องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 785 บุกปล้น
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 785 บุกปล้น
ไม่นานคนเหล่านั้นก็ถูกจับตัวไว้ และหน้าไม้ของพวกเขาก็ถูกแย่งไป ยังมีในลังอีกสองลัง และทั้งหมดก็ถูกนำออกไป
หนานกงเซวียนเหอไม่ได้จากไปพร้อมกับรถม้า แต่ให้อาเซี่ยวนำลังจากไปก่อน และคนเหล่านั้นก็ถูกพาตัวไป
ฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเซวียนเหออยู่ที่นั่น นางประหลาดใจ：“ท่านไม่ไป มีอะไรหรือ？”
หนานกงเซวียนเหอไม่ตอบ และไม่นานก็มีคนมา เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง
อีกฝ่ายอายุประมาณยี่สิบ ในมือของเขาถือหน้ากากสองหน้าและส่งให้หนานกงเซวียนเหอ หนานกงเซวียนเหอส่องกระจกและสวมมัน ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่านางก็จะต้องสวมมันด้วยเช่นกัน หลังจากที่สวมหน้ากากแล้ว เขาก็นำเสื้อผ้าที่เหมือนกันกับสองคนเมื่อครู่มาให้นางและหนานกงเซวียนเหอ
“เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในป่า และอย่าไปไกล” หลังจากที่พูดจบ หนานกงเซวียนเหอก็เริ่มถอดเสื้อคลุมออก ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในป่า จากนั้นก็ออกไปหาหนานกงเซวียนเหอ
ชายหนุ่มผู้นั้นนำเสื้อผ้าของฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเซวียนเหอไปด้วย หนานกงเซวียนเหอหยิบดาบที่อยู่บนพื้น ทั้งสองถือดาบคนละเล่มและจากไปด้วยกัน
ระหว่างทางหนานกงเซวียนเหอมองดูรอยล้อรถที่อยู่บนพื้นและพื้นหญ้าที่ถูกเหยียบย่ำ และเดินตามทางเพื่อไปหาที่ซ่องสุมของคนเหล่านั้น
ทั้งสองเดินผ่านป่าและเข้าไปในเชิงเขา ที่นั่นมีหมู่บ้านที่ดูเหมือนจะไม่เป็นจุดสนใจ หนานกงเซวียนเหอพาฉีเฟยอวิ๋นไปพักในหมู่บ้านแห่งนั้น และตัดสินใจว่าจะไปที่นั่นด้วยกัน
“ท่านคิดจะฆ่าคนเพื่อปิดปาก และยังต้องการจะนำแผนผังการทำหน้าไม้ไปด้วย？” ฉีเฟยอวิ๋นถาม
หนานกงเซวียนเหอมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น และยิ้มอย่างไม่ใสใจ：“เจ้าฉลาดเช่นนี้ หรือว่าเจ้าดูไม่ออก？”
“ท่านคิดจะฆ่าคนเพื่อปิดปาก และต้องการจะนำแผนผังไป” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างโผงผาง
หนานกงเซวียนเหอยิ้ม：“ฉลาดมากเกินไปก็ไม่ดี แต่เจ้าก็ฉลาดมาก”
หนานกงเซวียนเหอหันกลับมามอง：“เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าไปดูหน่อย”
“ข้าไปกับท่านด้วย ข้าสามารถช่วยท่านได้ ตอนนี้ร่างกายของข้าแข็งแรงดี” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าการอยู่คนเดียวนั้นไม่ปลอดภัย ตามหนานกงเซวียนเหอไปด้วยจะดีกว่า
“ไปกันเถอะ” หนานกงเซวียนเหอเพียงแค่ยิ้ม แล้วหันหลังเดินจากไป
ทั้งสองเดินมาถึงหน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง ครอบครัวนี้ดูไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป และเป็นหมู่บ้านที่มั่งคั่งกันทุกครัวเรือน
ที่หน้าประตูยังมีหินศิลาและประตูเป็นสีแดง
ได้ยินเสียงเด็ก ๆ กำลังเล่นกันอย่าสนุกสนานอยู่ข้างใน หนานกงเซวียนเหอจะกระโดดขึ้นไป แต่ถูกฉีเฟยอวิ๋นรั้งไว้
หนานกงเซวียนเหอหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“หากท่านสามารถเก็บไว้ใช้สอยได้ ไม่เพียงแต่จะได้ทักษะฝีมือของพวกเขา แต่มือยังไม่ต้องเปื้อนเลือดอีกด้วย มันดีกว่าไม่ใช่หรือ？”
หนานกงเซวียนเหอถามกลับว่า：“เมื่อเทียบจากการที่ข้าฆ่าคนแล้ว หนานกงเย่ฆ่าคนน้อยกว่างั้นหรือ？”
“ไม่น้อย แต่ถึงแม้เขาจะฆ่าคนมากกว่าท่าน ข้าก็จะห้ามท่าน ท่านต้องไว้ชีวิตผู้คนและปล่อยพวกเขาไป หากท่านปล่อยพวกเขาไป สักวันหนึ่งผู้อื่นก็จะปล่อยท่านไปเช่นกัน”
“ข้าไม่ต้องการให้ใครมาปล่อยข้าไป หากพวกเขามีความสามารถก็มาหาข้าได้ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าใช้ชีวิตมากพอแล้ว？” หลังจากที่พูดจบ หนานกงเซวียนเหอก็กระโดดขึ้นไป และฉีเฟยอวิ๋นก็หันหลังไปที่อื่น
เมื่อหนานกงเซวียนเหอเข้าไปแล้ว เขาก็นึกขึ้นได้ว่าฉีเฟยอวิ๋นไม่มีวิชาตัวเบา เขาหันกลับมาและคิดว่าจะพาฉีเฟยอวิ๋นขึ้นมาข้างบน แต่ไม่รู้ฉีเฟยอวิ๋นหายไปไหนแล้ว
หนานกงเซวียนเหอหันกลับไปมองในลานบ้าน ทันทีที่เขาเข้าไป เขาก็ถูกผู้คนล้อมไว้ มีคนพาเด็กออกไปก่อน และมีเด็กสองคนเรียกเขาว่าท่านอารอง แต่ผู้หญิงคนหนึ่งมองเด็ก ๆ ด้วยสายตาและพาเด็ก ๆ ออกไป
ในลานบ้านมีคนหลายสิบคน นำโดยชายผมหงอกคนหนึ่ง
ชายชรามองไปที่หนานกงเซวียนเหอ：“เจ้าไม่ใช่เจ้ารองของบ้านข้า เจ้าเป็นใคร？”
“วันนี้ข้ามาเพื่อที่จะเอาแผนผังหน้าไม้ของเจ้า ไปเอามาให้ข้า แล้วข้าจะปล่อยผู้คนที่นี่” หนานกงเซวียนเหอกล่าว
ชายชรารู้ว่าบุตรชายคนรองของเขาตายแล้ว และอดไม่ได้ที่จะหน้านิ่วคิ้วขมวด
“พวกเจ้าสองคน คุ้มกันเด็กและผู้หญิงออกไปก่อน ข้าจะอยู่รับมือกับเขาที่นี่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าย้อนกลับไป รีบไป！”
ชายชราสั่งการ คนที่อยู่ข้าง ๆ กำลังเผชิญหน้ากับศัตรู และพวกเขาทั้งสองก็หันหลังจากไปอย่างรวดเร็ว หนานกงเซวียนเหอมองชายชราอย่างใจเย็นและถามว่า：“เอาแผนผังมาให้ข้า และข้าจะไม่ฆ่าพวกเจ้า”
“เจ้าจะไม่ฆ่าพวกเรา แต่เจ้าเป็นศัตรูสำคัญของพวกเรา เจ้าฆ่าบุตรชายทั้งสองของข้า ความแค้นนี้ไม่อาจอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันได้ แล้วข้าจะให้เจ้าได้อย่างไร”
ชายชราโบกมือ ผู้คนที่รายล้อมหยิบหน้าไม้มาจากด้านหลัง และล้อมเป็นวงกลมเพื่อเตรียมลงมือ หนานกงเซวียนเหอเหลือบมองแล้วเดินไปทางชายชรา ผู้คนโดยรอบง้างหน้าไม้แล้วยิง หนานกงเซวียนเหอใช้ดาบในมือสกัดกั้นลูกดอกไว้ได้ ผู้คนโดยรอบตกตะลึง และในขณะที่ถอยหลังไป หนานกงเซวียนเหอก็เดินมาถึงตรงหน้าชายชราแล้ว เขาใช้ดาบฟันแขนข้างหนึ่งของชายชราอย่างโหดเหี้ยม
ชายชรากรีดร้องและถอยหลังไปสองสามก้าว จนเกือบจะล้มลง
หนานกงเซวียนเหอเหวี่ยงมีดไปที่คอของชายชรา：“นำออกมา”
“ต่อให้ตายก็ไม่มี พวกเจ้ารีบหนีไป ไม่ว่าใครก็ไม่ต้องกลับมา ไม่ต้องแก้แค้น ไม่ต้องแก้แค้น……”
ชายชรากระโดดขึ้นไปกอดเอวของหนานกงเซวียนเหอ และตะโกนอย่างโกรธเคือง ดูเหมือนว่าจะคาดการณ์ไว้แล้วว่าต้องมีวันนี้ ทันทีที่คนของเขาได้ยิน แม้ว่าจะทนไม่ได้ แต่ก็หันหลังวิ่งหนีไป
