องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 782 ปกป้องเฟยอิง

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 782 ปกป้องเฟยอิง

อาอวี้กล่าวด้วยความตลกขบขันว่า“คิดว่าข้าจะสังหารเจ้าจากระยะไกลไม่ได้หรือ?เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าดู ว่าข้าสังหารเจ้าได้หรือไม่”

อาอวี้ใช้มืออีกข้างหยิบกริชออกมา แล้วพุ่งทะยานไปทางฉีเฟยอวิ๋น แต่มือข้างนั้นของนางออกแรงกระชั้นชิดเข้าที่คอของเฟยอิงด้วย ฉีเฟยอวิ๋นสีหน้าดูไม่ได้ เอียงตัวหลบกริช เวลานี้อาอวี้รู้สึกว่าร่างกายไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ นางเจ็บมือจนต้องทิ้งกริชลงเสีย

นางก้มศีรษะลงมอง ตอนนี้แมลงหนอนกำลังทะลวงเข้าสู่ร่างกายของนาง เลือดของนางกำลังกระฉูดไหลหลั่งออกมา

“ฉีเฟยอวิ๋น……เจ้า เจ้า…….”อาอวี้พูดไม่ออก คนทั้งคนล้มลงอยู่บนพื้น สายตานางจ้องมองฉีเฟยอวิ๋นด้วยความโกรธ แต่ฉีเฟยอวิ๋นขี้เกียจไปมองตาของอาอวี้

สุดท้ายดวงตาของอาอวี้ได้ถูกแมลงกินหมด

เฟยอิงตกใจภาพเหตุการณ์ตรงหน้า หลังจากลุกขึ้นแล้วได้คว่ำหน้าโก่งคออาเจียนออกมา

แววตาของฉีเฟยอวิ๋นเต็มไปด้วยการดูถูก ผู้ชายโตขนาดนี้ยังเป็นเช่นนี้?

ฉีเฟยอวิ๋นหมุนตัวเดินไปข้างหน้า หยิบฉินขึ้นแล้วมองไปทางคนที่สวมหน้ากากกำลังต่อสู้กันกับหนานกงเย่อยู่ ฉีเฟยอวิ๋นมองพิจารณาอย่างละเอียด ก็มีความรู้สึกว่าคนผู้นี้ไม่ใช่หนานกงเซวียนเหอ

ฉีเฟยอวิ๋นมีความแปลกใจ หากหนานกงเซวียนเหอไม่ได้อยู่ที่นี่ เช่นนั้นเหตุใดอาอวี้ถึงได้ดูมีความสุขลำพองใจอยู่อย่างนั่นล่ะ?

ความรู้สึกของผู้หญิงไวมาก ผ่านไปแล้วฉีเฟยอวิ๋นไม่สามารถวิเคราะห์ได้ แต่ตั้งแต่เธอมาที่นี่ ทุกวันที่เผชิญหน้ากับความปากหวานก้นเปรี้ยวของผู้หญิง เธอได้เรียนรู้ไม่น้อยเลย ในแววตาของอาอวี้มีความชื่นชอบแบบเดียวกันกับจวินฉูฉู่ แล้วก็มีความอิจฉาริษยาแบบเดียวกันกับจวินฉูฉู่ และสิ่งเหล่านี้ล้วนปฏิบัติกับหนานกงเซวียนเหอ

ที่จริงหนานกงเซวียนเหอกับอาอวี้ไม่แยกจากกัน ทุกครั้งที่หนานกงเซวียนเหอปลอมตาย อาอวี้จะถูกช่วยไป ครั้งนี้อาอวี้ไม่สามารถหนีไปได้ ก็เป็นเพราะเธอจู่โจมอย่างฉับพลันตอนที่อาอวี้เผลอเรอ อาอวี้คิดไม่ถึงว่าตนจะตายในปากของแมลงหนอนนี้ได้

ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มฉินไปดูชุดของอาอวี้ที่อยู่บนพื้น อาอวี้ได้ถูกแมลงหนอนกินจนหมดเกลี้ยง หลงเหลือไว้เพียงชุดที่มีเลือดไหลอาบ

ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหนานกงเซวียนเหอไร้ความรู้สึก เขาต้องมองเห็นแน่นอน

ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มฉินมองบริเวณโดยรอบ อีกทั้งได้เรียกชื่อจินจื่อออกไปตามหา

ชื่อจินจื่อแบ่งกลุ่มเล็กๆออกไป ไม่ง่ายต่อการที่จะถูกคนมองเห็น ไม่นานฉีเฟยอวิ๋นก็รู้ตัวว่าหนานกงเซวียนเหออยู่ใกล้ๆนี้

ฉีเฟยอวิ๋นหมุนตัวมองไป คนที่สวมหน้ากากยืนอยู่ด้านหลังแล้ว มือข้างหนึ่งดึงเธอหันกลับไป ฉีเฟยอวิ๋นกระตุกริมฝีปากขึ้นโดยพื้นฐานแล้วไม่ได้สนใจการเข้าใกล้ของหนานกงเซวียนเหอเลย หนานกงเซวียนเหอมีความรู้สึกได้เลยถอยหลังออก ฉีเฟยอวิ๋นดึงดีดฉินฝูโยวที่อยู่ในมือด้วยความแผ่วเบา หน้ากากที่อยู่บนใบหน้าของหนานกงเซวียนเหอแตกระหว่างกลางออกมา หนานกงเซวียนเหอรีบหลบไปอีกด้าน บนใบหน้ามีคราบเลือดหลงเหลืออยู่

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวด้วยความตลกขบขันว่า“ตอนนี้เจ้ายังคิดที่จะหนีไปหรือ?”

หนานกงเซวียนเหอหันหน้ามองไปทางฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นเอาขาข้างหนึ่งเหยียบแผ่นอกเฟยอิงแล้วกล่าวว่า“แล้วเจ้าว่าอย่างไรล่ะ?”

ฉีเฟยอวิ๋นชะงักงัน ก้มศีรษะมองไปทางเฟยอิง มือทั้งสองข้างของหนานกงเซวียนเหอโอบที่ขาของหนานกงเซวียนเหอไว้ เพราะเขาอยากจะยกเอาขาของหนานกงเซวียนเหอออกไป แต่แรงของหนานกงเซวียนเหอเยอะ เฟยอิงไม่เพียงแต่ย้ายออกไม่ได้ อวัยวะกลวงอวัยวะตันของเขาเจ็บไปหมด บริเวณมุมปากมีเลือดไหลออกมาด้วยเช่นกัน

ฉีเฟยอวิ๋นปล่อยมือออกช้าๆ กล่าวว่า“เจ้าไปเถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่สามารถละทิ้งเฟยอิงได้

หนานกงเซวียนเหอกระตุกริมฝีปากขึ้น“เอากระเป๋าเล็กๆที่ตรงหน้าอกของเจ้าทิ้งลงเสีย”

ฉีเฟยอวิ๋นก้มศีรษะลง หยิบออกแล้วทิ้งไปอีกด้าน

“เอาฉินทิ้งลงด้วย!”

ฉีเฟยอวิ๋นวางฉินลงบนพื้น

หนานกงเซวียนเหอหยิบยาออกมาจากช่วงเอวหนึ่งเม็ดแล้วยัดเข้าปากเฟยอิง ยาเข้าไปในปาก เฟยอิงไม่ทันได้อาเจียนออกมา มีเพียงแค่ความรู้สึกว่ามีความเยือกเย็นละลายในปาก

“นี่ไม่ใช่พิษกู่ และไม่ใช่ยาพิษ ของชิ้นนี้สามารถทำให้ร่างกายภายในเน่าเปื่อยได้ กัดเซาะและตายไป เป็นสิ่งที่ข้านำมารับมือกับเจ้าโดยเฉพาะ

ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถในการขับแก้พิษ มาถึงที่นี่เจ้าก็ได้รับประโยชน์ไม่น้อย อยากจะรับมือจัดการกับหนานกงเย่ แน่นอนว่าต้องรับมือกับเจ้าก่อน แล้วเจ้าเป็นหมากตัวสำคัญที่ข้าจะจัดการกับหนานกงเย่ได้ วันนี้ข้าไม่สังหารเจ้า แต่เป็นเขาก็จะต้องเอาไปด้วย พวกเจ้าไม่ไปกับข้า เขาจะต้องตาย”

“ข้าเฟยอิงไม่กลัวเจ้าหรอก และไม่กลัวตายด้วย!”สีหน้าท่าทางของเฟยอิงกล่าวอย่างคนไม่เกรงกลัวอะไร

ฉีเฟยอวิ๋นหลุบตาลงกล่าวว่า“เจ้าไม่กลัว ข้ากล้าที่จะไม่กลัวหรือ?”

ฉีเฟยอวิ๋นมองหนานกงเซวียนเหอกล่าวว่า“เช่นนี้เจ้าจะเอาอย่างไร ?ข้าจะไปกับเจ้า หรือเจ้าจะยังไง?”

“แล้วเจ้าคิดว่ายังไง?”

“ข้าไม่ใช่พยาธิไส้เดือนในท้องของเจ้า เจ้าอยากทำอะไรข้าจะไปรู้ได้อย่างไร เจ้าจะเอาข้าไปกับเจ้าทำไม ไม่ใช่ว่าเจ้าจะเอาข้ามาข่มขู่หนานกงเย่หรือ?”

“เอาเจ้าไปเป็นขี้ข้าเป็นวัวเป็นม้าล่ะ?”หนานกงเซวียนเหอยิ้มอย่างเยือกเย็นมองหนานกงเย่ แล้วกล่าวว่า“ไปเถอะ”

หนานกงเซวียนเหอหมุนตัวเดินไป ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองทางด้านของหนานกงเย่ เธอกำลังคิดว่าจะพูดอะไร ก็ได้ยินเสียงสะบัดของเฟยอิงที่อยู่บนพื้นดังขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นรีบเข้าจับแมะชีพจรทันที เธอพบว่ากระเพาะของเฟยอิงกำลังถูกกัดกร่อน อีกทั้งระดับรวดเร็วมาก หากว่าทะลุคนตายได้แน่

“หนานกงเซวียนเหอ เจ้าสามารถควบคุมได้ใช่หรือไม่?”ฉีเฟยอวิ๋นตะคอกใส่หนานกงเซวียนเหอ หนานกงเย่ก็ได้ยินเช่นกัน

หนานกงเย่รู้สึกผิดปกติเลยมองฉีเฟยอวิ๋น แต่ถูกคนตรงหน้ารีบขวางไว้ ฉีเฟยอวิ๋นบรรลุจุดมุ่งหมายมองหนานกงเซวียนเหอที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

หนานกงเซวียนเหอยิ้มเย็นกล่าวว่า“แม้ว่าเจ้าจะให้เขารับรู้แล้ว เจ้ายังคงต้องไปกับข้า เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถอยู่ได้หรือ?เจ้าคิดว่าข้าไม่ได้สอดแทรกคนไว้ในวังหรือ?

ต่อให้เจ้าไม่สนใจคนผู้นี้ เช่นนั้นสวีฝูล่ะ?”

