องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 835 อวิ๋นจิ่นเข้าวัง
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 835 อวิ๋นจิ่นเข้าวัง
พูดไม่ออก องค์หญิงใหญ่ส่งเด็กไปให้อวิ๋นหลัวฉาย และมองอย่างเฉยเมย：“ท่านคงล้อเล่นกับข้าใช่หรือไม่ พวกท่านไม่สบายตรงไหนหรือไม่？”
องค์หญิงใหญ่ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ
ไม่รู้ว่าไม่เต็มใจให้อวิ๋นจิ่นแต่งงานออกไปหรือไม่ ถึงได้ทำเช่นนี้
อวิ๋นจิ่นเงยหน้าขึ้นอย่างเขินอาย และทำให้องค์หญิงใหญ่ประหลาดใจ อวิ๋นจิ่นไม่ใช่คนที่จะเขินอาย
“ไม่ได้ล้อเล่นพ่ะย่ะค่ะ หากไม่เชื่อ รออีกสักระยะ ข้ากับอวิ๋นจิ่นจะให้กำเนิดบุตรสาว องค์หญิงใหญ่ก็จะทรงเชื่อ” คำพูดของแม่ทัพฉีหนักแน่น และอวิ๋นจิ่นก็รีบก้มหน้าลง เมื่อนึกถึงความตรงไปตรงมาของแม่ทัพฉี จะว่าไปแล้วก็เป็นที่เลื่องลือ
“ท่านแม่ทัพอย่าพูดจาเหลวไหล เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลย”
“แต่งพรุ่งนี้เลยก็ได้ วันนี้พูดไว้ก่อน วันหน้ายังอีกยาวไกล”
องค์หญิงใหญ่ใจลอย เมื่อนึกถึงรูปลักษณ์หน้าตาของแม่ทัพฉีตอนที่ยังหนุ่ม นางก็รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย
หลังจากมองดูอยู่สักพัก องค์หญิงใหญ่ก็กล่าวว่า：“ในเมื่อเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปอวิ๋นจิ่นจะเป็นน้องสาวของข้า อวิ๋นจิ่น เจ้าเรียกข้าว่าท่านพี่เถิด”
อวิ๋นจิ่นรีบลุกขึ้นและเดินไปหาองค์หญิงใหญ่ นางคุกเข่าลงและโขลกศีรษะ
องค์หญิงใหญ่มองไปที่อวิ๋นจิ่น และหยิบกำไลข้อมือขึ้นออกมาจากข้อมือของนาง：“นี่คือสิ่งเสด็จแม่ของข้ามอบให้ข้า ในเมื่อข้ารับเจ้าเป็นน้องสาวแล้ว เจ้าก็รับกำไลข้อมือนี้ไปเถิด
พรุ่งนี้ข้าจะเข้าไปในวัง เพื่อบอกเรื่องนี้กับฝ่าบาท คราวนี้ข้าจะดูว่าเขายังจะกล้าขัดขวางหรือไม่ ฮึ！ไอ้เลวทรามนั่น ในหัวไม่ได้มีเรื่องของบ้านเมือง มีแต่เรื่องเลวร้ายป่าเถื่อน รอให้ข้าไปก่อนเถอะ ข้าจะถูกลงโทษเขาอย่างสาสม”
“อวิ๋นจิ่นขอบพระทัยองค์หญิงใหญ่ที่ทรงส่งเสริม อวิ๋นจิ่นจะไม่มีวันลืม” อวิ๋นจิ่นหยิบกำไลข้อมือบนพื้นขึ้นมาสวม นางลุกขึ้นและคุกเข่าลงข้างหน้าองค์หญิงใหญ่
องค์หญิงใหญ่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“เช่นนั้นเจ้าเข้าไปในวังกับข้าตอนนี้เลย เวลายิ่งยาวนาน อุปสรรคก็ยิ่งมีมาก ท่านแม่ทัพฉี ท่านกลับไปเตรียมงานแต่งงานเถิด ข้าจะจัดเตรียมทางนี้เอง และพรุ่งนี้ข้าจะได้เห็นพวกท่านแต่งงานกัน”
แม่ทัพฉีเหลือบมองอวิ๋นจิ่น เขาไม่มีความเห็นใด
“ท่านแม่ทัพ ข้ายินดีที่จะเชื่อฟังท่านพี่”
“อืม ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะกลับไปบอกอวิ๋นอวิ๋นและจัดเตรียมจวนแม่ทัพ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเจ้าชอบอะไร แล้วจะจัดเรือนหออย่างไร”
อวิ๋นจิ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“ท่านแม่ทัพ ข้าจะเขียนจดหมายให้ท่านนำกลับไปให้อวิ๋นอวิ๋น แล้วนางจะช่วยจัดการให้ข้า”
