องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 807 เฆี่ยนตีจวินซือซืออย่างโหดเหี้ยม

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 804 เฆี่ยนตีจวินซือซืออย่างโหดเหี้ยม

เจ้าของร่างเดิมยิ้ม：“เฉินอวิ๋นเจี๋ยเป็นคนที่มีคุณธรรมและสง่างาม เจ้าจะคู่ควรได้อย่างไร ฝ่าบาทคงจะเลอะเลือน คนเช่นเจ้ามีเพียงรองเท้าที่คู่ควร！”

เจ้าของร่างเดิมยกแส้ขึ้นมาและฟาดไปที่ใบหน้าของจวินซือซือ จวินซือซือกรีดร้อง นางจับใบหน้าและกลิ้งไปบนพื้น

“ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะแต่งงานได้อย่างไร” เจ้าของร่างเดิมเฆี่ยนตีอย่างโหดเหี้ยม จวินซือซือหายใจรวยรินและใบหน้าแตกยับ

เมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เจ้าของร่างเดิมก็เอาปิ่นปักผมออกมาจากบนหัว แล้วทิ่มลงไปบนใบหน้าของจวินซือซือ จวินซือซือกรีดร้องในทันที ใบหน้าของนางบวมเหมือนหัวหมู และดวงตาของนางก็ไม่มีแล้ว

จากนั้นเจ้าของร่างเดิมก็ถือแส้ นางชี้ไปที่คนขับรถม้าและเด็กรับคนใช้ผู้นั้น：“ข้าคือฉีเฟยอวิ๋น ไปบอกท่านราชครูจวินที่จวนตระกูลจวินว่าข้าเฆี่ยนตีนาง และให้เขาไปขอโทษข้าที่จวนแม่ทัพ มิเช่นนั้น เรื่องนี้จะไม่จบ！”

จากนั้นก็ออกแรงเหวี่ยงแส้ไปฟาดหัวของจวินซือซือจนหัวเกือบแบะ จวินซือซือกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและหมดสติไป ผู้คนโดยรอบตกใจจนวิ่งเพ่นออกไป

หนานกงเย่เอนหลังอยู่บนรถม้าและเฝ้ามองเจ้าของร่างเดิม นี่คือเจ้าของร่างเดิม？

เจ้าของร่างเดิมโยนแส้ไปที่คนขับรถม้า：“ต่อไปหากใครกล้าขวางรถม้าของจวนแม่ทัพ เจ้าก็ชนให้กระด็นไปซะ！”

หลังจากพูดจบแล้ว เจ้าของร่างเดิมก็ไปที่จวนเสนาบดี ตอนที่นางไป ไม่มีคนอยู่บนถนนเลยและบ้านเรือนก็ว่างเปล่า

หนานกงเย่ออกมาจากรถม้าและเดินตามหลังไป

ในโลกนี้มีผู้หญิงมากมาย ใครบ้างที่ไม่แตกต่าง！

เมื่อเขามาถึงหน้าประตูจวนเสนาบดี เจ้าของร่างเดิมก็ให้คนไปแจ้งคุณชายสามเฉินอวิ๋นเจี๋ย และเฉินอวิ๋นเจี๋ยก็วิ่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นในชุดสีแดง เขาก็ตกตะลึงอยู่นานและเดินเซเล็กน้อย แต่เขาก็ยังเดินลงบันไดมาทีละก้าว

เมื่อเดินมาถึงตรงหน้าเจ้าของร่างเดิม เขาก็ยื่นมือไปจับใบหน้าของเจ้าของร่างเดิม：“เป็นเจ้าจริง ๆ ？”

เจ้าของร่างเดิมยิ้มอย่างเบิกบาน：“ที่แท้เจ้าก็รู้”

“ข้าฝันว่าเจ้ามาหาข้า เจ้าบอกว่าเจ้าตายในวันอภิเษกสมรส และข้าก็รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเจ้า ข้ารีบกลับมาหาเจ้าโดยไม่ได้หยุดพัก แต่พบว่าเจ้ากลายเป็นใครอีกคน และกลับจำข้าไม่ได้ ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร？” ในขณะที่พูด เฉินอวิ๋นเจี๋ยก็น้ำตานองหน้าและร้องไห้สะอึกสะเอื้อน

เจ้าของร่างเดิมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เขา：“เจ้าอย่าร้องไห้！เจ้าบอกว่าผู้ชายจะไม่เสียน้ำตาง่าย ๆ ไม่ใช่หรือ？”

“แต่นั่นเป็นเรื่องที่เสียใจมากจริง ๆ ข้าเคยร้องไห้กี่ครั้ง เจ้าเคยเห็นหรือไม่？” เฉินอวิ๋นเจี๋ยกอดเจ้าของร่างเดิมและร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง

ในเวลานี้ไม่มีใครอยู่บนถนน แต่หนานกงเย่ก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจ

“พวกเจ้าไม่อาย แต่ข้าอาย” หนานกงเย่กล่าวอย่างเย็นชา เจ้าของร่างจึงเดิมผลักเฉินอวิ๋นเจี๋ยออกไป