ฉีเฟยอวิ๋นคิดไม่ถึงเลยว่าหนานกงเซวียนเหอจะรู้เยอะขนาดนี้ วันนี้ทำได้เพียงไปกับเขาแล้ว

“เช่นนั้นเจ้าช่วยเขาก่อนสิ”ฉีเฟยอวิ๋นประคองเฟยอิงลุกขึ้น หนานกงเซวียนเหอโยนยาให้ฉีเฟยอวิ๋นหนึ่งเม็ด ฉีเฟยอวิ๋นเอามาดมดู จากนั้นเอาให้เฟยอิงกิน เฟยอิงไม่กินมองฉีเฟยอวิ๋นด้วยความโกรธ

อารมณ์ของเฟยอิงสับสนวุ่นวายหลากหลายมาก ฉีเฟยอวิ๋นไม่ควรทำเพื่อเขาแล้วไปกับหนานกงเซวียนเหอเลย

ฉีเฟยอวิ๋นสีหน้าแย่มากกล่าวว่า“อย่าไร้สาระ ข้าไปกับเขาเพื่อเจ้า หากว่าเจ้าตาย กลับไปข้าถูกเลิก ข้าเป็นผีก็ไม่มีทางปล่อยเจ้าหรอก”

เฟยอิงกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า“ท่านจะถูกทิ้งได้อย่างไร สู้ไม่ได้กับท่านทิ้งข้าแล้วไม่ต้องสนใจจะดีกว่า”

”เช่นนั้นเจ้าก็เลิกคิดเถิด ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าโดยไม่สนใจได้ อย่างน้อยต้องช่วยชีวิตเจ้าให้ได้ก่อนแล้วค่อยทำให้ตาย กินไป!”ฉีเฟยอวิ๋นบีบปากของเฟยอิง แล้วยัดยาเข้าไปในปาก เฟยอิงดื้อดึงไม่ยอมกิน ฉีเฟยอวิ๋นยกเข่าขึ้นดันท้องของเฟยอิง เฟยอิงอ้าปากขึ้น กินยาลงไป เฟยอิงปวดขนจะบิดแล้วเงยหน้ามองฉีเฟยอวิ๋น แทบอยากจะสังหารเธอ!

หนานเซวียนเหอที่อยู่ด้านข้างกล่าวว่า“ไปกันได้แล้ว”

หนานกงเซวียนเหอเดินไปตามช่องเส้นทางเล็กๆ บนพื้นมีละอองแป้งสีขาวที่ใช้สังหารพิษ ฉีเฟยอวิ๋นสีหน้าดูไม่ได้กล่าวว่า“เจ้าจะใช้พิษสังหารแมลงของข้าหรือ?”

บนพื้นมีแมลงสีดำคล้ายกับถั่วเหลืองเกลือกกลิ้งอยู่ ไม่นานก็ตายแล้ว

“พวกเจ้ากลับไป ไม่ต้องตามมาแล้ว”ฉีเฟยอวิ๋นทรมานใจจนหน้าเขียว เธอหมุนตัวมองหนานกงเซวียนเหอด้วยความโกรธ

“เจ้าไม่ตุกติกรนหาที่ข้าก็ไม่ตุกติก ทุกอย่างเป็นเจ้าวอนหาเรื่องเอง อย่ามาโทษข้า”หนานกงเซวียนเหอเดินไปอีกด้าน ฉีเฟยอวิ๋นประคองเฟยอิงเดินตาม เฟยอิงไม่อยากไป เขาอยากจะตายเลย

ฉีเฟยอวิ๋นโมโหเขากล่าวว่า“เจ้านี่โง่เหมือนกับอาอวี่เลยนะ เขาเอายาให้เจ้า ทรมานเจ้า เจ้าคิดว่าเขาจะยอมให้เจ้าตายหรือ?เจ้าหยุดโวยวายได้แล้ว ตามข้ายังสามารถปกป้องข้าได้”

เฟยอิงยิ้มเย็น กล่าวว่า“ข้าเป็นเช่นนี้แล้วจะปกป้องท่านได้หรือ”

“ข้าจะรักษาเจ้าให้หาย เจ้าวางใจ”ฉีเฟยอวิ๋นต้องการเพียงแค่เวลา เฟยอิงจะไม่เป็นไรหรอก