อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 165 เรื่องที่สำคัญที่สุด
ตอนที่ 165 เรื่องที่สำคัญที่สุด
หลี่หรานหร่านใช้วิธีโจมตีก่อนได้เปรียบ ใช้น้ำเสียงไร้เรี่ยวแรง “แม่นางชิง โรคของข้ารุนแรงมากเลยใช่หรือไม่? อันที่จริงต่อให้ท่านไม่บอกข้าก็รู้ดี โรคนี้คงรักษาได้ยากมาก มิเช่นนั้นคงไม่รบกวนเชิญแม่นางชิงมาที่นี่”
อวี้ชิงลั่วลุกขึ้นแย้มยิ้ม เพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายมีแผนการอื่น นางจึงยืนอยู่ให้ห่างจากขอบเตียงสักหน่อย
“คุณหนูอวี๋ อันที่จริงท่านไม่จำเป็นต้องเศร้าโศกเช่นนี้ โรคของท่านเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ร่างกายเย็นและอ่อนแอก็เท่านั้น อีกเดี๋ยวข้าจะจ่ายยาให้ ท่านค่อย ๆ กินอีกไม่นานก็ดีขึ้นแล้ว”
“…หา?” หลี่หรานหร่านที่กำลังคิดหาวิธีเพื่อปิดปากอวี้ชิงลั่วไม่ให้เผยความลับที่นางอุตส่าห์ปิดบังไว้ถึงกับชะงัก ก่อนจะมองอวี้ชิงลั่วด้วยความประหลาดใจ ความรู้สึกประหม่าพลันผ่อนคลายลง ถอนหายใจออกมาอย่างช้า ๆ ทว่าสายตาคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยความสงสัย หรือว่าอีกฝ่ายจะมองไม่เห็นสาเหตุของโรคที่แท้จริงของนาง?
ฮูหยินใหญ่ก็รู้สึกประหลาดใจเช่นเดียวกัน จึงเอ่ยปากกระซิบถามว่า “แม่นางชิง หรานหร่านไม่เป็นอะไรจริงหรือ? หมอเจียงผู้นั้นกลับบอกว่าโรคนี้รักษาให้หายได้ยาก แม้แต่เขาก็ยังมองว่าสถานการณ์ไม่สู้ดี”
อวี้ชิงลั่วลอบถอนหายใจ “อันที่จริงโรคของคุณหนูอวี๋มีสิ่งสำคัญอยู่ตรงนี้แหละ โรคของคุณหนูอวี๋ไม่ได้ร้ายแรง แต่โรคทางใจร้ายแรงเกินไป มิอาจรักษาจิตใจให้ร่าเริงเบิกบานได้ ประกอบกับเอาแต่อยู่ในห้องทั้งวันไม่ได้ออกไปไหน อากาศไม่ถ่ายเท ไม่ได้สูดอากาศสดชื่น ดังนั้นจึงทำให้อาการของนางไม่ดีขึ้น โรคนี้หากบอกว่ารักษาได้ยากก็คงรักษาได้ยาก แต่ถ้าบอกว่ารักษาได้ไม่ยากก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร เรื่องนี้คงต้องขึ้นอยู่กับตัวคุณหนูอวี๋เอง”
หลี่หรานหร่านหรี่ตาลงเล็กน้อย ภายในใจเริ่มคิดคำนวณ แม่นางชิงผู้นี้ไม่รู้เรื่องโรคของนางจริง ๆ หรือแสร้งทำเป็นไม่รู้กันแน่? หมอเจียงยังมองออกว่านางมิอาจให้กำเนิดบุตรได้ หากบุคคลผู้นี้คือหมอปีศาจ ทักษะทางการแพทย์ย่อมไม่ด้อยไปกว่าหมอเจียง เหตุใดถึงมองไม่ออก?
แต่นี่เป็นคนที่อวี๋จั้วหลินหามา จะมีฝีมือแย่ได้อย่างไรกัน?
