูที่ใบหน้าของนางสิ ไม่น่ามองมากขนาดไหน นางกลัวหรือไม่？”

หนานกงเย่ยิ้ม：“เจ้าก็ลองดู”

หนานกงเย่จับมือของฉีเฟยอวิ๋นและเตรียมที่จะจากไป มือของฉีเฟยอวิ๋นเย็นเฉียบ และหนานกงเย่มือของฉีเฟยอวิ๋นไว้แน่น เขามองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋นซีดขาว เป็นสามีภรรยากันมานานแล้ว เขาย่อมรู้ว่าฉีเฟยอวิ๋นกลัว และไม่เคยเห็นนางกลัวเช่นนี้มาก่อน นางกลัวจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและจิตใจว้าวุ่น

หนานกงเย่มองไปที่ซูมู่หรง：“หากเจ้าต้องการให้ช่วยคน พวกเราก็จะอยู่ และหากเจ้าต้องการให้พวกเราอยู่ เจ้าต้องรับปากว่าจะบอกข้าว่าหนานกงเซวียนเหออยู่ที่ไหน และต้องร่วมมือกับข้า จับตัวหนานกงเซวียนเหอ มิเช่นนั้นก็ไม่ต้องพูด”

“เจ้าต้องการจับตัวหนานกงเซวียนเหอ？”

ซูมู่หรงคิดไม่ถึง และคิดว่าจะข่มขู่ไม่ให้เขายุ่งเกี่ยวกับฉีเฟยอวิ๋น

ซูมู่หรงหันกลับมามองหนานกงเย่ด้วยสีหน้าที่จริงจังมากยิ่งขึ้น：“พูดตามตรง ข้าไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เขากับข้าไม่ได้ร่วมมือกัน ข้ามีพี่น้องหลายคน เสด็จพ่อทรงใส่พระทัยข้ามากที่สุด และเขาก็ให้ความร่วมมือกับหนานกงเซวียนเหอมาโดยตลอด แต่ข้าไม่แน่ใจ ครั้งก่อนที่ข้าออกไปแล้วเกิดเรื่องขึ้น คนของหนานกงเซวียนเหอปรากฏตัวขึ้นเพื่อช่วยข้า และถูกเจ้าเห็นครั้งนั้น ความจริงคือหลังจากที่พวกเขามาส่งข้าที่ปีกใต้แล้ว พวกเขาก็จากไป

เมื่อกลับมาถึงปีกใต้แล้ว ข้าถึงรู้เรื่องเหล่านี้ พวกเขาร่วมมือกับเสด็จพ่อของข้า

ข้าเคยถามแล้วว่าเหตุใดถึงทำเช่นนี้ แต่เสด็จพ่อทรงตรัสว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้า เขาไม่อยากให้ข้าเข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้ และต้องการให้ข้าตั้งใจปกครองปีกใต้ และปลูกฝังคนในราชสำนักของตนเอง เพื่อเตรียมที่จะขึ้นครองราชย์ สามารถดูแลปกครองปีกใต้ได้ และเป็นจักรพรรดิที่ดีของปีกใต้

หนานกงเย่หันกลับไปมองจักรพรรดิปีกใต้ แล้วมองไปที่ซูมู่หรง：“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เราก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องร่วมมือกัน ในเมื่อเจ้าไม่รู้ที่อยู่ของหนานกงเซวียนเหอ เช่นนั้นก็ช่างเถอะ

อวิ๋นอวิ๋น เราไปกันเถอะ”

หนานกงเย่บอกว่าไปก็จะไป เขาจับมือของฉีเฟยอวิ๋นและกำลังจะจากไป แต่ถูกซูมู่หรงหยุดไว้：“พวกเจ้าไปไม่ได้ อวิ๋นอวิ๋น ช่วยชีวิตคนด้วย”

ซูมู่หรงออกคำสั่ง ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปมองจักรพรรดิปีกใต้ นางต้องการจะจากไป แต่ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นชีวิตคน

นางจึงชำเลืองมองหนานกงเย่และอธิบายว่า：“พวกท่านจะทำอย่างไรก็เรื่องของพวกท่าน การช่วยชีวิตคนเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ข้าจะไปช่วยคน”

ฉีเฟยอวิ๋นหันหลังกลับไป นางให้จักรพรรดิปีกใต้กินยาอีกครั้ง

แต่คราวนี้หลังจากที่กินยาแล้ว นางก็นั่งลงข้าง ๆ อย่างเหม่อลอย

จักรพรรดิปีกใต้ฟื้นแล้ว ซูมู่หรงยังคงพูดคุยกับหนานกงเย่เกี่ยวกับเรื่องของหนานกงเซวียนเหอ หนานกงเย่ยังคงยืนยันว่าหากไม่มอบตัวคนออกมา เขาจะพาฉีเฟยอวิ๋นจากไปและจะไม่ช่วยคน

ซูมู่หรงไปดูจักรพรรดิปีกใต้ก่อน และหนานกงเย่ก็ไปดูฉีเฟยอวิ๋น มือของนางเย็นเฉียบ

“เหนื่อยหรือไม่？”

ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้น：“ท่านอ๋อง เราออกไปก่อนเถอะเพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและออกไปข้างนอกก่อน หนานกงเย่ตามฉีเฟยอวิ๋นออกไป เขากอดฉีเฟยอวิ๋นไว้ และฉีเฟยอวิ๋นก็กอดเขาไว้แน่น

“ท่านอ๋อง หากหม่อมฉันถูกพาตัวกลับไป พระองค์ต้องจำหม่อมฉันไว้ และอย่ายอมแพ้” ฉีเฟยอวิ๋นกลัวมาก นางรู้ว่าซูมู่หรงไม่ได้โกหก ตอนที่ซูมู่หรงมา นางก็มีปฏิกิริยาโต้ตอบ นอกจากนี้ตอนที่กลับไปนางยังเห็นโลงแก้วอีกอัน ในตอนนั้นนางสงสัยว่าใครกันที่อยู่ในโลงแก้ว？

นางมีความรู้สึกพิเศษบางอย่าง ไม่คิดว่าจะเป็นคนจริง ๆ และยังเป็นนาง！