องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 880 ก่อตั้งแคว้นหลิงอวิ๋น
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 880 ก่อตั้งแคว้นหลิงอวิ๋น
เมื่อเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นไม่พูด ซูมู่ไห่จึงกล่าวว่า：“ข้าต้องการเจ้า！”
ในตอนแรกฉีเฟยอวิ๋นได้ยินไม่ชัด นางเงยหน้าขึ้นมองซูมู่ไห่และนิ่งอยู่นาน ซูมู่ไห่ยกมุมปากขึ้นและหันหลังไป
“ที่นี่คือปีกใต้และข้าคือซูมู่ไห่ องค์ชายสี่แห่งปีกใต้ หากพวกท่านฆ่าข้า พวกท่านก็ไม่มีทางจะจบลงด้วยดี ดังนั้นตอนนี้พวกท่านถอยออกไปจะดีที่สุด และข้าจะไว้ชีวิตพวกท่าน” ซูมู่ไห่ขวางฉีเฟยอวิ๋นไว้ข้างหลังเขา และไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ฉีเฟยอวิ๋น
ฉีเฟยอวิ๋นสังเกตโดยรอบ มีผู้คนมากเกินไป แม้ว่าซูมู่ไห่จะเก่งกาจมาก แต่ก็ไม่สามารถจัดการกับคนเหล่านี้ได้
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หงเยี่ย เขายืนอยู่ไม่ไกล
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นห็เงยหน้าขึ้นมอง เจ้าอีกาน้อยไม่ได้ตามมาด้วย
“หงเยี่ย” ฉีเฟยอวิ๋นตะโกน ซูมู่ไห่หันกลับไปมองฉีเฟยอวิ๋นในทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“หุบปาก！”
ฉีเฟยอวิ๋นลังเลและอารมณ์ไม่ดี！
เพียงแต่เช่นนี้เหมาะที่จะเป็นจักรพรรดิ
ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม ซูมู่ไห่ตกตะลึงและหน้าแดง
“ฮึ！” ซูมู่ไห่หันไปมองหงเยี่ย แม้ว่าเขาจะหันหน้าไปทางหงเยี่ย แต่เขากำชับฉีเฟยอวิ๋นว่า：“อีกเดี๋ยวเจ้าเดินไปข้างหลังข้า หลังจากลงไปในน้ำแล้ว ให้ไปทางทิศใต้ ที่นั่นเป็นสถานที่เบื้องหลังของข้า แล้วข้าจะไปหาเจ้า”
“ไม่ต้อง เราถ่วงเวลาไว้สักพัก อีกเดี๋ยวก็มีคนมาช่วยข้าแล้ว” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกได้ว่าหนานกงเย่อยู่ใกล้ ๆ
ยิ่งไปกว่านั้น นางยังไม่อยากลงไปในน้ำ ในน้ำไม่ค่อยปลอดภัยสำหรับหญิงมีครรภ์ หากคนพวกนี้ใช้มีดก็คงต้องตายอย่างแน่นอน？
ซูมู่ไห่ไม่พอใจ：“นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังไม่เชื่อฟังอีก บอกให้เจ้าไปก็ไไปสิ”
……” ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากพูดอะไร
ซูมู่ไห่หันไปมองฉีเฟยอวิ๋นอีกครั้ง ใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋นดูเย็นชา นางเหมือนเด็กที่กำลังโกรธ
ซูมู่ไห่ใจอ่อน：“ข้าไม่ได้ตั้งใจจะว่าเจ้า แต่หากเจ้าไม่ลงไป เราก็จะไปไม่ได้”
“ข้าไม่ได้โกรธ ข้าเพียงแค่คิดว่าจะออกไปได้อย่างไร”
“เช่นนั้นก็ทำตามที่ข้าบอก” ซูมู่ไห่ยืนกรานที่จะลงไปในน้ำ แต่ฉีเฟยอวิ๋นปฏิเสธ หงเยี่ยที่อยู่ตรงข้ามกำลังเดินตรงมาที่พวกเขา
ซูมู่ไห่จับมือของฉีเฟยอวิ๋น และเตรียมที่จะพาฉีเฟยอวิ๋นจากไป ฉีเฟยอวิ๋นดึงเขาไว้และชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า：“อีกา？”
