องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 837 องค์หญิงใหญ่ตกใจแทบแย่
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 834 องค์หญิงใหญ่ตกใจแทบแย่
ฉีเฟยอวิ๋นไปที่หน้าห้องแม่ทัพฉีและเคาะประตู：“ท่านพ่อ ท่านอยู่ในห้องหรือไม่？”
แม่ทัพฉีลืมตาขึ้น และอวิ๋นจิ่นก็ลุกขึ้นและลงจากเตียง ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังวุ่นวาย ฉีเฟยอวิ๋นก็ผลักประตูเข้าไป
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกำลังจัดระเบียบเสื้อผ้า ฉีเฟยอวิ๋นก็ถอยออกไป
อวิ๋นจิ่นรีบตามออกไป：“นายท่าน”
“ข้ากับท่านอ๋องจะกลับไปที่ห้อง และอีกเดี๋ยวจะไปกินข้าว”
ฉีเฟยอวิ๋นจะพูดอะไร
หลังจากที่ประตูปิด ทั้งสองก็ออกไปก่อน และอวิ๋นจิ่นก็รีบกลับไปหาแม่ทัพฉี
“จะทำอย่างไรดี？”
แม่ทัพฉีจัดระเบียบเสื้อผ้า：“กินข้าวก่อน”
อวิ๋นจิ่นเดินตามออกไปข้างนอก และฉีเฟยอวิ๋นก็รออยู่แล้ว
แม่ทัพฉีนั่งลง และทั้งสี่คนก็มาครบแล้ว
แม่ทัพฉีกล่าวว่า：“อวิ๋นจิ่น เจ้านั่งลงเถอะ ข้ามีเรื่องจะพูด”
อวิ๋นจิ่นเหลือบมองฉีเฟยอวิ๋น：“นายท่าน ท่านแม่ทัพได้รับบาดเจ็บ เรา……”
“เช้านี้ข้าเตรียมที่จะแต่งจิ่นเอ๋อร์เข้าบ้าน”
แม่ทัพฉีไม่รอให้อวิ๋นจิ่นพูดจบ เขาก็พูดขัดจังหวะอวิ๋นจิ่น ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้รู้สึกประหลาดใจ นางเพียงแค่เหลือบมองแม่ทัพฉี จากนั้นก็มองไปที่อวิ๋นจิ่นและกล่าวว่า：“อวิ๋นจิ่น เจ้านั่งลงเถอะ ยินดีกับเจ้าด้วย！”
อวิ๋นจิ่นตกตะลึง แต่ก็ยังคงนั่งลง
แม่ทัพฉีกล่าวว่า：“เดิมทีข้าไม่สะดวกที่จะแต่งงานในวัยนี้ แต่หากไม่แต่งงานก็จะรู้สึกผิดต่อจิ่นเอ๋อร์ ดังนั้นข้าจึงอยากให้จิ่นเอ๋อร์ออกมาจากในวัง และแต่งงานเข้าไปในจวนแม่ทัพ”
ฉีเฟยอวิ๋นตกใจจนพูดไม่ออก นางคิดมากเกินไป
“ท่านพ่อ หากจะแต่งงานนั้นย่อมได้ แต่หากจะให้อวิ๋นจิ่นออกมาจากในวัง เกรงว่าเรื่องนี้จะไม่เหมาะสม พูดจาต้องให้เหมาะสมกับสถานภาพ！ถึงอย่างไรในวังก็คือในวัง ไม่ใช่……”
“ไม่เป็นไร พระพันปียังอยู่ ให้พระพันปีรับจิ่นเอ๋อร์เป็นน้องสาวบุญธรรม”
แม่ทัพฉีคงจะคิดเรื่องนี้ไว้นานแล้ว เขาเหลือบมองอวิ๋นจิ่น：“ข้าจะไปคุยกับพระพันปี เรื่องนี้ต้องสำเร็จ ไม่ต้องกังวล”
“ท่านแม่ทัพ เรื่องระหว่างท่านกับข้า ทำไมต้อง……”
“เจ้าแต่งงานกับข้า หากแต่งงานกับผู้ที่ต่ำต้อยกว่า แน่นอนว่าข้าไม่สามารถทำผิดต่อเจ้าได้” แม่ทัพฉีคีบอาหารไปใส่ในถ้วยของอวิ๋นจิ่น：“กินข้าวเถอะ ช่วงนี้เจ้าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ให้อวิ๋นอวิ๋นตรวจดูอาการให้เจ้า เข้ามาแล้วคงต้องยุ่ง อยู่สักพัก และยังมีงานต้องทำ”
“อืม”
ในขณะที่อวิ๋นจิ่นกินข้าว ฉีเฟยอวิ๋นก็มองไปที่แม่ทัพฉี แล้วมองไปที่อวิ๋นจิ่น
ทั้งสองคนคงจะรักกันมากจริง ๆ
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปตรวจดูอาการให้อวิ๋นจิ่น ได้รับความห่วงใยจากแม่ทัพฉี อวิ๋นจิ่นก็เต็มใจที่จะรักษาโรค
