อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ - บทที่431 เตี้ยนเซี่ย
อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่431 เตี้ยนเซี่ย
เป็นพี่หรูโม่!
พี่หรูโม่มาถึงแล้ว ท่านพ่อกับท่านแม่น่าจะใกล้ถึงแล้วนะ?!
หยวนเป่าดีอกดีใจ!
หรูโม่ยังไม่เจอเขา
เขายืนอยู่หลังเรือประมง สายตาจับจ้องไปยังผู้คนที่เดินไปมา กลัวว่าจะไม่เจอหยวนเป่า
หยวนเป่าอยากโบกมือเรียกมาก……
แต่เพื่อไม่ให้ชายร่างใหญ่รู้ เขาข่มความดีใจไว้ ไม่เห็นความดีใจบนใบหน้าเลย ยังคงทำท่าไม่พอใจที่ ‘ข้าไม่อยากเป็นเด็กดำ’
“เจ้าเบะปากทำไม?”
เห็นหยวนเป่าไม่พอใจ ชายร่างใหญ่ก็ล้างมือให้สะอาด ก็ถึงพูดเสียงเบาว่า “พวกเราเมืองเซียงแล้ว”
“ออกจากเมืองเซียงอย่างปลอดภัย ก็มาถึงจุดหมายแล้ว”
เขามองหยวนเป่าด้วยสายตาสับสน “ในที่สุด ข้าก็ทิ้งภาระอย่างเจ้าได้สักที!”
ขอแค่ส่งหยวนเป่าให้คนคนนั้น เขาก็จะสามารถกลับไปได้แล้ว……
ชายร่างใหญ่ถอนหายใจโล่งอก พูดไม่ออกว่าตอนนี้รู้สึกยังไง
หลายวันมานี้ ถึงแม้จะถูกหยวนเป่าทรมานจนจิตใจอ่อนล้า แต่พอจะถึงเวลาจากลากันจริงๆ ชายร่างใหญ่ก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมา
“งั้นก็รีบไปกันเถอะ”
หยวนเป่าลุกขึ้น ทำหน้าบึ้ง “รีบเอาข้าให้คนคนนั้นเร็ว งานเจ้าจะได้เสร็จสักที”
เขาอยากจะพาชายร่างใหญ่ไปต่อหน้าหรูโม่โดยเร็ว!
แต่น่าเสียดายที่ไม่เป็นไปตามที่คาดไว้……
“ข้าเปลี่ยนความคิดแล้ว”
ชายร่างใหญ่มองเขา “เอาเจ้าให้คนคนนั้น เจ้าคงได้ตายจริงแน่! คนผู้นั้น เป็นคนที่จิตใจโหดเหี้ยมของจริง”
“เจ้าอยากปกป้องข้าเหรอ?”
หยวนเป่ามองเขาอย่างแปลกใจ “เจ้าไม่ใช่โจรหรอกเหรอ?!”
ชายร่างใหญ่ร้อนตัว “ใครเป็นโจร? เจ้าน่ะสิโจร!”
เขาเป็นนักฆ่าผู้มีชื่อเสียงโด่งดังเชียวนะ เจ้าเด็กนี่กลับเห็นเขาเป็นโจรงั้นเรอะ?!
เป็นแค่โจรต๊อกต๋อยกระจอกๆ?!
น่าโมโหยิ่งนัก!
“เจ้าไม่ใช่โจรแล้วคืออะไร?”
หยวนเป่าเงยหน้าขึ้น ขมวดคิ้วเป็นปมแน่น “เจ้าลักพาตัวข้าออกจากวังหลวง ยังพาข้ามาถึงนี่อีก น่าโมโหยิ่งกว่าโจรเสียอีก!”
มองดูสายตาที่โมโหของเขา ชายร่างใหญ่ก็รู้สึกลนลาน
เจ้าเด็กนี่กำลังเกลียดเขา!
เขาไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไง
“เอาเถอะ! ในเมื่อเจ้ารนหาที่ งั้นข้าจะส่งตัวเจ้าให้คนผู้นั้นแล้วกัน”
ชายร่างใหญ่ทำท่าไม่พอใจ จับมือเขาไปที่ประตูเมือง “ไม่ต้องให้ข้าบอกแล้วใช่ไหม ว่าเดี๋ยวเจ้าควรพูดยังไง?”
