อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 206 เพชรตัดเพชร

ตอนพิเศษ 206 เพชรตัดเพชร

ตอนพิเศษ 206 เพชรตัดเพชร

เขารีบตะโกนเสียงดังว่า “ข้าไม่รู้…” เมื่อเห็นว่าเนี่ยนเนี่ยนดึงเข็มเงินเล่มที่สามออกมา เขาก็ตกใจจนแทบปัสสาวะราด แล้วรีบตะโกนว่า “ข้าไม่รู้จริง ๆ ก็แค่มีสาวใช้คนหนึ่งมอบรูปเจ้ากับเงินให้ข้า แล้วบอกว่าให้ข้าหาที่ลับตาคน แล้วฆ่าเจ้าเสีย”

เนี่ยนเนี่ยนและเริ่นเมิ่งมองหน้ากัน ฝ่ายหลังกระชากคอเสื้อชายคนนั้น แล้วถามว่า “สาวใช้ที่เจ้าพูดถึงมีลักษณะอย่างไร?”

“โอ๊ย… ข้า เจ็บมาก”

เริ่นเมิ่งขมวดคิ้ว จากนั้นดึงเข็มเงินสองเล่มบนศีรษะของเขาออก ก่อนจะกระชับมือที่จับคอเสื้อของเขาแน่น แล้วสั่งว่า “บอกมา”

“ข้า ข้าไม่รู้ สาวใช้คนนั้นก็ใส่ผ้าคลุมหน้าเช่นเดียวกับเจ้า” ชายคนนั้นเหงื่อไหลโซมกาย หลังจากดึงเข็มเงินออกแล้ว เขาก็รู้สึกราวกับว่าได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ในที่สุดก็ยอมบอกแต่โดยดี

อีกทั้งเขายังตระหนักได้ว่าสตรีสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา ไม่ใช่สตรีที่อ่อนแอบอบบางเลย วิธีการนี้ไม่ต่างอะไรจากวิธีการทรมานเชลยศึกแม้แต่น้อย

เขารีบเล่าทุกอย่างที่ตนรู้ “หญิงคนนั้นมาพบข้า แล้วมอบรูปเหมือนของเจ้ากับเงินจำนวนหนึ่งแก่ข้า แล้วบอกให้ข้ารออยู่ที่โรงน้ำชาฟางเจียบนถนนตงต้า หากข้าพบแม่นางก็ให้หาที่ลับตาคนจัดการเสีย แน่นอนว่าต้องจัดการศพไม่ให้ใครหาเจอ เมื่อเสร็จภารกิจแล้วก็จะจ่ายเงินส่วนที่เหลือให้ข้า”

ขณะที่พูดเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าตัวเองช่างโชคร้ายนัก เดิมทีเขาคิดว่ามันเป็นข้อตกลงที่ดี เพราะเป้าหมายสังหารเป็นเพียงสตรีที่ดูเหมือนไม่มีทางสู้ และราคาค่าหัวที่เสนอมานั้นก็สูงมาก ถึงขนาดทำให้เขาสามารถออกจากเมืองหลวงเพื่อไปหางานทำที่อื่นได้ทันทีหากภารกิจนี้เสร็จสิ้น

คาดไม่ถึงเลยว่าหญิงคนนี้จะมีผู้พิทักษ์คอยปกป้องนาง โดยที่นายจ้างไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขาเลย

“โรงน้ำชาฟางเจียที่ถนนตงต้างั้นหรือ?” เนี่ยนเนี่ยนหรี่ตาถาม

ชายผู้นั้นพยักหน้าอย่างแรง “ใช่แล้ว เป็นที่นั่นแหละ นางสั่งให้ข้าคอยจับตาดูผู้คนที่เดินผ่านไปมา ข้ารออยู่ตรงนั้นมาสองวันแล้ว และข้าก็จำหน้าแม่นางได้ทันทีเมื่อเห็นในวันนี้ อันที่จริงรูปเหมือนของท่านก็ยังอยู่กับข้า แม่นางไม่เชื่อก็ลองดูสิ”

เขาพูดจบแล้วก็ยืดอกไปข้างหน้า

เริ่นเมิ่งยื่นมือออกไปล้วงอกเสื้อของเขา จากนั้นก็ดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา เมื่อคลี่มันออกก็เผลอเลิกคิ้วขึ้น

“เหมือนมากจริง ๆ เห็นแล้วจำได้ทันที”

เนี่ยนเนี่ยนมองอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ขณะเม้มปากเล็กน้อย

