องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 935 ประกาศขอสงบศึก

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 935 ประกาศขอสงบศึก

เนิ่นนานกว่าซูมู่ไห่จะตามออกมา เฟิ่งหลิงอวิ๋นมุ่งหน้าไปสิบกว่าลี้แล้วจึงค่อยหยุดอยู่กับที่ ฟ้ามืดแล้ว เฟิ่งหลิงอวิ๋นจึงหยุดพักและนั่งลงริมน้ำเพื่อกินอาหารแห้งที่นำมาด้วย

ซูมู่ไห่โกรธมาตลอดทั้งวันและครุ่นคิดเรื่องต่างๆ มากมายภายในหัว ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดความคิดจึงกระจ่างขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ซูมู่ไห่นั่งลงและมองเฟิ่งหลิงอวิ๋นที่ดูเหมือนเด็ก “เหตุใดท่านจึงช่วยข้า ปล่อยให้ข้าตายที่นั่นก็ดีแล้วมิใช่หรือ ถึงอย่างไรพวกท่านก็ไม่คิดจะปล่อยให้ข้ามีชีวิตอยู่อยู่แล้ว”

เฟิ่งหลิงอวิ๋นหยิบหมั่นโถวให้ซูมู่ไห่ “ถ้าเป็นจักรพรรดิ พระองค์คงไม่ต้องการให้ท่านมีชีวิตอยู่ ชีวิตของท่านส่งผลต่อวิถีของพระองค์ แต่ถ้าท่านตาย ในฐานะสหาย ข้าคงเสียใจ

คนเรามักเห็นแก่ตัวและใช้เวลาที่มีอยู่เพียงเล็กน้อยเพื่อตัวเอง”

ซูมู่ไห่มองเฟิ่งหลิงอวิ๋น เขาใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าจะยอมรับหมั่นโถวมา ทว่าไม่ได้กินมัน เขากินไม่ลง

เขาหันกลับไปมองผิวน้ำและโยนหมั่นโถวลงไป

“ข้าไม่มีหน้าจะกิน เพื่อผู้หญิงคนเดียว ถึงกับทำร้ายคนทั้งแคว้น!”

“หากท่านมีชีวิตกลับไป หนทางข้างหน้าอาจจะยังมีความหวัง ถ้าจับข้าเป็นตัวประกัน เขาจะไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามแน่นอน” เฟิ่งหลิงอวิ๋นว่าแล้วจึงดื่มน้ำ ซูมู่ไห่มองนางแล้วอยู่ๆ ก็ยิ้ม

“ท่านล้อเล่นหรือ”

“ข้าไม่ได้ล้อเล่น”

“แต่ไม่ใช่ว่าพวกท่านอยากสู้รบหรอกหรือ”

“นั่นคือสิ่งที่ท่านคิด… จุดประสงค์ของการสู้รบคือการไม่ต้องสู้รบ หากมองแค่ตรงหน้า เรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นหลายปีหรือหลายสิบปีแห่งความวุ่นวายของสงคราม เป็นการทำเพื่อข้า แต่ข้าเป็นเพียงแค่จุดเปลี่ยน สิ่งที่เขาต้องการคือการสนับสนุน เขาคงคิดว่ามันไร้ความหมายที่จะพิชิตโลกเมื่อไม่มีข้า แต่ตอนนี้มันต่างไปจากเดิม เมื่อมีข้าอยู่เคียงข้างเขาจึงต้องการโลกใบนี้ และบางทีอาจจะแค่ยืนอยู่บนที่สูงมองดูยุคสมัยแห่งความเจริญรุ่งเรือง มองดูโลกและสวรรค์

แต่จุดประสงค์ของเขาจะพูดว่าเป็นเพียงการยืนดูจากที่สูงก็ไม่ได้ ความจริงเขานึกถึงอาณาประชาราษฎร์อยู่ตลอดเวลา เขาหวังว่าโลกจะไร้ภัยสงคราม ผู้คนจะได้ใช้ชีวิตอย่างผาสุก อย่างน้อยก็สักสองสามร้อยปี”