“ข้ารู้น่า”
หยวนเป่าพูดอย่างรำคาญ
ชายร่างใหญ่โกรธจนหน้าแดงก่ำไปถึงใบหู!
เจ้าเด็กไร้มารยาทไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!
เมื่อกี้เขาอุตส่าห์ใจดี จิตใต้สำนึกกลับมา กลัวหยวนเป่าจะโดนคนผู้นั้นทำอะไร อยากพาเขาหนีไป แต่ไม่คิดว่าเจ้าเด็กนี่จะงอนเขา?!
ได้ งั้นก็เอาเขาไปให้คนผู้นั้นแล้วกัน ให้เขาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดบ้าง!
ชายร่างใหญ่ทำหน้าเย็นชา จับมือเขาเดินไปที่หน้าประตูเมือง
หยวนเป่าจ้องมองหรูโม่ไม่ละสายตา
ใกล้แล้ว ใกล้เข้าไปแล้ว!
ระยะห่างจากหรูโม่เหลืออีกแค่สิบเมตร!
ท่าทางของเขาในตอนนี้ ถึงจะยืนอยู่ตรงหน้าหรูโม่ พี่หรูโม่อาจจะจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ……เขาต้องทำอะไรดึงดูดสายตาของหรูโม่หน่อยแล้ว!
กำลังคิดอยู่นั้น หยวนเป่าก็สะดุดล้มลงกับพื้น!
เขาล้มกระแทกพื้น เข่าเป็นแผลหมด
เมื่อกี้ยังคิดอยู่ว่าจะดึงดูดความสนใจของหรูโม่ยังไง ขนาดฟ้าสวรรค์ยังช่วยเขาเลย!
หยวนเป่ากอดขานั่งอยู่กับพื้น ตะคอกด่าชายร่างใหญ่ว่า “เจ้าเป็นพ่อคนประสาอะไร! ข้าเกือบสะดุดล้มตายแล้ว!”
“ถ้าแม่ข้ารู้ล่ะก็ จะต้องมาตบเจ้าแน่!”
ชายร่างใหญ่แววตาลนลาน รีบกระชากตัวเขาขึ้นมา “ลุกขึ้น!”
“ข้าไม่ลุก!”
หยวนเป่านั่งงอแงอยู่บนพื้น ขยี้ตาร้องไห้เสียงดัง สองขาก็เตะไปมาที่พื้นแรงๆ ท่าทางเหมือนเด็กกำลังงอแง
ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็มองพวกเขาสองคนอย่างแปลกใจ
ชายร่างใหญ่รู้สึกไม่สบายใจ
มาถึงเมืองเซียงแล้ว อีกแค่ไม่กี่อึดใจก็จะถึงเขาซีเซียงแล้ว
เจ้าเด็กนี่คิดจะเล่นอะไรกันแน่?!
หยวนเป่าสองมือปิดตาร้องไห้เสียงดัง และคอยเหลือบตามองหรูโม่เป็นระยะ……
ดีมาก!
หรูโม่ถูกเขาดึงดูดความสนใจมาแล้ว!
หยวนเป่าร้องไห้ต่อไป “เจ้าเป็นพ่อปลอม! เจ้าทำแบบนี้กับข้า ท่านแม่รู้เข้าจะต้องไม่ปล่อยเจ้าไปแน่! ข้าจะให้ท่านแม่เอาเข็มจิ้มตัวเจ้า ฮื่อๆๆๆ……”
หรูโม่สีหน้าเปลี่ยนไป!
คำพูดพวกนี้……
เสียงนี้……
เห็นสายตาของหรูโม่จับจ้องมาที่พวกเขา หยวนเป่าก็งอแงต่อ “แม่ข้าจิ้มเจ็บมากนะ! ฮื่อๆๆ”
ชายร่างใหญ่เห็นเขาไม่ยอมลุก ก็รีบกระชากตัวเขาขึ้นมา “เจ้าเด็กน้อย ตามข้าไป!”
หยวนเป่าจับแขนเขาไว้แน่น แล้วกัดไปยังข้อมือของเขา!