เพียงแต่ แม้ว่าภายในใจจะยังไม่เข้าใจ ทว่าบนใบหน้ากลับแสดงท่าทางขอคำปรึกษาอย่างถ่อมตนและมีความสุข “แม่นางชิงมั่นใจว่าจะรักษาโรคให้ข้าได้จริง ๆ หรือ?”
“แน่นอน ขอแค่ท่านทำตามที่ข้าบอก และกินยาให้ตรงเวลา รับรองว่าท่านจะหายได้โดยเร็ว”
“เข้าใจแล้ว สิ่งที่แม่นางชิงบอก ข้าจะจำไว้ให้ขึ้นใจ”
อวี้ชิงลั่วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ พูดเสียงดังว่า “ข้าเคยบอกไปแล้ว ที่ท่านเป็นคือโรคทางใจ มิอาจเอาแต่อยู่ในห้องได้ ควรทำงานและพักผ่อนให้เป็นปกติ กินและดื่มอาหารรสอ่อน ต้องรักษาอารมณ์ที่เบิกบานไว้ ห้ามอารมณ์เสีย ถึงอย่างไรการปรับร่างกายก็ต้องเริ่มจากการทำเรื่องเล็ก ๆ ตามปกติก่อน หากมียาของข้าเสริมเข้าไปวันละครั้ง อีกไม่นานท่านก็จะหายดี”
ฮูหยินใหญ่ฟังอยู่ข้าง ๆ รีบสั่งให้คนไปเตรียมกระดาษและปากกา เพื่อให้อวี้ชิงลั่วช่วยเขียนใบสั่งยาให้
อวี้ชิงลั่วเขียนตัวอักษรจำนวนมากลงบนกระดาษ ก่อนจะยื่นให้สาวใช้ข้างกายของหลี่หรานหร่าน สั่งนางว่าเมื่อถึงเวลาให้จัดยาตามที่เขียนไว้ในนี้ จากนั้นจึงหันมาพูดกับฮูหยินใหญ่ “นี่ก็สายแล้ว ในเมื่อโรคของคุณหนูอวี๋ไม่มีความกังวลถึงชีวิต ฮูหยินและคุณชายก็ไม่มีความจำเป็นต้องกังวล ข้าขอตัวกลับก่อน อีกสองวันข้าจะกลับมาใหม่”
หลี่หรานหร่านขมวดคิ้วมุ่นอย่างหนัก แม่นางชิงผู้นี้ ดูเหมือนจะให้ความสำคัญกับจั้วหลินมากเกินไปแล้ว
นางคิดจะทำอะไรกันแน่? หรือนางชอบอวี๋จั้วหลิน?
เรื่องนี้ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ถึงอย่างไรอวี๋จั้วหลินก็ยังหนุ่ม แม้ว่าจะถูกลดตำแหน่งไปชั่วคราว แต่ในสายตาของทุกคนต่างก็ทราบดีว่าอีกไม่นานคงกลับขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งได้อีกหน และยังคงเป็นแม่ทัพผู้รุ่งโรจน์ด้วย
ยิ่งไปกว่านั้น ในช่วงสองสามปีแรกในการทำงานอวี๋จั้วหลินยุ่งอยู่กับภาระหน้าที่และอยู่ที่เมืองหลวงน้อยครั้งมาก ทั้งยังมีนางคอยหนุนอยู่ข้าง ๆ ดังนั้นหลังจากนังแพศยาแซ่อวี้ผู้นั้นตายจากไป จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้จัดงานแต่งงานครั้งใหม่ขึ้นมา ภายในเมืองหลวงแห่งนี้ย่อมมีคนจ้องตำแหน่งนี้อยู่ไม่น้อย
“ฮูหยินหรู” จนกระทั่งอวี้ชิงลั่วออกไปพร้อมกับฮูหยินใหญ่ สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จึงกระซิบเรียกหลี่หรานหร่านหนึ่งเสียง
หลี่หรานหร่านได้สติกลับมา บนใบหน้าไม่มีท่าทีอ่อนแอเหมือนเมื่อครู่แล้ว นางยื่นใบสั่งยาให้สาวใช้ กำชับเสียงเบาว่า “สุ่ยเหวิน เจ้านำใบสั่งยานี้ไปให้หมอเจียงที่โรงหมอซิงเซิ่งดูว่ามีปัญหาอะไรหรือไม่”