“ก็ดี”
แม่ทัพฉีเหลือบมององค์หญิงใหญ่ เขายิ้มและกล่าวว่า：“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ！”
“อย่ากล่าวเช่นนั้น เป็นข้าที่ติดค้างท่าน หากไม่ใช่เพราะตอนนั้นข้าดื่มจนเมาแล้วพูดต่อว่าเช่นนั้น ท่านก็คงไม่ต้องโดดเดี่ยว”
แม่ทัพฉีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ช่วยข้าดูแลจิ่นเอ๋อร์ด้วย ข้าจะกลับไปก่อน นางไม่คุ้นเคยกับในวัง แม้ว่าฝ่าบาทก็คือฝ่าบาท แต่เขาจะทำให้จิ่นเอ่อร์ลำยาก”
แม่ทัพฉีกับจักรพรรดิอวี้ตี้เป็นสหายกันมานาน ทำไมจะไม่รู้ว่าจักรพรรดิอวี้ตี้เป็นคนอย่างไร องค์หญิงใหญ่ยิ้ม：“ไม่จัดเตรียมอย่างสบายใจเถอะ ข้าจะเข้าไปพบฝ่าบาทในวัง ส่วนที่เหลือไม่กล้ารับรอง พาไปอย่างไรก็จะพากลับมาคืนเจ้าอย่างนั้น”
“ลำบากองค์หญิงใหญ่แล้ว” แม่ทัพฉีเหลือบมองอวิ๋นจิ่น：“ร่างกายของเจ้าไม่ค่อยดี อย่าเดินไปเดินมา เข้าไปในวังแล้วจะต้องเชื่อฟังองค์หญิงใหญ่ทุกอย่าง ห้ามอยู่ห่างจากนางแม้แต่ครึ่งก้าว นอกจากองค์หญิงใหญ่แล้ว อย่าไว้ใจใครเป็นอันขาด”
อวิ๋นจิ่นพยักหน้า：“ท่านแม่ทัพก็ระวังตัวด้วย ตอนนี้สถานการณ์บ้านเมืองไม่ค่อยดีนัก และยังไม่พบมือสังหารเมื่อคืน กลับไปแล้วก็ระวังบาดแผลด้วย อวิ๋นจิ่นจะดูแลตนเองให้ดี”
แม่ทัพฉีหันหลังเดินจากไป อวิ๋นจิ่นมองไปที่องค์หญิงใหญ่：“ท่านพี่”
“สาวน้อยเช่นเจ้า มีความคิดไม่น้อยเลย มิน่าล่ะ ข้าพูดถึงผู้คนมากมายกับเจ้า แต่เจ้าก็ล้วนไม่เต็มใจ เป็นเพราะเจ้ามีคนในใจอยู่นานแล้ว แต่ก็ดี แม่ทัพฉีเป็นคนดี เจ้าอยู่กับเขาจะได้ไม่ถูกรังแก แต่จวนอู่กั๋วกง หลังจากที่กลับมาแล้ว ข้าต้องกลับไปพูดคุยเรื่องนี้ให้เข้าใจ พวกเจ้าก็ด้วย ในเมื่อมีความตั้งใจที่จะอยู่ด้วยกัน เหตุใดถึงไม่พูดเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว？”
อวิ๋นจิ่นกล่าวว่า：“อวิ๋นจิ่นมีใจมานานแล้ว เพียงแต่แม่ทัพยังไม่เกิดความรู้สึกรักใคร่ แต่เมื่อวานมีคนเข้ามาในจวน และเพื่อที่จะช่วยหม่อมฉัน เขาถึงได้รู้ใจตนเอง
อวิ๋นจิ่นก็ตกใจมากเช่นกัน ไม่คิดว่าท่านแม่ทัพจะรีบร้อนเช่นนี้ และตัดสินใจที่จะแต่งงาน”
“อืม ท่านแม่ทัพก็เป็นเช่นนี้ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ใจร้อน ในตอนนั้นสามีของข้าก็เป็นเช่นนี้ ข้ายังจำสิ่งที่เขาพูดในวันแต่งงานได้ เขาบอกว่าหากไม่ใช่เพราะทำบุญมาดีจะได้แต่งงานกับข้าได้อย่างไร
จะว่าไปแล้วเขาก็ยังหนุ่ม แต่ข้าแก่แล้ว
เมื่อข้าตายไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะจำข้าได้หรือไม่”
เมื่อนึกถึงสามี องค์หญิงใหญ่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโศกเศร้า ถึงอย่างไรเขาจากไปเร็วเกินไป
อวิ๋นจิ่นถามว่า：“ท่านพี่สาวรักเขาหรือไม่เพคะ？”