เฉินอวิ๋นเจี๋ยเหลือบมองหนานกงเย่ และมองไปที่เจ้าของร่างเดิม：“อวิ๋นอวิ๋น เจ้ามาหาข้าเพื่อจะไปกับข้าหรือ？”

“……” สีหน้าของหนานกงเย่เยือกเย็นจนไม่สามารถระงับไว้ได้

“ข้ากลับมาคราวนี้ เพราะอยากใช้เวลาอยู่กับเจ้า ได้ยินมาว่าเจ้าต้องการพบฮองเฮา ได้พบแล้วหรือไม่？” เจ้าของร่างเดิมถาม เฉินอวิ๋นเจี๋ยส่ายหัว

“ยังไม่ได้พบ และไม่ยอมให้ข้าพบ ท่านพี่ส่งข่าวมาบอกข้าว่าป่วยหนัก และบอกว่ามีเวลาเหลืออยู่ในวัดฉือหนิงไม่มากแล้ว จึงอยากให้ข้าไปเยี่ยมนาง ข้ากลับมาเพราะถูกผู้ดูแลขวางไว้ที่นอกวัดฉือหนิง นางบอกว่าหากไม่มีพระราชโองการก็เข้าไปไม่ได้”

เฉินอวิ๋นเจี๋ยจนปัญญา เจ้าของร่างเดิมกล่าวว่า：“ข้าจะพาเจ้าไปเอง ไปกันเถอะ！”

เจ้าของร่างเดิมจับมือของเฉินอวิ๋นเจี๋ยและมองไปรอบ ๆ เมื่อเห็นคนของจวนเสนาบดีก็กล่าวว่า：“ไปเอาม้ามา”

พ่อบ้านไม่กล้าขัดและไปจูงม้ามา เจ้าของร่างเดิมเหลือบมองหนานกงเย่：“ท่านอ๋อง ข้าจะไปนอกเมือง และจะกลับมาในวันพรุ่งนี้”

หลังจากที่พูดจบ นางก็ขึ้นไปบนหลังม้า จากนั้นก็สวมสวมหมวกที่ติดกับเสื้อคลุม และกล่าวว่า：“อวิ๋นเจี๋ย ขึ้นมาสิ！”

เฉินอวิ๋นเจี๋ยกระโดดขึ้นไปที่ด้านหลังของเจ้าของร่างเดิม เขาโอบเอวของเจ้าของร่างเดิม จากนั้นก็ดึงบังเหียนม้าแล้วตะโกนว่า：“ย่ะ！”

ม้าวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว หนานกงเย่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และนึกขึ้นได้ว่าต้องตามไป

พ่อบ้านของจวนเสนาบดีตกใจมาก และรีบวิ่งกลับไปบอกท่านเสบาบดีว่าคุณชายสามฉกชิงตัวพระชายาเย่ไปแล้ว

……

ดูเหมือนจะเป็นพระชายาเย่ที่ฉกชิงตัวคุณชายสามไป

เจ้าของร่างเดิมออกจากเมืองไปยังวัดฉือหนิงพร้อมกับเฉินอวิ๋นเจี๋ย เมื่อลงจากหลังม้าก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว มีคนเข้ามาขวางไว้ ฉีเฟยอวิ๋นจึงถอดหมวก และตบหน้าผู้ดูแลคนนั้น：“หลีกไป！”

ผู้ดูแลจำฉีเฟยอวิ๋นได้ นางตกใจมาก และรีบคุกเข่าลงบนพื้น เจ้าของร่างเดิมไม่ได้จากไปในทันที นางถีบผู้ดูแลจนล้มลงกับพื้นและไม่กล้าลุกขึ้น

เจ้าของร่างเดิมพับแขนเสื้อขึ้นและตะโกนว่า：“ลุกขึ้นมาคุกเข่าให้ข้าเดี๋ยวนี้”

ผู้ดูแลอายุหกสิบแล้ว และไม่เคยเจอผู้ที่ดุร้ายเช่นนี้มาก่อน นางจึงรีบลุกขึ้นคุกเข่าและตัวสั่นไปทั้งตัว

เจ้าของร่างเดิมกล่าวว่า：“เป็นแค่สุนัขรับใช้ตัวหนึ่ง กล้ามาขัดขวางท่านแม่ทัพผู้ปกป้องชายแดน นายพลที่เฝ้าชายแดน เจ้าคงจะเคยชินกับการใช้อำนาจบาตรใหญ่ และจะรังแกผู้อื่นงั้นหรือ？

เจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหน？”

หลังจากที่พูดจบก็ตบอีกครั้ง และผู้ดูแลก็ฟุบลงไปบนพื้น เจ้าของร่างเดิมยังไม่หายโกรธ นางมองไปรอบ ๆ และหยิบแส้บนหลังม้าเฆี่ยนตี

