อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ - บทที่58 ท่านอ๋องไร้ยางอาย

อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่58 ท่านอ๋องไร้ยางอาย
ตอนนี้ยังไม่ถึงยามเซิน
เต๋อเฟยสมเป็นผู้ที่ได้รับความโปรดปรานจริงๆ โม่จงหรานทำงานเรื่องข้าราชการหมด ก็มารับนางที่ตำหนักหย่งโซ่วแล้วไปที่ตำหนักไท่เหอด้วยตนเอง
ฉินซื่อเสวียและคนอื่นๆได้จากไปนานแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงโม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงเท่านั้น โม่เฟยเฟยยังอยู่เป็นเพื่อนเต๋อเฟยในตำหนักหย่งโซ่ว บอกว่าอยู่เป็นเพื่อนนาง เป็นการดีกว่าที่จะบอกว่าโม่เฟยเฟยคนเดียวนางที่อยู่เป็นเพื่อนนาง
โม่เยว่ผู้ชาย ไม่มีเรื่องอะไรที่จะคุยกับเต๋อเฟย
เต๋อเฟยจับมือโม่เฟยเฟย และถามนู้นถามนี้ ร้องไห้เพื่อนาง
หยุนหว่านหนิงเหมือนคนนอก
เต๋อเฟยเพียงแค่เหลือบมองนางเป็นครั้งคราว แถมยังเป็นแบบสามารถฆ่าคนตายแบบนั้นด้วย
อดทนอย่างยากลำบากจนโม่จงหรานมาถึง
เมื่อเห็นหยุนหว่านหนิง เขายังแปลกใจเล็กน้อย “ข้าได้ยินมาว่าร่างกายของเจ้าดีขึ้นแล้ว และสามารถเดินได้อย่างอิสระ พอวันนี้เห็นแล้ว ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาเจ้าพักฟื้นบำรุงได้ไม่เลวนะ”
“ขอพระทัยเสด็จพ่อที่เป็นห่วง”
หยุนหว่านหนิงคารวะด้วยความเคารพ
พ่อตาคนนี้ของนาง เป็นจักรพรรดิแห่งหนานจวิ้น ล่วงเกินไม่ได้เด็ดขาด
“อืม”
โม่จงหรานพยักหน้า “หากต่อไปเยว่เอ๋อร์รังแกเจ้า เจ้ามาบอกข้าเลย ข้าจะเป็นช่วยเจ้าตัดสินเอง!”
เต๋อเฟยไม่พอใจอีกแล้ว
นางดึงมือของโม่จงหรานเบาๆ และพึมพำด้วยเสียงที่ต่ำว่า “ฝ่าบาท วันนี้เป็นวันประสูติของหม่อมฉัน ท่านจะพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องเหล่านี้ทำไม?”
เพ้อเจ้อ?
ตัดสินให้หยุนหว่านหนิง? !
อีนังสารเลวนี้ เมื่อสี่ปีก่อนกล้าวางแผนทำร้ายเยว่เอ๋อร์ กับเฟยเฟย แถมยังทำให้ซื่อเสวียต้องแต่งงานกับอ๋องหยิง……
ตอนนี้ในเมื่อนางกล้าออกมา นางจะไม่ยอมวางมือยุติเรื่องราวแน่นอน!
“หว่านหนิงก็เป็นลูกสะใภ้ของเจ้าไม่ใช่หรือ？”
โม่จงหรานเหลือบมองนาง ก็ไม่ได้โกรธอะไร เพียงแค่ยิ้มจางๆ “เอาเถอะ! ไม่พูดเรื่องนี้! ข้าได้ยินมาว่า เจ้ายังเป็นทักษะการรักษาโรคด้วยหรือ?”
