องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 879 ถูกแจ้งทางการ

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 876 ถูกแจ้งทางการ

ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมากลางดึก หนานกงเย่อยู่ที่ประตูและเจ้าห้าก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน

ตอนนี้เขามักจะกังวลอยู่เสมอว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น หากมีสิ่งผิดปกติแม้เพียงนิดเดียว เจ้าห้าจะตื่นขึ้นทันที

เจ้าห้าลุกขึ้นนั่งและเหลือบมองจื่อฮว่าที่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จากนั้นจึงมองออกไปข้างนอก ฉีเฟยอวิ๋นพูดกับเขาว่า “ไม่มีอะไรต้องกังวล ไม่ได้มีปัญหามากขนาดนั้น เจ้าวางใจเถิด”

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นเดินไปที่ประตู เมื่อเหลือบมองผ่านรอยแยกของประตูก็เห็นว่าหนานกงเย่ยืนอยู่ข้างนอกอย่างที่คิด

ฉีเฟยอวิ๋นฟังอยู่สองสามประโยคก็ทราบว่าพบร่องรอยของหนานกงเซวียนเหอแล้ว นอกจากนี้หงเยี่ยยังออกไปตามหาหนานกงเซวียนเหอแล้วด้วย

ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปขึ้นเตียง “เป็นเรื่องอื่นน่ะ ไม่ต้องห่วง แม่อยู่นี่แล้ว ไม่ว่าใครก็ทำร้ายเจ้ากับจื่อฮว่าไม่ได้ เจ้าพักผ่อนเถิด แม่จะรอท่านพ่อของเจ้ากลับมาก่อน”

นั่นเองเจ้าห้าจึงนอนลง เขาขยับร่างเล็กๆ ไปแนบชิดกับจื่อฮว่า จื่อฮว่าดูเหมือนจะไม่ได้รำคาญเจ้าห้าอีกต่อไป เจ้าห้ายื่นมือเล็กๆ ไปกอดจื่อฮว่าและจื่อฮว่าก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ฉีเฟยอวิ๋นมองดูเด็กทั้งสองและนึกถึงสภาพของพวกเขาก่อนหน้านี้ นางจำได้ว่าจื่อฮว่าเป็นเด็กที่หยิ่งมากเพียงใดก่อนออกเดินทาง แต่ตอนนี้กลับเป็นเช่นนี้แล้ว

เมื่อเด็กทั้งสองผล็อยหลับไป ฉีเฟยอวิ๋นจึงห่มผ้าห่มให้พวกเขา

หนานกงเย่กลับเข้ามาข้างในและมองนาง ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า “หาหงเยี่ยเจอแล้วหรือ”

“จะช้าก็เร็วต้องเจอแน่ๆ แต่ตอนนี้ยังหาไม่เจอ เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้” หนานกงเย่นั่งลง “เหตุใดหงเยี่ยจึงต้องมาถึงปีกใต้ แล้วเหตุใดหนานกงเซวียนเหอจึงอยู่ที่ปีกใต้”

“ท่านอ๋องหมายความว่าพวกเขาตบตาพวกเราเพื่อล่อเราออกไป เหมือนจับเต่าในไหที่ไม่มีทางหนีรอด”

“อืม”

“แล้วจะทำอย่างไรดี”

หนานกงเย่ครุ่นคิด “ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้เถิด”

หลังจากหลับไปครู่หนึ่งฉีเฟยอวิ๋นก็ตื่นขึ้นมาอีกรอบเพราะได้ยินเสียงการต่อสู้ดังมาจากด้านนอก นางลืมตาขึ้นและหันไปมองหนานกงเย่ที่สวมเสื้อคลุมเรียบร้อยแล้ว หนานกงเย่กล่าวว่า “ข้าจะออกไปดู พวกท่านหลับไปเถิด”

“ระวังตัวด้วยเพคะท่านอ๋อง!” ฉีเฟยอวิ๋นรู้จักฝีมือของหนานกงเย่ดี แต่นางก็อดกังวลไม่ได้

ฉีเฟยอวิ๋นมองแผ่นหลังของหนานกงเย่ที่เดินออกไป นางรู้สึกว่าเวลายิ่งน้อยลงทุกที หากนางไม่เอาใจใส่ ต่อไปจะไม่มีโอกาสได้ทำอีก

หนานกงเย่เองก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อก่อนเขาทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ ไม่ทำอะไรเป็นลำดับขั้น และไม่อภัยให้เขา

แต่ตอนนี้ซูมู่หรงเสียชีวิตไปแล้ว ก่อนหน้านี้เขายังอิจฉาริษยาและโกรธเคือง ทว่าตอนนี้แม้แต่ความคับแค้นใจสักนิดก็ไม่มี

จิตใจไม่สงบเลย!