“ความหมายของฮูหยินคือ…” สุ่ยเหวินประหลาดใจ นางรับใบสั่งยาพลางกระซิบถาม
หลี่หรานหร่านยิ้มเยาะหนึ่งเสียง เหลือบมองยาที่หล่นแตกกระจายอยู่บนพื้น กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “สตรีผู้นี้เป็นแค่หมอเถื่อนที่ใช้วิธีการไม่ชอบเพื่อให้ได้มาซึ่งชื่อเสียงเกียรติยศ หมอปีศาจอะไรกัน เหอะ แม้แต่หมอเจียงยังมองโรคออก นางกลับมองไม่เห็น เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่สวะไร้ประโยชน์ ข้าว่าชื่อเสียงเหล่านั้นของนั้นคงมาจากการคุยโวเสียมากกว่า นางเข้ามาในจวนอวี๋ ย่อมต้องมีเป้าหมายอื่น”
สุ่ยเหวินสูดลมเย็นเข้าปาก “อีกเป้าหมายหนึ่ง เป้าหมายอะไรหรือเจ้าคะ?”
“ข้าเป็นกังวลว่านางจะมาที่นี่เพราะจั้วหลิน พุ่งเป้ามาที่ตำแหน่งนายหญิงของจวนอวี๋” หลี่หรานหร่านมั่นใจในสัญชาตญาณของตนเองมาก นางรู้สึกสงสัยมาก เหตุใดจู่ ๆ จั้วหลินถึงได้บอกให้นางแสร้งทำเป็นน้องสาวของเขา ปากก็พูดว่าตำแหน่งคุณหนูอวี๋เมื่อเทียบกับอนุภรรยาคนหนึ่งย่อมเชิญหมอปีศาจมาได้ง่ายกว่า ถึงอย่างไรภายใต้ชื่อเสียงของหมอปีศาจ บางทีนางอาจไม่เต็มใจที่จะลดเกียรติมาดูอาการให้อนุภรรยา
ทว่าตอนนี้ดูเหมือนว่า เรื่องราวจะไม่ได้ง่ายดายเหมือนที่เขาพูด
หลี่หรานหร่านคว้าม่านเตียงที่อยู่ข้าง ๆ เตียงแรง ๆ ก่อนจะออกแรงกระชาก พูดกับสุ่ยเหวินว่า “รีบไป ไปตอนนี้เลย ข้าเองก็อยากเห็นเช่นกันว่าในใบสั่งยาเขียนไว้ว่าอย่างไรกันแน่”
“เจ้าค่ะ” สุ่ยเหวินรีบพยักหน้า หลังจากเก็บใบสั่งยาแล้ว จึงรีบออกจากจวนไปด้วยความรีบร้อน
เดินไปได้ไม่ไกล ก็พบว่าฮูหยินใหญ่และแม่นางชิงกำลังเดินพูดคุยกันอยู่ด้านหน้าอย่างเนิบช้า ภายในใจก็เกิดความคิดขึ้น เดินตามอยู่ด้านหลังเงียบ ๆ เพื่อฟังว่าพวกนางทั้งคู่กำลังพูดคุยอะไรกัน
อวี้ชิงลั่วกระตุกมุมปาก เหลือบมองสุ่ยเหวินที่อยู่ด้านหลังอย่างเงียบ ๆ โดยไม่มีพิรุธ การย่างก้าวยังคงเนิบช้า ทว่าเสียงกลับดังขึ้นเล็กน้อย “ฮูหยิน โรคของคุณหนูอวี๋ไม่ได้ร้ายแรงอะไรเลย เพียงแต่ต้องใส่ใจให้มากขึ้น สิ่งสำคัญคือต้องออกกำลังกายในแต่ละวันให้มากขึ้นด้วย มีบางอย่างที่ข้ามิอาจพูดในห้องได้ เกรงว่าอาจทำให้คุณหนูอวี๋ไม่มีความสุข ดังนั้นจึงต้องออกมาบอกฮูหยินเป็นการส่วนตัว”
สุ่ยเหมิงถึงกับใจเต้นตึกตัก แม่นางชิงหมายความว่าอย่างไร? หรือว่านางจะมองออกว่าหลี่หรานหร่านเป็นหมัน นางไม่ได้เปิดเผยภายในห้อง แต่กลับมาบอกฮูหยินใหญ่เป็นการส่วนตัว?