เขาตบหลังมือของเต๋อเฟยเบาๆ เงยหน้าขึ้นมองหยุนหว่านหนิง
“ทูลฝ่าบาท พอเข้าใจนิดหน่อย”
“พอเข้าใจนิดหน่อย? นี่เจ้าความอ่อนน้อมถ่อมตนเกินไปแล้ว？”
โม่จงหรานหัวเราะอย่างสบายใจ
ในเวลานี้ โม่เยว่ที่ไม่เคยเอ่ยปากพูดมาก่อน ก็พูดขึ้นมาทันทีว่า “เสด็จพ่อ ทักษะการรักษาโรคของหนิงเอ๋อร์นั้นยอดเยี่ยม”
หยุนหว่านหนิงมองเขาด้วยความประหลาดใจ
ไอตาบ้านี้ คิดจะทำอะไรอีกแล้ว? !
“โอ้？จริงเหรอ?”
โม่จงหรานเหมือนประหลาดใจเล็กน้อย แต่รอยยิ้มก็ยังเต็มบนใบหน้าเช่นเดิม “ดีมาก! ลูกสะใภ้ของราชวงศ์ ก็ควรจะเป็นเยี่ยงนี้! เจ้าเจ็ด ภรรยาของเจ้าทำให้ข้าคาดไม่ถึงใจยิ่งนัก!”
หยุนหว่านหนิงถูกชมจนรู้สึกเขินอายไปหมด
โม่เยว่กลับยอมรับอย่างหน้าด้าน “ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่ทรงชม!”
ถุย! เอาคนหน้าด้าน เสด็จพ่อไม่ได้ชมท่านสักหน่อย!
——หยุนหว่านหนิงแอบด่าโม่เยว่ในใจแรงๆ
โม่เยว่เหลือบมองนางอย่างได้ใจ——
หน้าด้าน? หน้าด้านกินแทนข้าวได้ด้วยหรือ?
ณ ตำหนักหย่งโซ่วเต็มไปด้วยความเพลิดเพลินสนุกสนาน แต่ตำหนักคงหนิงในเวลานี้กลับเป็นอีกสภาพหนึ่ง
โม่หุยเหยียนกับหนานกงเยว่ โม่หุยเฟิงกับฉินซื่อเสวียสองคู่สามีภรรยานี้กำลังนั่งตัวตรง แต่กลับก้มหน้า ตั้งใจฟังคำตักเตือนของฮองเฮาจ้าวอยู่
ฮองเฮาจ้าวอายุเพียงสี่สิบห้าเท่านั้น บำรุงได้ดีมาก
นั่งบนที่นั่งสูง สง่าและหรูหรา
“หุยเหยียนสองสามีภรรยาข้าไม่พูดแล้ว”
นางเหลือบมองโม่หุยเฟิงกับฉินซื่อเสวีย “หุยเฟิง ตกลงพวกเจ้าสองคนเป็นอะไร?”
“ไม่กี่วันก่อน ยังบอกกับข้าว่าเป็นเพราะสุขภาพร่างกายของซื่อเสวียไม่ดีจึงต้องการพักผ่อน ดังนั้นจึงไม่ได้เข้าวังมาเยี่ยมข้าเป็นเวลาหนึ่งเดือน ทำไมวันนี้ ข้าถึงได้ยินอีกแบบล่ะ？”
ฮองเฮาจ้าวอยู่ตำแหน่งฮองเฮามาเป็นเวลาหลายปี ก็ต้องมีความสามารถอยู่หน่อยบ้าง
นางกวาดสายตาไป ด้วยความดุเดือดรุนแรง
อาร่าความดุเดือดที่อยู่ในวังมาเป็นเวลาหลายปี ก็เผยออกมาในทันที
“หุยเฟิง ทำไมจู่ๆถึงขังบริเวณซื่อเสวีย？！”
นางลดเสียงลง แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “แบบอย่างดีๆไม่ฝึก แต่กลับไปฝึกเจ้าเจ็ดขังภรรยา! หากเสด็จพ่อเจ้ารู้เข้า เจ้าคงต้องโดนว่าอีกแล้ว!”