หนานกงเย่ถาม “มองอะไรข้าหรือ”

“ไม่มีอะไร ระวังด้วยนะ!” ฉีเฟยอวิ๋นไม่สบายใจและทำได้แค่เตือนเขา

หนานกงเย่มองนางอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังออกไป

หนานกงเย่ปิดประตูและหันกลับไปมองประตูนิดหนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับไปมองที่ลานบ้านซึ่งมีคนอยู่มากมาย การต่อสู้กำลังวุ่นวาย เฟยอิงไม่ขยับเขยื้อนและยืนอยู่ที่ประตูนั่นเอง

หนานกงเย่เหลือบมองเฟยอิง “เกิดอะไรขึ้น”

“เพิ่งจะมาก็เห็นว่ามีคนมาเช่นนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” เฟยอิงเองก็ติดตามมาทีหลัง

หนานกงเย่หันไปมองในลาน ฝีมือของผู้ที่มาไม่ได้ดีนัก ไม่นานพวกนั้นก็ถูกฆ่าตายจนหมด

“แปลกมากพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง พวกนั้นเหมือนจงใจมาหาที่ตาย!” ขนาดเฟยอิงยังมองออก แล้วเหตุใดหนานกงเย่จะมองไม่ออก

“เข้าใจละ จัดการเก็บกวาดซะ พรุ่งนี้ออกเดินทางแต่เช้า ที่นี่คือปีกใต้ หากมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ก็ยากที่จะอธิบาย” หนานกงเย่หันหลังกลับไป ฉีเฟยอวิ๋นกำลังรอเขาอยู่ หนานกงเย่กลับเข้ามาและล้างไม้ล้างมือก่อนจะถอดเสื้อคลุมแขวนเอาไว้บนราวแขวน

“เกิดอะไรขึ้น”

“มีคนตายจำนวนหนึ่ง เราต้องไปกันเดี๋ยวนี้ หากช้าเกินไปจะทำให้เกิดสงครามระหว่างสองเมืองได้โดยง่าย มีคนตายไปเยอะแล้ว”

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและรีบสวมเสื้อผ้า นางอุ้มจื่อฮว่าขึ้นมา ส่วนหนานกงเย่อุ้มเจ้าห้าเอาไว้

ฉีเฟยอวิ๋นจนปัญญา “นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ข้าจะหนีไปกับท่าน ต้องเร็วหน่อยแล้ว”

หนานกงเย่เลิกคิ้ว “ครั้งแรก?”

“หรือว่าท่านอ๋องเคยพาข้าหนี” ฉีเฟยอวิ๋นยั่วเย้า กลับกลายเป็นว่าหนานกงเย่ไม่อยากไปแล้ว

“นอนเถิด ดึกขนาดนี้จะวุ่นวายไปทำไม” หนานกงเย่วางเจ้าห้าลงบนเตียงและตัดสินใจว่าจะไม่ไปไหน

ฉีเฟยอวิ๋นเองก็ไม่คิดจะดึงดันให้จากไป เพราะถึงอย่างไรหนานกงเย่ก็ไม่ได้คิดจะไปอยู่แล้ว

ถ้าเขาคิดจะไปจริงๆ เขาคงจะไม่วางเสื้อผ้าไว้ที่ประตู

นางเป็นรัชทายาทแห่งปีกใต้ เขาต้องการรู้ว่านางเต็มใจจะออกไปหรือไม่

ฉีเฟยอวิ๋นวางจื่อฮว่าและขึ้นไปบนเตียงเพื่อพักผ่อน

ครึ่งคืนหลัง หนานกงเย่ให้เด็กทั้งสองนอนตรงกลางและใช้มือข้างหนึ่งจับมือฉีเฟยอวิ๋นไว้ตลอด ฉีเฟยอวิ๋นดึงมือออกอยู่สองครั้งแต่หนานกงเย่ไม่ยอมปล่อย

ขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะผล็อยหลับ หนานกงเย่ก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ถ้าหากอวิ๋นอวิ๋นหายไป ข้าจะขุดบ่อน้ำลึกในสวนด้านหลังและเติมน้ำให้เต็ม หากหนึ่งเดือนไปแล้วอวิ๋นอวิ๋นยังไม่กลับมา ข้าจะโยนลูกลงไปเดือนละคน ข้ามีลูกหลายคน เริ่มตั้งแต่เจ้าใหญ่ โยนลงไปรวมๆ แล้วคือแปดคน สุดท้ายก็โยนอามู่กับเสี่ยวเฉียว ส่วนข้าเป็นคนที่สิบ”

ฉีเฟยอวิ๋นที่เกือบจะหลับไปแล้วลืมตาขึ้นมองหนานกงเย่อยู่ครู่หนึ่ง “ท่านจำไว้ โยนท่านพ่อกับอวิ๋นจิ่นลงไปด้วย จะได้ผ่อนทั้งปี”

“อะไรคือผ่อนทั้งปีรึ” หนานกงเย่ไม่รู้ว่าผ่อนทั้งปีหมายถึงอะไร

ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายอยู่นานจนหนานกงเย่หลับไป

ฉีเฟยอวิ๋นกลับกลายเป็นคนที่นอนไม่หลับ ไม่ว่าจะมีลูกสักกี่คนก็ชดเชยความรักระหว่างสามีภรรยาไม่ได้

ฉีเฟยอวิ๋นที่นอนไม่หลับทั้งคืนตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมกับดวงตาที่อิดโรย เมื่อออกไปจากห้องก็มองเห็นว่าที่ลานมีทหารจากปีกใต้ยืนอยู่หลายนาย