ซูมู่ไห่เงยหน้าขึ้น มีอีกาจำนวนมากบินอยู่บนท้องฟ้า ซูมู่ไห่ประหลาดใจ：“อีกา？”
“อืม”
ฉีเฟยอวิ๋นมองออกไปไกล มีเรือลำหนึ่งกำลังแล่นมาทางด้านนี้ ทหารเกราะเหล็กเหล่านั้นวิ่งมาทางด้านนี้อย่างรวดเร็ว ในมือของพวกเขาถือดาบเหล็กและวิ่งอยู่เหนือน้ำ
หงเยี่ยหันกลับไป และทหารเกราะเหล็กก็มาถึงที่นี่แล้ว จากนั้นกลุ่มคนที่อยู่อีกฟากหนึ่งรีบมาที่นี่อย่างรวดเร็ว หงเยี่ยมองไปทางอื่น คนเหล่านั้นรวดเร็วมาก หนึ่งในนั้นสวมหน้ากากผีและลงมาตรงหน้าหงเยี่ย ต่อหน้าเขา หงเยี่ยกำลังจะพูด แต่ผู้ที่สวมหน้ากากผีเดินมาถึงข้างหน้าฉีเฟยอวิ๋นแล้ว การเคลื่อนไหวนั้นเกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตา
ผู้ที่สามหน้ากากผีลงมา และยกมือขึ้นมาถอดหน้ากากผีออกจากใบหน้าของเขา ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงและไม่แสดงสีหน้าใด ๆ นี่มันอะไรกัน？
“เจ้ามาแล้วหรือ？” หลังจากถอดหน้ากากออกแล้ว หนานกงเซวียนเหอก็ทักทาย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ฉีเฟยอวิ๋นสูดหายใจเข้าลึก ๆ：“ทำไมท่านถึงถอดหน้ากากออก ฉวยโอกาสตอนที่อยู่ข้า
งหลังพวกเขา เจ้าควรสวมมันไว้จะดีกว่า！”
ฉีเฟยอวิ๋นชี้ไปที่หน้ากาก หน้ากากแขวนอยู่บนเอวของหนานกงเเซวียนเหอ
หนานกงเเซวียนเหอเพียงแค่ยิ้ม：“ไม่จำเป็น เดิมทีข้าก็ไม่มีตัวตน ตอนนี้ข้าไม่ใช่หนานกงเเซวียนเหอแล้ว ข้ากับตระกูลหนานกงไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ จากนี้ไปข้าคือเซวียนเหอ！”
ใบหน้าหนานกงเซวียนเหอมีรอยยิ้ม รอยยิ้มของเขาจริงใจและสง่างาม ในทางตรงกันข้าม หากฉีเฟยอวิ๋นพูดอีกครั้งก็คงจะไม่เป็นเช่นนั้น
“ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่พัวพัน ทุกคนล้วนมีวิถีชีวิตของตนเอง ไม่ว่าเขาจะเลือกอย่างไรก็เป็นการตัดสินใจของเขา คนนอกไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่ง และไม่สามารถที่จะเข้าไปยุ่งได้
เซวียนเหอเหลือบมองซูมู่ไห่และกล่าวว่า：“ได้ยินมาว่าเจ้าอยู่ใกล้ ๆ ข้ากำลังจะมาที่ปีกใต้พอดี จึงมาหาเจ้า เจ้าอยู่ที่นี่จริง ๆ ”
ฉีเฟยอวิ๋นเห็นด้วยกับเหตุผลนี้ ถึงอย่างไรจากแคว้นอู๋โยวมาถึงที่นี่ก็ไม่ใกล้ ไม่น่าเป็นไปได้ที่จะเสียแรงโดยใช่เหตุ
แต่ฉีเฟยอวิ๋นยังคงถามว่า：“เจ้ายังไม่ได้รับข่าวคราว หงเยี่ยมาที่นี่หรือไม่ ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องได้รับข่าว และบอกให้หงเยี่ยมาที่นี่เพื่อขอพึ่งท่าน แต่ข้ายังคงแปลกใจว่าท่านไม่ได้เคลื่อนไหวในปีกใต้ จะมาขอพึ่งท่านที่นี่ได้อย่างไร”
“แล้วอย่างไร？” เซวียนเหองดงามเหมือนภาพวาด เขาชอบผู้หญิงฉลาด
ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจเล็กน้อย ทำไมถึงถามเรื่องนี้กับนาง
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิด：“ดังนั้นหงเยี่ยจึงสร้างความโกลาหล ท่านอ๋องประกาศไปทั่ว เขาต้องการจับกุมหงเยี่ย หงเยี่ยลากท่านลงไปในน้ำ และต้องการให้ท่านกับท่านอ๋องต่อสู้กัน รอจนกว่าทั้งคู่จะแพ้ เขาก็จะสามารถฆ่าทุกคนได้ในคราวเดียว”