“เสด็จแม่ตักเตือนได้ดี”
โม่หุยเฟิงยืนขึ้นและยอมรับผิดอย่างเชื่อฟัง
ฉินซื่อเสวียเอาแต่ร้องไห้ ไม่ได้ช่วยโม่หุยเฟิงพูดดี และไม่บ่นถึงเรื่องความคับข้องใจ
แต่สภาพนี้ ก็กำลังบอกทุกคน: โม่หุยเฟิงรังแกนาง
นางร้องไห้ทำเอาฮองเฮาจ้าวจิตใจสับสนวุ่นวายไปหมด อดทำมือส่งสัญญาณไม่ได้ “เอาล่ะ! เรื่องนี้ผ่านไปแล้ว และข้าก็ไม่อยากพูดถึงมันอีก!”
“หุยเหยียน หุยเฟิง พวกเจ้าเป็นพี่น้องแท้ๆกัน”
นางพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “สองคนหนึ่งใจ ฝ่าทุกโพยภัย”
“ในบรรดาท่านอ๋องทั้งหลาย พวกเจ้าพี่น้องสองคนร่วมมือกัน ถึงจะมีโอกาสชนะมากที่สุด!”
“เข้าใจความหมายของข้าหรือไม่？”
คำเหล่านี้ นางพูดมาหลายครั้งแล้ว
แม้ว่าโม่หุยเหยียนกับโม่หุยเฟิงจะเป็นพี่น้องแท้ๆกัน แต่ราชบัลลังก์มีเพียงหนึ่งเดียว
จักรพรรดิ ก็แต่งตั้งได้เพียงผู้เดียว
หนานกงเยว่ก้มหน้าโดยไม่พูดอะไร โม่หุยเหยียนเหลือบมองนาง จากนั้นก็ลุกขึ้นและตอบอย่างเคารพ “ลูกจะจดจำคำสั่งสอนของเสด็จแม่ไว้ในใจ”
“ลูกจะช่วยเจ้าสามอย่างแน่นอน”
โม่หุยเฟิงยิ้มด้วยความพึงพอใจ
ฮองเฮาจ้าวก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ
ลูกชายสองคนนี้ของนาง โม่หุยเหยียนอะไรก็ดีไปหมด แต่นิสัยอ่อนแอเกินไป กู้เหนี้ยนเป็นพี่ชายคนโต อะไรก็ให้คนอื่นๆ ทำอะไรก็ผัดวันประกันพรุ่ง ใช้การไม่ได้!
เจ้าสามได้เรื่องกว่า อยากได้อะไรก็รู้จักไปแย่ง
“ด้วยคำพูดนี้ของเจ้า ข้าก็วางใจแล้ว”
ฮองเฮาจ้าวเล่นปลอกเล็บสีแดงบนนิ้ว ดวงตาฉายแววเย็นชา “ข้าได้ยินมาว่า วันนี้หยุนหว่านหนิงก็เข้าวังมาด้วย?”
ฉินซื่อเสวียวางผ้าลง เผยดวงตาที่ร้องไห้จนแดงและบวมเล็กน้อย
“เสด็จแม่ พระชายาหมิงเข้าวังมาแล้วจริง”
“ข้าได้ยินมานานแล้วว่า เจ้าเจ็ดได้สั่งยกเลิกขังบริเวณนางแล้ว”
ฮองเฮาจ้าวครุ่นคิด “หยุนหว่านหนิง ก็มีความสามารถหน่อยเหมือนกัน”
“เจ้าเจ็ดเกลียดนางเข้าไส้ เต๋อเฟยและองค์หญิงเก้าก็เห็นนางเป็นหนามยอกอก นางทำอย่างไรถึงพลิกสถานการณ์ให้กลายเป็นเช่นนี้ได้?”
ฉินซื่อเสวียครุ่นคิด
ทำได้อย่างไร?
นางเองก็อยากรู้เหมือนกัน!