หนานกงเย่เองก็อยู่ที่นั่นด้วย แต่เขาอุ้มเจ้าห้าเอาไว้และกำลังมองผู้คนที่เดินเข้ามา

ปีกใต้เป็นเมืองที่ทหารแข็งกล้าและม้าก็แข็งแกร่งมาแต่ไหนแต่ไร นอกจากนี้กำลังทหารยังรวดเร็วอย่างน่าทึ่ง โดยเฉพาะผู้นำทหาร

“ท่านเป็นใคร” หนานกงเย่กำลังตบเจ้าห้าที่อยู่ในอ้อมกอดเบาๆ ขณะที่ผู้นำทัพเอ่ยถาม

“ท่านคิดว่าข้าเป็นใครล่ะ ท่านมาที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่ คงไม่ใช่ว่ามาโดยไม่มีเหตุผลหรอกใช่หรือไม่” หนานกงเย่ถือตัวและเหยียดหยามยิ่งกว่านายทหาร

อีกฝ่ายกล่าวว่า “มีคนรายงานว่ามีการฆ่าคนจำนวนมากที่นี่ ทั้งยังบอกว่าเมื่อคืนที่นี่เกิดการต่อสู้กันนานมาก”

“งั้นหรือ เช่นนั้นท่านลองหาดูก็ได้” เมื่อหนานกงเย่พูดจบ ใครคนหนึ่งก็ย้ายเก้าอี้มาให้เขา จากนั้นเขาจึงนั่งลงมองอีกฝ่าย

“ท่านเป็นคนจากราชวงศ์ของปีกใต้ จักรพรรดิปีกใต้ไม่อยู่ ยังมีโอรสที่เป็นองครักษ์อยู่อีกงั้นหรือ”

อีกฝ่ายชะงักไปนิดหนึ่ง ไม่คิดว่าหนานกงเย่จะมองฐานะของเขาออก

“ข้าคือองค์ชายสามแห่งปีกใต้ ซูมู่ไห่!”

ฉีเฟยอวิ๋นชะงัก ไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นเช่นนั้น!

ฉีเฟยอวิ๋นมองซูมู่ไห่อย่างพินิจพิเคราะห์ รูปร่างหน้าตาของซูมู่ไห่ดูเหมือนจักรพรรดิแห่งปีกใต้มาก โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น นอกจากนี้เขายังดูเด็กและอายุน่าจะยังไม่ถึงยี่สิบปี

ฉีเฟยอวิ๋นมองซูมู่ไห่และเกิดคำถามในใจว่าเมื่อซูมู่หรงจากไปแล้ว ใครจะกลายมาเป็นองค์รัชทายาทแห่งปีกใต้

ไม่มีมกุฎราชกุมาร นางคือมกุฎราชกุมารี และมกุฏราชกุมารีจะถูกบีบให้กลายเป็นจักรพรรดินี

แคว้นเฟิ่งยังต้องหาทางสละราชบัลลังก์ จะดีที่สุดถ้าเฟิ่งไป่ซูให้กำเนิดธิดา ถ้าทำเช่นนั้นไม่ได้ก็ยังต้องหาวิธีต่อ

ซูมู่ไห่ไม่เคยพบฉีเฟยอวิ๋น ดวงตาของฉีเฟยอวิ๋นที่มองเขาทำให้เขาหน้าแดง เขาพูดอย่างโกรธเคืองว่า “เจ้าเป็นสาวเป็นนาง แม้ว่าจะยังเด็ก แต่เหตุใดจึงมีท่าทางไม่เรียบร้อยเหลวไหลเช่นนี้”

“หืม?” ฉีเฟยอวิ๋นชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา

“ไม่เรียบร้อยเหลวไหลงั้นรึ” ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปอยู่ข้างกายหนานกงเย่ ซูมู่ไห่เดินผ่านไปด้วยใบหน้าที่เย็นชา ถือมีดไว้ในมือราวกับพร้อมจะหาโอกาสฆ่าคนทุกเมื่อ

หนานกงเย่เองก็ไม่ได้คิดจะพูดให้มากความ เมื่อซูมู่ไห่เข้ามาใกล้เขาจึงกล่าวว่า “ท่านบอกว่าที่นี่มีการฆ่ากันเกิดขึ้น งั้นตอนนี้ท่านก็หาเสียสิ ถ้าหาพบจะลงโทษอะไรก็ตามสบาย แต่ถ้าหาไม่พบท่านต้องยอมให้ข้าลงโทษ”

“ข้าเป็นขุนนาง ท่านเป็นพลเรือน ดูจากอาภรณ์แล้วท่านคงไม่ใช่คนท้องที่ ไม่มีคุณสมบัติอะไรจะมาเรียกร้อง เข้ามานี่ มาหาซะ!”

ซูมู่ไห่ออกคำสั่งพลางโบกมือส่งสัญญาณให้คนของเขาเข้ามาและเริ่มค้นหารอบๆ ถึงขนาดขุดดินลงไปถึงหนึ่งหนึ่งเมตร