ไม่ได้เจ็บป่วยร้ายแรงอะไร เพียงแค่กลัวว่าจะเป็นภาระ อวิ๋นจิ่นจึงไม่ยอมที่จะรักษา
“คนเมื่อคืนน่าจะเป็นนักฆ่า พวกเขามาเพื่อจัดการกับอวิ๋นอวิ๋นโดยเฉพาะ นึกไม่ออกจริง ๆ ว่าใครกันที่ต้องการทำร้ายอวิ๋นอวิ๋น？”
แม่ทัพฉีถือโอกาสพูดในขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นกำลังตรวจโรค
หนานกงเย่กล่าวว่า：“ได้รับการตรวจสอบแล้ว และแน่ใจว่าเป็นนักฆ่า และกำลังตามสืบอยู่”
“ในช่วงสองวันนี้ เจ้าต้องระวังให้มากขึ้น ปกป้องอวิ๋นอวิ๋นให้ดี และจวนอ๋องเย่ต้องมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา”
“อืม”
หลังจากที่แม่ทัพฉีกำชับแล้ว เขาก็มองไปที่อวิ๋นจิ่น และฉีเฟยอวิ๋นได้สั่งจ่ายยาแล้ว
อวิ๋นจิ่นลุกขึ้นและแม่ทัพฉีก็ลุกขึ้นเช่นกัน
“ตามข้าเข้าไปในวัง และไปเข้าเฝ้าพระพันปี เพื่อพูดเรื่องที่จะให้รับเจ้าเป็นน้องสาวบุญธรรม” แม่ทัพฉีบอกว่าทำก็ทำเลย ราวกับว่าพระราชวังเป็นบ้านของตนเอง
อวิ๋นจิ่นยังไม่อยากไป นางคิดว่าการกระทำเช่นนี้ผิดกฎระเบียบ และนางก็ไม่ต้องการฐานะที่สูงส่ง
แม่ทัพฉีกล่าวว่า：“ไปเถอะ จะให้เจ้าออกจากจวนอ๋องเย่แล้วไปเข้าจวนแม่ทัพได้อย่างไร ในเมืองหลวง มีผู้คนรอบข้างคอยจับจ้องและไม่มีที่ไป”
“ข้าอยากไปหาองค์หญิงใหญ่” คำพูดของอวิ๋นจิ่นทำให้คนตกใจ แม้แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็ยังตกใจเช่นกัน
แม่ทัพฉีถามว่า：“ทำไม？”
อวิ๋นจิ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า：“ประการแรกคือข้าไม่ชอบทำความรู้จักกับคนในวัง และประการที่สองคือการเข้าเฝ้าพระพันปี มีพิธีรีตองที่ยุ่งยากและกังวลว่าจะทำผิดพลาด เมื่อถึงตอนนั้น ก่อนที่จะออกเรือนก็ต้องอยู่ในวังก่อน และไม่สามารถพบกับผู้อื่นได้
อีกอย่างข้าชอบการวางตัวขององค์หญิงใหญ่
ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้จะพูดอะไรเลยจริง ๆ：“อวิ๋นจิ่น แต่องค์หญิงใหญ่……”
“ข้าไม่สนใจ องค์หญิงใหญ่มีครอบครัวแล้ว แม้ว่าสามีของนางจะไม่อยู่แล้ว แต่ถึงอย่างไรก็เป็นคนที่มีสามีแล้ว
องค์หญิงใหญ่มีความสามารถ แม้แต่พระพันปีก็จะไม่ทำให้นางลำบากใจ”
แม่ทัพฉีคิดว่ามีเหตุผลและกล่าวว่า：“เช่นนั้นเราไปพบองค์หญิงใหญ่”
หลังจากพูดจบ แม่ทัพฉีก็รีบร้อนเดินออกไป
ฉีเฟยอวิ๋นมองดูทั้งสองเดินจากไปอย่างใจคอห่อเหี่ยว อวิ๋นจิ่นเป็นคนฉลาด และวางแผนที่จะไปแจ้งองค์หญิงใหญ่ก่อน แล้วท่านพ่อของนางไม่รู้จริง ๆ หรือแสร้งทำเป็นไม่รู้？
อวิ๋นจิ่นไปเตรียมของขวัญที่ร้าน และตามแม่ทัพฉีไปพบองค์หญิงใหญ่
วันนี้องค์หญิงใหญ่กำลังคิดเรื่องหนึ่ง หาบ้านสามีให้อวิ๋นจิ่น อวิ๋นจิ่นคงจะชอบมาก อายุก็ไม่น้อยแล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไปคงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับอวิ๋นจิ่น หญิงสาวที่โตแล้วควรจะต้องแต่งงาน