แต่คนที่อยู่ในนั้น มีเพียงโม่หุยเฟิงเท่านั้นที่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เขารู้ว่า หยุนหว่านหนิงอยู่เบื้องหลังแผนโม่เยว่ คอยเป็นที่ปรึกษาและช่วยคิดแผนการให้เขา!
ดังนั้น โม่เยว่จึงยกเลิกการกักขังบริเวณนาง
แต่เป็นผู้หญิงที่อยู่เบื้องหลังคนนี้แหละ ทำให้เขาแพ้โม่เยว่ทุกครั้ง ทำให้โม่เยว่กลายเป็นคนที่เสด็จพ่อให้ความสำคัญมากที่สุด!
เขาไม่อยากยอมรับว่า เขาสู้ผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้
แต่ก็อิจฉาที่โม่เยว่ได้ภรรยาที่ดีเช่นนี้
แต่ดูฉินซื่อเสวียที่อยู่ข้างๆเขาสิ……
ความรังเกลียดและความขยะแขยงในสายตาของเขาไม่สามารถปกปิดได้
หากต้องการเอาชนะโม่เยว่ ต้องกำจัดหยุนหว่านหนิงนางเพศยาคนทิ้งนี้ก่อน!
โม่หุยเฟิงกำมือไว้อย่างแน่น
เมื่อเห็นว่าพวกเขาเงียบไป ฮองเฮาจ้าวก็พูดอย่างเฉยชาว่า “เยว่เอ๋อร์ ซื่อเสวีย พวกเจ้าทั้งคู่เป็นคนที่ข้าให้ความสำคัญ! ข้าไม่อยากให้โจวหยิงหยิงกับหยุนหว่านหนิงต้องมาเอาชนะพวกเจ้าไป”
“เข้าใจหรือไม่?”
นางเป็นฮองเฮา นางจะขายขี้หน้าไม่ได้
นางไม่ได้รับความโปรดปรานเท่าเต๋อเฟยก็ช่างเถอะ แต่นางมีอำนาจตำหนักหกตำหนัก
แต่อย่างไรก็ตาม ก็ไม่อยากให้ลูกสะใภ้สองคนของนาง เอาชนะหยุนหว่านหนิงนางเพศยาคนนั้นไม่ได้!
หนานกงเยว่และฉินซื่อเสวียลุกขึ้นและคารวะด้วยความเคารพ
ฮองเฮาจ้าวพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เงยหน้าขึ้นก็เห็นแม่นมจางเดินเข้ามา จึงถามว่า “งานเลี้ยงวังกำลังจะเริ่มแล้วใช่หรือไม่?”
“เต๋อเฟยไปที่ตำหนักไท่เหอหรือยัง？ ฝ่าบาททำธุระเสร็จหรือยัง? หากทำเสร็จแล้ว ข้าจะไปรอที่ตำหนักฉินเจิ้ง เพื่อไปพร้อมกับฝ่าบาท”
สีหน้าของแม่นมจางดูซับซ้อนเล็กน้อย ลังเล “ฮองเฮา ฝ่าบาทท่าน……”
ไปตำหนักหย่งโซ่วรับเต๋อเฟยด้วยตนเองแล้ว!
เมื่อเห็นสีหน้าที่ซับซ้อนของนาง ฮองเฮาจ้าวก็เข้าใจในทันที
สีหน้าของนางมืดครึ้ม ไม่นานก็กลับมาเป็นเหมือนปกติ “ข้ารู้แล้ว ฝ่าบาทไปที่ตำหนักหย่งโซ่ว ไปรับเต๋อเฟยไปที่ตำหนักไท่เหอด้วยตนเองแล้วสินะ”
แต่ความเกลียดชังในดวงตา กลับทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก
เต๋อเฟยอีนางเพศยา ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทมาเป็นเวลาหลายปี และอยู่เหนือนางมาหลายปี!
คืนนี้ นางจะสั่งสอนหล่อนให้ดู!