“…น่าขัน แล้วข้าทำให้ผู้คนในปีกใต้มีชีวิตอย่างสงบสุขไม่ได้งั้นหรือ”

“ปีกใต้แปลกเกินไป ที่นั่นมีคนมีฝีมือซึ่งมีอุดมการณ์แรงกล้าอยู่มากมาย เป็นแคว้นที่เจริญ ผู้คนเป็นปึกแผ่น มีความแข็งแกร่งในตัวเอง แต่ท่านเองก็รับประกันไม่ได้ว่าจะไม่มีการสู้รบ เหมือนกับเมื่อสิบปีก่อนที่ปีกใต้และแคว้นเฟิ่งร่วมมือกัน พวกท่านก็เป็นผู้ที่เริ่มทำสงครามก่อนมิใช่หรือ”

“ท่านจะบอกว่า เมื่อสู้รบไปแล้วจะไม่มีการต่อสู้อีก ท่านรู้ได้อย่างไรว่าจะไม่มีคนกบฏ” ซูมู่ไห่ถามอย่างไม่พอใจ

“ต่อให้จะไม่พอใจแล้วอย่างไร พวกท่านที่เคลื่อนไหวอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงฟื้นฟูชื่อเสียงของตน อีกร้อยปีต่อจากนี้เมื่อฟื้นคืนกลับมาได้ พวกท่านจะเริ่มแปรพักตร์ ในช่วงหนึ่งร้อยปี หนานกงเย่จะปกครองบ้านเมืองอย่างสงบสุขและรวมทุกแผ่นดินให้เป็นปึกแผ่น มีเหตุผลอะไรที่ท่านจะต้องทำสงคราม ใครจะไปร่วมรบกับท่าน

การใช้เล่ห์เพทุบายเป็นเรื่องที่ยากจะหลีกเลี่ยงเมื่อมีหลายแคว้นมารวมกัน หลังจากกลายเป็นหนึ่งเดียว ไม่ว่าจะมีปัญหาอย่างไรก็จะเป็นเพียงปัญหาภายใน ปัญหาภายในก็คล้ายๆ กับการที่ลูกทำตัวดื้อ ถ้าพ่อแม่ออกมาว่ากล่าว ไม่นานเด็กก็จะประพฤติตัวดี จะไม่มีการสู้รบอีก นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ ท่านเคยคิดถึงเรื่องนี้บ้างไหม”

ซูมู่ไห่ไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย ดังนั้นเขาจึงรู้สึกทึ่งมาก

เขามองเฟิ่งหลิงอวิ๋นอย่างเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองผิวน้ำ ทันใดนั้นก็หัวเราะเสียงดัง ทว่าทั้งนั้นเขากลับร้องไห้ไปด้วย

เฟิ่งหลิงอวิ๋นไม่คิดจะซ้ำเติมเขา นางไม่ได้พูดอะไรเลยและนั่งเป็นเพื่อนซูมู่ไห่อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงค่อยลุกขึ้นออกเดินทางต่อ ทั้งสองเดินทางตลอดทั้งคืนและมีกลุ่มคนสองกลุ่มมาขัดขวางไว้ ทว่าคนเหล่านั้นถูกเฟิ่งหลิงอวิ๋นฆ่าจนหมด นางเป็นเหมือนองครักษ์ที่ไร้เทียมทาน ซูมู่ไห่เป็นดั่งจักรพรรดิที่นั่งอยู่บนหลังม้า เขาเพียงแค่เฝ้าดูการต่อสู้อยู่เฉยๆ เท่านั้น

เมื่อคนเหล่านั้นล้มไปกองกับพื้น เฟิ่งหลิงอวิ๋นจึงหันไปมองซูมู่ไห่ ใบหน้าของนางถูกปิดบังเอาไว้และเผยให้เห็นแค่ดวงตา ทั้งสองคนมองตากันก่อนที่ซูมู่ไห่จะจากไปอย่างรวดเร็ว เฟิ่งหลิงอวิ๋นตามเขาไป

