องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 814 หญิงไร้คนเป็นที่พึ่ง
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 814 หญิงไร้คนเป็นที่พึ่ง
อาอวี่เหลือบมองจวินเซียวเซียว：“ท่านอ๋อง การโบยพระสนมเอก จะต้องให้เป็นหน้าที่ของแม่นมในวัง”
“ไปเชิญแม่นมมาที่นี่ ตูไห่ เจ้าหาคนไปประหารชีวิต”
ตูไห่เหลือบมองและไปตามคนมา
จวินเซียวเซียวมองไปที่หนานกงเย่：“แม้ว่าข้าจะถูกโบย แต่ก็ต้องเป็นฝ่าบาท ท่านอ๋องเย่จะทำได้อย่างไร？”
จวินเซียวเซียวไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร
หนานกงเย่กล่าวอย่างเย็นชาว่า：“ข้าพาพระสนมเอกออกมา เพราะต้องการจะโบยพระสนมเอก แล้วจะให้โอกาสฝ่าบาทปกป้องปกป้องได้อย่างไร”
จวินเซียวเซียวสีหน้าซีด มีคนมาแล้ว และกดจวินเซียวเซียวลงไปบนพื้น ข้างหลังมีคนอีกสองคน จากนั้นก็ยกไม้ขึ้นมาโบย
จวินเซียวเซียวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด：“ฝ่าบาท ฝ่าบาท……หม่อมฉันถูกใส่ความ！”
หนานกงเย่ยืนเอามือไพล่หลัง และไม่แสดงสีหน้าใด ๆ
“ตูไห่ ให้คนมาทำความสะอาด พื้นที่นี่จะต้องสะอาด และพระตำหนักกลางของเสด็จแม่ก็ต้องทำความสะอาดเช่นกัน ก่อนที่ฟ้าจะสาง ในห้องจะได้ไม่ร้อนอบอ้าว”
หนานกงเย่มองไปที่พระราชวังอันกว้างใหญ่ คืนนี้พระราชวังว่างเปล่าเป็นพิเศษ
“ท่านอ๋อง โบยครบแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ตูไห่กราบทูล
หนานกงเย่กล่าวว่า：“พยุงเข้าไป”
แม่นมที่มาช่วยพยุงจวินเซียวเซียวเข้าไป เมื่อเข้าไปแล้ว จวินเซียวเซียวก็ล้มลงที่พื้น ในเวลานี้ขุนนางอาวุโสล้วนแต่นั่งอยู่ในตำหนักข้าง ตั้งแต่จวินเซียวเซียวให้กำเนิดบุตร นางก็ไม่เคยมีเรื่องบนเตียง นางมักจะเย่อหยิ่งและวางตัวสูงส่ง แต่ในตอนนี้ถูกโบยอย่างโหดเหี้ยม ร่างกายของนางเต็มไปด้วยเลือด และถูกโยนลงบนพื้นจนผมเผ้ากระเซอะกระเซิง จวินเซียวเซียวกำมือแน่น บัญชีนี้จะต้องถูกชำระอย่างแน่นอน
ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่คิดว่าหนานกงเย่จะทำเกินไปเช่นนี้ และทำให้จวินเซียวเซียวไม่เหมือนคนไม่เหมือนผี
จักรพรรดิอวี้ตี้ก็ตกตะลึงเช่นกัน ปกติแล้วจวินเซียวเซียวเป็นอย่างไร ทำไมถึงกลายเป็นเช่นนี้？
“อ๋องแย่！”
“ฝ่าบาท！หม่อมฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว！” จวินเซียวเซียวร้องไห้
หนานกงเย่เดินเข้ามาจากด้านนอกและกล่าวว่า：“ฝ่าบาท สอบปากคำแล้วพ่ะย่ะค่ะ ถึงตายก็ไม่ยอมสารภาพ จึงต้องตายเพื่อเป็นเยี่ยงอย่าง พระสนมเอกเซียวควบคุมดูแลอย่างหละหลวม ควรลงโทษสถานหนัก แต่เมื่อคิดว่ายังมีองค์หญิงที่ต้องเลี้ยงดู จึงสั่งโบยไปหลายไม้！”