“แม่นางชิง ท่านพูดมาเถิด ข้าจะตั้งใจฟัง” ฮูหยินใหญ่ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าพลันจริงจังขึ้นทันใด พยักหน้าแสดงออกว่ากำลังตั้งใจฟังด้วยความเคารพนับถือ
อวี้ชิงลั่วกล่าวเคล้ารอยยิ้ม “ฮูหยินไม่จำเป็นต้องกังวล นี่มิใช่เรื่องใหญ่อะไร เพียงแต่ดังคำโบราณที่กล่าวไว้ ยาคือยาพิษสามส่วน ไม่ว่าจะโรคอะไรก็มิอาจพึ่งพายาได้ทั้งหมด การปรับตัวเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด แต่การปรับตัวนี้มีหลากหลายวิธี เช่นเดียวกับคุณหนูอวี๋ ต้องปล่อยใจให้สบายถึงจะหาย อาหารก็ไม่ควรมีเนื้อสัตว์ เกลือและน้ำมันหากลดให้น้อยลงจะดีที่สุด ไม่ใส่เลยยิ่งดี ในแต่ละวันดื่มน้ำให้มาก ๆ และขยันออกกำลังกาย ตอนเช้าหลังจากลุกขึ้นจากเตียงแล้ว ทางที่ดีที่สุดคือสวมใส่ด้วยชุดตัวเดียวออกมายืนสูดแก่นแท้ของสวรรค์และปฐพีกลางลานบ้าน สูดอากาศบริสุทธิ์จากธรรมชาติเข้าไปสักหน่อย เพื่อนำลมหายใจอันขุ่นมัวก่อนหน้านี้ออกมา”
ฮูหยินใหญ่พยักหน้าติดต่อกัน คิดว่าสิ่งที่นางพูดมีเหตุผลมาก
สุ่ยเหวินที่เดินตามอยู่ด้านหลังแอบถอนหายใจ ดูเหมือนว่าหมอเถื่อนคนนี้จะมองไม่เห็นสาเหตุของโรคที่แท้จริงของหลี่หรานหร่านจริง ๆ
ทว่านางกลับไม่เห็นรอยยิ้มที่ซ่อนอยู่หลังผ้าปิดหน้าของอวี้ชิงลั่ว เมื่อเห็นฮูหยินเห็นด้วยกับคำพูดของนาง อวี้ชิงลั่วจึงพูดต่อไปว่า “แน่นอนว่า ยังมีเรื่องที่สำคัญที่สุดอีกหนึ่งเรื่อง”
…………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
ไม่แน่ว่าในเทียบยาอาจเป็นยาธรรมดาแต่กินนานๆ เข้าแล้วเป็นพิษสะสมก็ได้นะ
สิ่งสำคัญที่สุดที่ชิงลั่วว่าคืออะไรหนอ
ไหหม่า(海馬)