ผู้ดูแลที่อยู่รอบ ๆ ต่างวิ่งเข้ามาและต้องการจะห้าม แต่เจ้าของร่างเดิมชี้นิ้วออกไป：“ข้าคือฉีเฟยอวิ๋น บุตรสาวของแม่ทัพฉีจือซานผู้ยิ่งใหญ่ หากใครกล้ากระด้างกระเดื่อง วันนี้จะเป็นวันตาย！”

ผู้คนหลายสิบคนรีบคุกเข่าลงและโขกศีรษะคำนับเจ้าของร่างเดิม

หนานกงเย่นั่งมองเจ้าของร่างเดิมอยู่บนหลังม้าอย่างเหม่อลอย

มุมมองต่างกัน ความคิดก็ต่างกัน ไม่ว่าจะมองอย่างไรเจ้าของร่างเดิมก็ไม่น่ามอง แต่ตอนนี้จะมองอย่างไรก็สบายตา

หนานกงเย่มองดูเจ้าของร่างเดิมเฆี่ยนตีผู้คนหลายสิบคนบนพื้นเพียงคนเดียว ผู้ดูแลถูกเฆี่ยนตีจนหายใจรวยรินอยู่บนพื้น เจ้าของร่างเดิมจึงเลิกรา

เจ้าของร่างเดิมหันกลับไปจับมือของเฉินอวิ๋นเจี๋ย และเดินขึ้นไปบนวัดฉือหนิง ข้างหน้าของพวกเขามีขั้นบันไดมากมายหลายร้อยขั้น และเงาของพวกเขาก็เล็กนิดเดียว

หนานกงเย่เจ็บปวดเล็กน้อย นั่นเป็นภรรยาของเขา เขาต้องเห็นภรรยาของเขาพาชายอื่นไปทำอะไร？

หนานกงเย่ลงจากม้าและเดินไปข้างหน้าผู้ดูแล เขาหยุดและกล่าวว่า：“เจ้าอยู่ไปก็น่ารำคาญ กล้าดีอย่างไรมาขัดขวางการขึ้นไปข้างบนของท่านแม่ทัพ ฮึ！”

“ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย……” ผู้ดูแลกลัวจนตัวสั่น และไม่กล้าที่จะล้มลง แม้ว่าจะคุกเข่าไม่ได้ก็ตาม

หนานกงเย่ไม่สนใจและเดินตามขึ้นไปข้างบน

เจ้าของร่างเดิมพาเฉินอวิ๋นเจี๋ยไปที่ห้องพักของฮองเฮา ฮองเฮากำลังลานอยู่และสวมเสื้อผ้าธรรมดาสีเทาหม่น เมื่อเฉินอวิ๋นเจี๋ยเห็นเบื้องหลังที่ตกต่ำของเฉินอวิ๋นชู เขาก็รีบเดินเข้าไปในทันที：“ท่านพี่！”

เฉินอวิ๋นชูตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันกลับมามองเฉินอวิ๋นเจี๋ย ใบหน้าซีดเซียวและร่างกายซูบผอมจนไม่มีสง่าราศี ในมือข้างหนึ่งของนางถือไม้กวาดอยู่ แล้วยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้นมา：“อมิตตาพุทธ！”

“ท่านพี่!” เฉินอวิ๋นเจี๋ยอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ เขาจับไม้กวาดโยนออกไปด้านข้าง เฉินอวิ๋นชูค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและไม่แสดงท่าทีใด ๆ

นางกล่าวว่า：“แม่ชีฮุ่ยหนิง”

“ท่านพี่ ท่านไม่สบายหรือ？”

“แม่ชีก่อกรรมทำเข็ญไว้มากมาย ทุกอย่างล้วนเป็นกรรม โยมไม่ต้องเป็นห่วง！”

“ท่านพี่ ข้าจะพาท่านออกไป แล้วไปอยู่กับข้าที่ชายแดน”

เฉินอวิ๋นชูส่ายหัวและมองไปที่เจ้าของร่างเดิม นางกล่าวด้วยความประหลาดใจใจว่า：“เจ้าก็มาด้วยหรือไม่？”

“……”

เจ้าของร่างเดิมไม่พูดอะไร ในความทรงจำของนาง ฮองเฮาเป็นคนที่จิตใจดีและสูงส่ง นางเคยเห็นภาพเหมือนในห้องของเฉินอวิ๋นเจี๋ย แต่ยังไม่เคยเจอตัวจริง

“เชิญโยมกลับไปเถิด แม่ชียังมีเรื่องที่ต้องทำ” เฉินอวิ๋นชูหยิบไม้กวาดแล้วหันไปกวาดลาน เฉินอวิ๋นเจี๋ยเดินเข้าไปหานาง แต่ไม่ว่าจะรั้งอย่างไรก็ไม่อยู่ และเฉินอวิ๋นชูก็ไม่โต้ตอบ

เจ้าของร่างเดิมยืนอยู่สักพักและเดินไปนั่งรอ เฉินอวิ๋นเจี๋ยเดินตามอยู่ข้าง ๆ เฉินอวิ๋นชู และเริ่มกระวนกระวายใจ แต่ต่อมาเขาก็เรียนรู้ที่จะปล่อยวางและช่วยกวาดลาน