“เจ้าสั่งโบย หากเจ้าไม่คิดว่านี่คือพระสนมเอก เจ้าก็คงจะฆ่าไปแล้ว？” จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่หนานกงเย่อย่างโกรธเคือง
หนานกงเย่ไม่พูดอะไร
จักรพรรดิอวี้ตี้เรียกคนมาช่วยพยุงจวินเซียวเซียวออกไป และชำเลืองมองผู้คน：“ขุนนางทั้งหลายแยกย้ายกันไปเถอะ”
หลังจากพูดจบ จักรพรรดิอวี้ตี้ก็มองไปทางพระพันปีและหันหลังเดินจากไป
“น้อมส่งเสด็จฝ่าบาท” ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นแสดงความเคารพ และคนอื่น ๆ ก็ลุกขึ้นตาม
หลังจากที่ผู้คนจากไปแล้ว หนานกงเย่ก็มองไปที่หวางฮวายเต๋อและภรรยา：“ยากนักที่จะได้เข้ามาในวัง เช่นนั้นก็อยู่คุยเป็นเพื่อนเสด็จแม่ก่อนเถิด”
“เพคะ”
ฮูหยินกั๋วจิ้วรีบตอบรับ และคนอื่น ๆ ก็ลุกขึ้น อ๋องตวนเดินไปหาหนานกงเย่：“ข้าก็รู้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นพระสนมเอก และยังให้กำเนิดองค์หญิงแก่ฝ่าบาท ตอนนี้ในวังไม่มีใครเลย คงไม่ดีที่จะให้จักรพรรดิอยู่ตามลำพัง？”
หนานกงเย่ส่งเสียงอืม：“คราวหน้าข้าจะรอบคอบให้มากกว่านี้”
“……” อ๋องตวนตกตะลึงไปชั่วขณะ คราวหน้า？
อวิ๋นหลัวฉวนรีบลุกขึ้น ในตอนนี้ท้องของนางใหญ่มากแล้ว นางจึงไม่กล้าเดินเพ่นพ่าน และเดินอย่างใจเย็น
“อวิ๋นอวิ๋น ท่านอ๋องเย่ช่างเก่งกาจ！”
“หรือว่าข้าไม่เก่งกาจ？” สีหน้าของอ๋องตวนดูน้อยใจ เขาเข้าใจหลักทำนองคลองธรรม ไม่เหมือนกับหนานกงเย่ ที่ไม่เข้าใจอะไรเลย！
อวิ๋นหลัวฉวนเหลือบมองอ๋องตวน：“หม่อมฉันไม่ได้ว่าพระองค์！”
“ข้าไม่อยากฟัง！” แววตาของอ๋องตวนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
ฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าพวกเขาเข้ากันได้ดี และนางก็ไม่มีอะไรพูด นางจึงไปหาพระมเหสีหวา
พระมเหสีทรงพักผ่อนเถอะเพคะ ดึกมากแล้ว”
“อืม” พระมเหสีหวานอนลง หลังจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็เชิญให้อ๋องตวนและพระชายาตวนอยู่ต่อ คนอื่น ๆ ออกไปนั่งข้างนอก มีห้องโถงเล็ก ๆ อยู่ด้านข้างตำหนักข้าง และฉีเฟยอวิ๋นก็ตามออกไปนั่งที่นั่น
กั๋วกงอาวุโสและฮูหยินไม่ได้มาที่นี่ และพวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร แค่ได้กลิ่นคาวเลือดก็เหนื่อยแล้ว ดังนั้นจึงกลับไปก่อน
ราชครูจวินนั่งลงและไม่พูดอะไร จนกระทั่งหนานกงเย่เดินไปนั่ง ราชครูจวินก็ถามว่า：“ท่านอ๋องเย่ กำลังสงสัยพระสนมเอก？”
