องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 960 ได้พบกับซูมู่หรงอีกครั้ง
องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 960 ได้พบกับซูมู่หรงอีกครั้ง
หลังจากปีนั้น ฉีเฟยอวิ๋นก็กลับมาอีกครั้งหลังจากผ่านไปห้าสิบปีแล้ว
ใต้หล้าเกิดความขัดแย้งขึ้น มีขุนนางก่อกบฏจนทำให้ราชสำนักโกลาหล อีกทั้งยังมีอุทกภัยและภัยแล้งทางทิศเหนือและทิศใต้ควบคู่กันไปด้วย นางจึงต้องตามหนานกงเย่ไปจัดการเรื่องเหล่านั้น
ผู้ประสบภัยมีความสำคัญมากกว่าความโกลาหลของบ้านเมือง และพวกเขาก็คุ้นเคยกับการรักษาผู้ป่วยและช่วยชีวิตผู้คนในทุกพื้นที่
สำหรับพวกเขาแล้ว ไม่สำคัญว่าใต้หล้าจะเป็นของใคร สิ่งที่พวกเขาสนใจคือความสงบสุขของเหล่าราษฎร สวมเสื้อผ้าอุ่น กินอิ่ม และผู้คนไม่ยากลำบาก
เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากกลับมา แต่เนื่องจากภัยพิบัติและโรคระบาด นางได้ยินมาว่าจักรพรรดิอวี้เหริน องค์จักรพรรดิสูงสุดใกล้จะถึงแก่กรรมแล้ว จึงติดประกาศเพื่อตามหาลูกศิษย์ของเขา
เมื่อเห็นประกาศนั้น ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้ว่าซูมู่หรงจำชาติก่อนได้แล้ว
ทั้งสองวางแผนเส้นทางที่จะกลับไปเมืองหลวง และช่วยรักษาผู้คนไปตลอดทางที่มุ่งหน้าไปยังเมืองหลวง เมื่อภัยพิบัติและโรคระบาดในใต้หล้าคลี่คลายลง ฉีเฟยอวิ๋นก็ตามหนานกงเย่กลับไปยังเมืองหลวง
เมื่อพบกับซูมู่หรงอีกครั้ง เขาก็แก่ชรามากแล้ว เขานอนอยู่บนเตียง ตอนที่เห็นฉีเฟยอวิ๋น เขาดูเหมือนยกภูเขาออกจากอก
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปนั่งลง：“ครูฝึก”
ซูมู่หรงเหลือบมองพระพันปีจวินที่อยู่ข้าง ๆ ：“เมิ่งเอ๋อร์ เจ้าก็นั่งลงเถิด！”
พระพันปีจวินอายุแปดสิบปีแล้ว
พระพันปีจวินนั่งลงและเช็ดน้ำตา ซูมู่หรงมองใบหน้าที่ยังสาวของฉีเฟยอวิ๋น：“ไม่กี่เดือนก่อน ข้ารู้สึกเวียนหัวตาลายและค่อย ๆ จำได้ ในตอนแรกข้าคิดว่าเป็นความฝัน แต่ต่อมาก็จำได้มากขึ้นและรู้ว่านั่นเป็นเรื่องจริง ข้าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว
สำหรับข้า การได้พบเจ้าเป็นเรื่องที่หาได้ยาก
ทั้งสามชาติของข้า จะว่าไปแล้วก็มีความแตกต่างที่หลากหลาย แต่ข้าก็ไม่เคยได้หัวใจของเจ้า
สวรรค์ไม่ได้ใจร้ายกับข้ามากเกินไป และทำให้ข้าได้พบกับจวินเมิ่ง
ซูมู่หรงเหลือบมองพระพันปีจวินและกล่าวอย่างเป็นกังวลว่า：“ข้าจากไปก็ไม่เป็นไร ข้าเพียงกังวลว่านางจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวในวังแห่งนี้ เมื่อนึกถึงเสด็จพ่อเสด็จแม่ที่ทรงสวรรคตไปพร้อมกัน แม้เรื่องราวจะผ่านไปแล้ว แต่ข้าก็ยังหวาดผวาอยู่ในใจ
ข้าใกล้จะหมดอายุขัยแล้ว และข้าก็เคยตายมาแล้วหลายครั้ง ข้าไม่สนใจว่าจะอยู่หรือตาย แต่ข้ากังวลว่าหลังจากที่ข้าจากไปแล้ว จวินเมิ่งจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน สงสารนาง！”