โรงน้ำชาฟางเจียบนถนนตงต้า อยู่ทางเดียวกับทางเข้าออกของจวนซูกั๋วกง

แน่นอนว่าแถวนั้นมีร้านรวงอยู่มากมาย แต่ชายคนนี้ถูกจัดให้อยู่ในโรงน้ำชาฟางเจียเท่านั้น แสดงว่าคนที่ต้องการฆ่านางไม่ต้องการให้เขารู้ความสัมพันธ์ของนางกับจวนซูกั๋วกง เพราะกลัวว่าหากเขารู้ก็คงกลัวจนไม่ยอมรับภารกิจ

คนที่สามารถวาดภาพเหมือนเช่นนี้ได้ จะต้องเป็นคนที่คุ้นเคยกับรูปร่างหน้าตาของนางเป็นอย่างดี

ยิ่งกว่านั้นต้องรู้ด้วยว่าปัจจุบันนางอาศัยอยู่ในจวนซูกั๋วกง สาวใช้ที่สวมหน้ากากจ้างวานนักฆ่าให้มาสังหารนาง ทั้งยังรู้ด้วยว่านางจะออกจากจวนโดยไม่มีรถม้าหรือคนเฝ้า

หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง นางก็รู้สึกว่าผู้ต้องสงสัยเพียงคนเดียวก็คือ… หลิ่วยางยาง

ชายคนนี้รอนางอยู่ที่โรงน้ำชาฟางเจียมาสองวันแล้ว ซึ่งหมายความว่าเขาเตรียมโจมตีนางเมื่อสองวันก่อน กล่าวคือเมื่อหลิ่วยางยางรู้จักตัวตนของนาง ก็คิดจะกำจัดนางทันที

แต่นางทำสิ่งที่เกินตัวไปจริง ๆ ทั้งที่ยังไม่รู้ข้อมูลของเป้าหมายมากนัก

เมื่อเริ่นเมิ่งที่อยู่ด้านข้างเห็นสีหน้านางเปลี่ยนไป ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “มีคนอยู่ในใจแล้วหรือ?”

“อืม มีแล้ว”

เริ่นเมิ่งรู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง “ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?”

“ไม่จำเป็นหรอก” เนี่ยนเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะแอบถอนหายใจ เริ่นเมิ่งว่างนักหรือ? “ข้ามีเหวินหย่าอยู่เคียงข้างแล้ว”

เริ่นเมิ่งนึกถึงหญิงสาวที่มีทักษะเทียบได้กับตัวนางเอง แล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย นางพยักหน้าและพูดว่า “เช่นนั้นก็ดี ในเมื่อท่านมีคนอยู่ในใจแล้ว ก็ควรรีบจัดการโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นจะเกิดหายนะไม่ช้าก็เร็ว เป็นการดีกว่าที่จะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ดีกว่าถูกคนอื่นลอบสังหารอย่างไร้เหตุผล เอ่อ ว่าแต่ท่านไม่ได้มียาพิษมากมายอยู่ในมือหรือ? มันยังมีประโยชน์อยู่หรือไม่”

เดิมทีเริ่นเมิ่งไม่ค่อยเชื่อว่ายาของเนี่ยนเนี่ยนดีเพียงใด ยาในขวดกระเบื้องสองขวดที่เนี่ยนเนี่ยนมอบให้ล้วนถูกเจ้านายทำแตก นางจึงเก็บไว้เพื่อเป็นความทรงจำได้เพียงขวดเดียว

คาดไม่ถึงว่าเมื่อนางไปที่ห้องนั้นในวันรุ่งขึ้น นางก็พบหนูตายสองตัวและกบที่นอนตายหงายท้องอยู่บนพื้นบริเวณที่มีขวดกระเบื้องสีแดงแตกอยู่

ตอนนั้นเองที่เริ่นเมิ่งตระหนักได้ว่าเนี่ยนเนี่ยนไม่ได้พูดเกินจริงเลย ยาสองขวดที่นางให้มานั้นได้ผลจริง

เนี่ยนเนี่ยนพยักหน้า แล้วเหลือบมองชายที่พื้นอีกครั้ง

เริ่นเมิ่งกล่าวด้วยรอยยิ้ม “หากท่านยังมีสิ่งที่ต้องทำก็ไปทำก่อนเถิด ส่วนเขานั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง”