องค์หญิงใหญ่หัวเราะ：“อย่าเสียเวลาอยู่เลย เราเข้าไปในวังกันเถอะ ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเจ้าพูดถึงคนที่คุณจะแต่งงานด้วยเลย เช่นนั้นสินเดิมของเจ้าก็ต้องให้ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมให้เจ้า ใครใช้ให้นางเป็นนายของเจ้าล่ะ แต่ตอนนี้เจ้ากลายเป็นคนของศาลพิเศษกลางของข้าแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำต้องเอาสินเดิมจากพวกเขา ข้าจะจัดเตรียมให้เอง
ข้าเป็นพี่สาวคนหนึ่งที่ไม่มีเงิน จึงทำได้เพียงเข้าไปเอาในวังมาให้เจ้า”
อวิ๋นจิ่นหัวเราะ：“เช่นนั้นหม่อมฉันจะหยิบเอาตามใจ”
“แน่นอนว่าได้ เจ้าคิดว่าใคร ๆ ก็รู้จักข้าหรือ？” องค์หญิงใหญ่พาอวิ๋นจิ่นเข้าไปในวัง
ทั้งสองพูดคุยกันไปตลอดทาง อวิ๋นจิ่นยังไม่ตายใจ และถามถึงเรื่องสามีขององค์หญิงใหญ่ และองค์หญิงใหญ่ก็ถอนหายใจเบา ๆ ：“หากพูดถึงคนที่ดีกับข้าที่สุด นอกจากเสด็จพ่อแล้ว ก็เป็นเขา แต่น่าเสียดายที่เขาจากไปเร็วเกินไป
ในตอนที่เขาจากไป ไม่ได้ทิ้งคำพูดไว้แม้แต่คำเดียว
มาหลายครั้งที่ข้าฝันถึงเขา และตื่นขึ้นมาร้องไห้”
อวิ๋นจิ่นมองไปองค์หญิงใหญ่ นางรู้สึกโศกเศร้าเล็กน้อยและถามว่า：“ได้ยินมาว่าหลังจากที่ท่านพี่เมาก็พูดกับท่านแม่ทัพมากมาย ท่านพี่ขุ่นเคืองหรือไม่？”
“ยังมีความขุ่นเคืองอยู่ แต่ไม่ได้นึกเสียดายเรื่องของข้ากับแม่ทัพฉี เพียงแต่ไม่พอใจ พูดตรง ๆ ว่าโชคชะตาของตนเองต้องอยู่ในมือของตนเอง ข้าเป็นองค์หญิงใหญ่ผู้สูงศักดิ์ และเป็นคนที่รักเสด็จพ่อทรงเอ็นดูมากที่สุด จะปล่อยให้พวกเขาดูหมิ่นได้อย่างไร
และแน่นอนว่าข้าไม่สามารถกลืนคำพูดของตนเองนี้ได้”
“ดังนั้นท่านพี่จึงจงใจทำเช่นนั้น เพื่อที่จะทำให้คนเหล่านั้นไม่สบายใจ”
“เป็นเพียงด้านหนึ่ง แต่ในขณะนั้นสามีของข้าเพิ่งจะล่วงลับไปได้ไม่นาน และยังคงโศกเศร้า แม่ทัพฉีอารมณ์ฉุนเฉียว เมื่อเห็นว่าฝ่าบาททรงอิ่มอกอิ่มใจ และบ้านเมืองเจริญรุ่งเรือง จึงสร้างความยุ่งยากให้เขา
ต่อมาแม่ทัพฉีก็ไม่ได้ทุบตีเขา เพียงแต่เขาไม่กล้าพูด ถูกเอารัดเอาเปรียบ แต่ก็ไม่พูดออกมา
อวิ๋นจิ่นยิ้มและนางก็คิดว่าเรื่องเช่นนี้
ทั้งสองยังคงพูดคุยกันต่อ เมื่อมาถึงหน้าประตูวังรถม้าก็หยุด และทหารที่เฝ้ารักษาประตูก็เปิดประตูให้เข้าไปในวังทันที
รถม้ามาถึงด้านนอกตำหนักเฉาเฟิ่ง และไห่กงกงก็รีบออกมาต้อนรับ
ผู้ที่สามารถนั่งวังรถม้าเข้ามาในวังได้มีเพียงองค์หญิงใหญ่เท่านั้น
เมื่อไห่กงกงมาถึงด้านหน้ารถม้า เขาก็หมอบลงลงบนพื้นเพื่อเป็นโกลนม้า องค์หญิงใหญ่กล่าวว่า：“อาไห่ อายุขนาดนี้แล้วควรจะพักผ่อนได้แล้ว ลุกขึ้นเถิด ไปเอาโกลนม้ามาก็พอ”
“พ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงใหญ่！”
ไห่กงกงลุกขึ้นและเรียกคนมา
องค์หญิงใหญ่ลงจากรถม้า และหันกลับไปมองอวิ๋นจิ่นที่อยู่ในรถม้า นางยื่นมือให้อวิ๋นจิ่น：“ลงมาเถอะ”
อวิ๋นจิ่นออกมาจากรถม้า นางยื่นมือให้องค์หญิงใหญ่และลงมาจากรถม้า
ไห่กงกงเงยหน้าขึ้นมองอย่างละเอียดถี่ถ้วน และรีบก้มหน้าลง ช่างเป็นหญิงสาวที่งดงามยิ่งนัก！
“ไปกันเถอะ”
เมื่อองค์หญิงใหญ่เข้ามาในตำหนักและไม่จำเป็นต้องรายงาน นางเดินตรงเข้าไปพบพระพันปี
พระพันปีไม่อยากพบก็ไม่ได้