เมื่อเห็นแม่ทัพฉีและอวิ๋นจิ่นมาพร้อมกัน องค์หญิงใหญ่ก็รู้สึกประหลาดใจ โดยเฉพาะตอนที่เห็นทั้งสองคนเดินเคียงข้างกัน ก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีก
แม่ทัพฉีเป็นนาย และอวิ๋นจิ่นเป็นบ่าว ไม่ว่าตำแหน่งในจวนของอวิ๋นจิ่นจะสูงแค่ไหน ก็ไม่สามารถที่จะเดินเคียงข้างกับแม่ทัพฉีได้
องค์หญิงใหญ่คิดว่าคงจะเห็นว่านางเป็นบุตรสาวคนหนึ่ง
เช่นนั้นก็ดี คนผู้นี้ที่นางกำลังจะแนะนำให้ ฐานะไม่ธรรมดา และมีเพียงบุตรสาวของท่านแม่ทัพเท่านั้นที่จะคู่ควรกับฐานะนี้
อวิ๋นจิ่นและแม่ทัพฉีเดินเข้ามาและคารวะก่อน：“อวิ๋นจิ่นคารวะองค์หญิงใหญ่”
องค์หญิงใหญ่ไม่ได้ลุกขึ้น นางตบเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนเบา ๆ และเงยหน้าขึ้นมองอวิ๋นจิ่น：“อวิ๋นจิ่นเป็นสาวมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ได้เจอเพียงไม่กี่เดือน หน้าตางดงามขึ้นมาก”
อวิ๋นจิ่นก้มหน้าลง：“องค์หญิงใหญ่ชมเกินไปแล้วเพคะ！”
“ที่ไหนกัน ท่านแม่ทัพฉี หากท่านไม่มา ข้าก็จะไปที่จวนของท่าน ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับท่าน”
แม่ทัพฉีเหลือบมองอวิ๋นจิ่น ในเมื่อองค์หญิงใหญ่มีเรื่องจะพูด แน่นอนว่าเขาไม่อาจปฏิเสธ
“องค์หญิงใหญ่พูดมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
“เป็นเช่นนี้ เมื่อหลายวันก่อน ข้าไปที่จวนอู๋กั๋วกง อู๋กั๋วกงเป็นพี่น้องที่ดีของอดีตจักรพรรดิ เขามีหลานชายคนหนึ่ง ตอนนี้รูปงามและสง่าผ่าเผย เชี่ยวชาญทั้งด้านวรรณกรรมและศิลปะการต่อสู้ ข้าเห็นว่าเขาไม่เลว จึงอยากจะแนะนำให้อวิ๋นจิ่น
เด็กคนนี้เป็นเด็กดี วันหน้าเขาจะได้สืบทอดบรรดาศักดิ์จวิ้นอ๋อง อวิ๋นจิ่นของบ้านเจ้าไม่ใช่คนธรรมดา เรื่องการแต่งงานครั้งนี้ถือว่าไม่เลวเลย”
สีหน้าของแม่ทัพฉีเปลี่ยนไปเล็กน้อย และมองไปที่อวิ๋นจิ่นที่กำลังร้อนใจ อวิ๋นจิ่นไม่สามารถพูดอะไรได้
หากพูดอะไรอีก คงจะยุ่งยากไม่น้อย
แม่ทัพฉีวางของในมือลงแล้ะกล่าวว่า：“ที่ข้ามาวันนี้ เพราะมีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือจากองค์หญิงใหญ่ แม้จะรู้ว่าเรื่องนี้ไม่เหมาะสม แต่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับอนาคตของข้า จึงต้องเอ่ยปาก”
“อ้อ？” องค์หญิงใหญ่ประหลาดใจ
“ข้านั่งลงก่อนดีกว่า” แม่ทัพฉีเดินไปนั่งลงด้านข้างและเรียก：“จิ่นเอ๋อร์ เจ้ามาที่ข้าสิ”
อวิ๋นจิ่นเดินไปหาแม่ทัพฉี แต่นางไม่ได้นั่งลง แม่ทัพฉีจับมือของอวิ๋นจิ่น และดึงให้นางนั่งลง
องค์หญิงใหญ่คิดบางอย่างขึ้นได้：“แม่ทัพฉี แม้ว่าท่านจะถือว่าอวิ๋นจิ่นป็นบุตรสาว แต่ก็ไม่สามารถจับมือถือแขนได้ตามใจ ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน ท่านแม่ทัพก็น่าจะรู้”
แม่ทัพฉีเหลือบมองอวิ๋นจิ่นอยู่นาน เขาจับมืออวิ๋นจิ่นและมองไปที่องค์หญิงใหญ่：“วันนี้ข้ามาเพื่อจะขอให้องค์หญิงใหญ่รับอวิ๋นจิ่นเป็นน้องสาวคนหนึ่ง เพื่อที่จะเป็นแม่สื่อให้พวกเรา！”
องค์หญิงใหญ่กำลังอุ้มเด็ก และเกือบจะโยนทิ้ง！