“เอ๊ะ?” เนี่ยนเนี่ยนอดประหลาดใจไม่ได้

เริ่นเมิ่งคว้าข้อมือนางอีกครั้ง ก่อนจะพานางทะยานขึ้นกำแพงออกจากสวนหลังบ้าน “โชคชะตาเราถูกลิขิตไว้แล้ว ยังมีโอกาสพบพานกันในอนาคต”

หลังจากนั้นเริ่นเมิ่งก็ยิ้มให้นาง แล้วเดินกลับไปที่ห้องอีกครั้ง

เมื่อมองไปยังชายที่นอนอยู่บนพื้น เริ่นเมิ่งก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ขณะชายคนนั้นพูดพลางส่งสายตาอ้อนวอนทันที “ข้าบอกทุกอย่างที่ควรบอกไปหมดแล้ว ปล่อยข้าไปได้หรือไม่?”

“ปล่อยเจ้าไปงั้นหรือ?” เริ่นเมิ่งหัวเราะเยาะ “ปล่อยเจ้าไปคงแย่ เจ้าสมควรตาย”

รูม่านตาของชายคนนั้นหดลง ทันใดนั้นเขาก็เริ่มดิ้นรนหมายจะเอาชีวิตรอด

เริ่นเมิ่งกางนิ้วทั้งห้าออกมาคว้าคอของเขาในทันใด แล้วบีบอย่างแรง “เจ้าเป็นคนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเงิน หากข้าปล่อยเจ้าไปครั้งนี้ ครั้งหน้าเจ้าก็ยังจะหาทางฆ่าเนี่ยนเนี่ยนอีก ดังนั้นอย่าโทษข้าเลย”

หลังจากพูดจบ นิ้วของนางก็กำแน่นขึ้นทันที

ดวงตาของชายคนนั้นเบิกกว้าง ไม่สามารถพูดอะไรได้ เขาอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด ไม่นานก็หมดลมหายใจร่วงลงกับพื้น

เริ่นเมิ่งเช็ดมือ แล้วจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

เนี่ยนเนี่ยนยืนอยู่ข้างนอกครู่หนึ่ง จากนั้นมุมปากของนางก็กระตุก นางถอนหายใจก่อนจะเดินไปที่โรงเตี๊ยมจวี้เป่า

นางล่าช้าไปพักหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป่ยเป่ยจะกำลังรอนางอยู่ในโรงเตี๊ยมหรือไม่

เมื่อวานนี้เหวินหย่านัดเขาไว้ยามซื่อ แต่ตอนนี้เป็นยามเว่ยแล้ว ไม่รู้ว่าเป่ยเป่ยจะออกไปแล้วหรือยัง

เย่ฉิงเป่ยไม่ได้จากไป ไม่เพียงแต่เขาไม่จากไปเท่านั้น แต่ยังมีแขกอยู่ในห้องของเขาด้วย

ไป๋หลิวอี้นั่งตรงข้ามเขา ทั้งสองกำลังเล่นหมากรุกกัน พวกเขาทั้งสองดูตั้งอกตั้งใจมาก ส่วนอาเวินก็ยืนอยู่ข้าง ๆ แมเขาจะเล่นหมากรุกไม่เก่ง แต่เขาก็ยังเห็นว่าทั้งสองกำลัง “ต่อสู้” กันอย่างดุเดือด

ไป๋หลิวอี้มีรอยยิ้มที่มุมปากเสมอ นับเป็นเพชรตัดเพชรโดยแท้ รู้สึกดีนักที่ได้พบกับคู่ต่อสู้เช่นเขา

เย่ฉิงเป่ยยังถือตัวหมากรุกอยู่ในมือ และกำลังพิจารณาว่าจะเดินต่อไปอย่างไร ครั้งสุดท้ายที่เขาต้องคิดอยู่นานว่าจะเริ่มเดินจากตรงไหนดี เป็นตอนที่เล่นกับพี่ใหญ่…

คาดไม่ถึงเลยว่า ตอนนี้เขาจะได้พบกับคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อกับเขาอีกครั้ง

ใช่แล้ว ว่าที่ลูกเขยคนโปรดของท่านพ่อจะไม่มีฝีมือได้อย่างไร? อีกทั้งคนผู้นี้ยังผ่านการสอบไป่กวนมาแล้วด้วย ดังนั้นเขาย่อมไม่อ่อนแอ

…………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

รู้ตัวคนบงการแล้ว เธอไม่รอดแน่หลิ่วยางยาง

จังหวะบังเอิญหรือเปล่าน้า ที่ไป๋หลิวอี้ก็อยู่ด้วย

ไหหม่า(海馬)