ใช้เวลาเดินทางหกวันทั้งสองคนก็ไปถึงเขตพรมแดนของทั้งสองเมือง เฟิ่งหลิงอวิ๋นกล่าวว่า “ตอนนี้ท่านยังมีโอกาสจับข้าอยู่นะ”

“…..” ซูมู่ไห่ไม่พูดอะไรและหันหลังเดินจากไป

เฟิ่งหลิงอวิ๋นโยนของบางอย่างลงบนหลังม้าของซูมู่ไห่ ซูมู่ไห่มองถุงหอมที่แขวนอยู่บนตัวม้า เมื่อหันกลับไปจึงเห็นว่าเฟิ่งหลิงอวิ๋นจากไปแล้วด้วยความรวดเร็ว

เมื่อเปิดถุงหอมออกจึงพบจดหมายข้างใน

มันคือวิธีแก้ปัญหาที่เฟิ่งหลิงอวิ๋นคิดไว้เพื่อเขา ซึ่งไม่เพียงแต่จะรักษาปีกใต้ได้เท่านั้น แต่ยังทำให้เขาพ่ายแพ้อย่างไม่น่าเกลียดนัก

ซูมู่ไห่หันหลังและจากไปทันที เฟิ่งหลิงอวิ๋นหันกลับมาและตามเข้าไปในปีกใต้เพื่อปกป้องซูมู่ไห่

ซูมู่ไห่เดินทางไปถึงวังหลังของปีกใต้อย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันเข้าไปก็ถูกขวางเอาไว้ ทหารองครักษ์ไม่ยอมให้เขาเข้าไป พวกนั้นบอกว่าเขาตายไปแล้วที่แคว้นเฟิ่งโดยมีเฟิ่งหลิงอวิ๋นเป็นผู้สังหาร ทั้งยังบอกว่าทางปีกใต้กำลังพยายามอย่างเต็มที่ในการรบครั้งสุดท้ายเพื่อทำลายเมืองต้าเหลียงให้ราบคาบ

ซูมู่ไห่สังหารหัวหน้าทหารองครักษ์ด้วยความโกรธจัด เขาพยายามบุกเข้าไปแต่ถูกล้อมไว้ด้วยนักธนูภายในวัง

“เสด็จพ่อ!” ซูมู่ไห่ที่เข้าไปไม่ได้คำรามลั่น

ทว่าคนที่ออกมากลับเป็นพระชายาเอก พระชายาเอกมองซูมู่ไห่และกล่าวด้วยรอยยิ้ม “องค์รัชทายาทไม่อยู่ที่นี่ หัวของพระองค์ถูกส่งกลับไปแล้ว พรุ่งนี้จึงจะส่งให้อุปราชแห่งเมืองต้าเหลียงเพื่อแลกกับความสงบสุขแห่งดินแดนปีกใต้ของข้า เจ้ากล้าดีอย่างไรมาสวมรอยเป็นองค์รัชทายาท สมควรตายยิ่งนัก มาพาเขาออกไปซะ!”

“บังอาจ เจ้ากล้าดีอย่างไรมาปลอมแปลงพระราชโองการ ดูเหมือนผู้ที่ขัดขวางข้าระหว่างทางคือคนของเจ้าสินะ”

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไร” พระชายาเอกไม่ยอมรับเรื่องนั้นง่ายๆ ดวงตาของนางดุร้าย รู้สึกเกลียดเขาเข้ากระดูกดำตั้งแต่ตอนที่ซูมู่ไห่ตัดสินใจไปแคว้นเฟิ่ง

ซูมู่ไห่กล่าวอย่างโมโห “เสด็จพ่อของข้าอยู่ที่ไหน”

“ไม่รู้ว่าเจ้าพูดเรื่องอะไร เจ้าเป็นผู้ที่สวมรอยเข้ามา จะมาหาเสด็จพ่ออะไรของเจ้า? แต่ถ้าถามถึงฝ่าบาท ตอนนี้พระองค์สบายดีและกำลังทรงพักผ่อน ฆ่าเขาซะ!”