“ท่านราชครู ต่อให้ข้าไม่พูด ท่านราชครูก็น่าจะรู้ มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถควบคุมทุกอย่างในวังหลังไว้ในมือได้”
ราชครูจวินพยักหน้าและเหลือบมองไปที่ฮูหยินหวังฮวายเต๋อ เรื่องนี้ไม่สามารถพูดกับคนนอกได้ ดังนั้นเขาจึงไม่พูดถึงอีก
ทุกคนนั่งอยู่สักพัก แล้วราชครูจวินก็ลุกขึ้น：“กระหม่อมขอตัวกลับก่อนพ่ะย่ะค่ะ”
“เชิญท่านราชครู”
หนานกงเย่ส่งราชครูจวินออกไปและเตรียมที่จะพักผ่อน
ฮูหยินกั๋วจิ้วก็อยากกลับเช่นกัน ถึงอย่างไรพระพันปีก็ทรงพักผ่อนแล้ว พวกเขาอยู่ต่อก็ไม่มีความหมาย
หลังจากที่ฮูหยินกั๋วจิ้วจากไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปหาหนานกงเย่ นางนั่งลงและถามว่า：“เหตุผลที่ท่านอ๋องทรงทำให้เกิดการนองเลือดที่หน้าประตู ก็เพื่อที่จะทำให้ผู้คนหวาดกลัว？”
“บางคนก็ไม่สามารถทำให้หวาดกลัวได้ ข้าแค่เตือนนาง และบอกนางว่าอย่าพูดยุยงก่อเรื่อง หากนางสงบเสงี่ยมเจียมตัว และอยู่ในวังเพื่อให้กำเนิดบุตรหลาย ๆ คนแก่ฝ่าบาท ตำแหน่งของนางก็จะมั่นคง หากนางไม่เต็มใจ ข้าก็จะมารับนางไป”
“ท่านอ๋องทรงใช้อำนาจบาตรใหญ่มากเกินไป และฝ่าบาทก็ไม่ว่าอะไร พระองค์ช่างชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเสียจริง”
หนานกงเย่หัวเราะและจับมือของฉีเฟยอวิ๋น：“อวิ๋นอวิ๋น เจ้าก็น่าจะรู้ว่าเหตุใดอ๋องตวนถึงไม่จัดการเรื่องนี้？”
“เขาไม่อยากล่วงเกินผู้อื่น ท่านอ๋องโง่！”
“เช่นนั้นข้าจะพาพระสนมเอกเซียวออกไป อวิ๋นอวิ๋นรู้หรือไม่ว่าข้าจะทำอะไร？”
“ไม่รู้อย่างละเอียด แต่รู้ว่าต้องรับมือกับนางอย่างแน่นอน” หนานกงเย่เป็นคนอย่างไรนั้น ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดียิ่งกว่าใคร เขาจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปได้อย่างไร
เรื่องนี้ส่งผลเสียต่อทั้งสองตำหนัก เสด็จแม่ของเขาอยู่ในนั้น และเขาก็ไม่สามารถทนได้
“อวิ๋นอวิ๋นรู้ แล้วคนอื่นจะไม่รู้หรือ？ฝ่าบาทล่ะ？”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของหนานกงเย่ และตระหนักได้ในทันทีว่าจักรพรรดิอวี้ตี้ยอมให้หนานกงเย่โบยจวินเซียวเซียว
ฉีเฟยอวิ๋นเบือนหน้าหนี：“หากผู้ชายไม่รักผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว ช่างน่ากลัวเสียจริง ไม่ว่าผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรก็ผิด แต่หากรักผู้หญิงคนนี้ก็จะยิ่งน่ากลัว แม้ว่าจะผิดสักร้อยครั้งพันครั้งก็ยังถูก！”