ชายร่างใหญ่เจ็บจนรีบปล่อยตัวเขาออก หยวนเป่ารีบวิ่งไปหาหรูโม่ “พี่หรูโม่! ช่วยข้าเร็ว!”
“แย่แล้ว!”
ชายร่างใหญ่ร้องตกใจ รีบวิ่งตามไปโดยไม่สนใจความเจ็บที่ข้อมืออีก
ตอนนี้ หรูโม่ก็ไม่ลังเลอีก!
“เตี้ยนเซี่ย!!”
เขารีบกระโดดขึ้น รีบกอดหยวนเป่าไว้ก่อนที่ชายร่างใหญ่จะจับตัวเขาไว้ได้!
ชายร่างใหญ่จับตัวเด็กไว้ไม่ได้ รีบชักมีดแทงไปยังหรูโม่!
หรูโม่ยกมือขึ้นใช้มีดสั้นขวางไว้ได้ องครักษ์ลับมากมายรีบปรากฏขึ้นออกมา ล้อมตัวชายร่างใหญ่เอาไว้
ซ่งจื่ออวี๋ที่อยู่ไม่ไกลมากเห็นภาพนี้แล้ว ก็หายไปอย่างเงียบๆ
เขา สำเร็จแล้ว
หยวนเป่าตกใจ กอดหรูโม่ไว้แน่นเหมือนกับนกกระทา ตลอดทั้งทางเขาไม่กลัวเลย แต่พอเจอหรูโม่ก็รู้สึกตัวสั่นเทา
หรูโม่กอดเขาไว้แน่น ชายชาตรีอย่างเขายังอดไม่ได้น้ำตาไหลออกมา
พวกองครักษ์ลับล้อมตัวชายร่างใหญ่ไว้ เขาออกคำสั่งเสียงแข็ง “นายท่านบอกว่าจับทั้งเป็น อย่าทำเขาตายล่ะ!”
หรูโม่กัดฟันพูด
เขาก้มหน้ามองหยวนเป่า พอเห็นเขาก็ถึงร้องไห้ ขอบตาดำถูกเช็ดไปแล้ว เผยให้เห็นผิวที่ผ่องใส
เขารีบควักผ้ามาเช็ดคราบสีดำบนใบหน้าให้หยวนเป่า
แต่เช็ดยังไงก็เช็ดไม่ออก
หรูโม่ดีใจมาก รีบเก็บผ้าเช็ดหน้า คุกเข่าลงต่อหน้าเขา “เตี้ยนเซี่ย เป็นความผิดของข้าน้อยเอง ทำให้เตี้ยนเซี่ยต้องตกอยู่ในอันตราย!”
“พี่หรูโม่ ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลย ท่านพ่อกับท่านแม่ล่ะ?”
หยวนเป่าดวงตาแดงก่ำ เหมือนกระต่ายตัวน้อย
“นายท่านกับพระชายากำลังตามมาแล้ว ข้าน้อยคอยรออยู่ตรงนี้ พบตัวเตี้ยนเซี่ยจริงๆด้วย!”
หรูโม่ลุกขึ้น กอดหยวนเป่าไว้แน่น ไม่กล้าปล่อยเขาลงพื้นอีก
กลัวไม่ระวังจะถูกคนลักพาตัวไปอีก
เขาไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าเมื่อกี้เตี้ยนเซี่ยไม่คิดหาทางช่วยเหลือตัวเอง……
ไม่แน่อาจจะโดนชายร่างใหญ่นั่นหลอกไปแล้วก็ได้!
เพราะยังไงหยวนเป่าในตอนนี้แตกต่างจากปกติ ยากที่จะจำได้!
ถ้าพลัดพรากกับเตี้ยนเซี่ยอีกครั้ง……นายท่านกับพระชายาจะต้องเสียใจมากแน่ๆ?!
หรูโม่ก็จะลงโทษตัวเองด้วยความตาย!
เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังชายร่างใหญ่ที่ถูกล้อมเอาไว้ สายตาประกายไปด้วยความเย็นชาโหดร้าย คนผู้นี้กล้าลักพาตัวเตี้ยนเซี่ยได้ยังไง นายท่านจะต้องฉีกเขาเป็นชิ้นๆแน่!