“ครูฝึก ในเมื่อท่านรู้ดีว่ามิอาจฝืนชะตาฟ้าลิขิตได้ เช่นนั้นจะอยู่หรือตายแล้วอย่างไร ในวังแห่งนี้มีความทรงจำมากมายของพวกท่าน หลังจากที่ท่านจากไปแล้ว จวินเมิ่งก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไป นางยังมีบรรดาบุตรที่ต้องดูแล ท่านว่าใช่หรือไม่？”
“ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่ข้าก็ยังไม่วางใจ”
“เช่นนั้นข้าก็ฃจนปัญญา”
ฉีเฟยอวิ๋นจนปัญญา ซูมู่หรงมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอยู่ครู่หนึ่ง：“อวิ๋นอวิ๋น หวังว่าชีวิตหน้าข้าจะไม่พบเจ้าอีก ข้าอยากจากไปพร้อมกับจวินเมิ่ง เจ้าสามารถทำให้ข้ามีชีวิตอยู่ในวังแห่งนี้ได้อีกกี่ปี ในตอนนั้นเจ้าทำนายว่าดวงชะตาของจวินเมิ่งจะต้องเป็นหงส์ที่อยู่ในวังถึงเจ็ดสิบปี ข้านับดูแล้วยังเหลือเวลาอีกหนึ่งปี และข้าก็อยากจะรออีกหนึ่งปี”
“ไม่มีวิธี ข้าไม่มีวิธี”
ฉีเฟยอวิ๋นสงสัยว่ามาถึงตอนนี้แล้ว เหตุใดซูมู่หรงถึงยังดื้อดึงเช่นนี้
“หลายปีที่ผ่านมา จวินเมิ่งรู้เพียงว่าข้าคือหนานกงอวี้เหริน นางไม่รู้ว่าข้าคือซูมู่หรง ข้าอยากให้นางกับซูมู่หรงได้ใช้เวลาร่วมกัน ไม่ได้หรือ？เจ้ายังสาวและเลือดของเจ้าก็ยังไม่ถดถอย หรือว่าเจ้ามองดูข้าตายไปอย่างไม่แยแสจริง ๆ ？”
“……” ฉีเฟยอวิ๋นไม่เคยเจอคนไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อน มีแวบหนึ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นอยากให้ซูมู่หรงตายอย่างเรียบง่าย
แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นพระพันปีจวินร้องไห้ เขาจึงเปลี่ยนใจ
คำว่ารักทำร้ายจนถึงเอ็นกระดูก หากพลาดก้าวเดียวก็จะแพ้ทั้งกระดาน
หาได้ยากที่ซูมู่หรงจะมีจิตสำนึกสูงเช่นนี้ และไม่ง่ายเลยที่นางจะเอาชนะเขาได้
เมื่อเห็นว่าพระพันปีจวินสะอื้นไห้อย่างควบคุมไม่ได้ และมองไปยังดวงตาที่วิตกกังวลของ ซูมู่หรง ราวกับว่าฟ้าจะถล่มดินจะทลาย ฉีเฟยอวิ๋นก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ
พวกเขาเหล่านี้ล้วนแต่เห็นแก่ตัว บอกว่าปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการหลอกใช้นาง
ช่างเถอะ หลอกใช้ก็หลอกใช้ และไม่ได้เสียหายอะไรมากนัก
หากเป็นอย่างที่ซูมู่หรงกล่าวจริง ๆ ว่าเลือดของนางไม่ถดถอย แม้หายไปก็ยังคงมีอยู่ และไม่ทำให้ตายไม่ใช่หรือ？
“อวิ๋นอวิ๋น ข้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไร？” ซูมู่หรงหงายไพ่ร้องทุกข์ เพื่อดูความใจร้ายของฉีเฟยอวิ๋น
“ครูฝึกอายุขนาดนี้แล้ว และผ่านมาร้อยกว่าปีแล้ว ยังจะพูดจาไร้ยางอายอยู่อีก ความจริงแล้วข้าเลื่อมใสและศรัทธาเป็นอย่างมาก”
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นกล่าวเช่นนั้น ใบหน้าที่แก่ชราของซูมู่หรงก็เผลอยิ้มออกมา
พระพันปีจวินสะอึกสะอื้น และลุกขึ้นเพื่อจะไปคุกเข่าให้ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นประคองพระพันปีจวินไว้และกล่าวว่า：“เจ้ารีบลุกขึ้นเถิด เจ้าอายุขนาดนี้แล้ว จะคุกเข่าให้ข้าไม่ได้ ในตอนนั้นเจ้าคุกเข่าให้ท่านอ๋องเย่ เกือบจะทำให้เขาโดนฟ้าผ่า แล้วเจ้าจะคุกเข่าให้ข้าได้อย่างไร？”
