องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 788 มีเลือดอยู่บนกระโปรง

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 788 มีเลือดอยู่บนกระโปรง

ฉีเฟยอวิ๋นรออยู่เป็นเวลานานและเห็นเสี่ยวเฮยบินออกมา จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นจึงมองดูคนที่อยู่ที่นั่นและจ้องไปที่คนที่ยืนอยู่หน้าสุด “เจ้าเดินออกไป ระวังการก้าวเท้า อย่าเดินแรงและอย่าจับอะไรทั้งนั้น หลังจากออกไปได้แล้วข้าจะรู้ได้เอง”

อีกฝ่ายหันหลังและเดินออกไป ฉีเฟยอวิ๋นรออยู่เช่นนั้นจนถึงคนสุดท้าย คนคนนั้นก้มหน้าลงและครุ่นคิด “ตอนนี้ก็เหลือแค่เราสองคนแล้ว เจ้าแน่ใจหรือว่าจะให้ข้าออกไปก่อน?”

“เจ้าออกไปก่อนเถอะ เจ้าออกไปแล้วข้าก็จะรู้ได้”

“หึ แน่เจ้าก็อาจจะออกไปไม่ได้”

คนคนนั้นต้องการให้ฉีเฟยอวิ๋นตาย

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่ทรายดูด “เจ้ารีบออกไป ช้ากว่านี้ต้องเกิดเรื่องแน่ๆ”

อีกฝ่ายรีบหันหลังและเดินออกไป อีกทั้งยังทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนแรงมาก ฉีเฟยอวิ๋นเห็นทรายดูดบริเวณรอบๆ เริ่มร้าวและสั่นไหว และเตรียมที่จะเดินออกไปข้างนอก อีกฝ่ายได้แตะต้องตัวภูเขาของที่นี่เข้าแล้ว และต่อให้รอต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ การเคลื่อนไหวนั้นรุนแรงมาก

ฉีเฟยอวิ๋นเดินออกมาอย่างรวดเร็ว แต่อย่างไรเสียเธอก็ไม่มีวิชาตัวเบา และเดินเร็วไม่เท่าคนคนนั้น เธอเริ่มวิ่งเพราะข้างหลังเริ่มสั่นไหวแล้ว คนที่อยู่ข้างนอกมีวิชาตัวเบาไม่นานก็ออกไปถึงข้างนอก เมื่อออกไปถึงข้างนอกฉีเฟยอวิ๋นก็รีบตะโกนออกไป “หนานกงเซวียนเหอ รีบวิ่งออกไป”

หนานกงเซวียนเหออยู่ที่ปากถ้ำ เมื่อมองเห็นคนสุดท้ายที่ออกมาสีหน้าเคร่งเครียด ฉีเฟยอวิ๋นตะโกนเขาจึงรีบสั่งออก “รีบออกไป”

คนอื่นล้วนถอยหลังกลับ หนานกงเซวียนเหอเข้ามาด้วยความเร็ว ฉีเฟยอวิ๋นได้มาถึงปากถ้ำแล้ว

หนานกงเซวียนเหอลากฉีเฟยอวิ๋นไป จากนั้นโอบกอดเอวของเธอแน่นและหันหลังกลับออกไปด้วยความเร็ว

หนานกงเซวียนเหอพาฉีเฟยอวิ๋นออกจากที่นั่น เมื่อหลุดพ้นออกมา เสียงจากภูเขาก็ดังขึ้น จากนั้นเมื่อมองออกไปมันก็กำลังถล่มลงมา

หนานกงเซวียนเหอดึงตัวฉีเฟยอวิ๋นมากอดไว้ในอ้อมแขนเพื่อป้องกันสะเก็ดหินที่เกิดจากแรงระเบิดกระเด็นออกมา

เมื่อรอจนทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าสงบลง ฉีเฟยอวิ๋นจึงค่อยๆ ผละออกมาและมองมองออกไปไกล ภูเขาลูกใหญ่นั้นหยุดการสั่นไหวลงแล้ว

เมื่อผละตัวออกมาจากหนานกงเซวียนเหอ ฉีเฟยอวิ๋นก็หัวเราะขึ้นมา “ยินดีกับเจ้าด้วยที่มีความโชคดีในความโชคร้าย ตอนนี้คำที่เจ้าพูดออกมา อย่างน้อยในหนึ่งหรือสองปีนี้ก็ไม่ต้องกังวลว่ามันจะถล่มลงมาอีก เมื่อเปิดชั้นดินข้างบนออก ข้างล่างก็จะเป็นเหมืองเหล็ก”

หนานกงเซวียนเหอเอามือไพล่หลังและหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นอะไร ขอบคุณที่เจ้ารับข้าไว้” ฉีเฟยอวิ๋นมองไปรอบๆ และมองเห็นคนที่ทำให้เธอเดือดร้อนคนนั้น แต่ก็ไม่สนใจอะไร

เวลาก็เกือบค่ำแล้ว คนที่อยู่ข้างล่างภูเขาต่างก็ขึ้นมาแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปหาเฟยอิง

เฟยอิงเดินเร็วมาก เขาไม่เห็นฉีเฟยอวิ๋นมาหนึ่งวันและยังไม่ได้พักผ่อน เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็รีบเดินเข้าไปหาฉีเฟยอวิ๋นและสังเกตอย่างละเอียด เมื่อเห็นว่าเธอไม่เป็นอะไรจึงวางใจได้ จากนั้นมองไปที่ภูเขาที่ถล่มลงมา เฟยอิงถาม “มาที่นี่ทำไมหรือขอรับ?”