เมื่อพระชายาเอกตรัสสั่ง มือธนูเหล่านั้นก็เริ่มลงมือยิงธนู ซูมู่ไห่คิดว่าตนเองจะต้องตายแน่แล้ว ขณะที่เขากำลังชะงักงันอยู่นั้น เงาสีแดงเงาหนึ่งก็พาดผ่านหน้าเขาไปอย่างรวดเร็ว ความรวดเร็ววูบวาบที่มองเห็นไม่ชัดว่าคืออะไรพุ่งเป็นวงกลมขวางลูกธนูทั้งหมดเอาไว้

ลูกธนูทยอยตกลงไปบนพื้น พระชายาเอกตกใจจนสะดุ้ง ไม่รู้เพราะเหตุใดคนเหล่านั้นจึงหมดสติล้มลงไปกองอยู่บนพื้นกันหมด

เฟิ่งหลิงอวิ๋นยืนขวางอยู่ข้างหน้าซูมู่ไห่และมองพระชายาเอก ธนูขนนกในมือถูกยิงออกไป พระชายาเอกถอยหนีและองครักษ์ของนางก็ถลันเข้ามาบังไว้ ลูกธนูเจาะทะลุหน้าอกขององครักษ์และปักลงไปบนหน้าอกของพระชายาเอก พระชายาเอกยืนโงนเงน ถอยหลังไปสองก้าวก่อนจะล้มลงไปนอนราบอยู่บนพื้น

ซูมู่ไห่ชะงักและหันไปมองเฟิ่งหลิงอวิ๋น “ท่านไม่ได้ไปแล้วหรอกหรือ”

เฟิ่งหลิงอวิ๋นเหลือบมองซูมู่ไห่ “ไม่ต้องห่วง อีกเดี๋ยวก็ไปแล้ว”

ว่าแล้วนางจึงตรงเข้าไปยังห้องบรรทมของจักรพรรดิแห่งปีกใต้

เมื่อทั้งสองไปถึงห้องบรรทมก็คุกเข่าลงกับพื้น นางกำนัลเอาแต่ร้องห่มร้องไห้ที่จักรพรรดิปีกใต้บรรทมแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย

“องค์รัชทายาท ฝ่าบาท… ฝ่าบาท…”

นางกำนัลร้องไห้สะอึกสะอื้นจนพูดไม่เป็นภาษา

ซูมู่ไห่รีบเข้าไปในพระตำหนัก จักรพรรดิปีกใต้ดูประหนึ่งพันธุ์ไม้ที่เหี่ยวแห้ง พระองค์ทรงนอนอยู่บนตั่งโดยปราศจากลมหายใจ ซูมู่ไห่รีบเข้าไปหาและคว้าพระหัตถ์ของจักรพรรดิปีกใต้ไว้ “เสด็จพ่อ”

จักรพรรดิปีกใต้ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เฟิ่งหลิงอวิ๋นเดินไปข้างๆ พระองค์และจับข้อพระกรเพื่อตรวจสอบ

“น่าจะถูกวางยาพิษ ข้าต้องตรวจดูจากเลือดก่อนจึงจะรู้ว่าเป็นพิษชนิดใด”

เฟิ่งหลิงอวิ๋นหยิบมีดขึ้นมาและปาดเลือดจากจักรพรรดิปีกใต้ จากนั้นจึงเริ่มนำเลือดไปตรวจสอบ

ผ่านไปหนึ่งชั่วยามกว่า ในที่สุดผลการตรวจสอบก็ออกมา

เฟิ่งหลิงอวิ๋นหยิบยาลูกกลอนออกมาให้จักรพรรดิปลีกใต้เสวยเข้าไปก่อน จากนั้นจึงกล่าวว่า “เตรียมไอ้เฉามาให้ข้า…”

ซูมู่ไห่รีบสั่งการ เขาลุกขึ้นและนึกถึงถุงหอมที่เฟิ่งหลิงอวิ๋นมอบให้เขา ประกาศขอสงบศึก!

*ไอ้เฉา สมุนไพรชนิดหนึ่ง