หลังจากที่ผู้คนจากไปแล้ว หนานกงเซวียนเหอก็ฆ่าชายชรา เขาเตะชายชราออกไปและไปค้นหา ในบ้านว่างเปล่าและไม่พบแผนผัง
เมื่อหนานกงเซวียนเหอออกมา ผู้คนในที่อื่น ๆ ก็หายไปแล้ว และทั้งหมู่บ้านก็ไม่มีผู้คน
ฉีเฟยอวิ๋นออกมาจากที่ที่หนึ่ง เมื่อเห็นหนานกงเซวียนเหอ นางก็กล่าวว่า：“ท่านตามข้ามา”
ยังมีเลือดบนมีดของหนานกงเซวียนเหอ และฉีเฟยอวิ๋นก็รู้ว่าหนานกงเซวียนเหอได้ฆ่าคนแล้ว ผู้คนในหมู่บ้านจากไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี เมื่อครู่นางได้ยินเสียงร้องตะโกนของใครบางคน แสดงให้เห็นว่าผู้คนที่นี่รู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง และเตรียมพร้อมที่จะหนีทุกเมื่อ
หนานกงเซวียนเหอไม่ได้ฆ่าคนหลายคน
หนานกงเซวียนเหอถือดาบเข้าไปหาฉีเฟยอวิ๋น และวางมีดลงบนคอของฉีเฟยอวิ๋น：“ข้าจะฆ่าเจ้า และหนานกงเย่จะต้องเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่หวั่นไหวและถามกลับว่า ：“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเขาจะต้องเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป？”
“ในสายตาของเขา เจ้าสำคัญยิ่งกว่าต้าเหลียงเสียอีก”
“เช่นนั้นท่านก็ใช้ข้าเพื่อข่มขู่เขา ดูสิว่าเขาจะยกต้าเหลียงให้ท่านหรือไม่” ฉีเฟยอวิ๋นพูดหยอกล้อ สีหน้าของหนานกงเซวียนเหอทรุดลง และกดดาบลงไปที่คอของฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นยกมือขึ้นและผลักดาบของหนานกงเซวียนเหอออกไป
“แม้ว่าท่านกับข้าจะภักดีต่อนายของตน แต่ก็ไม่ใช่ศัตรูกัน อย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนกันได้ ข้าจะบอกท่านว่าท่านกับหนานกงเย่เป็นคนเช่นเดียวกัน ล้วนแต่เป็นคนที่ห่วงใยใต้หล้า หนานกงเย่ไม่มีทางล้มล้างต้าเหลียงเพื่อข้า ท่านไม่มีทางล้มล้างวงศ์ตระกูลเพื่ออวิ๋นหลัวฉวน หากในตอนแรกท่านละทิ้งภาระหน้าที่ของท่าน ท่านก็ยังคงเป็นจงชินอ๋อง และท่านก็ยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีของอวิ๋นหลัวฉวน
หากท่านพิจารณาอย่างรอบคอบ และท้ายที่สุดก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น”
หนานกงเซวียนเหอยืนเผชิญหน้ากับฉีเฟยอวิ๋นด้วยสีหน้าที่เย็นชา：“งั้นหรือ？”
หนานกงเซวียนเหอไม่อยากพูดอะไรทั้งสิ้น เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป และบางเรื่อง เขาก็ไม่ต้องการพูดถึงมันอีก
หนานกงเซวียนเหอปล่อยฉีเฟยอวิ๋นและถามว่า：“เจ้าต้องการให้ข้าไปที่ใด？”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดอะไรมากนัก และเดินไปที่ภูเขาด้านหลังหมู่บ้าน ในขณะที่เดิน นางก็กล่าวว่า：“พวกเขาอยู่ที่นี่ เพราะในภูเขานี้มีแร่เหล็ก และหน้าไม้ของพวกเขาเป็นหน้าไม้เหล็ก ของสิ่งนี้ต้องใช้เหล็กหลอมออกมา ดังนั้นในภูเขาลูกนี้ต้องมีบางอย่างอย่างแน่นอน พวกเขาไปอย่างรีบร้อน และต้องทิ้งร่องรอยบางอย่างไว้ พวกเราลองไปหาดู บางทีอาจจะเจออะไรบางอย่าง”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าการไล่ตามคนเหล่านั้นไป จะต้องฆ่าคน สู้หาวิธีที่ทำจะดีกว่า