ทันใดนั้นเซวียนเหอก็ยิ้ม：“เจ้าคิดว่าเป็นไปได้หรือไม่？”
ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว：“หงเยี่ยดิ้นรนแทบตาย มีเพียงผู้ที่ไร้ความสามารถเท่านั้นที่จะยืมความแข็งแกร่งของผู้อื่น และทุกอย่างที่ท่านอ๋องสามของจงชินทำกับท่าน หงเยี่ยขอพึ่งท่านเหมือนกับการทำให้ตนเองตกเข้าไปในหลุมพรางที่ผู้อื่นวางไว้”
“อืม ใช่ พวกเขาเห็นว่าข้าเป็นโง่ หากข้าเป็นคนโง่ ข้าก็คงจะโง่จริง ๆ ”
หงเยี่ยหันกลับมามองเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่เขากำลังอุ้มอยู่ และโจมตีหนานกงเย่ที่พาเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่ขี่เสือมาด้วย มุมปากของเขายกขึ้น：“ท่านคิดอย่างไร？”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปทางหนานกงเย่และกล่าวว่า：“พวกเจ้าเป็นพี่น้องกัน ไม่ควรเป็น้ช่นนี้ แต่จงชินก่อกบฏ หากไม่ยุติธรรม แคว้นต้าเหลียงก็ยากที่จะสงบ ฆ่าพวกเจ้าเพื่อความปลอดภัยของราษฎรชาวต้าเหลียง สมควรฆ่า！”
เซวียนเหอพยักหน้า：“เจ้าอยู่กับเขาจะต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม แต่หากเจ้าไปกับข้า วันข้างหน้าข้าจะให้เจ้าเป็นฮองเฮา！”
“ถึงอย่างไรในหัวใจของท่านก็มีฉวนเอ๋อร์ เหตุใดท่านต้องแสร้งทำเป็นว่าชอบข้า？” ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าเซวียนเหอไม่มีเพื่อน และมีเพียงแค่อวิ๋นหลัวฉวนกับเท่านั้น แต่เซวียนเหอชอบอวิ๋นหลัวฉวนจริง ๆ แต่สำหรับนางแล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นการพบกับใครสักคนที่สามารถพูดคุยได้ เหมือนกับการได้เจอคนที่เข้าใจในที่สุด
“ฉวนเอ๋อร์เป็นอดีตสำหรับข้า นางยังเด็ก และข้าก็ยังอายุน้อย ตอนนี้เมื่อนึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้น มันก็เป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ และไม่รู้ว่านั่นคืออะไร แม้แต่ในความฝันก็ยังมีอยากจะชิงดีชิงเด่น
ข้าถือว่าครั้งหนึ่งฉวนเอ๋อร์เคยยืนยันการมีอำนาจของข้า แต่ข้าลืมไปแล้ว ความเปลี่ยนแปลงในโลกนี้ไม่เที่ยง
ส่วนเจ้า เมื่อนึกถึงก็ทำให้รู้สึกสบายใจ แม้ว่าข้าจะไม่ต้องการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างพวกเจ้าแต่ข้าก็มีความสุขที่ได้ใช้เวลากับเจ้า
เพื่อฉวนเอ๋อร์แล้วข้าสามารถเป็นผู้ที่แข็งแกร่งได้ แต่สำหรับเจ้าข้าสามารถละทิ้งทุกอย่างเพื่อกลับคืนสู่ชีวิตสันโดษได้！”
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่หนานกงเย่ เขาจะต้องร้อนใจมากอย่างแน่นอน
“ท่านกล่าวได้น่าฟังยิ่งนัก และข้าก็ไม่มีทางเชื่อ！”
“ไม่เชื่อแล้วจะทำอะไรได้？ไปกับข้าเถอะ ปล่อยให้พวกเขาทั้งคู่ทนทุกข์ทรมาน ไปเป็นฮองเฮาของข้า ในตอนนี้ข้าคือจักรพรรดิเซวียนเหอแห่งแคว้นหลิงอวิ๋น”
“แคว้นหลิงอวิ๋น？” ฉีเฟยอวิ๋นงุนงง