“ไม่มีอะไร” ฉีเฟยอวิ๋นจับข้อมือของเฟยอิงเพื่อตรวจอาการ เมื่อรู้ว่าเฟยอิงไม่เป็นอะไร ฉีเฟยอวิ๋นจึงรู้สึกโล่งใจ

“ข้าพักกับเฟยอิง พวกจ้าจะจัดการเรื่องที่พักอย่างไร?” ฉีเฟยอวิ๋นเหนื่อยแล้ว อีกทั้งเธอก็บาดเจ็บ จึงจำเป็นต้องมีคนที่ไว้ใจได้อยู่ด้วย เธอเชื่อใจเฟยอิง

หนานกงเซวียนเหอมองฉีเฟยอวิ๋นอยู่ครู่หนึ่ง “คืนนี้เจ้าพักอยู่กับข้า”

“……ไม่ได้!” เฟยอิงไม่เห็นด้วย ดวงตาของเขาเย็นชา

หนานกงเซวียนเหอหัวเราะ “เมื่อคืนพวกข้าก็พักอยู่ด้วยกัน”

“นั่นมันเมื่อคืน” เฟยอิงไม่ยอมอ่อนข้อ หนานกงเซวียนเหอหัวเราะออกมาอย่างน่าแปลก เฟยอิงขมวดคิ้วและกำมือแน่น ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง จากนั้นจึงจับข้อมือของเฟยอิงไว้ กระเพาะของเฟยอิงเริ่มมีอาการขึ้นอีกครั้ง

ฉีเฟยอวิ๋นจึงพูดเกลี้ยกล่อม “อยู่ด้วยกันสามคน เจ้าตกลงไหม?”

“ไม่ตกลง คืนนี้เจ้าจะต้องอยู่กับข้า หากเขาต้องการอยู่ด้วย ก็ให้เขาอยู่ข้างนอก” หนานกงเซวียนเหอไม่ยอมตกลง ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เฟยอิง

“คืนนี้เจ้าพักกับข้าข้างๆ ข้าจะได้ดูแลเจ้า” ฉีเฟยอวิ๋นขยิบตาให้เฟยอิง จากนั้นเขาจึงพยักหน้า

เมื่อพูดคุยกันเสร็จ ฉีเฟยอวิ๋นขอยาจากหนานกงเซวียนเหอ

หนานกงเซวียนเหอหยิบยาหนึ่งเม็ดออกมาให้ฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นจึงป้อนเข้าปากให้เฟยอิง

เมื่อเฟยอิงได้กินเข้าไปก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอีก เขาเหลือบมองหนานกงเซวียนเหอและเหลือบมองฉีเฟยอวิ๋น “ท่านจะพักอยู่กับเขาไม่ได้”

“เจ้าวางใจได้ หากหนานกงเย่ต้องการหย่ากับข้า ข้าก็เป็นอิสระแล้ว” ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะ เฟยอิงเป็นคนตรงไปตรงมาและไม่มีเจตนาร้าย!

เฟยอิงไม่เข้าใจ ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่อธิบาย

หนานกงเซวียนเหอกำลังจัดการเรื่องที่พักและเริ่มทำการก่อกระโจม

เดิมทีหนานกงเซวียนเหอไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ และให้คนอื่นพักอยู่ที่นี่

ฉีเฟยอวิ๋นพักอยู่ด้วยกันกับหนานกงเซวียนเหอโดยมีเฟยอิงพักอยู่ข้างๆ อาเซี่ยวและเฟยอิงพักอยู่ด้วยกัน

ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปข้างในครู่หนึ่ง จากนั้นจึงออกจากกระโจมมาหาเฟยอิง อาเซี่ยวก็อยู่ที่นั่น

“ข้ามีเรื่องจะพูดกับเฟยอิง เจ้าออกไปก่อน” ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปและออกคำสั่ง อาเซี่ยวได้ยินมาว่าวันนี้เป็นเพราะความสามารถของฉีเฟยอวิ๋นจึงทำให้ทุกคนปลอดภัย และนายท่านจึงปลอดภัยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร

อาเซี่ยวออกไปยืนอยู่ข้างนอก ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปข้างใน เมื่อนั่งลงฉีเฟยอวิ๋นจึงพูดขึ้นมาว่า “ข้าได้รับบาดเจ็บที่ขา จำเป็นต้องล้างแผลและพันแผล”

เฟยอิงถาม “ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือ?”