“ฮ่าฮ่า……” หนานกงเย่หัวเราะและจูงมือของฉีเฟยอวิ๋นไปที่ตำหนักกลางของตำหนักเฉาเฟิ่ง：“อวิ๋นอวิ๋นควรพูดว่าหากผู้หญิงมีผู้ชายโปรดปราน เช่นนั้นก็จะมีคนเป็นที่พึ่ง หากไร้คนเป็นที่พึ่งก็จะถูกผู้อื่นรังแก”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่ด้วยความประหลาดใจและพยักหน้า แน่นอนว่าหนานกงเย่พูดถูก
หากมีคนเป็นที่พึ่งก็จะมีคนหนุนหลัง แต่หากไม่มีคนเป็นที่พึ่งก็จะไม่มีคนหนุนหลัง
เช่นนี้แล้ว คนที่เป็นที่พึ่งจะต้องเต็มใจให้พึ่งพาด้วย
มิเช่นนั้นก็เป็นเพียงการแสดง
เมื่อนึกถึงความเย็นชาของจักรพรรดิอวี้ตี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่เข้าใจ ใครกันแน่ที่อยู่ในใจของเขา？
เมื่อมาถึงตำหนักกลางของตำหนักเฉาเฟิ่ง ที่นี่ก็ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว หนานกงเย่พาฉีเฟยอวิ๋นไปที่อ่างอาบน้ำของพระพันปีเพื่อเตรียมอาบน้ำ แต่ถูกฉีเฟยอวิ๋นห้ามไว้
“ท่านอ๋อง กลับไปแล้วค่อยอาบจะดีกว่าเพคะ หม่อมฉันไม่ชอบใช้อ่างอาบน้ำของผู้อื่น” ฉีเฟยอวิ๋นผู้นี้อะไรก็ใช้แก้ขัดไปก่อนได้ เว้นแต่กางเกงในกับผู้ชายนั้นใช้แก้ขัดไปก่อนไม่ได้ โดยเฉพาะสถานที่อาบน้ำ นางมักจะรู้สึกว่าน้ำแปลก ๆ ในเมื่อสามารถอาบให้สะอาดได้ก็สามารถอาบไม่สะอาดได้เช่นกัน
ทั้งสองสามารถอยู่ร่วมกันได้
หนานกงเย่มองดูร่างกายของเขา รองเท้าของเขาสกปรก และเมื่อพวกเขาเข้ามา คนรับใช้ในวังก็ตามมาทำความสะอาด
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“เช่นนั้นมีอ่างอาบน้ำใหม่หรือไม่？”
“หากพระพันปีทรงทราบ จะไม่ตำหนิหรือ？” หนานกงเย่กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์
“ไปเอาอ่างอาบน้ำที่ข้าเคยใช้ก่อนหน้านี้มา” หนานกงเย่สั่ง และไห่กงกงให้คนไปเอาอ่างอาบน้ำมาให้ ฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่ามันค่อนข้างใหญ่
“ตอนที่ท่านอ๋องยังเด็กทรงชอบว่ายน้ำหรือเพคะ？”
“คงจะเป็นเช่นนั้น เมื่อก่อนข้าเคยมีตำหนักของตนเอง แต่หลังจากที่อดีตจักรพรรดิจากไปแล้ว ข้าก็ไปอยู่ที่นั่น เพียงแต่ไม่ได้ไปมานาน จึงไม่ไปจะดีกว่า” หนานกงเย่อธิบาย น้ำเต็มอ่างอาบน้ำและผู้คนออกไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงถอดเสื้อผ้า แม้ว่าทั้งสองอาบน้ำด้วยกันแล้วมันจะเล็กไปเล็ก แต่ก็น่าสนใจมาก
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ลุกขึ้นและไปพักผ่อน
ทั้งสองไม่ได้อยู่ที่ตำหนักกลาง ตำหนักข้างของตำหนักเฉาเฟิ่งยังคงมีที่ว่าง ดังนั้นพวกเขาทั้งสองจึงไปพักผ่อนที่นั่น
ทางด้านอวิ๋นหลัวฉวน นางง่วงนอนและนอนเป็นเพื่อนพระพันปีอยู่ที่ตำหนักข้างทั้งคืน
มีเพียงอ๋องตวนเท่านั้นที่สีหน้ากลัดกลุ้มและนั่งทั้งคืน