“องค์จักรพรรดิสูงสุดใกล้จะไม่ไหวแล้ว มีเพียงพระชายาเย่เท่านั้นที่สามารถช่วยชีวิตเขาได้ ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แม้แต่วันเดียว เอาชีวิตของข้าไปให้เขา เขาเล่าเรื่องมากมายให้ข้าฟัง และข้ารู้ว่าเขาไม่ได้โกหกข้า แต่เขาพูดว่าพวกเรา ไม่รู้เลยจริง ๆ”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประทับใจกับสิ่งที่พระพันปีจวินกล่าว ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจและมองไปที่ซูมู่หรง：“แล้วอย่างไร ไม่ว่าท่านจะเป็นใคร นางก็เป็นฮองเฮาของท่าน นางรักท่าน！เหตุใดเจ้าต้องสนใจว่าเป็นหนานกงอวี้เหรินหรือซูมู่หรง หรือว่าความรักที่นางมีต่อท่านไม่เพียงพอที่จะชดเชย？”
“แต่ข้าอยากจะมอบทั้งหมดให้นาง ชาติก่อน ชาตินี้ หรือแม้แต่ชาติหน้า ข้าก็จะมอบให้นาง รวมทั้งเจ้าด้วย”
“……”
เสียงดังปัง โต๊ะที่อยู่ข้าง ๆ แตกหัก ฉีเฟยอวิ๋นตกใจและยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่นเลย
ผู้คนในตำหนักต่างก็ตกใจเช่นกัน แต่ในเวลานี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไร
ได้ยินมาว่าเป็นพระชายาเย่ แต่ว่ากันว่าพระชายาของท่านมหาอุปราชแห่งแคว้นเหลียงคือพระชายาเย่ ถึงตอนนี้ก็น่าจะอายุร้อยสองร้อยปีแล้ว เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ทุกคนก็ตกใจเป็นอย่างมาก
“เก็บกวาดโต๊ะให้เรียบร้อยและรินน้ำชาให้ท่านอ๋องเย่” ฉีเฟยอวิ๋นดูสงบนิ่งและไม่สะทกสะท้าน นางมองไปที่หนานกงเย่อย่างไม่สบอารมณ์
หนานกงเย่เงียบสงบ
พระพันปีจวินนั่งลงและเช็ดน้ำตา นางมองไปที่ซูมู่หรง：“หม่อมฉันไม่สนใจว่าพระองค์จะเป็นใคร หม่อมฉันรู้เพียงแค่ว่าพระองค์คือองค์จักรพรรดิสูงสุดของหม่อมฉันก็เพียงพอแล้ว”
ใบหน้าที่แก่ชราของซูมู่หรงดูขบขัน：“แต่ข้ายังใช้เวลาอยู่กับเจ้าไม่มากพอ”
“……” พระพันปีจวินก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย ฉีเฟยอวิ๋นพบว่าหากชายผู้นี้ชอบใครสักคน เขาก็จะพูดจาได้น่าฟัง แต่หากเขาไม่ชอบก็ไม่มีอะไรเลยจริง ๆ
เมื่อนึกถึงพฤติกรรมที่น่าเอือมระอาของหนานกงเย่ในตอนนั้นแล้ว เพียงเพราะเขาไม่ชอบ เขาก็ฆ่าเสี่ยวอวิ๋น
ผู้ชายเช่นนี้ถึงจะเป็นที่สุดจริง ๆ ！
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางมองดูผู้คนที่อยู่ในตำหนักและกล่าวว่า：“พวกเจ้าออกไปก่อน”
สีหน้าของหนานกงเย่ไม่ค่อยดีนัก และเหลือบมองใบหน้าที่แก่ชราของซูมู่หรง：“อยากตายก็รีบตายซะ！”
ซูมู่หรงมองไปที่หนานกงเย่และไม่พูดอะไรสักคำ
จะแพ้หรือชนะก็ไม่ต่างกัน！
พระพันปีจวินเป็นกังวล นางรู้สึกมาโดยตลอดว่าอ๋องเย่ยากที่จะเข้าถึง และจะฆ่าคนทุกครั้งที่ได้พบกัน
ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจหนานกงเย่ และคนอื่น ๆ ก็ออกไป ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าซูมู่หรงไม่สบายใจ
แต่นางเป็นคนใจอ่อน จะทำอย่างไรได้？
ด้วยเหตุนี้นางจึงหยิบมีดขึ้นมากรีดข้อมือของตัวเอง และบีบปากของซูมู่หรงเพื่อให้เขาดื่มเลือด