“เจ้าไม่ต้องสนใจข้า เจ้าแค่ดูเอาไว้อย่าให้ใครเข้ามา” ฉีเฟยอวิ๋นไปเตรียมน้ำและหยิบผ้าขาวมา จากนั้นจึงถอดรองเท้าและม้วนกางเกงขึ้นมา ก้อนหินหนึ่งก้อนถูกฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ ฉีเฟยอวิ๋นเจ็บปวดจนหน้าซีดเซียว

เฟยอิงขมวดคิ้ว “ทำไมท่านถึงไม่พูด?”

“เจ้าหุบปาก!”

ฉีเฟยอวิ๋นกลืนน้ำลาย จากนั้นหยิบยาฆ่าเชื้อออกมาโรย บนปากแผลมีแต่เลือดเต็มไปหมด ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นสีดำและเกิดเป็นฟองอย่างน่าตกใจ ฉีเฟยอวิ๋นสูดหายใจเข้า เฟยอิงยืนขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียดอยู่ข้างๆ

อาเซี่ยวที่อยู่หน้าประตูถามขึ้น “พวกเจ้าสองคนเป็นชู้กันจริงหรือ?”

เฟยอิงไม่สนใจและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นหยิบมีดขึ้นมาและคว้านเอาหินออกมา

เมื่อก้อนหินตกลงพื้น ฉีเฟยอวิ๋นจึงรีบล้างแผล แต่รู้สึกเจ็บปวดจนแทบทนไม่ได้

เฟยอิงยืนอยู่หน้าประตูและรู้สึกตื่นตัวขึ้นมา คิดว่าฉีเฟยอวิ๋นคงไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บ

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นจัดการแผลเสร็จและโรยผงยา ยังไม่ทันที่จะพันแผล เฟยอิงก็ตกตะลึง บาดแผลกำลังประสานเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว อีกทั้งตอนนี้รอยแผลก็ไม่มีอยู่แล้ว ราวกับถูกผิวหนังดูดกินเข้าไป ผงยาก็ตกลงสู่พื้น ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองเฟยอิง และเก็บของโดยที่ไม่พันแผล จากนั้นจึงดึงขากางเกงลงและจัดชุดให้เรียบร้อย และหลังจากนั้นจึงวางของทั้งหมดไว้ด้วยกันส่งมอบให้เฟยอิง และกระซิบสั่ง “เลือดที่เจ้าดื่มเข้าไปคือเลือดในร่างกายของข้า เจ้าเข้าใจหรือไม่?”

“ขอรับ!” เฟยอิงนำหีบห่อออกมาและรู้ว่าต้องนำออกไปเผาทำลาย

“ข้าไม่อยากให้คนอื่นรู้ เจ้าพักผ่อนเถอะ ข้ากลับไปก่อน พรุ่งนี้ข้าก็จะไม่เป็นอะไรแล้ว”

ฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะออกไป จากนั้นจึงเหลือบมองภายในห้อง “เจ้าเก็บให้ดี ข้าไปก่อนแล้ว”

ฉีเฟยอวิ๋นสั่งอย่างดี จากนั้นจึงเดินออกไป

เฟยอิงรีบเก็บลงอย่างดีและนำหีบห่อไปไว้ที่ใต้เตียง ฉีเฟยอวิ๋นออกไปข้างนอกก็ได้พูดคุยกับอาเซี่ยว อาเซี่ยวรู้สึกดูถูกฉีเฟยอวิ๋น วันนี้ฉีเฟยอวิ๋นตั้งใจหาเรื่องเขา เขาจึงไม่ยอมง่ายๆ จากนั้นทั้งสองจึงพูดคุยอยู่ที่หน้าประตูพักหนึ่ง

เมื่อเฟยอิงกลับมา จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นจึงเดินกลับไป

หนานกงเซวียนเหอยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งและจ้องมองฉีเฟอยวิ๋น เขาเห็นเลือดที่กระโปรงของฉีเฟยอวิ๋น แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นกลับมา ทั้งสองก็เข้าไปในกระโจมพร้อมกัน เมื่อเข้ามาหนานกงเซวียนเหอจึงถามว่า “เจ้ามาประจำเดือนหรือ?”

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลง “ไม่ใช่ ทำไมเจ้าถึงถามเช่นนี้?”

“บนกระโปรงของเจ้ามีเลือดอยู่”

“ไม่ใช่ของข้า ไม่รู้ว่าเป็นของใครเช่นกัน” ฉีเฟยอวิ๋นต้องการเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่ที่นีไม่มี

“พอจะมีวิธีนำเสื้อผ้ามาได้หรือไม่ เสื้อผ้าของข้าอยู่ข้างล่าง คนของเจ้านำมาด้วยหรือไม่?”

“พรุ่งนี้ก็แล้วกัน วันนี้พักผ่อนเถอะ ข้าเหนื่อยแล้ว”

หนานกงเซวียนเหอไปพักผ่อน เมื่อนอนลงเขาก็หลับไป

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปนอนลงอีกเตียงและหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้เป็นวันที่น่าตื่นเต้นตกใจอย่างมาก เพราะเกือบตายเอาชีวิตออกมาไม่ได้